Gershwin schreef:De God waar ik in geloof, en zoals ik die uit het Nieuwe Testament ken, is geen wrekende God die je straft voor iets wat je vroeger gedaan hebt, maar een God die voor de ellende van deze wereld geleden heeft aan het kruis en het daardoor wil vergeven.
Zo zou ik God ook het liefst willen zien.
Als een liefhebbende God i.p.v. als een God die a.h.w. zit te wachten tot je iets fout doet en je dan eens fijn kan straffen.
Eerlijk gezegd wíl ik niet eens in zo'n wrekende God geloven.
Laat staan dat ik verantwoordelijk wil worden gehouden voor wat een ander weet ik hoe lang geleden heeft gedaan.
Ik kan mij niet voorstellen dat God is zoals wij mensen.
Dat Hij behoeftig is, oordeelt, verdoemt en straft.
In kan niet geloven in zo'n menselijk aandoende God, eerlijk gezegd.
Ik stel mij zo voor dat God oneindig veel liefdevoller en vergevingsgezinder is dan wij mensen.
Maar wie weet klamp ik me vast aan een illusie omdat ik anders nóg meer angsten zal ervaren in mijn leven.
Overigens: als God alles heeft geschapen, dan heeft Hij toch ook ziekte en lijden geschapen?
Of zie ik dat verkeerd?
Gershwin schreef:Neen. Nog 1 ding:
Lukas 13 schreef:
1 En er waren te dierzelfder tijd enigen tegenwoordig, die Hem boodschapten van de Galileërs, welker bloed Pilatus met hun offeranden gemengd had.
2 En Jezus antwoordde, en zeide tot hen: Meent gij, dat deze Galileërs zondaars zijn geweest boven al de Galileërs, omdat zij zulks geleden hebben?
3 Ik zeg u: Neen zij; maar indien gij u niet bekeert, zo zult gij allen desgelijks vergaan.
4 Of die achttien, op welke de toren in Siloam viel, en doodde ze; meent gij, dat deze schuldenaars zijn geweest, boven alle mensen, die in Jeruzalem wonen?
5 Ik zeg u: Neen zij; maar indien gij u niet bekeert, zo zult gij allen insgelijks vergaan.
Oftewel: lijden is geen directe straf van God voor jou.
Dat laatste is prettig om te horen.
Maar toch... ik kan niet zeggen dat ik geloof, al zou ik dat graag willen.
Ben ik dan toch verdoemd?
L'être extraterrestre schreef:Hoe ik een ziekte accepteer? Om heel eerlijk te zijn weet ik het niet precies. Ik zal wel moeten accepteren, omdat het niet meer over zal gaan. En als ik het niet accpeteer en ik ga er tegen schoppen, breng ik mezelf in gevaar. Dus echt kiezen kan ik niet.
En verder moet je willen. Ergens is het onderwerping aan jezelf. Dat betekend niet dat je niet meer vecht, juist niet. Je gaat er voor. Geef jezelf de hoogst mogelijke kwaliteit van leven!
Dat laatste is moeilijk, omdat ik mezelf de schuld geef van mijn ziek zijn en het mezelf niet eens waard vind om vrij en gelukkig te zijn.
En ook, hoe gek dat wellicht ook klinkt, omdat ik daar te bang voor ben...