Bloemenkind schreef:Cisca schreef:Bloemenkind, 'k denk dat er toch een wezenlijk verschil is tussen psychische en lichamelijke ziektes
Wat is dan dat wezenlijke verschil volgens jou?
Globaal zijn lichamelijke ziektes vast te stellen, al naar gelang de aard van de ziekte staat feitelijk al vast wat de behandeling wordt.
Uit de diagnose blijkt of iemand een ziekte heeft waarvan men sowieso kan genezen, of het een chronische ziekte is, of dat het niet te genezen is.
Men weet min of meer waar men aan toe is.
Als de ziekte of depressie van psychische aard is, is dat veel moeilijker vast te stellen, daar zitten meer haken en ogen aan, je karakter speelt een grote rol, de hulpverlener bij wie je terecht komt kan heel verschillend zijn, over het algemeen is het een kwestie van wel genezen, of er je hele leven mee te moeten leven, de kwestie leven en dood is alleen in het spel als iemand voor zelfmoord kiest, wat niet aan te raden is, maar zo wanhopig kan iemand zijn.
Vaak weet je dus met een lichamelijke ziekte beter waar je aan toe bent.
Bloemenkind schreef:Zelf denk ik dat ik bij een lichamelijke ziekte minder snel het idee zou hebben dat het mijn eigen schuld is.
En dat ik het mezelf minder snel kwalijk zou nemen als ik beperkt was of niet kon genezen.
Maar ik heb geen lichamelijke ziekte, dus dat is speculatie.
Ook dat kan verschillend zijn, het soort kanker dat ik heb komt niet veel voor, en schijnt erfelijk te zijn, hoewel niemand in m'n familie het heeft, 'k kan er dus inderdaad zelf niets aan doen dat ik het heb.
Iemand die alcoholist is, heeft een verhoogde kans op leverkanker, iemand die z'n hele leven rookt, heeft een verhoogde kans op longkanker, in die gevallen zou men zich dat kwalijk kunnen nemen, hoewel dit geen enkele zin heeft, er verandert niets meer door.
Bloemenkind schreef:Je schrijft dat je mentaal helemaal aan de grond hebt gezeten en dat je nu lichamelijk ziek bent.
Dan heb je dus al heel wat meegemaakt - en nog.
Toch kom je niet over alsof je bij de pakken neer bent gaan zitten.
Ik baseer dit natuurlijk alleen op wat ik op dit forum van je lees, dus ik kan ernaast zitten.
Maar: hoe doe je dat?
'k Zit zeker niet bij de pakken neer, dat heb je goed gezien.
Hoe doe ik dat, dat gaat niet bewust, 'k ben vrolijk en positief van karakter, hou ontzettend veel van humor, 'k denk dat dit wel meespeelt, verder zie ik de realiteit onder ogen, en probeer alles logisch te relativeren, als ik m'n leven door m'n ziekte zou laten beheersen, zou ik nu niet gelukkig kunnen zijn, dus heb ik er voor gekozen omdat niet te doen, en te kijken wat er allemaal nog wel kan, daar geniet ik dan van
Ook komt het door de positiewe wisselwerking die er met een aantal mensen is, als zij me niet zouden helpen, was weg gaan er niet meer bij, 'k ben enorm blij dat ik deze mensen om me heen heb.
Doordat ik een aantal jaren mentaal totaal aan de grond gezeten heb, en daardoor bij een psychologe ben terecht gekomen, ben ik na een jarenlange strijd uiteindelijk mezelf weer geworden, heb geleerd, dat ook ik een plekje op deze wereld mag hebben, net als iedereen, zodoende ben ik ook m'n negatieve zelfbeeld kwijtgeraakt, in die jaren heb ik enorm veel geleerd.
Als ik destijds kanker had gekregen, weet ik zeker dat ik bij de pakken neer was gaan zitten, die periode heeft me dus ook geholpen dit aan te kunnen.
Bloemenkind schreef:Ik denk zelf nl. dat ik helemaal moedeloos zou zijn als ik al zoveel had meegemaakt, en dan ook nog eens ongeneeslijk ziek zou worden.
Dat ik het op zou geven.
Wat mij betreft juist niet, het is eigenlijk heel bizar, vanaf m'n pubertijd heb ik een ellendig leven gehad, dat escaleerde zo rond m'n veertigste, daarna een proces van jaren om mezelf weer te worden, die jaren waren ook moeilijk, zeer zeker de eerste paar jaar, daarna was ik eindelijk weer mezelf, toen kwam de diagnose kanker, dat is echt niet te geloven, toch ben ik nog nooit zo gelukkig geweest als de laatste 4 jaar, die periode heeft zo veel positieve dingen teweeggebracht dat zou ik niet graag hebben willen missen, dat klinkt best dubbel, toch is het zo.
Wel hoop ik dat het leven nog een poosje duurt, want ik wil er van genieten dat ik eindelijk gelukkig ben
Misschien is het een warrig verhaal geworden, 't is altijd moeilijk om je gevoelens onder woorden te brengen
