Acceptatie

[rafaell]

Ik kan me vooral voorstellen dat wij als soort (mensheid) de wereld naar de knoppen gemaakt hebben en dat soms ook relatief onschuldige exemplaren daar slachtoffer van worden. Is er dan een schuldige, een reden? Waarom zou het? Lijden is er, het enige wat we kunnen doen is er met zijn allen tegen vechten, maar in de meeste gevallen is er in mijn ogen geen schuldige aan te wijzen.

De God waar ik in geloof, en zoals ik die uit het Nieuwe Testament ken, is geen wrekende God die je straft voor iets wat je vroeger gedaan hebt, maar een God die voor de ellende van deze wereld geleden heeft aan het kruis en het daardoor wil vergeven.

Prachtig verwoord Gersh! Ik sluit mij hier volledig bij aan.

[L'être extraterrestre]

@ L'être extraterrestre:

Mag ik vragen waar je jezelf dan de schuld van geeft?

Wat je vertelt, klinkt erg heftig.
Toch schrijf je dat je langzaam aan je ziekte begint te accepteren.
Hoe doe je dat?
En doe je dat in je eentje, of met hulp van mensen om je heen/God/professionele hulp/...?

Ik kijk vooral naar wat ik niet kan (durf eigenlijk ).
En idd, daar word ik ongelooflijk down van.
En ontzettend boos, op mezelf
Ook omdat het niet alleen mij beïnvloedt, maar ook, bijv., mijn vriend

Ik zie je post nu pas, excuses.

Hoe ik een ziekte accepteer? Om heel eerlijk te zijn weet ik het niet precies. Ik zal wel moeten accepteren, omdat het niet meer over zal gaan. En als ik het niet accpeteer en ik ga er tegen schoppen, breng ik mezelf in gevaar. Dus echt kiezen kan ik niet.

En verder moet je willen. Ergens is het onderwerping aan jezelf. Dat betekend niet dat je niet meer vecht, juist niet. Je gaat er voor. Geef jezelf de hoogst mogelijke kwaliteit van leven!

[Bloemenkind]

De God waar ik in geloof, en zoals ik die uit het Nieuwe Testament ken, is geen wrekende God die je straft voor iets wat je vroeger gedaan hebt, maar een God die voor de ellende van deze wereld geleden heeft aan het kruis en het daardoor wil vergeven.

Zo zou ik God ook het liefst willen zien.
Als een liefhebbende God i.p.v. als een God die a.h.w. zit te wachten tot je iets fout doet en je dan eens fijn kan straffen.
Eerlijk gezegd wíl ik niet eens in zo'n wrekende God geloven.
Laat staan dat ik verantwoordelijk wil worden gehouden voor wat een ander weet ik hoe lang geleden heeft gedaan.

Ik kan mij niet voorstellen dat God is zoals wij mensen.
Dat Hij behoeftig is, oordeelt, verdoemt en straft.
In kan niet geloven in zo'n menselijk aandoende God, eerlijk gezegd.
Ik stel mij zo voor dat God oneindig veel liefdevoller en vergevingsgezinder is dan wij mensen.
Maar wie weet klamp ik me vast aan een illusie omdat ik anders nóg meer angsten zal ervaren in mijn leven.

Overigens: als God alles heeft geschapen, dan heeft Hij toch ook ziekte en lijden geschapen?
Of zie ik dat verkeerd?

Neen. Nog 1 ding:
Lukas 13 schreef:

1 En er waren te dierzelfder tijd enigen tegenwoordig, die Hem boodschapten van de Galileërs, welker bloed Pilatus met hun offeranden gemengd had.
2 En Jezus antwoordde, en zeide tot hen: Meent gij, dat deze Galileërs zondaars zijn geweest boven al de Galileërs, omdat zij zulks geleden hebben?
3 Ik zeg u: Neen zij; maar indien gij u niet bekeert, zo zult gij allen desgelijks vergaan.
4 Of die achttien, op welke de toren in Siloam viel, en doodde ze; meent gij, dat deze schuldenaars zijn geweest, boven alle mensen, die in Jeruzalem wonen?
5 Ik zeg u: Neen zij; maar indien gij u niet bekeert, zo zult gij allen insgelijks vergaan.


Oftewel: lijden is geen directe straf van God voor jou.

Dat laatste is prettig om te horen.
Maar toch... ik kan niet zeggen dat ik geloof, al zou ik dat graag willen.
Ben ik dan toch verdoemd?

Hoe ik een ziekte accepteer? Om heel eerlijk te zijn weet ik het niet precies. Ik zal wel moeten accepteren, omdat het niet meer over zal gaan. En als ik het niet accpeteer en ik ga er tegen schoppen, breng ik mezelf in gevaar. Dus echt kiezen kan ik niet.

En verder moet je willen. Ergens is het onderwerping aan jezelf. Dat betekend niet dat je niet meer vecht, juist niet. Je gaat er voor. Geef jezelf de hoogst mogelijke kwaliteit van leven!

Dat laatste is moeilijk, omdat ik mezelf de schuld geef van mijn ziek zijn en het mezelf niet eens waard vind om vrij en gelukkig te zijn.
En ook, hoe gek dat wellicht ook klinkt, omdat ik daar te bang voor ben...

[windekind]

Neen. Nog 1 ding:

1 En er waren te dierzelfder tijd enigen tegenwoordig, die Hem boodschapten van de Galileërs, welker bloed Pilatus met hun offeranden gemengd had.
2 En Jezus antwoordde, en zeide tot hen: Meent gij, dat deze Galileërs zondaars zijn geweest boven al de Galileërs, omdat zij zulks geleden hebben?
3 Ik zeg u: Neen zij; maar indien gij u niet bekeert, zo zult gij allen desgelijks vergaan.
4 Of die achttien, op welke de toren in Siloam viel, en doodde ze; meent gij, dat deze schuldenaars zijn geweest, boven alle mensen, die in Jeruzalem wonen?
5 Ik zeg u: Neen zij; maar indien gij u niet bekeert, zo zult gij allen insgelijks vergaan.

Oftewel: lijden is geen directe straf van God voor jou.

Amen.

Ik begrijp wel dat je een reden zoekt Bloemenkind, dat doe ik ook. Maar in heel deze verrotte wereld zie je nergens een reden voor. Duizenden kinderen die op een dag aan honger sterven? niets, gewoon stom toeval. Weer zoveel mensen die te horen krijgen dat ze ongeneeslijk ziek zijn? ik zie er geen enkele reden voor en vind het ontzettend goedkoop om te zeggen dat God er wel een bedoeling mee zal hebben.

En acceptatie hoort er dan wel bij, zolang ons dat niet belet te strijden tegen onrecht, en niet uitmondt in stomme berusting.

[Bloemenkind]

Ik begrijp wel dat je een reden zoekt Bloemenkind, dat doe ik ook. Maar in heel deze verrotte wereld zie je nergens een reden voor. Duizenden kinderen die op een dag aan honger sterven? niets, gewoon stom toeval. Weer zoveel mensen die te horen krijgen dat ze ongeneeslijk ziek zijn? ik zie er geen enkele reden voor en vind het ontzettend goedkoop om te zeggen dat God er wel een bedoeling mee zal hebben.

En acceptatie hoort er dan wel bij, zolang ons dat niet belet te strijden tegen onrecht, en niet uitmondt in stomme berusting.

Tja, het wil er bij mij dus niet in dat lijden 'puur toeval' is, volkomen willekeurig.
Ik heb altijd geloofd dat alles een bedoeling, of tenminste een zin heeft.
Nu kan ik dat niet meer geloven; ik zou niet weten wat de bedoeling of zin van mijn ziek zijn zou moeten zijn.
Het idee dat er een bedoeling of zin achter zou zitten, maakt me zelfs boos momenteel.
Maar accepteren dat lijden puur toevallig en willekeurig is?
Dan zou het leven wel erg wreed zijn, lijkt me.
En heb je dus werkelijk geen énkele controle over hoe je je voelt

[LeChat]

Maar accepteren dat lijden puur toevallig en willekeurig is?
Dan zou het leven wel erg wreed zijn, lijkt me.
En heb je dus werkelijk geen énkelen controle over hoe je je voelt

Heb je dan wél controle over wat je voelt als je er een oorzaak (mogelijk buiten jezelf) voor weet aan te wijzen? Controle is wat anders dan acceptatie...

[aurora]

@Bloemenkind: ik zie dat je drie regels uit My immortal als onderschrift hebt. Fantastische muziek, maar misschien niet altijd even opwekkend. Zou het helpen om óók in je muziekkeuze rekening te houden met wat het kan doen met je? Dus geestelijke muziek met een positieve boodschap luisteren?
Als ik My immortal luister, moet ik altijd huilen, het is zo indrukwekkend, en kan ook helpen dingen te verwoorden, dus wat dat betreft is het natuurlijk wel nuttig.

[Bloemenkind]

Heb je dan wél controle over wat je voelt als je er een oorzaak (mogelijk buiten jezelf) voor weet aan te wijzen? Controle is wat anders dan acceptatie...

Ik zie nu dat ik iets heb geschreven wat ik anders bedoelde, dat krijg je als het zo druk is van binnen

Ik bedoelde eigenlijk dat m.i. acceptatie makkelijker kan zijn (hoeft niet persé ) als je een bepaalde zin/bedoeling/betekenis in iets kunt ontdekken.

[Bloemenkind]

@Bloemenkind: ik zie dat je drie regels uit My immortal als onderschrift hebt. Fantastische muziek, maar misschien niet altijd even opwekkend. Zou het helpen om óók in je muziekkeuze rekening te houden met wat het kan doen met je? Dus geestelijke muziek met een positieve boodschap luisteren?
Als ik My immortal luister, moet ik altijd huilen, het is zo indrukwekkend, en kan ook helpen dingen te verwoorden, dus wat dat betreft is het natuurlijk wel nuttig.

Soms luister ik wel muziek met een positieve boodschap.
Maar soms heb ik behoefte aan muziek die de pijn in mij aanraakt.
En soms luister ik zulke muziek misschien ook wel omdát het de pijn oproept, zodat ik mezelf nog iets meer de diepte in kan drukken

[MrSokkie]

Ik bedoelde eigenlijk dat m.i. acceptatie makkelijker kan zijn (hoeft niet persé ) als je een bepaalde zin/bedoeling/betekenis in iets kunt ontdekken.

Daar moet je natuurlijk ook erg mee oppassen. Dat je wilt dat ergens betekenis achter zit omdat dat dingen makkelijker voor je maakt. En als die betekenis er dan niet is, of je ziet hem niet, dan verdubbel je in 1 klap je eigen lijden.

[Bloemenkind]

Ik bedoelde eigenlijk dat m.i. acceptatie makkelijker kan zijn (hoeft niet persé ) als je een bepaalde zin/bedoeling/betekenis in iets kunt ontdekken.

Daar moet je natuurlijk ook erg mee oppassen. Dat je wilt dat ergens betekenis achter zit omdat dat dingen makkelijker voor je maakt. En als die betekenis er dan niet is, of je ziet hem niet, dan verdubbel je in 1 klap je eigen lijden.

Dat is ook wat er nu gebeurt.
Eerder kon ik nog wel een bepaalde zin of reden vinden achter alles wat ik ervaarde.
Nu niet meer, waardoor het nog moeilijker is geworden om ermee om te gaan.

Het was al zwaar, maar dat alles zo zinloos lijkt, maakt het nóg zwaarder

[Cisca]

Dat is ook wat er nu gebeurt.
Eerder kon ik nog wel een bepaalde zin of reden vinden achter alles wat ik ervaarde.
Nu niet meer, waardoor het nog moeilijker is geworden om ermee om te gaan.

Het was al zwaar, maar dat alles zo zinloos lijkt, maakt het nóg zwaarder

Als je daar bij stil blijft staan is dat ook zo, probeer dat niet te doen, probeer de positieve kanten op te zoeken en je daar op te fixeren, in plaats van jezelf op deze manier te straffen, op deze manier kom je er niet uit.
Heb je wel professionele hulp hier in?

[Bloemenkind]

Als je daar bij stil blijft staan is dat ook zo, probeer dat niet te doen, probeer de positieve kanten op te zoeken en je daar op te fixeren, in plaats van jezelf op deze manier te straffen, op deze manier kom je er niet uit.
Heb je wel professionele hulp hier in?

De positieve kanten opzoeken lukt allang niet meer, daarvoor ben ik te depressief.
Professionele hulp heb ik momenteel niet.
Te bang, te zwartgallig ('er is toch niets wat helpt'... )

Maar vanuit de gemeente is wel iets in gang gezet (in het kader van de nieuwe Wet Werk en Bijstand, ik heb nl. een uitkering).
Binnenkort word ik bezocht door iemand van een stichting die normaal gesproken mensen bemiddelt naar (vrijwilligers)werk.
Zij zijn zelf geen hulpverleners, maar hebben veel contact met het GGZ en veel ervaring met psychi(atri)sch zieken.
Ze gaan kijken of ze voor mij een brug kunnen vormen naar de hulpverlening (werk of vrijwilligers werk was volgens de gemeente en hen in mijn geval voorlopig geen optie).

[Cisca]

De positieve kanten opzoeken lukt allang niet meer, daarvoor ben ik te depressief.
Professionele hulp heb ik momenteel niet.
Te bang, te zwartgallig ('er is toch niets wat helpt'... )

Tja, dat herken ik wel van zo'n 13 jaar terug, de drempel is hoog, dat weet ik, maar overweeg toch om naar een psychologe/psycholoog te gaan, 'k dacht toen ook, hoe kunnen die mij nu helpen, maar echt het kan, het is best moeilijk maar later ben je er blij om dat je het gedaan hebt.
Het is niet onder woorden te brengen hoe ik me toen voelde, en hoe ik me nu voel, echt een verschil van 100%, 'k durfde echt niets meer, zelfs niet naar buiten, dat is nu echt wel anders.
Nu heb ik het leuk, ben op vakantie geweest en heb het reuze naar m'n zin gehad, dat durfde ik vroeger ook niet, terwijl ik toen geen lichamelijke beperkingen had zoals nu, waardoor het opvalt dat je niet alles zomaar vol kunt houden.
Ik kan je niet dwingen, dat is ook niet goed, maar 'k raad je toch echt aan om hulp te gaan zoeken, het is echt zo de moeite waard.

[MrSokkie]

De positieve kanten opzoeken lukt allang niet meer, daarvoor ben ik te depressief.
Professionele hulp heb ik momenteel niet.
Te bang, te zwartgallig ('er is toch niets wat helpt'... )

Tja, dat herken ik wel van zo'n 13 jaar terug, de drempel is hoog, dat weet ik, maar overweeg toch om naar een psychologe/psycholoog te gaan, 'k dacht toen ook, hoe kunnen die mij nu helpen, maar echt het kan, het is best moeilijk maar later ben je er blij om dat je het gedaan hebt.

Precies, laat je er anders heen slepen door je vader of vriend. Best kans dat je je verzet tot aan de drempel, maar als je er eenmaal overheen bent gestapt (of geduwd) dan is er best kans dat er een hoop los komt.

Vraag gewoon aan je pa of hij een afspraak maakt met een psych en dat ie je daar gewoon heen sleept wat je ook doet of zegt.