Girl'93 schreef:Hoi allemaal,
Afgelopen jaar heeft mijn zus een ongeluk gehad en is daarbij overleden. De laatste maanden mis ik echt een stukje 'lotgenotencontact'. Apart eigenlijk hé, terwijl er zoveel mensen zijn die een broer of zus hebben verloren! Gelukkig heb ik lieve vriendinnen die goed kunnen luisteren, maar die (gelukkig maar) niet kunnen zeggen dat ze mij begrijpen, of tips kunnen geven, omdat ze het zelf nog nooit hebben meegemaakt.
Zijn er op dit forum mensen die dit herkennen? Zijn er meiden die ook behoefte hebben aan een stukje 'lotgenotencontact'? Absoluut niet om 'zielig' te doen en elkaar de put in de praten, maar juist om elkaar tot steun te zijn! 'k Ben benieuwd!
Ik ben geen meid (nooit geweest ook
), maar neem toch de vrijheid te reageren.
Mij is (inmiddels bijna 20 jaar geleden) iets dergelijks overkomen.
Ik heb in eerste veel gehad aan gesprekken met lotgenoten, maar na zo'n anderhalf jaar ontdekte ik dat we elkaar juist de put inpraatten in plaats van eruit.
Goed dat je lotgenoten zoekt om jezelf aan te spiegelen en je verhaal begripvol aan te horen (wederzijds), maar maak niet de fout (die ik maakte) om je juist steeds zieliger te gaan voelen omdat je jezelf steeds meer een slachtofferrol aanpraat.
Inmiddels denk ik nog zelden aan het ongeval en de gevolgen daarvan terug, en voel ook niet meer de behoefte om erover te praten, omdat ik, als ik dat toch doe, er nog steeds onbeschrijfelijk verdrietig van kan worden...
Heel veel sterkte met de verwerking van iets zo onbegrijpelijks als een geliefde die volkomen onverwacht en veel te vroeg uit het leven weggenomen is.
Geef me de rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen.
Geef me de moed om te veranderen wat ik kan.
Geef me de wijsheid om het verschil te zien.
