Partner van weduwnaar

[Anne26]

...

[Marnix]

Sinds 1,5 jaar heb ik een relatie met een weduwnaar. Hij is 36 jaar en ik ben 31 jaar oud. Uit zijn eerste huwelijk heeft hij een dochter van 6 jaar oud.
We hebben elkaar op een rustige manier leren kennen, wat eigenlijk heel goed ging en nog steeds goed gaat. Ik las veel ervaringen van vrouwen die soms jaloeziegevoelens
hebben tegen over de eerste vrouw, het gevoel dat ze met haar moeten concurreren. Dit gevoel heb ik nooit gehad, tot nu...

De laatste tijd merk ik dat dit gevoel bij mij de kop opsteekt. Daarbij het besef dat zijn eerste vrouw altijd een rol in ons leven zal spelen. Waar ik dit eerst heel goed kon relativeren, lukt mij dit op dit moment niet goed. Het voelt alsof ik misschien mijn hele leven in haar schaduw zal staan, een soort van tweede keus.
Mijn vriend geeft mij dit gevoel helemaal niet, dus deze onzekerheid zit echt in mijzelf. Ik kan hier goed met hem over praten, wat heel fijn is. En soms lucht het dan voor even op, maar even later kan het dan toch weer zo hardnekkig naar boven komen.

Waarin zit dan het probleem als hij je dit gevoel helemaal niet geeft? Ik heb absoluut geen ervaring op dit gebied maar wat ik doorgaans hoor is dat beide partners in zo'n situatie onmisbaar zijn ook al is iedereen en iedere relatie anders. Is het de manier waarop de relatie tot stand kwam? Je schrijft dat jullie relatie rustig ontstond, was dat bij de eerste relatie misschien anders? Maar is dat niet heel begrijpelijk? Dat gaat de ene keer anders dan de andere keer, leeftijd kan meespelen en natuurlijk omstandigheden, zeker als je je partner hebt verloren. Of is het omdat hij een dochter kreeg bij zijn eerste vrouw? Of is het eigen onzekerheid waardoor je al snel denkt dat de ander meer voor hem was dan jij dat nu bent? Wat is de reden? Want die gevoel moet ergens vandaan komen, als er geen reden voor zou zijn zou je dit gevoel namelijk ook wel kunnen relativeren. Als je de oorzaak weet kan je ook werken aan een oplossing.

Daarbij ook de gedachte aan het leven hierna, man en vrouw die elkaar daar weer tegenkomen. Hoe werkt dit bij ons? Herkennen we elkaar in de hemel? En hoe zit dit voor mensen die hertrouwd zijn? Horen hij en zijn eerste vrouw dan bij elkaar? Ik kan zelfs daar over nadenken.... het feit dat hij dan misschien heel erg uitkijkt naar haar en ik dan geen rol meer zal spelen. Rationeel gezien vind ik deze gedachten heel overdreven en vind ik dat ik me daar nu totaal niet druk om moet maken. Maar toch... ik kan het allemaal niet helemaal loslaten.

Volgens mij wordt dit aan Jezus gevraagd, zie Mattheus 22:23-30. Het gaat dan om broers omdat het in die tijd gewoon als iemand trouwde maar kinderloos stierf, de broer van diegene dan met haar trouwde om haar van nageslacht te voorzien en zo de familielijn van de broer voort te laten bestaan (je moet je niet voorstellen dat dit nu nog zou gebeuren maar goed). En ze zeggen dan een man en vrouw waren getrouwd, de man stierf kinderloos, zijn broer nam de vrouw vervolgens als vrouw maar die stierf ook kinderloos, enzoovorts, totdat er zeven broers met haar getrouwd waren geweest. Wie zou dan in de hemel de man zijn van die vrouw? Ze (Sadduceeën) vroegen dat als strikvraag omdat ze niet in de opstanding geloofden maar Jezus zegt dan: Bij de opstanding trouwens mensen niet en worden ze niet uitgewhuwelijkt, ze zijn dan als engelen in de hemel. Blijkbaar is daar de relatie man/vrouw niet meer zoals die er nu is. Dus ik zou me daar niet druk om maken. En als hij zegt van je te houden zou ik dat maar een beetje proberen te geloven, dat kan wat tijd kosten om daarin te groeien maar laat je geen dingen door eigen onzekerheid aanpraten. Succes, wijsheid & zegen voor je!

[Lalage]

Het is toch helemaal niet raar dat je zulke gevoelens hebt. Misschien wordt het juist erger doordat je dit van jezelf niet mág voelen. Dan kan het helpen om deze gevoelens toe te laten, ze te bekijken (zonder te vervallen in piekeren) en ze er te laten zijn. Mooi dat jullie er samen over kunnen praten, koester dat!

[Marnix]

Het is toch helemaal niet raar dat je zulke gevoelens hebt. Misschien wordt het juist erger doordat je dit van jezelf niet mág voelen. Dan kan het helpen om deze gevoelens toe te laten, ze te bekijken (zonder te vervallen in piekeren) en ze er te laten zijn. Mooi dat jullie er samen over kunnen praten, koester dat!

Bedankt, ik bedenk nu dat ik snel praktisch probeer te reageren en vergeet soms de gevoelsmatige kant.

[Gruezi]

Ik denk dat Lalage en Marnix samen een heel goed punt hebben: als je de oorzaak kunt achterhalen is er aan te werken, maar zolang die gevoelens er mogen zijn en je er samen over kunt praten, neem je al heel wat weg.

Laat ik voorop stellen dat ook ik absoluut geen ervaring heb op dit gebied, maar zomaar een gedachtengang die bij mij opkwam: zijn overleden vrouw zal inderdaad een rol in jullie leven blijven spelen, maar dat lijkt mij niet meer dan normaal. Zij is immers ooit een belangrijk deel van zijn leven geweest en een deel van haar leeft vandaag nog voort in zijn dochter.
De vraag rijst hoe groot die rol vandaag de dag nog is. Komt zij vaak voor in gesprekken, en zo ja, in welke mate en op welke manier? Als haar persoon wordt opgehemeld bijvoorbeeld (hoewel je partner dat misschien helemaal niet bewust doet), kan ik me indenken dat jij denkt: het is voor mij onmogelijk om aan dat beeld te voldoen (filling in her shoes). Het gevoel wat je omschrijft dat je misschien heel je leven in haar schaduw zal staan, moet toch ergens vandaan komen (ik sluit me op dit punt volledig aan bij Marnix), zeker omdat je onzekerheid terug blijft komen.
Wellicht is het een optie om eens met een professional te praten hierover om het volledig helder te krijgen en het aan de hand daarvan wellicht weg te nemen. Als je onzekerheid namelijk de kop op blijft steken, lijkt me dat geen fijn toekomstbeeld en zal zijn vrouw op sommige momenten vanuit jouw gevoel 'tussen jullie in staan'.

Het is in elk geval wel heel fijn om te horen dat jullie er goed over kunnen praten en hoop dat jullie dit kunnen blijven doen. Ik wens jou en jullie beiden veel wijsheid toe.