Verloofd

[Mortlach]

Die moeder heeft zelf kunnen ervaren dat het onverstandig is om jezelf oo zo'n jonge leeftijd te settelen en wil haar dochter hiervoor beschermen.

Het scheidingspercentage is volgens mij veel hoger bij mensen die jong in het huwelijk zijn getreden. En dat is logisch, je moet jezelf en de wereld nog ontdekken.

Waarbij Marnix mijns inziens terecht opmerkt dat een op die leeftijd vrij belangrijk deel van die wereld taboe is.

[meribel]

Misschien wil de moeder haar juist beschermen en haar behoeden zo jong te trouwen. Iemand van 20 weet nog lang niet wie hij of zij is en wat hij of zij wil in het leven. Ik vind de moeder uitermate verstandig.

sommige 18-jarige weten prima wie ze zijn en wat ze willen in het leven, en vele 30-ers hebben nog geen idee en leven in lichte paniektoestand en angst of ze wel 'alles uit het leven aan het halen zijn'..


meest jammere is dat TO zich niet meer laat zien, zou leuk zijn als ze reageert op het advies was ze heeft meegekregen. Daar doe je dat immers voor.

[Marnix]

Of de moeder is overbeschermend en heeft moeite met loslaten van haar jongste kind. Het is nogsl wat als de laatste het huis uit gaat. Dat komt ik vaker tegen dan dat het echt onverstandig zou zijn om te trouwen. Waarom ben je er zo zeker van dat die moeder precies aanvoelt dat dit een te vroeg genomen beslissing is... Terwijl heel veel andere familieleden er wel achter staan Sabra?

[Sabra]

sommige 18-jarige weten prima wie ze zijn en wat ze willen in het leven, en vele 30-ers hebben nog geen idee en leven in lichte paniektoestand en angst of ze wel 'alles uit het leven aan het halen zijn'..

Precies, sommige. Dat zijn de uitzonderingen.

[Sabra]

Of de moeder is overbeschermend en heeft moeite met loslaten van haar jongste kind. Het is nogsl wat als de laatste het huis uit gaat. Dat komt ik vaker tegen dan dat het echt onverstandig zou zijn om te trouwen. Waarom ben je er zo zeker van dat die moeder precies aanvoelt dat dit een te vroeg genomen beslissing is... Terwijl heel veel andere familieleden er wel achter staan Sabra?

De schoonfamilie. Haar eigen familie lijkt niet enthousiast. Er zijn naast het feit dat ze nauwelijks volwassen zijn en weten wie ze zijn en wat ze willen hele goede argumenten aangedragen. Geen of weinig geld, geen baan dus geen inkomen.

Statistisch gezien heeft dit huwelijk grote kans te eindigen in een scheiding.

[ajl]

Ongeacht de kans op een scheiding lijkt het mij heel verstandig om eerst een tijdje zelfstandig te wonen. Trouwen en samen in 1 huis wonen is al best wel een stap, maar als je nog nooit zelfstandig je leven hebt geleid een nog grotere stap. Ik ken meerdere mensen om mij heen die jong trouwden, maar het minimaal het eerste jaar heel moeilijk hebben gehad.

Dat je na een paar jaren verkering samen wilt verder gaan, kan ik mij goed voorstellen. Het is alleen geen rozegeur en maneschijn als je beiden nooit zelfstandig gewoond hebt, eigenlijk geen rooie cent hebt om rond te komen en ook nog eens moet wennen aan het samen leven met partner. Ik begrijp haar moeder wel. Mijn moeder is ook getrouwd op haar 21e en heeft het mij altijd afgeraden. De tijd om leuke dingen te doen met vriendinnen en aan te rommelen met geld, en halverwege de maand tot de conclusie komen dat je niets meer overhebt, is dan echt voorbij. Je houdt toch rekening met elkaar.

[blijblij]

De tijd om leuke dingen te doen met vriendinnen en aan te rommelen met geld, en halverwege de maand tot de conclusie komen dat je niets meer overhebt, is dan echt voorbij. Je houdt toch rekening met elkaar.

Het klinkt alsof je leven voorbij is al je getrouwd bent!
Dan zou ik idd ook zo lang mogelijk wachten/ nooit trouwen.
Ik heb het juist zo ervaren dat als je getrouwd bent je juist (bijna) meer tijd hebt voor je sociale leven, omdat je geen afspraken meer met je man/vrouw hoeft te maken, aangezien je elkaar toch al veel (te)vaker ziet dan daarvoor

Ik ben ook redelijk vroeg getrouwd, allebei student, allebei paar jaar op kamers gewoond. Maar met huurtoeslag, stufi, kleine lening DUO en een paar dagen in de week werken hoef je echt geen armoe te lijden.
Maar, de tijd die je op jezelf/in studentenhuis woont is wel het beste wat een mens kan overkomen, qua verantwoordelijkheid (want elke avond tot 2.30 uur met je huisgenoten in de fusie bierdrinken is niet echt goed voor je... ), huishouden, koken, wassen, strijken enz. In een jaar groei je als persoon enorm.

[ajl]

haha zo bedoel ik het niet. Jullie studeerden beiden en hadden al op jezelf gewoond. Tijdens je studie heb je zeeën tijd om je vriendinnen te zien, te studeren en ook nog wat te werken. Dat is een ander verhaal dan dat je een BOL opleiding doet. Dan werk je grotendeels en ga je af en toe naar school. Wat ik begrijp uit het verhaal wonen beiden nog thuis en zullen sowieso nog moeten wennen aan een leven buiten je ouders om. En wat ik tegewoordig om mij heen zie, m.n. binnen kerkelijke kringen, wordt er nog behoorlijk gepamperd. Dus een huishouden doen en werken is dan best pittig.

Misschien generaliseer is, maar als ik zie wat de kinderen van collega's al op jonge leeftijd zelfstandig moeten doen en dat vergelijk met de kinderen van de meeste kerkelijke moeders, is dat een wereld van verschil. Mijn collega's werken 3-5 dagen in de week. Mijn kerkelijke vrouwlijke omgeving 0-2 dagen. Dat maakt voor het zelfstandig worden van de kinderen behoorlijk wat uit.

[MissF]

Ik ben zo'n gepamperd kind Hoefde bijna niks te doen thuis, had nooit op mezelf gewoond, zo vanuit huis samen gaan wonen met mijn man toen we getrouwd waren. Hij idem. Al moest hij iets meer doen thuis, hij is de eennajongste, zijn ouders gingen regelmatig op vakantie en dan bleef hij alleen thuis en moest de boel regelen, maar ook nooit echt op zichzelf gewoond.
En het was zo heerlijk, dat samenwonen (en is het nog steeds ). We kwamen er nadat de wasmand vol was achter dat we helemaal geen wasmachine hadden. Nou en? We liepen naar de wasmachineman achter ons, haalden er 1 en klaar. Boekje erbij houden, en de was werd keurig schoon.
Koken deed ik nooit, maar met een recept erbij stond er toch elke dag een gezonde maaltijd op tafel.

Het jong samenwonen heb ik nooit als probleem gezien. We hadden een rijk sociaal leven, deden nog steeds alles wat we ervoor ook deden.
Ik vond het juist anders worden toen de oudste geboren was, en toen nog niet eens zo heel erg, want die namen we overal mee naar toe, maar vooral toen de 2e geboren werd, dat veranderde ons leven echt. Want wij namen er geen twee mee naar elke verjaardag of naar vrienden, dus ging er altijd 1 van ons of we regelden oppas. Als ik het over zou doen denk ik dat wij toch langer zouden wachten met 'aan kinderen beginnen' zodat we nog een paar jaar langer samen geweest waren, ik was nog niet eens klaar met mijn studie toen ik zwanger werd, het was goed voor me geweest als ik een tijdje fulltime had gewerkt denk ik, in plaats van maar 28 uur, om dat ook eens meegemaakt te hebben. Maar dat is achteraf praten natuurlijk. We zijn dolblij met onze kinderen, en ik zou me absoluut niet in kunnen denken dat ze er niet waren, maar soms zou je achteraf toch andere keuzes maken.

[ajl]

Andere keuzes zou ik ook zeker maken. Wij zijn niet (te) jong getrouwd, maar vervolgens wel 250 km verhuisd. Wij kenden niemand in die regio, mijn man werkte indertijd 80 uur of meer in de week, had voor zijn werk veel sociale verplichtingen en ik heb mij de eerste jaren best eenzaam gevoeld. Terwijl ik toch ook een 5 jaar op mijzelf heb gewoond voordat ik ging trouwen. Gelukkig werkte ik in die periode full time, maar iedereen heeft toch al een beetje zijn eigen leven en verder dan het begrip collega's werd het toch niet.
Later zijn wij verhuisd en al snel kwam onze oudste. Dat was i.t.t. het kind van missf geen kind dat je overal mee kon nemen, dus zat ik net verhuisd en een man die nog steeds enorm veel werkte allleen thuis in weer een nieuwe omgeving waar ik niemand kende. Nu 8 jaar later en 4 kinderen verder merk ik dat wij geworteld zijn. Man heeft andere baan en ons/mijn sociale netwerk groeit. Achteraf gezien hadden wij de eerste jaren samen midden in de stad moeten gaan wonen, zodat ik ook de stad waar ik nu woon beter zou leren kennen. Wij hadden de eerste jaren samen anders moeten gebruiken.

Toch denk ik dat de moeder van ts wel een punt heeft. Zij is ook op haar 21e getrouwd en heeft 7?? kinderen gekregen. Vraag naar haar dromen op jonge leeftijd en de keuzes die zij heeft gemaakt. Vraag naar de achtergrond van de gebeurtenissen. Ik denk zelf dat haar moeder haar wil behoeden voor het te snel maken van keuzes in het leven. Een keuze voor een huwelijk draai je niet makkelijk terug. Daarna lijkt een baby heel leuk, maar ook dat heet zijn eigen verantwoordelijkheden.

[meribel]

nou nou, menselief, wat moeten mensen veel. En dan met name de vrouwen weer.

je moet eerst op jezelf hebben gewoond, en niet te jong trouwen, ben je getrouwd mag je niet te snel aan kinderen beginnen, maar heb je ze eenmaal had je ze wel jong moeten krijgen. Niet te veel, niet te weinig. En dat alles waaorm?


ik ben jong getrouwd, man en ik woonden thuis en hebben een low budget heerlijke ongecompliceerde bruiloft gehad, zijn samen groot geworden en ik dank God op mijn blote knieën dat hij ons al zo vroeg samen heeft gebracht.

Ik ken genoeg vriendinnen die hoe ouder hoe kritischer werden , eerst alleen hadden gewoond en toen ze eindelijk iemand hadden gevonden die aan alle criteria voldeed en klaar waren om te baren ( klinkt als; de biologische klok begon wel heel hard te tikken dus nu dan toch maar wat minder strenge eisen stellen ) jhet verdraaid moeilijk vinden hun leven alsnog te delen.

graag zie ik de cijfers waar duidelijk uit blijkt dat jong getrouwden sneller scheiden. Want de gescheiden mensen die ik ken waren helemaal niet jong getrouwd.



daarnaast, als ik kijk naar het huwelijk van mijn ouders en schoonouders, allemaal jong getrouwd, hopen we ook zo oud te worden en als mijn kinderen vroeg iemand tegenkomen die de ware is zou ik ze aanmoedigen lekker samen een leven te beginnen.

[meribel]

Misschien generaliseer is, maar als ik zie wat de kinderen van collega's al op jonge leeftijd zelfstandig moeten doen en dat vergelijk met de kinderen van de meeste kerkelijke moeders, is dat een wereld van verschil. Mijn collega's werken 3-5 dagen in de week. Mijn kerkelijke vrouwlijke omgeving 0-2 dagen. Dat maakt voor het zelfstandig worden van de kinderen behoorlijk wat uit.

en waarom is het beter dat kinderen snel zelfstandig worden?

ik ben ook een gepamperd kind, mijn man ook, ik vond het heerlijk, heb een fantastische en liefdevolle jeugd gehad, en leren koken en wassen daar zijn we inderdaad toen we getrouwd waren samen achtergekomen. Dat komt vanzelf wel. Je hebt nog je hele leven om te koken en te sloven, geniet alsjeblieft van de dagen dat je jong bent.

we willen ook allebei onze kinderen dezelfde jeugd meegeven.

[Sabra]

graag zie ik de cijfers waar duidelijk uit blijkt dat jong getrouwden sneller scheiden. Want de gescheiden mensen die ik ken waren helemaal niet jong getrouwd.

Zie ook dit bericht dat gebaseerd is op cijfers van het Britse CBS.

[meribel]

@Sabra,
als ik dat bekijk zie ik dat jij adviseert te trouwen na je 30e?


En ben jij dan ook nog iemand die seks binnen het huwelijk alleen ziet?


en op welke leeftijd adviseer je kinderen te krijgen?
want ik dacht dat onderzoeken uitwezen dat je dat weer beter voor je 30e kon doen?

[Chaya]

Het scheidingspercentage is volgens mij veel hoger bij mensen die jong in het huwelijk zijn getreden. En dat is logisch, je moet jezelf en de wereld nog ontdekken.

Ik denk dat het hoger ligt bij stellen die elkaar heel jong al hebben leren kennen en aan "elkaar zijn blijven hangen".

je moet eerst op jezelf hebben gewoond, en niet te jong trouwen, ben je getrouwd mag je niet te snel aan kinderen beginnen, maar heb je ze eenmaal had je ze wel jong moeten krijgen. Niet te veel, niet te weinig. En dat alles waaorm?

Ik zou zeggen - met de kennis en levenservaring van nu - wordt beiden eerst zelfstandig en behaal je diploma's.

Ik ken genoeg vriendinnen die hoe ouder hoe kritischer werden , eerst alleen hadden gewoond en toen ze eindelijk iemand hadden gevonden die aan alle criteria voldeed en klaar waren om te baren ( klinkt als; de biologische klok begon wel heel hard te tikken dus nu dan toch maar wat minder strenge eisen stellen ) jhet verdraaid moeilijk vinden hun leven alsnog te delen.

Dat gevaar zit er in ja. Als je midden 30 bent, zoek je vaak geen partner meer om op te leunen, maar meer een soort soulmate.
Hoogopgeleiden zoeken een partner die eveneens hoog opgeleid is.

daarnaast, als ik kijk naar het huwelijk van mijn ouders en schoonouders, allemaal jong getrouwd, hopen we ook zo oud te worden en als mijn kinderen vroeg iemand tegenkomen die de ware is zou ik ze aanmoedigen lekker samen een leven te beginnen.

De tijd dat onze (groot)ouders in het huwelijk traden, is echt een heel andere. Bovendien, men bleef veel langer en vanzelfsprekender bij elkaar.
Dorre, ingesufte huwelijken, zelfs huwelijken waarin 1 of beide partners overspelig waren, bleven gewoon bestaan, voor de buitenkant.
Vrouwen konden vaak geen kant op, omdat ze financieel afhankelijk waren.
Dat bezwaar heeft de huidige en aankomende generatie niet.
De meiden zijn vaak zo zelfbewust, dat ze het niet zullen pikken als hun man niet de prins op het witte paard blijkt te zijn.
Ook in refoland wordt vaak gescheiden. En hertrouwt!