Ongelukkig getrouwd

[Sammie40]

Ik ben hier nieuw en zou graag reacties van jullie willen.
Ik ben na 12 mnd verkering getrouwd met een lieve man. We wilden samen verder en wilden niet te lang wachten. Tijdens de huwelijksnacht hadden we pas seks. Eigenlijk leerde ik mijn man ook toen pas echt kennen.

Mijn man is een dominante man die heel kwaad kan worden als het niet gaat zoals hij wil dat het gaat. Na 5 jaar huwelijk ben ik nog steeds vreselijk bang voor zijn woede. Hij kan vreselijk kwetsen en inmiddels geloof ik dat ik een niet al te beste vrouw ben. Ik check veel dingen dubbel uit angst dat hij kwaad wordt. Hij zelf doet nooit iets fout en ik krijg werkelijk van alles de schuld. (Vaatwasser niet goed inpakken, kastdeurtjes open laten, etc)
Naar buiten toe is hij de zachtaardige en integere man die zo goed voor het gezin zorgt. Maar in werkelijkheid voel ik mij erg ongelukkig, ik weet niet hoelang ik dit huwelijk zo vol houd. Ik heb diverse therapieën gedaan om mijzelf sterker te maken en inzicht te krijgen in waarom ik dingen doe. Ik heb van alles voorgesteld, bv relatie therapie etc. Hij vindt dat ik moet veranderen. Hij zegt ook niet zo gelukkig te zijn en dat komt door mij.
Tijdens mijn zwangerschap heeft hij me wel eens geschopt. Ook heeft hij me wel eens geslagen. Altijd was het mijn schuld. (Ik geloof dat zelfs, hij zegt dat elke man dit zou doen als z'n vrouw zich 'zo' zou gedragen.)

Ik ben getrouwd met de gedachte dat dit de ware man voor mij was, hij overlaadde me met complimenten en was heel zorgzaam. Op seksgebied bewaakte hij vooral de 'door hem bedachte' grenzen: ik zag dat als respect en waardeerde dat. Na 5 jaar huwelijk gaat de seks nog steeds zoals hij het wil. Inmiddels neem ik al 1,5 jaar nul initiatief omdat hij mij toch altijd afwees en komt het gemiddeld 1x per maand voor, en ben ik er weer even van af. Sorry dat ik het zo schrijf.

Ik wist niet dat hij zo dominant kon zijn. Ik wist al helemaal niet dat hij zo kon kwetsen en verbaal agressief kan zijn. Hij zegt echt de meest vreselijke dingen. Daarna voel ik me altijd heel somber en wanhopig. Ik maak dan maar gauw excuses en dan draait hij weer bij. Ik heb gezamenlijke vrienden in vertrouwen genomen omdat ik hoopte dat ze konden helpen. Maar ik heb denk ik alleen mezelf voor gek gezet: niemand gelooft me. Ondertussen bezoeken we wekelijks de kerk en gedraagt hij zich voorbeeldig. Is actief binnen het leiderschap.

Ik kan niet bij hem weg, we hebben een zoontje.
Bovendien zou mijn man dan schuldloos gaan scheiden, ik zou de grote boosdoener zijn.
Ik voel me niet zielig oid, dit was ook mijn keuze en ik neem me verantwoordelijkheid maar alles in mij zegt dat ik dit leven niet kan volhouden. Maar ik moet, immers scheiden is niet toegestaan want we hebben voor God en de gemeente eeuwige trouw beloofd.

Wie herkent dit? Ik bid heel veel en vraag Hem of ik mag veranderen en weer liefde voor m'n man mag voelen, maar ik bid ook voor mijn man dat hij zijn woede onder controle krijgt en dat hij inziet dat deze niet gezond is.
Sorry voor het warrige verhaal.

[jaccootje85]

Hoi Sammie,

Ik herken dit niet... Maar ik wil je wel heel veel sterkte en wijsheid toewensen.

[Bert1986]

Hoi Sammie,

Heb je al eens gezocht op google op narcist?

Sommige dingen herken ik daar helaas wel uit.

Heel veel sterkte

[Sabra]

Je kunt een aantal dingen doen:

- relatietherapie
- scheiding van tafel en bed
- echtscheiding

Misschien moet je jezelf eens centraal stellen en vooral geen aandacht schenken aan wat anderen denken of vinden.

[Marnix]

Je zegt dat je niet bij hem weg kan omdat je een kind hebt. Nou is het voor kinderen doorgaans niet wenselijk als hun ouders gescheiden zijn. Maar volgens mij is er altijd een ding nog minder wenselijk voor een kind en dat is dat het meemaakt wat jij hier allemaal beschrijft. Er zijn ergere dingen dan scheiden. Daarnaast kan je wel bidden dat de liefde voor je man terugkomt maar als je man vindt dat jij de enige bent die moet veranderen en hij alles goed doet, hoe kan je dan ooit weer van hem gaan houden? Dan moet er grondig iets bij hem veranderen. Gebeurt dat niet, dan denk ik dat je beter kan scheiden, hoe vervelend dat ook even is. Het is altijd beter dan je leven lang ongelukkig zijn, zo behandeld worden, dat je kind in zo'n omgeving opgroeit enzovoorts.

"Scheiden is niet toegestaan" is een gevaarlijk credo. Het is niet ideaal. Maar volgens mij is Bijbels gezien "vernedering, dominantie, angst zaaien, slaan en andere vormen van fysiek en verbaal geweld net zo min toegestaan. Soms is het dan kiezen tussen twee "kwaden" en ik weet wel wat hier de beste keuze is en volgens mij weet jij dat ook heel goed. Je kan nog 1 poging wagen en alles wat hij je aandoet opsommen en zeggen dat hij zijn probleem moet inzien en veranderen omdat je anders weg gaat. Zal hij vast heel boos om worden maar dan weet je dat dat de laatste keer was. Voor God kan je het verantwoorden. Voor je omgeving (familie, vrienden, kerk) ook als je eerlijk vertelt wat er aan de hand was.

Sterke en veel wijsheid toegewenst. Maar ik hoop dat je niet meer over je heen laat lopen. Als je over een paar jaar terugkijkt ben je denk ik heel blij dat je het hebt gedaan want als hij niet verandert is dat de enige manier om gelukkig te worden.

ps. het lijkt inderdaad wel veel op narcisme. Misschien handig om even naar deze site te kijken:

http://denarcist.nl/narcisme-kenmerken
en dan kan je onderaan twee keer doorklikken naar Narcisme in een relatie en Leven met een narcist.

[Chaya]

Hoi Sammie,
Ach meis, wat een verdrietig verhaal. En herken helaas veel van de dingen die je hier beschrijft. Ik maak het van dichtbij mee, in familiekring.
Geen officiële diagnose ook, heel charmant naar buiten toe, dus vrouw voelt zich eenzaam en onbegrepen.
Maar laat alsjeblieft je eigenwaarde niet aantasten! Op deze manier zuigt je man je volkomen leeg en houd je uiteindelijk niets meer over dan alleen een aanhangsel van hem te zijn. Zo heeft God het huwelijk niet bedoeld!
Ik zou toch iemand in vertrouwen nemen, een dominee, een huisarts?
Dit is geen kwestie van even doorbijten en dan komt het goed. Je man zal eerst een diagnose moeten accepteren en eventueel in therapie gaan, dan zou er een lichtpunt zijn.
Je hoeft jezelf geen verwijten te maken over je keuze. Vrijwel niemand kan zoiets voorzien. Soms kun je achteraf bezien wel enige signalen duiden, die je toen niet opvielen, maar nu wel, met de kennis van nu.
Maar ja, dat is achteraf.
Ik hoop dat je toch een stap wilt gaan zetten en een keuze voor jezelf gaan maken, want dit hou jij echt geen leven vol.

[Jess]

Ach kind, wat heb ik met jouw te doen.

Bij de derde regel dacht ik al: narcist
omdat ik in jouw omschrijving mijn vader herkende.

Ik kan je alleen maar aanraden om bij hem weg te gaan. Als ik denk aan hoe wij opgevoed zijn, hoe bang mijn moeder (volgens mij) voor mijn vader is. Ze gaat nooit tegen hem in. Zelfs nu wij al lang en breed de deur uit zijn mogen wij nog geen mening hebben die tegen die van hem ingaat.

Daarom ben ik nu, nu ik ruim 40 ben, nog op zoek naar mijn eigen identiteit. En ik neem aan dat je dat je kind wilt onthouden. Zelf ga jij hier ook helemaal aan kapot. Je geeft nu al jezelf de schuld van alles wat er gebeurd.

[Mortlach]

Wat een vreselijke situatie, maar weet je, het had het verhaal van mijn vrouw en haar ex-man kunnen zijn. Naar buiten toe lief en zorgzaam, binnenshuis een mishandelende tiran. Mijn vrouw lijdt nog dagelijks onder de posttraumatische stress van die periode.

Scheiden en wel zo snel mogelijk, is echt het enige wat ik je kan aanraden. Zéker omdat hij al heeft laten zien zelfs fysiek geweld niet te schuwen. Scheiden, voordat hij agressief richting jullie kind wordt.

[pien]

Je zegt niet te kunnen scheiden. Ik denk wel degelijk dat dit kan, en zelfs moet. Dat jij zelf zo leeft is jouw keuze, maar je mag dit een kind niet aandoen! Neem de verantwoordelijkheid voor je kind, en zorg dat dit stopt. En dat kan alleen door weg te gaan bij deze man. En vraag hulp, te beginnen bij je huisarts!!!
Sterkte.

[Mortlach]

Je zegt dat je niet bij hem weg kan omdat je een kind hebt. Nou is het voor kinderen doorgaans niet wenselijk als hun ouders gescheiden zijn. Maar volgens mij is er altijd een ding nog minder wenselijk voor een kind en dat is dat het meemaakt wat jij hier allemaal beschrijft. Er zijn ergere dingen dan scheiden. Daarnaast kan je wel bidden dat de liefde voor je man terugkomt maar als je man vindt dat jij de enige bent die moet veranderen en hij alles goed doet, hoe kan je dan ooit weer van hem gaan houden? Dan moet er grondig iets bij hem veranderen. Gebeurt dat niet, dan denk ik dat je beter kan scheiden, hoe vervelend dat ook even is. Het is altijd beter dan je leven lang ongelukkig zijn, zo behandeld worden, dat je kind in zo'n omgeving opgroeit enzovoorts.

"Scheiden is niet toegestaan" is een gevaarlijk credo. Het is niet ideaal. Maar volgens mij is Bijbels gezien "vernedering, dominantie, angst zaaien, slaan en andere vormen van fysiek en verbaal geweld net zo min toegestaan. Soms is het dan kiezen tussen twee "kwaden" en ik weet wel wat hier de beste keuze is en volgens mij weet jij dat ook heel goed. Je kan nog 1 poging wagen en alles wat hij je aandoet opsommen en zeggen dat hij zijn probleem moet inzien en veranderen omdat je anders weg gaat. Zal hij vast heel boos om worden maar dan weet je dat dat de laatste keer was. Voor God kan je het verantwoorden. Voor je omgeving (familie, vrienden, kerk) ook als je eerlijk vertelt wat er aan de hand was.

Sterke en veel wijsheid toegewenst. Maar ik hoop dat je niet meer over je heen laat lopen. Als je over een paar jaar terugkijkt ben je denk ik heel blij dat je het hebt gedaan want als hij niet verandert is dat de enige manier om gelukkig te worden.

ps. het lijkt inderdaad wel veel op narcisme. Misschien handig om even naar deze site te kijken:

http://denarcist.nl/narcisme-kenmerken
en dan kan je onderaan twee keer doorklikken naar Narcisme in een relatie en Leven met een narcist.

Hoewel ik het met heel veel in deze reactie eens ben, ben ik het absoluut niet eens met de 'laatste kans'; als hij echt zo gevaarlijk is als je beschrijft, dan is dat niet verstandig. Het is, lijkt mij, beter hem voor een voldongen feit te stellen, dus eerst het huis uit, bij vrienden of familie, en dan zeggen dat je wilt scheiden, voor je eigen veiligheid.

[Cicero]

Tegenwoordig is het niet zo moeilijk om stiekem opnamen te maken met een smartphone of iets dergelijks, toch?

Met zulk bewijs in handen kun je vrienden, de dokter, de notaris, of eventueel zelfs de politie overtuigen van jouw gelijk.

Dit is natuurlijk wel pas een optie als je echt hard tegen hard wil spelen.

[Mortlach]

In juridische zin is dat soort bewijs tegenwoordig toch niet meer nodig? Het kan wel handig zijn bij het bepalen van de omgangsregeling met het kind.

Dit soort bewijs is alleen nodig om mensen in je eigen omgeving te overtuigen, maar, als je eerlijk bent, hoe belangrijk is dat nu eigenlijk? Daarbij zullen er ongetwijfeld mensen zijn die ondanks zulke opnamen je niet zullen geloven (en je misschien zelfs zullen beschuldigen van uitlokken)


Ik kan helaas zeggen dat de gemeente van mijn vrouw het haar destijds eerder moeilijker heeft gemaakt dan gemakkelijker. De sociale druk om vooral maar niet te scheiden was enorm. Gelukkig heeft ze daar niet naar geluisterd en heeft ze nu niets meer met die lui te maken. Maar grote kans dat je er op een vervelende manier achter zult komen wie je echte vrienden/naasten zijn. Dat zeg ik niet om je te ontmoedigen, want scheiden lijkt me je enige optie, maar om je voor te bereiden op wat er zal kunnen gebeuren.

[meribel]

Je wordt mishandelt, bent geslagen, wordt emotioneel mishandelt, en je stelt je kind ook bloot aan deze omgeving.


Vroeger vond ik altijd dat de verschrikkelijke situatie waar een kind in opgroeid, totaal de schuld is van de vader.
Tegenwoordig ben ik iets genuanceerder.
Elk mens heeft een keuze, en de keuze om niets te doen aan de situatie; dat is ook een keuze!


Wat Jess schrijft, ze heeft nog steeds te kampen met de gevolgen van de keuze van haar moeder om te blijven.

Nu was wellicht de situatie 40 jr geleden anders, moeilijker om te scheiden, wie zal het zeggen.
Maar voor jou is er zeker de keuze om hulp in te schakelen als je het niet ziet zitten om dat alleen te doen.
Je schrijft; ik kan niet scheiden. Bovendien zou mijn man dan schuldloos scheiden.

Ik begrijp dit allemaal niet.
Kijk naar je kind en besluit dan wat voor hem de beste keuze zou zijn.

Of wil je dat je zoon opgroeid en later net wordt als zijn vader? Want dat is immers nu zijn dagelijkse voorbeeld.


Heel veel sterkte!

[Sammie40]

Dank voor jullie reacties!
Ik had niet verwacht dat jullie scheiden als serieuze mogelijkheid benoemen!
Ik heb zelf een goede baan en hij woont in mijn koophuis (alles staat nog op mijn naam en betaal bijna alles, terwijl hij als eigen baas bijna 3x zoveel verdiend maar goed)

Ik zelf worstel héél erg met mijn geloof in God. Alhoewel ik absoluut in Hem geloof, ik Hem zie als een liefdevolle Vader begrijp ik niet hoe het kan dat ik écht dacht dat deze man bij mij zou horen en dat God hem aan mij heeft gegeven. Zo zag ik dacht écht. Ik heb veel gebeden en ook bevestigd gezien, daarom ook snel getrouwd. Ik heb geen enkel signaal opgemerkt dat hij zo dominant en verbaal agressief zou kunnen zijn.

Natuurlijk zijn er ook goede momenten en zie ik de man waar ik verliefd op werd. Maar ik ben zeker geen persoon die naïef in de liefde is.
Ik was een zelfstandige vrouw en maak mijn keuzes vaak zeer weloverwogen. Alhoewel ik meerdere relaties heb gehad (nooit eerder dit meegemaakt, zelfs zonder problemen relaties verbroken) dacht ik te kunnen weten wat ik zocht in een man. Ik kom uit een liefdevol gezin waar God centraal staat maar er is mij nooit iets opgelegd. Ik heb wel paar x een flinke storm meegemaakt maar God heeft me altijd gedragen. Ik heb lieve vriendinnen en ben een onderneme type. Ik kom open over maar dit probleem weet niemand (naast de gezamenlijke vrienden). Zelfs in m'n bijbelstudie groep weet niemand het.

Ik heb veel gegoogled over narcisme de afgelopen jaren. Hij komt uit een vreemd soort gezin waar ogenschijnlijk alles perfect is maar daarover is er veel mis. Zijn jeugd was kil en liefdeloos en z'n vader schijnt ook zo te zijn. (In de wandelgangen wel eens gehoord dat hij ook een narcist is). Ze vervullen beide belangrijker taken binnen hun kerk en alles draait daar ook om.
Mijn man heeft eerder een lange relatie gehad en heb eea gelezen en gehoord waarom zij er niet meer tegen kon. Maar natuurlijk ligt alles aan haar en m'n schoonouders geven haar in alles de schuld. Aan mij is ook niet veel goed. Ik heb me gedistancieerd van deze familie en kom alleen als het moet.

In goede perioden heeft mijn enig zelfinzicht en zegt ook wel sorry. Maar het ergste is is dat hij achter zijn kwetsende woorden blijft staan omdat dat nu eenmaal de waarheid is. En dat betekent dat ík moet veranderen.
Ik heb me in m'n leven nog nooit zo minderwaardig gevoeld, en het gekke is dat je alles gaat geloven omdat hij met zulke argumenten komt dat je wel bijna aan jezelf gaat twijfelen. Zo stond hij laatst in de file en kon ons kind van de opvang niet op tijd ophalen. Ik was op mijn werk. Ik kan er natuurlijk niks aan doen dat er files zijn én dan had ie ook wat eerder kunnen vertrekken. Maar op een of andere manier was het mijn schuld. En hij kon er niks aan doen allemaal. Ik moest vanaf m'n werk maar regelen dat ons kind werd opgehaald.
Ik ben dan compleet in de war. Soms is hij dagen kwaad en zwijgt dan. Maar sws heeft hij het nergens over.

Scheiden heb ik wel eens geopperd. Ik zei dan dat als hij zo ontevreden over me is, zich zo ergert etc waarom hij dan nog met mij getrouwd wil zijn. Scheiden wil hij niet. Wat dacht ik wel! Dan moet ik er maar voor zorgen dat hij zich niet hoeft te ergeren!!
Bovendien zal hij co-ouderschap willen. Dat zou ik nooit toestaan.
Maar ja, ik weet niet hoe dat met een scheiding zal gaan. Hij zal iig nooit meewerken aan een scheiding.

Hoe is het mogelijk allemaal denk ik wel eens.
Slaan doet hij trouwens nooit meer; hij weet dat ik een tas in de auto heb en bij de eerst volgende tik ben ik met ons kind weg.
Maar goed, schelden en kwetsen etc is net zo erg.

[meribel]

ik zou eerst eens heel goed buiten hem om informeren hoe je kan zorgen dat er geen co-ouderschap komt.

begrijp me goed, ik ben daar helemaal niet tegen, en het moet zijn dat een vader net zoveel rol kan spelen in een kinds leven als een moeder,
maar als hij voor de buitenwereld mooi weer speelt en jij weet dat kind in een sfeer verblijft van emotionele mishandeling ( en dat richt zich ook op het kind, dat komt vanzelf ) , moet je zorgen dat dit nooit kan gaan plaatsvinden.