Ik ben hier nieuw en zou graag reacties van jullie willen.
Ik ben na 12 mnd verkering getrouwd met een lieve man. We wilden samen verder en wilden niet te lang wachten. Tijdens de huwelijksnacht hadden we pas seks. Eigenlijk leerde ik mijn man ook toen pas echt kennen.
Mijn man is een dominante man die heel kwaad kan worden als het niet gaat zoals hij wil dat het gaat. Na 5 jaar huwelijk ben ik nog steeds vreselijk bang voor zijn woede. Hij kan vreselijk kwetsen en inmiddels geloof ik dat ik een niet al te beste vrouw ben. Ik check veel dingen dubbel uit angst dat hij kwaad wordt. Hij zelf doet nooit iets fout en ik krijg werkelijk van alles de schuld. (Vaatwasser niet goed inpakken, kastdeurtjes open laten, etc)
Naar buiten toe is hij de zachtaardige en integere man die zo goed voor het gezin zorgt. Maar in werkelijkheid voel ik mij erg ongelukkig, ik weet niet hoelang ik dit huwelijk zo vol houd. Ik heb diverse therapieën gedaan om mijzelf sterker te maken en inzicht te krijgen in waarom ik dingen doe. Ik heb van alles voorgesteld, bv relatie therapie etc. Hij vindt dat ik moet veranderen. Hij zegt ook niet zo gelukkig te zijn en dat komt door mij.
Tijdens mijn zwangerschap heeft hij me wel eens geschopt. Ook heeft hij me wel eens geslagen. Altijd was het mijn schuld. (Ik geloof dat zelfs, hij zegt dat elke man dit zou doen als z'n vrouw zich 'zo' zou gedragen.)
Ik ben getrouwd met de gedachte dat dit de ware man voor mij was, hij overlaadde me met complimenten en was heel zorgzaam. Op seksgebied bewaakte hij vooral de 'door hem bedachte' grenzen: ik zag dat als respect en waardeerde dat. Na 5 jaar huwelijk gaat de seks nog steeds zoals hij het wil. Inmiddels neem ik al 1,5 jaar nul initiatief omdat hij mij toch altijd afwees en komt het gemiddeld 1x per maand voor, en ben ik er weer even van af. Sorry dat ik het zo schrijf.
Ik wist niet dat hij zo dominant kon zijn. Ik wist al helemaal niet dat hij zo kon kwetsen en verbaal agressief kan zijn. Hij zegt echt de meest vreselijke dingen. Daarna voel ik me altijd heel somber en wanhopig. Ik maak dan maar gauw excuses en dan draait hij weer bij. Ik heb gezamenlijke vrienden in vertrouwen genomen omdat ik hoopte dat ze konden helpen. Maar ik heb denk ik alleen mezelf voor gek gezet: niemand gelooft me. Ondertussen bezoeken we wekelijks de kerk en gedraagt hij zich voorbeeldig. Is actief binnen het leiderschap.
Ik kan niet bij hem weg, we hebben een zoontje.
Bovendien zou mijn man dan schuldloos gaan scheiden, ik zou de grote boosdoener zijn.
Ik voel me niet zielig oid, dit was ook mijn keuze en ik neem me verantwoordelijkheid maar alles in mij zegt dat ik dit leven niet kan volhouden. Maar ik moet, immers scheiden is niet toegestaan want we hebben voor God en de gemeente eeuwige trouw beloofd.
Wie herkent dit? Ik bid heel veel en vraag Hem of ik mag veranderen en weer liefde voor m'n man mag voelen, maar ik bid ook voor mijn man dat hij zijn woede onder controle krijgt en dat hij inziet dat deze niet gezond is.
Sorry voor het warrige verhaal.