Ongelukkig getrouwd

[Harriette]

@Sammie

Ik hoorde een soortgelijk verhaal zoals in jouw voorbeeld van melk. Zelfde symptomen die je man vertoont.
Na veel doorvragen aan die vrouw en na maanden ook het verhaal van haar man gehoord te hebben, bleek dat ze elke keer nieuwe dingen en voorraden aanschafte omdat ze nooit leek te kijken naar de voorraad. Geen overzicht, rommelig, impulsief enz... Bleek dat ze borderline had en het de man was die het eigenlijk zo zwaar had en dat uitte zich in woedeuitbarstingen.
Het verhaal wat ik echter hoorde was een wanhopige, misbruikte vrouw... die evengoed niet weg wil en tegelijkertijd zijn gedrag verexcuseert, maar er wel over blijft klagen.

Ik geloof niet dat je man autisme heeft. Zij bieden niet eerder excuses aan, dan nadat zij op hun gedrag zijn gewezen, en zullen dan nog alleen excuses aanbieden omdat 'dat hoort'.
Uit jouw verhaal lees ik dat je niets durft te zeggen, maar hij wel de dag later zijn excuus aanbiedt.

Mijn vraag is dus eigenlijk: wat is jouw aandeel? Wat zijn de moeilijkheden en problemen die jij misschien in jouw gedrag hebt? Niemand is perfect toch?
Mogelijk kunnen er dan gerichtere en reëlere antwoorden en adviezen worden gegeven waar je wél wat mee kunt...

[Mortlach]

Mijn vraag is dus eigenlijk: wat is jouw aandeel? Wat zijn de moeilijkheden en problemen die jij misschien in jouw gedrag hebt? Niemand is perfect toch?
Mogelijk kunnen er dan gerichtere en reëlere antwoorden en adviezen worden gegeven waar je wél wat mee kunt...

Wauw, over het slachtoffer de schuld geven gesproken. Iemand die toch al zo onzeker is dat ze moet vragen of bizar gedrag normaal is, hoeft echt niet verder aan het twijfelen te worden gebracht.

Het gedrag dat het probleem is, is dat ze bij die zak hooi blijft. Ik geloof ook niet dat hij autisme heeft, maar het idee "waar er twee kijven, hebben er twee schuld", gaat echt niet altijd op.

[kinpruik]

Wauw, over het slachtoffer de schuld geven gesproken. Iemand die toch al zo onzeker is dat ze moet vragen of bizar gedrag normaal is, hoeft echt niet verder aan het twijfelen te worden gebracht.

Het gedrag dat het probleem is, is dat ze bij die zak hooi blijft. Ik geloof ook niet dat hij autisme heeft, maar het idee "waar er twee kijven, hebben er twee schuld", gaat echt niet altijd op.

Ik zou hier niet zo van op kijken. Deze vrouw betoogde een paar pagina's geleden nog hoe vroom het is om met je kind bij je mishandelende man te blijven.

[Mortlach]

Ik zou hier niet zo van op kijken. Deze vrouw betoogde een paar pagina's geleden nog hoe vroom het is om met je kind bij je mishandelende man te blijven.

Tja, en als je stelt dat het niet gaat om gelukkig zijn tijdens dit leven, maar slechts in het hiernamaals, dan krijg je wel wat opmerkelijke reacties.

[Marloes1g]

Gisteren sprak ik een meisje van 15 jaar, opgegroeid in een gewelddadige relatie.
Ze zei: Als ik later een baan heb dan wil ik voor mezelf een leuk huisje. Ik wil NOOIT een man, misschien wel kinderen.
Omdat ik niet, als ik thuis kom, daar een man zit die me maar zit te commanderen: Doe dit, doe dat, agressief wordt en me gaat mishandelen als ik niet naar hem wil luisteren.
Ik schoot helemaal vol en kon alleen maar uitbrengen: Ach meisje toch.
Is dit dan wat jullie willen voor jullie kinderen?
Of zou het bij jullie wel meevallen denk je?

[Mortlach]

Gisteren sprak ik een meisje van 15 jaar, opgegroeid in een gewelddadige relatie.
Ze zei: Als ik later een baan heb dan wil ik voor mezelf een leuk huisje. Ik wil NOOIT een man, misschien wel kinderen.
Omdat ik niet, als ik thuis kom, daar een man zit die me maar zit te commanderen: Doe dit, doe dat, agressief wordt en me gaat mishandelen als ik niet naar hem wil luisteren.
Ik schoot helemaal vol en kon alleen maar uitbrengen: Ach meisje toch.
Is dit dan wat jullie willen voor jullie kinderen?
Of zou het bij jullie wel meevallen denk je?

En de werkelijkheid is nog veel harder. De kans zit er namelijk dik in dat dat precies is wat er gaat gebeuren. Het meisje wordt op een gegeven moment verliefd en denkt dat die ene vent echt anders is. En dat is hij niet...

Het duurt generaties voordat er iemand is die uit die cyclus weet uit te breken...

[kinpruik]

Gisteren sprak ik een meisje van 15 jaar, opgegroeid in een gewelddadige relatie.
Ze zei: Als ik later een baan heb dan wil ik voor mezelf een leuk huisje. Ik wil NOOIT een man, misschien wel kinderen.
Omdat ik niet, als ik thuis kom, daar een man zit die me maar zit te commanderen: Doe dit, doe dat, agressief wordt en me gaat mishandelen als ik niet naar hem wil luisteren.
Ik schoot helemaal vol en kon alleen maar uitbrengen: Ach meisje toch.
Is dit dan wat jullie willen voor jullie kinderen?
Of zou het bij jullie wel meevallen denk je?

Ik denk dat de meeste mensen doodnormaal zijn en een prima relatie hebben. Wel denk ik dat als je in zo'n ongezonde relatie zit als hierboven beschreven, dat het dan je plicht is aan jezelf en aan je kind om de relatie te beeindigen. Kinderen mogen niet in een gezin opgroeien waar geweld wordt gebruikt, ook al gaat dat ten koste van je eigen zieleheil.

[Chaya]

Ik vraag me af wat nu slechter is voor een kind, een vader die af en toe uit zijn pannetje gaat, of een ontevreden moeder die de hele dag met een toegeknepen mond loopt, vanwege ingeslikte frustratie en via de kinderen dit uit. (je vader denkt dat ie..... enz)
Mijn vriendin komt uit een heel groot gezin, met een autistische vader die het eigenlijk allemaal niet aankon en een moeder die altijd druk druk druk was. Ook zij zei eerst: ik ga echt nooit nooit trouwen en ik wil al helemaal geen kinderen.
Er is ook veel "verborgen" leed in gezinnen. Kinderen blijven in de regel heel lang loyaal t.o.v. hun ouders.

[Mortlach]

Ik vraag me af wat nu slechter is voor een kind, een vader die af en toe uit zijn pannetje gaat, of een ontevreden moeder die de hele dag met een toegeknepen mond loopt, vanwege ingeslikte frustratie en via de kinderen dit uit. (je vader denkt dat ie..... enz)

Het is allebei slecht, natuurlijk. Maar ik volg het niet helemaal, is je 'ontevreden moeder' het gevolg van de scheiding of de moeder terwijl ze nog in dat huwelijk zit.

Mijn vriendin komt uit een heel groot gezin, met een autistische vader die het eigenlijk allemaal niet aankon en een moeder die altijd druk druk druk was. Ook zij zei eerst: ik ga echt nooit nooit trouwen en ik wil al helemaal geen kinderen.
Er is ook veel "verborgen" leed in gezinnen. Kinderen blijven in de regel heel lang loyaal t.o.v. hun ouders.

Natuurlijk. Dat zit psychologisch heel diep ingebakken. Dat zie ik hier bij zowel mijn vrouw als mijn stiefdochter.

[Chaya]

Het is allebei slecht, natuurlijk. Maar ik volg het niet helemaal, is je 'ontevreden moeder' het gevolg van de scheiding of de moeder terwijl ze nog in dat huwelijk zit.

Ik stelde me zo'n stille oorlogsvoering voor. Die bestaan nl. Dus in een huwelijk.

Natuurlijk. Dat zit psychologisch heel diep ingebakken. Dat zie ik hier bij zowel mijn vrouw als mijn stiefdochter.

Toen ze jong was, is ze heel lang boos geweest op haar ouders. Maar ze is nu wat ouder, inmiddels toch getrouwd MET kindjes en kan ze het beter relativeren.
Haar vader sloeg soms in drift met een kledinghangertje of gooide zijn schoen naar een zoon.
En ik denk ook dat het van beide ouders een soort onmacht en ontevredenheid was, gevangen in een moeilijke en drukke situatie, die ze eigenlijk beiden niet aan konden. In die tijd had je nog geen hulpverleningcircuit, zoals je nu hebt.
Maar ja, die stap moet je nog steeds zelf wel zetten natuurlijk.

[Mortlach]

Ik stelde me zo'n stille oorlogsvoering voor. Die bestaan nl. Dus in een huwelijk.

Tja, zoals gezegd, dat is allebei slecht voor het kind. Veel beter dan om te scheiden zodat er tenminste een kans bestaat dat beide ouders afzonderlijk hun leven beteren en functionerende ouders worden.

Toen ze jong was, is ze heel lang boos geweest op haar ouders. Maar ze is nu wat ouder, inmiddels toch getrouwd MET kindjes en kan ze het beter relativeren.
Haar vader sloeg soms in drift met een kledinghangertje of gooide zijn schoen naar een zoon.
En ik denk ook dat het van beide ouders een soort onmacht en ontevredenheid was, gevangen in een moeilijke en drukke situatie, die ze eigenlijk beiden niet aan konden. In die tijd had je nog geen hulpverleningcircuit, zoals je nu hebt.
Maar ja, die stap moet je nog steeds zelf wel zetten natuurlijk.

Goed, met autisme wordt het allemaal wel ingewikkeld natuurlijk.

[kinpruik]

Ik vraag me af wat nu slechter is voor een kind, een vader die af en toe uit zijn pannetje gaat, of een ontevreden moeder die de hele dag met een toegeknepen mond loopt, vanwege ingeslikte frustratie en via de kinderen dit uit. (je vader denkt dat ie..... enz)
Mijn vriendin komt uit een heel groot gezin, met een autistische vader die het eigenlijk allemaal niet aankon en een moeder die altijd druk druk druk was. Ook zij zei eerst: ik ga echt nooit nooit trouwen en ik wil al helemaal geen kinderen.
Er is ook veel "verborgen" leed in gezinnen. Kinderen blijven in de regel heel lang loyaal t.o.v. hun ouders.

Volgens mij begrijp je bovenstaande situatie niet helemaal goed. Vader gaat af en toe uit zijn plaat waardoor er een ontevreden moeder de hele dag met een toegeknepen mond zit. Het is een EN EN situatie. En daarnaast las ik boven ergens over iemand wiens kinderen het haar kwalijk namen dat ze gescheiden was... Dat vindt ik toch wel zo bizar. Mijn ouders zijn gescheiden, veel mensen die ik ken zijn gescheiden en ik heb werkelijk nog nooit gehoord van kinderen die dat hun ouders op volwassen leeftijd nog kwalijk nemen. Tuurlijk is het als kind een verdrietige situatie, toch is dat te prefereren boven het alternatief.

Toen ze jong was, is ze heel lang boos geweest op haar ouders. Maar ze is nu wat ouder, inmiddels toch getrouwd MET kindjes en kan ze het beter relativeren.
Haar vader sloeg soms in drift met een kledinghangertje of gooide zijn schoen naar een zoon.
En ik denk ook dat het van beide ouders een soort onmacht en ontevredenheid was, gevangen in een moeilijke en drukke situatie, die ze eigenlijk beiden niet aan konden. In die tijd had je nog geen hulpverleningcircuit, zoals je nu hebt.
Maar ja, die stap moet je nog steeds zelf wel zetten natuurlijk.

Sorry, maar als mijn vriendin mijn kinderen met een kleerhanger zou slaan kan ze haar spullen pakken. Het lijkt mij vrij logisch dat je als ouder verantwoordelijk bent voor de bescherming van je kinderen, zelfs en vooral voor de partner.

[Harriette]

Wauw, over het slachtoffer de schuld geven gesproken. Iemand die toch al zo onzeker is dat ze moet vragen of bizar gedrag normaal is, hoeft echt niet verder aan het twijfelen te worden gebracht.
Het gedrag dat het probleem is, is dat ze bij die zak hooi blijft. Ik geloof ook niet dat hij autisme heeft, maar het idee "waar er twee kijven, hebben er twee schuld", gaat echt niet altijd op.

Wel degelijk kun je ook als slachtoffer een aandeel hebben. Het aandeel van haar wat er sowieso al is, is dat ze zijn gedrag in stand houdt door haar eigen gedrag en reageren.

Ik zou hier niet zo van op kijken. Deze vrouw betoogde een paar pagina's geleden nog hoe vroom het is om met je kind bij je mishandelende man te blijven.

Die omslag viel me dus ook op.

Gisteren sprak ik een meisje van 15 jaar, opgegroeid in een gewelddadige relatie.
Ze zei: Als ik later een baan heb dan wil ik voor mezelf een leuk huisje. Ik wil NOOIT een man, misschien wel kinderen.
Omdat ik niet, als ik thuis kom, daar een man zit die me maar zit te commanderen: Doe dit, doe dat, agressief wordt en me gaat mishandelen als ik niet naar hem wil luisteren.
Ik schoot helemaal vol en kon alleen maar uitbrengen: Ach meisje toch.
Is dit dan wat jullie willen voor jullie kinderen?
Of zou het bij jullie wel meevallen denk je?

Bij mij valt het dus erg mee, van de 5 kinderen willen ze allemaal trouwen en kinderen. Eén is getrouwd, 3 verkering en de jongste is nog maar 9, dus die wacht nog even..
Zelf kom ik uit een gezin van 8 kinderen, waarvan ik nog geen 1 heb horen zeggen dat ze niet getrouwd zouden willen zijn.
Ik denk dat het verschil is of ze zo groot gebracht worden terwijl het signaal afgegeven wordt dat dit normaal is, óf dat ze tijdens het opgroeien weten dat het niet normaal is dat papa zo doet. Ze zullen dan niet alle mannen over 1 kam scheren.

En de werkelijkheid is nog veel harder. De kans zit er namelijk dik in dat dat precies is wat er gaat gebeuren. Het meisje wordt op een gegeven moment verliefd en denkt dat die ene vent echt anders is. En dat is hij niet...
Het duurt generaties voordat er iemand is die uit die cyclus weet uit te breken...

Ik denk dat de meeste mensen doodnormaal zijn en een prima relatie hebben. Wel denk ik dat als je in zo'n ongezonde relatie zit als hierboven beschreven, dat het dan je plicht is aan jezelf en aan je kind om de relatie te beeindigen. Kinderen mogen niet in een gezin opgroeien waar geweld wordt gebruikt, ook al gaat dat ten koste van je eigen zieleheil.

Het is waar dat je tóch weer zo’n zelfde man kiest zolang je in de slachtofferrol zit (onwetend).
Toch zou ik maar eens goed om je heen kijken hoe weinig onbeschadigde mannen en vrouwen er zijn. Ongeacht uit welk gezin. En al helemaal uit gezinnen zonder huiselijk geweld. Je schrikt toch echt. De beschadigingen die dáár opgelopen worden mondden ook uit in huiselijk geweld als ze zijn getrouwd of in negeren en terugtrekken. Wat allemaal vormen van huiselijk geweld zijn. Verwaarlozing is trouwens de meest voorkomende vorm van huiselijk geweld, met dezelfde gevolgen. Dáár zit dus inmiddels weinig verschil.

Het is allebei slecht, natuurlijk. Maar ik volg het niet helemaal, is je 'ontevreden moeder' het gevolg van de scheiding of de moeder terwijl ze nog in dat huwelijk zit.

Die 'ontevreden moeders' zie je overal. Als gevolg van óf lichamelijk misbruik óf verbaal misbruik óf emotioneel misbruik óf negeren óf afwezigheid óf verwaarlozing door de man. Allemaal huiselijk geweld en allemaal strafbaar volgens de wet. En dat is niet voor niets. Er is echter geen onderscheid van slecht en minder slecht tussen de verschillende vormen.

Tja, zoals gezegd, dat is allebei slecht voor het kind. Veel beter dan om te scheiden zodat er tenminste een kans bestaat dat beide ouders afzonderlijk hun leven beteren en functionerende ouders worden.

En dus doet iedereen dat ook, met als gevolg vaderloze gezinnen en zonen die geen goede vaders kunnen zijn, omdat ze niet weten hoe en ook nog eens verlaten zijn door hun eigen vader. Zij trouwen doorgaans met gescheiden of alleenstaande vrouwen, met of zonder kinderen. Dit om het gedrag van hun eigen vader te compenseren.
En dit is al vele generaties aan de gang. Met nog méér scheidingen tot gevolg.

[Mortlach]

Ik moest denken aan experimenten die zijn gedaan over "aangeleerde hulpeloosheid"

https://en.wikipedia.org/wiki/Learned_helplessness

Het ging als volgt: je zet 2 groepen honden in een kooi en zet dan op willekeurige momenten de vloer onder stroom. Groep 1 geef je de mogelijkheid de stroom uit te zetten, groep 2 niet. Voor groep 2 is de nare situatie onoverkomelijk. Als je na een tijdje groep 2 wél de kans geeft zichzelf uit die nare situatie te bevrijden (door bijvoorbeeld de kooi open te zetten), zullen ze er geen gebruik van maken.

[Harriette]

Ja dan is de macht al jong van je afgenomen. Denkend dat je dus geen macht hebt.

1.Het kan zich uitten in tegengesteld gedrag: macht denken te nemen door agressie en controle over anderen en situaties
2.Of in hetzelfde gedrag, waarbij je je hetzelfde gedraagt als aangeleerd machteloos en hulpeloos

Vaak gedraagt de ene partner zich volgens 1 en de andere partner volgens 2. En deze houden elkaar in stand.

Beide zijn ten diepste machteloos.