Getrouwd met een weduwnaar

[Acire]

Ik ben het niet met Dippie eens. Je bent niet hun moeder en die rol hoef je ook niet op je te nemen mijns inziens. Juist niet. Je bent geen vervangende vrouw en geen vervangende moeder. Je bent een nieuwe liefde in het leven van de vader en met elkaar vorm je een gezin.
Die counseling lijkt me wel echt een strak plan. Praten helpt en het kan echt helpen om daar begeleiding bij te hebben.

[Tabitha1970]

Een samengesteld gezin is geen normaal gezin, dat merk ik meer en meer. En ik ben niet de nieuwe moeder van zijn kinderen, net zomin hij de vader is van die van mij. Ons kinderen zijn groot en ik heb helemaal geen ambitie om dat te worden en we verwachten dat ook niet van elkaar. Wederzijdse kinderen hebben de behoefte niet om verdriet met de nieuwe partner van hun ouder te delen, dat voelt behoorlijk vreemd. Dat hoor ik namelijk van mijn eigen kind. Ik ben ook van mening dat je pas moet hertrouwen als je je verdriet of rouw verwerkt hebt; een nieuwe partner heeft niet de taak op dat stuk op te pakken. Het is wel voor een klein deel part of the deal, maar ik ga mijn nieuw man niet opzadelen met verdriet over het verlies van mijn ex-man en dat verwacht ik omgekeerd ook niet. Af en toe kijken we foto's van vroeger, praten we erover, maar het is niet iets wat ik steeds op zoek. En als dat een taak voor mij erbij blijkt te zijn, dan zie ik dat simpelweg niet zitten. Ik hou namelijk van deze man en ik ken zijn verleden, maar een voortdurende of regelmatig confrontatie met dat verleden zoek ik niet op en dat wens ik ook niet. Ik denk dat meer nieuwe partners /stiefmoeder zo denken of voelen en het lijkt een taboe dit zo te zeggen, maar het is wel zo eerlijk.

[Dippie]

Ik ken helaas zo'n verhaal. Zoals jij je nu opsteld, dat deed zij ook. Zij was gescheiden, hij weduwnaar, en beide kinderen.
Ze zijn nog steeds getwouwd, maar door de manier waarop zei de plek van hun moeder heeft ingenomen, zijn de kinderen zsm het huis uit gegaan en is de band niet zoals je het zou wensen. Verder ga ik niet in details treden, maar het komt me erg bekend voor, en zo wens je het denk ik niet, lijkt mij...

[Tabitha1970]

Er is zoveel in het leven dat we niet wensen... Maar niet iedereen is simpelweg bij machte om de zorg om een bestaand gezin op te pakken. Dat heeft mijn man nooit gevraagd en hij heeft zelfs aangegeven dat hij geen nieuwe moeder voor zijn kinderen zocht. En voor de duidelijkheid, het zijn geen kleine kinderen he! Ik zocht ook geen vader voor mijn kinderen, ook mijn kinderen zijn al groot. Dat betekent niet dat we kinderen het huis uitjagen, helemaal niet, maar met de beste wil van de wereld zal iedereen begrijpen dat je nu eenmaal niet hetzelfde voor stiefkinderen voelt dan voor je eigen kinderen. Als ik daarnaast deze kinderen nog volop moet gaan troosten over het verlies van hun moeder, dan vind ik dat geen eerlijke verwachting t.o.v. mij. Ik vind dat echt iets intiems om te delen met degenen die er ook werkelijk verdriet van hebben, diegenen die de moeder gekend en van haar gehouden hebben. Waarom zou ik trouwen met een man om vervolgens steeds bezig te zijn met zijn verdriet of het verdriet van de kinderen om het verlies van iemand in wiens plaats ik nu feitelijk sta?

[Chaya]

Er is zoveel in het leven dat we niet wensen... Maar niet iedereen is simpelweg bij machte om de zorg om een bestaand gezin op te pakken. Dat heeft mijn man nooit gevraagd en hij heeft zelfs aangegeven dat hij geen nieuwe moeder voor zijn kinderen zocht. En voor de duidelijkheid, het zijn geen kleine kinderen he! Ik zocht ook geen vader voor mijn kinderen, ook mijn kinderen zijn al groot. Dat betekent niet dat we kinderen het huis uitjagen, helemaal niet, maar met de beste wil van de wereld zal iedereen begrijpen dat je nu eenmaal niet hetzelfde voor stiefkinderen voelt dan voor je eigen kinderen. Als ik daarnaast deze kinderen nog volop moet gaan troosten over het verlies van hun moeder, dan vind ik dat geen eerlijke verwachting t.o.v. mij. Ik vind dat echt iets intiems om te delen met degenen die er ook werkelijk verdriet van hebben, diegenen die de moeder gekend en van haar gehouden hebben. Waarom zou ik trouwen met een man om vervolgens steeds bezig te zijn met zijn verdriet of het verdriet van de kinderen om het verlies van iemand in wiens plaats ik nu feitelijk sta?

Je schiet behoorlijk in de verdediging en terecht. Ik heb er over na zitten denken, stel dat ik in die positie zou verkeren waarin jij je nu bevindt.
Ik ken eigenlijk alleen maar samengestelde gezinnen waar het niet gelukt is om er één groot gezin van te maken.
Ik denk dat het beter lukt als de kinderen van beide partners nog heel erg jong zijn, laat zeggen onder de 4/5 of zo.
Als ik om me heen kijk - en dit wordt ook beaamd door anderen - hertrouwt een man eerder en sneller dan een vrouw.
Een weduwnaar wordt sneller zielig gevonden dan een weduwe.
Dus wat is dan de werkelijke reden van een tweede huwelijk? Wanneer iemand daar niet helemaal eerlijk is, krijg je dit soort problemen denk ik. @Tabitha, jij zult nooit in staat zijn om een eerste vrouw te vervangen, want je bent anders. En je gaat een eerste huwelijk altijd anders in dan een tweede. Je bent dan ouder, heb (levens)ervaring opgedaan.

Dat is inderdaad een spagaat waarin jij zit, jij kunt de kinderen niet troosten. Je moet ze dan troosten met het verlies wat jij opgevuld hebt.
Ik ben ook van mening dat de ene mens de andere nooit kan vervangen. Dus hoe kun jij hen nu troosten?
Rouw is een ingewikkeld proces. Je moet door het verdriet heen om tenslotte te aanvaarden dat dit blijvend is. Moeder komt niet meer terug, nooit meer.

Misschien is het probleem wel dat hij wellicht te snel met jou getrouwd is? Dat hoeft niet bewust zo te gaan, maar het kan zijn dat hij zijn verdriet/verlies onderschat heeft en onbewust een vervanging zocht.(?)
Voorbeeld van een irritatie:
Ik heb een broer die voor de 2e maal getrouwd is, (weduwnaar) en dat was op eieren lopen voor haar. Zij deed veel dingen verkeerd, vond hij. Ze ging spulletjes weghalen die mijn schoonzus had neergezet en zette haar eigen spullen ervoor in de plaats. En daar werd hij boos over.
Mijn schoonzus zette een uur voor het naar bed gaan de thermostaat op nachtstand, maar zij wil de kachel laten branden tot het moment dat ze naar bed gaat.
Dat zijn zomaar 2 kleine irritaties, het gaat nergens over, maar het bracht heel veel herrie in de tent.
Mijn broer moest leren inzien dat zij anders was, niet dezelfde gewoontes had en ook niet van plan was die gewoontes over te nemen.
Ik zie dus van dichtbij hoe moeilijk het kan zijn. Ik heb mijn broer er wel eens voorzichtig op gewezen dat hij haar zichzelf moet laten zijn, anders gaat het niet lukken.

[Dippie]

Het is maar net hoe je er zelf mee omgaat. Mijn tante is overleden, en mijn oom is hertrouwd. Mij nieuwe tante (ik noem haar gewoon tante, terwijl ze niets van me is), is juist heel erg geinteresseerd hoe zijn eerste vrouw was. Ze vraagt ernaar, ook bij ons. In principe zouden wij niets meer met hun te maken hoeven hebben, tante was de zus van mijn moeder, dus oom is niets meer van ons nu. Maar ze heeft zich helemaal in de familie gesetteld. Toen mijn oom is hertrouwd, waren er dan ook 3 families aanwezig; ook de gehele familie van zijn overleden vrouw.
Zo kan het dus ook. Maar het is maar net wat je er zelf voor over hebt. Deze vrouw had er werkelijk alles voor over, en ik gun mijn oom geen lievere vrouw dan deze! Na zijn eerste vrouw natuurlijk.

Nog even over dat troosten; ik snap dat je zijn kinderen niet kunt troosten. Maar je kunt er wél voor hun zijn, door ze te laten vertellen over hun moeder en daar naar te luisteren. Je kunt ze ook vertellen hoe jij erover denkt. Openheid is heel belangrijk, ook naar de kinderen toe.

[Tabitha1970]

Een en ander lezend en overdenkend, wordt het me steeds meer duidelijk dat sommige 2e echtgenoten beter geschikt zijn voor zo'n positie dan de andere. Dat heeft te maken met je karakter en de 'grootte' van je hart. Confronterend is dan wel dat ik hiermee geen goeie beurt maak. Ik heb sterk de behoefte aan een man die echt van mij is, voor wie ik als vrouw uniek ben enz. Zelf is mijn man dat voor mij en ik verwacht dat omgekeerd ook. Duidelijk is nu wel dat ik dit huwelijk beter niet in had kunnen gaan. Een vrouw met meer ruimte in haar hart had beter gepast.

[Rozijn]

Een en ander lezend en overdenkend, wordt het me steeds meer duidelijk dat sommige 2e echtgenoten beter geschikt zijn voor zo'n positie dan de andere. Dat heeft te maken met je karakter en de 'grootte' van je hart. Confronterend is dan wel dat ik hiermee geen goeie beurt maak. Ik heb sterk de behoefte aan een man die echt van mij is, voor wie ik als vrouw uniek ben enz. Zelf is mijn man dat voor mij en ik verwacht dat omgekeerd ook. Duidelijk is nu wel dat ik dit huwelijk beter niet in had kunnen gaan. Een vrouw met meer ruimte in haar hart had beter gepast.

En nu?

[Tabitha1970]

Ik ga me hier maar eens op bezinnen. Vind het behoorlijk moeilijk allemaal. En door counseling o.i.d. te gaan doen, maak je dingen die al zo vaak een issue zijn, nog groter. Dat is mijn angst daarbij.

[Boerin]

Een en ander lezend en overdenkend, wordt het me steeds meer duidelijk dat sommige 2e echtgenoten beter geschikt zijn voor zo'n positie dan de andere. Dat heeft te maken met je karakter en de 'grootte' van je hart. Confronterend is dan wel dat ik hiermee geen goeie beurt maak. Ik heb sterk de behoefte aan een man die echt van mij is, voor wie ik als vrouw uniek ben enz. Zelf is mijn man dat voor mij en ik verwacht dat omgekeerd ook. Duidelijk is nu wel dat ik dit huwelijk beter niet in had kunnen gaan. Een vrouw met meer ruimte in haar hart had beter gepast.

Maar als hij jou als belangrijkste zou hebben zou het toch goed zijn? Of vind je het dan nog erg dat ie een andere vrouw heeft gehad? Voor jou is hij toch ook de tweede? Hij staat op nr. 1 bij jou krijg ik het idee en jij moet van hem het gevoel krijgen dat je dat ook staat, dat ondanks dat zijn eerste vrouw de meest perfecte en schattige was op deze aardbol, nu jij helemaal speciaal bent, maar ja ga daar maar eens aan staan bij een kerel. Richt je nou maar op de Heer. Bij Hem sta je sowieso op nummer 1.
Troosten daar hebben we een Trooster voor. Fijn dat er zulke fantastische vrouwen zijn die zo geweldig kunnen troosten. Anderen hebben weer andere kwaliteiten. Hij heeft nota bene zijn ouders nog die 'm ook troosten. Het is toch al 11 jaar geleden? Ik spreek weleens een weduwe die het fijn zou vinden als af en toe eens iemand haar zou vragen hoe het gaat na 7 jaar, maar ze krijgt een huggie van mij en nog een paar anderen op een forum. That's it.

[Boerin]

Ik weet niet of dit wat is, heb gewoon even gekeken met Google, maar ik zou zoiets zoeken, al is het voor jezelf als ie niet mee wil:

http://www.heerlijkvrij.nl/doel-heerlij ... welijk-apk

[Tabitha1970]

Lieve mensen, dank je wel voor al het (kritisch) meedenken, de toegestuurde links (die me op goede ideeën brengen) en jullie adviezen!

[Acire]

Ik ga me hier maar eens op bezinnen. Vind het behoorlijk moeilijk allemaal. En door counseling o.i.d. te gaan doen, maak je dingen die al zo vaak een issue zijn, nog groter. Dat is mijn angst daarbij.

Ja, klopt. Je legt ze onder een vergrootglas om ze te bekijken, het erover te hebben. Dan weet je wat het is, hoe het voelt voor de ander, enz enz, en daarna geeft het rust en krijgt het een plek.
Ik ken je niet, maar als ik je berichten lees ben je een open en oprecht persoon, wil je liefde krijgen en liefde geven. Je weet wat je wel kunt en wat je niet kunt. Je zegt over je man dat hij lief is en inlevend. Dat zijn hele goede uitgangspunten voor goede gesprekken met elkaar. Om een of andere reden lukt het jullie niet om dat op een fijne manier te doen en drijft het jullie uit elkaar. Waarschijnlijk lukt het wel als jullie op weg geholpen worden door iemand anders.

Laat je niet gek maken door voorbeelden van de oom van de buurvrouw van je nichtje, wie weet hoeveel moeite het haar kost haar leven te leven. Kijk naar wat je wel bent en niet naar wat je niet bent. Houd moed!

[Boerin]

-

[Tabitha1970]

Ik ken je niet, maar als ik je berichten lees ben je een open en oprecht persoon, wil je liefde krijgen en liefde geven. Je weet wat je wel kunt en wat je niet kunt. Je zegt over je man dat hij lief is en inlevend. Dat zijn hele goede uitgangspunten voor goede gesprekken met elkaar. Om een of andere reden lukt het jullie niet om dat op een fijne manier te doen en drijft het jullie uit elkaar. Waarschijnlijk lukt het wel als jullie op weg geholpen worden door iemand anders.

Laat je niet gek maken door voorbeelden van de oom van de buurvrouw van je nichtje, wie weet hoeveel moeite het haar kost haar leven te leven. Kijk naar wat je wel bent en niet naar wat je niet bent. Houd moed!

Inderdaad, ik denk dat dit toch het beste is als een goed (en dan bedoel ik constructief) gesprek samen niet meer lukken. Hoezeer ik ook opzie tegen counseling e.d.