Opvoeding en huisregels

[MissF]

ajl, ik ben ook altijd (te) assertief geweest als kind, gewoon een lastige peuterpuber maar mijn moeder, die altijd positief ingesteld was en is, zei altijd:' Dat is juist een enorm pluspunt, want dan redt ze het wel in haar leven.'
En ze heeft wel gelijk gekregen, ik ben nu aardig assertief en sta heel positief in het leven, dat maakt het wel echt makkelijker.

Onze kids zijn een middenweg van ons, denk ik. Nu het zo goed gaat met Jurian merk ik dat hij weer wat assertiever wordt, geintjes uithaalt, minder verlegen is. Frederiek is thuis vooral assertief, in het bijzijn van anderen iets minder, maar ze is ook nog jong, dat komt vast nog wel.

Hier merk ik heel erg dat onze (vooral mijn) stemming van invloed is op de kids.
Over het algemeen ben ik heel erg gelijkmatig, ik ben niet zo snel van slag of negatief gestemd. Behalve nu door die nare hormonen. En door af en toe de pijn. Dat merk ik meteen aan de kids. Opeens moet ik weer meer dan 1 keer waarschuwen, tijdens het eten zijn we soms gewoon wanhopig, hoe houden we ze aan tafel?
Maar zodra ik me goed voel, geen pijn heb, zijn ze weer in prima doen. Mijn man is iets minder gelijkmatig gestemd, maar ik denk dat dat minder uitmaakt, ik ben nu eenmaal de hele dag thuis, hij komt pas 's avonds thuis, dan is het toch wel iets anders.

[meribel]

alhoewel ik helemaal niet ben van geldelijk belonen heb ik een tijd geleden toch eens in een ludieke bui geroepen, je krijgt een dubbeltje voor elke maaltijd dat je op je kont blijft zitten. En tafelmanieren houdt....
Nu zijn tafelmanieren hier dus; gewoon met je mond dicht eten en niet met je handen aan je eten ( bij de warme maaltijd, brood mag wel, zolang je het netjes opeet )
maar dat had succes...

na een dag al drie dubbeltjes, dat begrijp je,

toen riep ik, uitbetaling is bij één euro.
De oudste moest er even voor rekenen maar toen was het duidelijk.

De 5-jarige telt zelf haar dubbeltjes nog steeds vrolijk ( en telkens als papa opstaat hoor je; o-o, geen dubbeltje papa ) , de oudste van 8 heeft eigenlijk totaal geen interesse in geld dus is het allang weer vergeten maar die paar dagen opletten heeft er wel voor gezorgd dat ze weer even wat alerter is op gewoon op je kont zitten bij het eten.

[654321]

Haha, AJL. Natuurlijk is het ook karakter. En waarschijnlijk zijn ze naast hun karakter ook nog eens slim en mogen ze ook nog eens leven met veel (nog jonge) broertjes en zusjes. Daar word je denk ik ook wel wijzer, assertiever van? Inderdaad maar positief bekijken, een pluspunt voor later . En dat jij je handen vol hebt geloof ik wel!

Maar sommige dingen zijn toch ook gewoon 'ingeprent'? Die gaan bij ons toch echt vanzelf:
Bijv: bij ons zitten beide kids (nog) in de kinderstoel. Vanaf dat ze aan tafel zitten is het tussen bidden en danken in de kinderstoel zitten. Op een bepaalde leeftijd (net zindelijk) mochten ze wel eens snel even gaan plassen. Maar verder zou het niet in hun opkomen om er uit te komen. Ze zouden denk ik heel raar staan kijken als een kind ineens midden onder het eten uit de kinderstoel zou komen of van de stoel af zou lopen.

En als bepaalde dingen even niet helemaal vanzelf gaan dan weet ik dat ik daar weer even goed aandacht aan moet besteden.

[meribel]

Haha, AJL. Natuurlijk is het ook karakter. En waarschijnlijk zijn ze naast hun karakter ook nog eens slim en mogen ze ook nog eens leven met veel (nog jonge) broertjes en zusjes. Daar word je denk ik ook wel wijzer, assertiever van? Inderdaad maar positief bekijken, een pluspunt voor later . En dat jij je handen vol hebt geloof ik wel!

Maar sommige dingen zijn toch ook gewoon 'ingeprent'? Die gaan bij ons toch echt vanzelf:
Bijv: bij ons zitten beide kids (nog) in de kinderstoel. Vanaf dat ze aan tafel zitten is het tussen bidden en danken in de kinderstoel zitten. Op een bepaalde leeftijd (net zindelijk) mochten ze wel eens snel even gaan plassen. Maar verder zou het niet in hun opkomen om er uit te komen. Ze zouden denk ik heel raar staan kijken als een kind ineens midden onder het eten uit de kinderstoel zou komen of van de stoel af zou lopen.

En als bepaalde dingen even niet helemaal vanzelf gaan dan weet ik dat ik daar weer even goed aandacht aan moet besteden.

Uit de kinderstoel deden ze hier ook nooit..maar ja dat is hier telkens tot drie en half, daarna gaat de volgende erop, en zit je op een grote dtoel dan lopen ze niet zomaar weg, maar rustig zitten is wel lastig, zit zoveel peper in die billen soms. Dan vertellen ze wat enthousiast en ineens staan ze er bij naast hun stoel te springen,
Die dubbeltjes waren ook niet als straf bedoeld, het is meer een stukje bewustwording want er zit bij hun ook geen kwade wil bij, ze vergeten het af en toe.

[ajl]

Kuch...hier klimt de jongste rustig uit de kinderstoel als het hem niet snel genoeg gaat met het eten. Dan kruipt hij over tafel naar de pannen om te halen wat er te halen valt. Vorige week waren wij bij mijn ouders en hij zat op een trip trap stoel naast zijn zus. Tijdens het bidden ( ik was even bezig met zijn broer van bijna 3 die netjes moest leren bidden) roofde hij de worst van het bord van zijn zus. Alom hilariteit bij broers en huilen bij zus en hij glunderend met een mond vol worst.
Nr 1 heeft wiebelbillen en de stoel is iets te laag dus die staat geregeld te eten. Nr 2 moet standaard tijdens het warme eten halverwege voor een grote boodschap onder het mom van 'als ik niet ga, dan gaat het mis'. En aangezien het inderdaad een keer mis is gegaan, riskeer ik dat liever niet meer .
Nr 3 heeft een hekel aan warm eten. Aangezien hij de eerste twee jaren veel ziek is geweest, waren wij eerst allang blij dat hij wat at, zoals een toetje of aardappel of droge rijst. Toen begonnen oudere broer en zus te morren dat zij ook altijd moeten proeven en daar hadden zij gelijk in. Dus wij hebben echt een half jaar oorlog gehad aan tafel, met meerdere keren naar de gang, etc. Hij keek soms in de pan en vertrok zelf al van tafel met de boodschap dat hij alvast wel op de gang ging zitten Of hij deelde mede dat hij mogen wel een extra boterham zou nemen. Dat hebben wij nu in goede banen kunnen leiden. Hij eet een klein beetje en proeft eerst.

Maar goed, dat is nog maar 1 aspect van de opvoeding.
Dus ppm, ben het met je eens hoor dat ik het ook een hele klus vindt. En dan zijn zij nog maar 1, bijna 3, bijna 5 en 6. Laat staan als wij 10 jaar verder zijn.

[Saskia]

Pff ajl, ik heb er maar eentje zoals die van jou en dat vind ik al een hele klus. Maar het tafelgebeuren klinkt me heel bekend in de oren, ik ben blij dat het dus niet alleen bij mij zo gaat...

Ik kreeg vorige week het boek 'Ruimte door regels' van S. Brons binnen, daar had ik in een ander topic eens over gelezen en leek me wel nuttig
Dus wie weet wat het nog wordt

[paprikameisje2]

nou... hier hebben ze nog noooit normaal in een inderstoel gezeten, alleen vastgebonden! M de jongste zit nu los op een triptrap... maar ahterstevoren.. op de kop... je wilt niet weten hoe gek... maar ben blij dat hij eet! dus ik vind et best....... hij moet gewoon eten, anders wordt hij nooit groot! er is al zoveel strijd aan tafel, want hij wil vlokken op brood en dat mag hij niet, hij wil chocopasata en dat mag hij niet...etc etc... etc...

De oudste kan nu wel gezellig kletsen en eten.. als die wat eet! en anders s middags maar een appeltje extra

DUs. AJL... ik zie je als lotgenoot!

[juffiejuf]

Ben blij dat ik ook andere verhalen lees...... Normaal om aan tafel te blijven zitten vond ik ook, totdat.... het net zo'n strijd is als bij AJL. Als ze niet meer vast blijven zitten in de kinderstoel dan kan je weinig. Natuurlijk moet hij blijven zitten maar de maaltijd is niet bepaald gezellig! Te bedenken dat het bij AJL dubbel zo druk is als bij ons dan klaag ik nog maar niet

Andere vraag: hebben jullie kinderen die elkaar slaan? Dan bedoel ik niet 1 keer slaan/omduwen maar heeeeel vaak. M van bijna drie jaar slaat/duwt de jongste werkelijk waar om elke scheet. Hij mag niet aan zijn speelgoed komen etc. etc. etc. Niks lijkt te werken: straffen, positief belonen... Je ziet andere mensen denken: dat is niet normaal! Nee, maar wat moet je dan? Als hij op de trap heeft gezeten kan het binnen paar minuten weer mis zijn. Hij houdt echt wel veel van zijn broertje maar op één of andere manier klopt dit gedrag niet. Hij krijgt genoeg persoonlijke aandacht dus dat kan het niet zijn. Broertje lief proberen we al zoveel mogelijk in de box te zetten maar die is nog te klein om te beseffen dat hij uit de buurt van z'n broer moet blijven. Wie heeft de ultieme oplossing? Beloning: een dag oppassen op je kids

[cornelia77]

Ahh, juffiejuf, daar doe ik het voor!

Bij ons doen ze ook nogal eens behoorlijk lelijk tegen elkaar. Vriendelijk gezegd dan...
Ze zijn wat ouder dan jouw kinderen. Wat bij ons (soms) helpt, is voor elke lelijke opmerking drie positieve, lieve dingen zeggen. Daar komen ze dan ook niet zomaar met iets simpels vanaf.
Je zou kunnen zeggen dat hij iets liefs moet doen voor zijn broertje als hij heeft geslagen. Iets kleuren, toren bouwen, iets geven ofzo.
Wat wij ook een keer hebben gedaan, was een huis van liefde bouwen. Volgens mij kwam het idee van de family builders vandaan. We hebben een huis van duplo gebouwd. Goed onthouden hoe je hem maakt, foto van maken ofzo. Dan weer afbreken en de blokken apart houden. Als je iets liefs doet of zegt tegen een ander uit het gezin, mag je een blokje bouwen. En zo bouw je met elkaar een huis van liefde. De kinderen vonden het heel leuk en waren er fanatiek mee bezig. Zo benader je het op een positieve manier. Toen het huis af was hebben we volgens mij met elkaar taart gegeten. Het was een idee voor kleinere kinderen, maar ook onze grotere kinderen vonden het erg leuk.

[vpk]

Pas op wat je belooft juffiejuf, als je een dag oppast heb je ze er ook bij aan tafel..

[meribel]

Mijn oudste dochter was drie toen jaar eerste zusje kwam, die bakende haar territorium af en gaf kleine zus ook een klap.
Toen moest ik voor de kleine staan en heb haar een tik teruggegeven waar ze erg van schrok. Daarna ook uitgelegd waarom ik haar pijn heb gedaan. Ze moest hetzelfde voelen om het te begrijpen.
Ze heeft daarna nooit meer haar zusje geslagen.

Nu de tweede grote zus is heeft die eens hetzelfde gedaan en ik ook. Ook die heeft niet meer geslagen.

Als twee kinderen elkaar aankunnen en het is stoeien is het anders, maar als hij echt slaat naar een baby zou ik absoluut een time out op de trap te mager vinden.
Dat is mijn enkele uitzondering voor een pedagogische tik
( en dat zou ik niet doen als ìk geslagen wordt, want ik ben zelf sterker en verder sla ik echt nooit)

[juffiejuf]

@ vpk; kan best een keer aan tafel erbij

@ meribel; hij heeft al vaker een tik gekregen hoor omdat hij zijn broertje slaat. Ik doe het niet altijd af met alleen op de trap zitten! Helaas is hij daar ook totaal niet van onder de indruk. Ja, voor 1 minuut.... Hij roept dan gelijk naar zijn broertje: Sorry!!

@ cornelia; ik ben bang dat hij daar nog iets te klein voor is. Het is wel een goed idee om te onthouden!

[meribel]

@ vpk; kan best een keer aan tafel erbij

@ meribel; hij heeft al vaker een tik gekregen hoor omdat hij zijn broertje slaat. Ik doe het niet altijd af met alleen op de trap zitten! Helaas is hij daar ook totaal niet van onder de indruk. Ja, voor 1 minuut.... Hij roept dan gelijk naar zijn broertje: Sorry!!

@ cornelia; ik ben bang dat hij daar nog iets te klein voor is. Het is wel een goed idee om te onthouden!

Ja als dat niet helpt heeft het ook geen zin inderdaad,
Het zal wel een reflex van hem zijn..
Ik zou dan toch niet uitgebreid straf geven als hij het doet, wel sorry laten zeggen en er wat van zeggen, maar ik zou wel belonen als hij bijv. Een ochtend of dag niet geslagen heeft... positief benaderen , dat hij bewuster ermee bezig gaat met niet slaan.

En misschien kan je ook samen met hem een alternatief bedenken voor het slaan, als broertje aan komt kruipen om het speelgoed of de zorgvuldig gebouwde toren te slopen moet hij wel een alternatief hebben.... bijv jou meteen roepen en dat broertje meteen wordt weggehaald.

[ajl]

@ juffiejuf Ik zou mij er eerlijk gezegd niet zo druk om makken. Wel gewoon corrigeren en laten weten dat het niet hoort, maar er geen groot probleem van maken. Alle kinderen reageren op die leeftijd zo en vergeet niet dat mannen ( ook hele kleine) veel fysieker zijn, ook in conflictoplossing. Ik merk het hier ook. Er is veel meer competitie tussen de jongens dan met hun zus over wie het hardste kan rennen of fietsen, sterker is, groter is en wie het verste kan plassen

[MissF]

Een tik geven omdat je kind slaat, daar zou ik niet aan beginnen. Want dan doe je wat je kind niet mag, dat lijkt me enorm verwarrend voor een kind. Je wilt het goede voorbeeld geven, lijkt me, en dat doe je door juist niet een tik te geven, denk ik.

Juffiejuf, ik denk dat het ook wel best normaal is, zijn 'plekje' is ingepikt, in zijn idee, dat is ook heftig. Bij Jurian hielp het wel om hem elke dag een tijdje op zijn kamer te laten spelen, daar stond speelgoed waar zijn zusje niet aan mocht komen, had hij lekker de ruimte voor zichzelf. Niet dat hij heel lelijk deed tegen haar, maar hij had soms echt even tijd alleen nodig.
Nu is dat niet meer zo, nu zijn ze zo close met elkaar, dat ze beiden boos en verdrietig zijn als de ander weg is Dus het komt vast goed