Ik heb nog niet gevraagd of we een keertje gaan wandelen. Ik twijfel namelijk steeds meer of ik hem wel écht leuk vind. Ik heb een beetje een rotweekend gehad (mede doordat ik hier zoveel over na zat te denken) en daardoor zat ik vandaag niet echt lekker in mijn vel (zeg maar gerust pestbui). En ik probeer wel vrolijk te doen, maar het lukte niet heel erg vandaag. Ik heb het idee dat hij heel erg mijn humeur spiegelt. Dus als ik vrolijk en praatgraag tegen hem ben, is hij dat ook tegen mij, maar als ik hem negeer, negeert hij mij ook. Niet dat het vandaag zo dramatisch was ofzo, het was allemaal erg neutraal, maar daardoor krijg ik juist meer het idee dat hij me niet leuk vind. En dat ontmoedigt me weer om hem te vragen om te gaan wandelen. Zucht.
Als ik niet lekker in mijn vel zit, zoals nu, heb ik zoiets van: okee, het is zeker wel een leuke jongen, maar ik vind hem niet leukleuk. Terwijl ik wel heel snel zo'n jaloerse steek kan voelen als hij bijvoorbeeld met een ander meisje praat, ofzo.
En als ik wel in een goede bui ben, vind ik hem wel leuk. Het is in ieder geval een jongen waar het echt enorm goed mee klikt en dezelfde humor/interesses/geloofsbeleving heeft als ik.
Maarja, een keertje afspreken is wel dé manier om uit te zoeken of ik hem écht leuk vind.
En voor de mensen die denken dat ik een jaar of 15 ben, nee, dat ben ik niet.
Ik weet dat ik wel zo overkom, maar ik ben gewoon best onzeker op dit gebied, heb niet veel ervaring en ik pieker snel over dingen.
Het lijkt me in ieder geval niet verstandig om al over mijn gevoelens te praten als ik daar zelf nog niet eens zeker over ben.