Berichtdoor Niagara » 08 jul 2015 17:05
Mijn vriend en ik hebben beide een vorm van autisme. Een half jaar nadat we verkering kregen werd het bij mij ontdekt, twee jaar later ook bij hem. Toen het bij mij ontdekt werd was mijn vriend accepterender dan ikzelf, het kost mij nog steeds moeite om ermee in vrede te komen. Maar ik ging al snel op onderzoek uit en hoe meer ik erover te weten kwam, hoe meer ik ontdekte dat een groot deel van de moeiten die ik ken in mijn leven hiermee in contact staan. En ook merkte ik hiervan steeds op dat mijn vriend er ook veel kenmerken van had. Ik vind het bij hem makkelijker te accepteren dan bij mezelf. Dat wij beide autistisch zijn heeft als groot voordeel dat wij elkaar goed begrijpen in dingen waar anderen geen idee van hebben. Bijvoorbeeld hoe zwaar het kan zijn om je voortdurend door de buitenwereld overschat te voelen omdat je goed kan doen alsof. We zijn niet dom, maar in sociale contacten moeten we beide veel meer moeite doen om bijvoorbeeld abstracte bewoordingen of emoties en verborgen boodschappen te begrijpen. Plannen is erg ingewikkeld door het gebrek aan overzicht en het onvoorspelbare element in het begrip 'toekomst'. Daarmee bedoel ik: elke dag komen er kleine dingen tussendoor die anders gaan dan je van tevoren kan weten. Voor iemand met autisme is het heel lastig om dan die omschakeling te maken, dat dingen in een andere volgorde moeten omdat er iets tussen komt. Dan is het hele overzicht weg.
Ook is het aanpassen lastig, nu zijn mijn vriend en ik beide mensen die graag pleasen, toch is het hebben van verschillende behoeftes lastig. Ik ben erg snel overprikkeld en moe van geluiden, en na een halve dag werken heb ik absoluut rust nodig. Mijn vriend rust uit door te gamen of muziek te luisteren, wat wel eens botst.
Mijn vriend beschermt mij bijvoorbeeld met winkelen, dan zijn er erg veel prikkels, en zeg ik op gegeven moment alleen nog maar ja en nee en neem ik niets meer op. Mijn vriend zorgt dan dat ik zsm naar huis of in ieder geval een rustige plek kom.
Bij sociale situaties bescherm ik hem juist weer, omdat hij niet erg weerbaar is. Vooral zijn ouders praten zo over hem heen. Dan kom ik voor hem op. Hij andersom ook voor mij, als ze bijvoorbeeld samen met ons op vakantie willen, wat absoluut veel te inspannend is. Teveel prikkels, verandering van omgeving, voortduren sociale situaties met moeilijke mensen, onvoorspelbaarheden, verlies van overzicht.
Beiden hebben wij moeite met huishoudelijke taken, daar hebben we ook hulp voor, maar bijvoorbeeld opruimen kan hij beter dan ik, afwassen en wassen ik weer beter dan hij. Het kost veel tijd en moeite om taken aan te leren, en we hebben iemand die nodig die orde schept door specifiek stap voor stap te beschrijven/voor te doen wat er moet gebeuren.
Wij kennen elkaar van een therapiegroep, daardoor hebben we beide geleerd om te communiceren over onderliggende gedachten en gevoelens. Toch weten we vaak van onszelf niet goed wat we voelen en kost het daardoor vaak een hoop moeite om dingen uitgepraat te krijgen. Wel houden we er beide van om alles uitgepraat te hebben dus nemen daar altijd de moeite voor.
