Autisme bij partner (of zelf autisme en een relatie)

[Boerin]

Hier woont ook een stel. Hij autist die elk kopje in de kast op zn eigen plaats wil hebben.

Dat was op het allerlaatst ja, toen mocht ik zelf geen dingen meer in de kast zetten, want ik deed het niet exact zoals het moest en ja, dat kon ik toch wel begrijpen dat ie daar niet tegen kon?
Ik had toen ooit nog eens een vrouw om hulp gevraagd, die was van Trace Care, ze was zelf met een autist getrouwd en hielp anderen. Ze hadden ook gespreksgroepen of zo, misschien is dat wat voor informatie, ze weet er alles van.

[dingo]

Autisme is een behoorlijk brede term dus ik zou afhankelijk van de reacties die je krijgt je beperken tot een kleinere subgroep. Bijvoorbeeld Asperger en klassiek autisme of ADD of ADHD. Wat ik zelf waarneem is dat met name klassiek autisten eerder en grotere relatieproblemen hebben dan andere autisten. Maar het kan zomaar dat de posters hier juist heel andere ervaringen hebben.

[noah]

Iemand met Asperger functioneert vaak beter in de maatschappij en kan snel dingen aanleren. Ook sociale regels. Maar Asperger, PDD-nos of klassiek autisme hebben overeen dat ze wederkerigheid in relaties niet kunnen of in ieder geval niet 'aanvoelen'. En dat is juist wat een relatie nodig heeft.

[StillAwake]

Dankjewel voor je reactie, StillAwake. Fijn om te horen dat het voor jullie prima te doen is. Het klinkt inderdaad als een 'lichte vorm'. Mag ik je wel vragen waar dat onbegrip dan uit bestaat? Vindt/weet jouw vrouw ook dat je een lichte vorm van asperger hebt en doet ze het ook zo af of wil ze dat je er anders mee om gaat?
Niet om het opeens een probleem te maken, maar dingen in het klein werken soms net als dingen in het groot, vandaar!
Die hilariteit kan ik me ook wel voorstellen ja! Gelukkig maar, dat dat er is. Altijd blijven lachen .

Het onbegrip zit hem heel vaak in kleine dingen als het feit dat mijn vrouw de termen "mits" en "tenzij" door elkaar heen gebruikt, en ik vervolgens echt niet begrijp wat ze nu bedoeld.
Domweg omdat ik altijd alles heel letterlijk opvat kunnen uitdrukkingen als "iets onder de knie hebben" tot hele vreemde discussies leiden.
Aangezien ik behoorlijk leerbaar ben op sociaal vlak (tijdens mijn schooltijd was ik een beetje het buitenbeentje van de klas, zonder vrienden, terwijl ik nu een behoorlijk hechte vriendengroep om me heen heb) komen we er wel altijd uit, maar zeker in de begintijd van onze relatie was het onbegrip enorm (ze dacht vaak dat ik deed of ik dingen niet begreep om haar op stang te jagen).
"Gelukkig" heeft ons jongste zoontje (hoewel hij sociaal wél sterk lijkt te zijn) al op zijn derde dezelfde letterlijkheid in zich, waardoor mijn vrouw nu pas begint te zien dat het een vorm van aangeboren gedrag is.

[StillAwake]

Autisme is een behoorlijk brede term dus ik zou afhankelijk van de reacties die je krijgt je beperken tot een kleinere subgroep. Bijvoorbeeld Asperger en klassiek autisme of ADD of ADHD. Wat ik zelf waarneem is dat met name klassiek autisten eerder en grotere relatieproblemen hebben dan andere autisten. Maar het kan zomaar dat de posters hier juist heel andere ervaringen hebben.

Ik heb géén relatieproblemen (althans, niet Asperger-gerelateerd) en heb zelf het gevoel dat ik (hoewel het aangeleerd gedrag is, en niet een natuurlijk gedrag) prima met wederkerigheid in een relatie om kan gaan.
Maar, zoals al eerder opgemerkt is: Niet iedere autist is even autistisch, en zeker mensen met Asperger kunnen het vaak goed genoeg verbergen...

[Schrijver]

Ik heb géén relatieproblemen (althans, niet Asperger-gerelateerd) en heb zelf het gevoel dat ik (hoewel het aangeleerd gedrag is, en niet een natuurlijk gedrag) prima met wederkerigheid in een relatie om kan gaan.
Maar, zoals al eerder opgemerkt is: Niet iedere autist is even autistisch, en zeker mensen met Asperger kunnen het vaak goed genoeg verbergen...

Ik kan me voorstellen dat het voor een vrouw al heel fijn is om te merken dat je leert en dat je probeert in praktijk te brengen wat je met elkaar bespreekt. Dat toont liefde! Dit is tegelijk bij sommige stellen alleen heel lastig, omdat de denkwereld zo verschilt, dat het gesprek erover zo vaak spaak loopt. Wat ik merk in de praktijk is dat vrouwen in gesprek merken dat de man het niet begrijpt en dat raakt hen. Daarnaast is de oplossing van de man, die hij in praktijk brengt, niet altijd wat de vrouw ook nodig heeft. Het maakt het soms alleen maar erger en zo ontstaat langzaam maar zeker een patroon. Zijn er mensen die dit herkennen?

PDD-nos of klassiek autisme hebben overeen dat ze wederkerigheid in relaties niet kunnen of in ieder geval niet 'aanvoelen'. En dat is juist wat een relatie nodig heeft.

Ik vraag me af of er wel zoveel stellen zijn, waarbij sprake is van klassiek autisme. Juist bij de andere vormen is het minder onmiddellijk merkbaar, is mijn ervaring.

Dat was op het allerlaatst ja, toen mocht ik zelf geen dingen meer in de kast zetten, want ik deed het niet exact zoals het moest en ja, dat kon ik toch wel begrijpen dat ie daar niet tegen kon?
Ik had toen ooit nog eens een vrouw om hulp gevraagd, die was van Trace Care, ze was zelf met een autist getrouwd en hielp anderen. Ze hadden ook gespreksgroepen of zo, misschien is dat wat voor informatie, ze weet er alles van.

Eh... boerin: begrijp ik uit jouw reactie dat ze het over jou had? Bedankt voor je tip!

De partner zelf ziet het vaak niet omdat die veel te dichtbij staat en nog altijd vast zit in verwachtingspatronen.

Absoluut! Ieder stel leeft met verwachtingen en bij partners met deze problematiek kan dat zo anders lopen. En aanvaarding lijkt dan soms teveel op acceptatie.

[meribel]

[
Het onbegrip zit hem heel vaak in kleine dingen als het feit dat mijn vrouw de termen "mits" en "tenzij" door elkaar heen gebruikt, en ik vervolgens echt niet begrijp wat ze nu bedoeld.
Domweg omdat ik altijd alles heel letterlijk opvat kunnen uitdrukkingen als "iets onder de knie hebben" tot hele vreemde discussies leiden.
Aangezien ik behoorlijk leerbaar ben op sociaal vlak (tijdens mijn schooltijd was ik een beetje het buitenbeentje van de klas, zonder vrienden, terwijl ik nu een behoorlijk hechte vriendengroep om me heen heb) komen we er wel altijd uit, maar zeker in de begintijd van onze relatie was het onbegrip enorm (ze dacht vaak dat ik deed of ik dingen niet begreep om haar op stang te jagen).
"Gelukkig" heeft ons jongste zoontje (hoewel hij sociaal wél sterk lijkt te zijn) al op zijn derde dezelfde letterlijkheid in zich, waardoor mijn vrouw nu pas begint te zien dat het een vorm van aangeboren gedrag is.

het lijkt me ook een enorme uitdaging om als vrouw precies te zeggen wat je bedoelt.
ik bedoel, zeker rond een bepaalde tijd in de maand of als ik zwanger ben dan haalt mijn man uit mijn non-verbale signalen feilloos wat ik bedoel. Maar zeggen wat ik bedoel, doe ik onbewust vaak niet.
blijkbaar toch een gave van hem inderdaad, nu ik er zo over nadenk.

[Boerin]

Eh... boerin: begrijp ik uit jouw reactie dat ze het over jou had? Bedankt voor je tip!

Nee, mij kon ze niet helpen. Ze wist er alles van, omdat haar man het had en haar dochter en zoon ook en ze hielp stellen die hierdoor huwelijksproblemen hadden, samen met haar man trouwens, dat vond ik wel apart. Iemand daar had wel een leuk stuk over d'r man geschreven. Ze hadden enorme huwelijksproblemen en toen ging zij ergens hulp zoeken en daar zat een man met een rothuwelijk die wel interesse in haar had. Ze vertelde dat aan haar man en die zei: Joh wat leuk voor je dat je nu aanspraak hebt. Hij moedigde het nog aan ook. Is wel goed gekomen overigens.

[noah]

Mijn vader heeft ook Asperger. Hij functioneert prima in de maatschappij, heeft een groot bedrijf, zit in schoolbestuur enz. Maar als gezin was het niet altijd gemakkelijk.
Ik moet denken aan het voorbeeld dat we op vakantie waren met ons gezin. Op de planning stond dat we zouden gaan fietsen. Mijn vader kon daar erg van genieten, en bij vakantie hoorde voor hem fietsen. We vertrokken maar de lucht werd al donkerder. Mijn moeder stelde voor om terug te gaan, maar volgens mijn vader zou het nog wel meevallen. (in zijn hoofd natuurlijk 'storm', want help, wat als de planning ineens omgegooid wordt). Dus daar fietsten we, vijf jonge kinderen, vader voorop, zonder op of om te kijken, door de stromende regen. We konden hem amper bijhouden en helemaal achteraan zwoegde mijn moeder. Ik kan er nu de humor wel van inzien, maar op zulke momenten is het echt niet fijn. En terug in ons vakantiehuis ontplofte mijn moeder natuurlijk. Ze dacht altijd dat mijn vader haar niet 'zag' en dat zijn wil wet was. Hij kon ook de Bijbel letterlijk citeren als daar de discussie over ging. Dat hij 'over' haar gesteld was. Jaren later kreeg mijn vader de diagnose Asperger. Nu gaat het veel beter tussen mijn ouders. Mijn moeder kan er soms ook hard om lachen en we maken er in het gezin grapjes over. Wat mijn moeder vooral geleerd heeft is haar verwachtingen bij te stellen en veel haar eigen gang te gaan en emotionele steun buitenshuis te zoeken. Ze lijken nu hun evenwicht gevonden te hebben.

[Schrijver]

Noah: dankjewel voor je antwoord! Mooie voorbeelden. Heb je er nog meer? En wat goed van je moeder dat ze haar verwachtingen bij heeft gesteld. Heb je enig idee hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen? Wat heeft haar daarbij geholpen? Weet je dat of zou het na kunnen vragen?

[noah]

Ik zal mijn moeder wel vragen of ze je wil mailen.. wil ze vast wel.

[Schrijver]

Ah... dankjewel Noah! Geweldig!

[toppie]

Ook ik ben opgegroeid in een groot gezin en een familie met diverse autisten in allerlei vormen en ook in ons eigen gezin zijn diagnoses gesteld. Wat mij vooral treft in mensen met autisme is het egocentrische, ik - centraal en het totaal geen zelfreflectie hebben. Mijn moeder is iemand met een niet gediagnostiseerd probleem, daar ben ik van overtuigd. Van mijn jeugd heb ik een trauma overgehouden en het egocentrische is iets wat ik met man en macht bestrijd in ons eigen gezin. Helaas zie ik het onder mijn handen gebeuren. Situaties komen door dit of door dat, nooit door henzelf, want oorzaak gevolg worden niet gezien/begrepen. Een eenzame strijd, ik voel me vaak erg onbegrepen en verdrietig!

[Schrijver]

Ook ik ben opgegroeid in een groot gezin en een familie met diverse autisten in allerlei vormen en ook in ons eigen gezin zijn diagnoses gesteld. Wat mij vooral treft in mensen met autisme is het egocentrische, ik - centraal en het totaal geen zelfreflectie hebben. Mijn moeder is iemand met een niet gediagnostiseerd probleem, daar ben ik van overtuigd. Van mijn jeugd heb ik een trauma overgehouden en het egocentrische is iets wat ik met man en macht bestrijd in ons eigen gezin. Helaas zie ik het onder mijn handen gebeuren. Situaties komen door dit of door dat, nooit door henzelf, want oorzaak gevolg worden niet gezien/begrepen. Een eenzame strijd, ik voel me vaak erg onbegrepen en verdrietig!

Hoi toppie,
Dankjewel voor je reactie! Ik begrijp uit je reactie dat jij geen autisme hebt en anderen in het gezin wel? Was je de enige zonder? Egocentrisch denken heeft inderdaad te maken met de denkwijze van mensen met autisme, ik hoor je dat zelf ook zeggen (oorzaak gevolg is lastig oa). Dan kun je je inderdaad eenzaam voelen. In jouw eigen gezin is er dus ook autisme? Wil je daar meer over vertellen? Je kinderen of ook je man? Zou je me willen mailen? Sterkte in je strijd in ieder geval!

[schelpje3]

Eén van onze kinderen heeft diagnose PDDNos. En toen de diagnose gesteld werd, vielen er puzzelstukjes op zijn plaats, ook wat betreft familieleden.
Het gaat niet aan om mensen met een etiketje te beplakken, maar sommige reacties en handelwijzen zijn zo karakteristiek en herkenbaar!
En voor mij was de diagnose een eyeopener, in die zin, ik kon er niets aan doen, ik heb niet gefaald als moeder. Maar ik moest wel leren er anders mee om te gaan en tegenaan te kijken.
Wat Toppie zegt: vooral het egocentrische vind ik zo moeilijk.
Een autist kan kompleet over je heen walsen, jij blijft verwond achter en hij dendert vrolijk verder.