Verliefd op een ongelovige jongen

[Boerin]

Ik heb haar overigens meegenomen naar een christelijke artiest, misschien zou jij daar dan ook anders instaan?

Oh christelijke metal, dat kan nog best goed komen. Vond ik vroeger niks, het enige wat ik luisterde was opwekkingsmuziek, maar nu vind ik het best aardig.

[StillAwake]

Ik weet niet wat jij bedoelt met een christelijke artiest?
Maar daar gaat mijn echtgenoot niet heen hoor.
Als je iets van opwekking bedoelt, ik nog minder.

Ik heb mijn echtgenote (op haar eigen verzoek) meegenomen naar een concert van een christelijke metalband.
Ze vond het geweldig, al vond ze de muziek niet mooi.
De sfeer, de vriendelijkheid van het publiek en de openheid van de artiesten over wat Jezus voor hen had gedaan overviel haar een soort van.
De muziek van deze artiest heeft bij mij ook één van de eerste bewustwordingsmomenten op weg naar mijn bekering teweeg gebracht.
Ik luisterde zijn muziek al voor hijzelf christen werd, en toen hij zich radicaal bekeerde en ik in dezelfde tijd een christelijk meisje leerde kennen kwam het geloof ineens om twee manieren op mijn pad.

[StillAwake]

Oh christelijke metal, dat kan nog best goed komen. Vond ik vroeger niks, het enige wat ik luisterde was opwekkingsmuziek, maar nu vind ik het best aardig.

Overigens luister ik naar de symphonische variant.
Zodra ik de teksten niet meer versta houdt het voor mij op.
Ook dat grunten kan me niet bekoren...

[schelpje3]

Het voordeel van een dergelijk huwelijk vind ik dat je gedwongen wordt na te denken over zaken die van huis uit vanzelfsprekend waren.
Dus je doet iets niet, waarom eigenlijk niet?
Je moet ook aan familieleden uit gaan leggen, waarom je bepaalde dingen niet meer doet. Of juist wel.
In mijn schoonfamilie is dat heel ingewikkeld, omdat een zus van mijn man ook met een christelijke jongen thuiskwam, echter heel vrijzinnig.
En een andere, niet-christelijk opgevoede kleindochter is met een jongeman thuisgekomen uit uiterst rechtse gemeente, dus inmiddels behoorlijk ingewikkeld geworden voor mijn schoonfamilie.

Een ander lastig punt kan zijn, dat je bij de doop van je kind familieleden uitnodigt, maar ze beslist niet willen komen.
Je trouwt wel met alleen je vrouw of man, maar hun familie krijg je er wel gratis bij.

[StillAwake]

Het voordeel van een dergelijk huwelijk vind ik dat je gedwongen wordt na te denken over zaken die van huis uit vanzelfsprekend waren.
Dus je doet iets niet, waarom eigenlijk niet?
Je moet ook aan familieleden uit gaan leggen, waarom je bepaalde dingen niet meer doet. Of juist wel.
In mijn schoonfamilie is dat heel ingewikkeld, omdat een zus van mijn man ook met een christelijke jongen thuiskwam, echter heel vrijzinnig.
En een andere, niet-christelijk opgevoede kleindochter is met een jongeman thuisgekomen uit uiterst rechtse gemeente, dus inmiddels behoorlijk ingewikkeld geworden voor mijn schoonfamilie.

Een ander lastig punt kan zijn, dat je bij de doop van je kind familieleden uitnodigt, maar ze beslist niet willen komen.
Je trouwt wel met alleen je vrouw of man, maar hun familie krijg je er wel gratis bij.

Mijn vader heeft onze oudste zelfs de kerk ingedragen bij de doop.
Vond hij erg emotioneel...

[MissVis]

...

[MissVis]

Het voordeel van een dergelijk huwelijk vind ik dat je gedwongen wordt na te denken over zaken die van huis uit vanzelfsprekend waren.
Dus je doet iets niet, waarom eigenlijk niet?
Je moet ook aan familieleden uit gaan leggen, waarom je bepaalde dingen niet meer doet. Of juist wel.

Daar heb ik het ook met mijn nicht over gehad. Zij komt uit een rechts gezin en wilde toen niks meer met het geloof te maken hebben. Is toen getrouwd met een ongelovige en kwam later weer terug bij God. Toen zij tot bekering kwam heeft haar huwelijk een moeilijke tijd doorgemaakt, maar hij respecteert haar nu en zij heeft een goede geloofsgemeenschap om haar heen waar ze samen haar geloof mee kan delen. Maar dus niet met haar man. En daar heeft ze het soms toch best moeilijk mee. En zij vertelde inderdaad ook dat je gedwongen wordt om over zaken na te denken die voor jou vanzelfsprekend zijn. Ga het maar uitleggen...

[schelpje3]

Bedankt voor jullie reacties.
Ik heb vandaag zijn collega gesproken en hij heeft verteld tegen hem dat hij echt een leuke avond had gehad en dat hij mij echt leuk vond. Maar met het geloof "heeft hij helemaal niks en dat gaat ook nooit gebeuren", heeft hij gezegd. Hij heeft voor de rest ook niks meer van zich laten horen of zo. Maar het kan zomaar zijn dat hij op mijn werk ineens wel weer voor de deur staat. Dan kunnen we gelukkig wel gewoon normaal tegen elkaar doen. We hebben op een goede manier gedag gezegd aan het eind van onze date.

Hier op dit forum zijn er dus ook mensen die met een ongelovige getrouwd zijn en dat het op zich toch wel goed kan gaan. Het is natuurlijk ook niet zo dat een huwelijk tussen 2 gelovigen altijd goed gaat. Daar ken ik ook genoeg voorbeelden van.

Correctie!
Mijn man was ongelovig, dat kon ik in eerste instantie niet aan zijn neus zien. Toen wij met elkaar in gesprek kwamen, begreep ik dat het dus eigenlijk niets zou kunnen worden. Maar hij hield aan en overtuigde mij dat hij ook op zoek was. Ik heb eerlijk aangegeven: 2 geloven op een kussen, dat wordt niks, daar ga ik dus niet aan beginnen.
En ik had het niet gedaan, hoe verliefd ik ook op hem was en hoeveel ik ook van hem ging houden!

[MissVis]

....

[schelpje3]

Omdat mijn man aangaf serieus met het geloof bezig te zijn. Hij ging op catechisatie, ging heel trouw met mij mee naar de kerk.
Ik denk dat er bij jou iets anders speelt, hij laat niets meer van zich horen.
Als het echte liefde is, komt hij erop terug!
Zo niet, laat hem dan los MissVis, dat kan verdriet doen, maar als het om jou te doen is, met alles wat daarbij hoort, dus ook jouw geloof, merk je dat!
Ik ben inderdaad met mijn man getrouwd en hij is trouw gebleven. Hij heeft zich laten dopen, we hebben SAMEN onze kinderen ten doop kunnen houden.
Als wij op een apart spoor waren blijven lopen, was ik nu gescheiden geweest, dat weet ik zeker. Want verdriet bijv. verbindt absoluut niet automatisch. Juist niet! Dan gaat het in veel huwelijken mis, wanneer je niet uit dezelfde krachtbron tapt.

[EenVasteBurcht]

Hij is niet op zoek naar God. Maar als hij jou echt leuk vindt, wil hij misschien wel op zoek naar God.

Ik zou het niet opgeven nog, maar als hij echt principiëel voet bij stuk houdt dan houdt het natuurlijk gewoon op.

[StillAwake]

Hij is niet op zoek naar God. Maar als hij jou echt leuk vindt, wil hij misschien wel op zoek naar God.

Ik zou het niet opgeven nog, maar als hij echt principiëel voet bij stuk houdt dan houdt het natuurlijk gewoon op.

Het KAN werken, maar ik ken ook voorbeelden waarbij het juist funest voor de gelovige partij is geweest.
Het is moeilijk om twee situaties te vergelijken...

[ajl]

klopt, die gevallen ken ik ook. Ik ken ook de nood van de gelovige die een relatie heeft met een ongelovige. Zij vertelt zelf dat haar relatie niet slecht is, maar het meest diepe, meest wezenlijke kan zij niet delen. En als je kinderen krijgt, moet je het altijd alleen doen en dat valt ook wel eens tegen.

@ schelpje begrijp ik het goed dat jouw man vanaf de eerste zondag gelijk meegegaan is naar de kerk? Ik vind dat ook wel heel bijzonder. Bij mijn man heeft dat echt wel een jaar geduurd voordat hij de eerste keer meeging.

[schelpje3]

@ schelpje begrijp ik het goed dat jouw man vanaf de eerste zondag gelijk meegegaan is naar de kerk? Ik vind dat ook wel heel bijzonder. Bij mijn man heeft dat echt wel een jaar geduurd voordat hij de eerste keer meeging.

Ja. Ik liep hem letterlijk en figuurlijk tegen het lijf, we botsten tegen elkaar toen we allebei hetzelfde hoekje om wilden in tegengestelde richting
Mijn tas viel op de grond en hij raapte hem galant op en vroeg me of ik iets wilde drinken voor de schrik.
We raakten meteen aan de praat en toen ik zei dat ik naar huis ging omdat ik de volgende dag, zondag, weer bijtijds op moest, dacht hij dat ik moest werken.
Nou nee, ik wil naar de kerk.
O, mag ik met je mee dan?
Precies 3 maanden later zijn we verloofd.

[MissF]

Dat is inderdaad een mooi voorbeeld, maar ik ken helaas ook alleen de andere kant. Ik heb nogal wat vrouwelijke familieleden die met een ongelovige man getrouwd zijn.
En vooral als er kinderen komen is het heel lastig om zelf te blijven gaan en om je kinderen erbij te houden.

Wel zie ik verschil tussen de mannen die helemaal niet gelovig opgevoed zijn, en de mannen die heel steng opgevoed zijn en het geloof vaarwel hebben gezegd. Die laatsten zijn echt 'anti', de anderen niet persé en vinden het best als hun vrouw de kinderen mee naar de kerk neemt (maar dan nog, als ze ouder worden zullen ze eerder voor het voetbalveld met papa kiezen dan voor de kerk met mama, vermoed ik)

Daarnaast, als mijn man alleen mee naar de kerk zou gaan, zou het voor mij persoonlijk niet genoeg zijn. Ik heb een gelovige man naast me nodig, geen kerkganger. Want óver God praten is niet genoeg voor mij, maar samen mét God praten.
Daarmee wil ik zeggen, dat het niet alles zegt als een man mee naar de kerk gaat, dat het dan wel goed komt (gelukkig is jouw geval anders Schelpje, ik bedoel het dus ook niet naar iemand in het bijzonder)