Twijfels over verkering

[zonnebloem]

Ik heb sinds zo'n 2 maanden een vriend. We hebben elkaar via een datingsite leren kennen en schrijven al sinds augustus-september met elkaar. Maar sinds 2 maand hebben we verkering. Van in het begin dat we samen waren, spreken we over een toekomst samen. Hij is heel zeker dat God ons heeft samengebracht en dat het ook voor altijd is. Ik was hier ook wel zeker van tot het voorbije weekend. Hij had toen een soort van verlovingsring gekocht. Ik wist min of meer wel dat hij dat ging doen en was hier dus op voorbereid, maar het was toch raar toen hij ermee afkwam.
De ring zelf vond ik nogal lomp, maar gelukkig was hij ook te klein.
Ik zei hem welke ring ik mooi vond en zo. Maar sindsdien ben ik beginnen twijfelen. Dit was vrijdagavond. Zaterdag waren we dan de hele dag samen en door die twijfels, wou ik hem zelfs zeggen om elkaar een tijdje niet meer te zien. Ik kon dit wel niet, want ik weet dat hem dit diep zou kwetsen.
Ik hou wel van hem en ben graag bij hem. Ik weet ook helemaal niet waarvan die twijfels komen. Hij heeft enkele karaktertrekken waar ik het wel moeilijk mee heb, maar niet zo moeilijk dat ik er niet kan mee leven. Nu toch nog niet. Ben wel bang dat ik het na 5 of 10 jaar wel moeilijk ga mee krijgen.
Hij zei dat hij deze week een andere ring gaat kopen, maar ik weet het niet... We zien elkaar maar in het weekend omdat we te ver wonen en ik zie hem dus nu ook pas vrijdag. Dan zal hij waarschijnlijk afkomen met die ring. Ik kan hem toch niet via mail zeggen dat het beter is om nog te wachten?
We zijn ook al achteraan de 30 en zouden nog graag kinderen hebben. Lang wachten kan dus ook niet. Maar ik weet ook waar mijn twijfels liggen. Ik ben wel al een paar keer bij hem gaan logeren en het is al elke keer voorgevallen dat als ik alleen in mijn kamer ben 's avonds dat ik begin te twijfelen. Tegen de volgende morgen zijn die dan wel terug weg. Alleen deze keer niet.
Doordat hij nu met die ring afkwam, denk ik ook wel dat er wat koudwatervrees tussenzit, en misschien is het alleen maar dat. Maar ik moet het natuurlijk zeker weten...
Iemand raad?

[schelpje3]

Moeilijke vraag zonnebloem. Er zitten meerdere kanten aan nl.
Je bent geneigd om te zeggen: bij twijfel? Niet doen.
Naar welke kant slaat de weegschaal bij jou het verste door?
Als je dolverliefd op hem was geweest, had je waarschijnlijk gelachen om dat ringetje, maar nu noem je het lomp. Kennelijk begreep je niet waarom hij zo'n ring had uitgekozen voor jou?
En als je nu al twijfelt aan karaktertrekken....
Misschien is een gezamenlijke vakantie een goed idee, 2 weken voortdurend in elkaars gezelschap.

[Bambi]

=

[christien]

Pfff ik denk dat je gewoon eerst eens ongedwongen elkaar beter en reallife moet leren kennen.
Je geeft aan dat je al wel een tijd contact hebt maar officieel pas 2 maanden verkering hebt.
Juist als je al langer alleen bent en je eigen leven opgebouwd hebt lijkt het me best een stap om je leven ineens te delen.

Ik denk dat alles erg overhaast is, bedenk wel dat een huwelijk niet iets is wat je even doet.
Je moet voor 100% zeker weten dat je je leven voor altijd wil delen.
Een argument van we willen graag nog kinderen lijkt me een minder zwaarwegend argument in deze want als je kinderen mag ontvangen voed je deze op voor een ander en blijf je altijd weer samen over. En als dat samen niet oké is ben je dan gelukkig?

Ofwel, probeer dit bespreekbaar te maken en geef elkaar de ruimte om op een rustige manier elkaar te leren kennen en er dan achter te komen of dat dit de ware man voor jou is!

Succes.

[meribel]

Ben je wel verliefd op hem?
Voel je je aangetrokken fysiek?

Als dat ook allebei nee is, dan is het niet eerlijk hem langer aan het lijntje houden, als je hem niet eerder ziet maar wel al wil zeggen wellicht kan je naar hem toe of anders bellen. Zoiets mail je niet.

[Rozijn]

Ik sluit me graag bij de eerdere adviezen aan. Daarbij de opmerking: laat je niet beïnvloeden door zijn mening dat de Here jullie samenbracht. Als dat zo is, zul je dat zelf ook te weten komen.

[zonnebloem]

Bedankt voor jullie antwoorden!

Ik vind het allemaal heel moeilijk. Toen we pas samen waren heb ik het al eens uitgemaakt omdat het allemaal te snel ging. Hij vond dat toen al heel moeilijk. Nu zou ik het wel niet uitmaken, maar ik weet niet of hij echt het verschil zal zien en of het ook wel een verschil is.
Ik voel mij wel tot hem aangetrokken, maar ben niet tot over mijn oren verliefd.
Het is zo heel gemengd. Enerzijds twijfel ik, anderzijds hou ik echt wel van hem en kan ik mij ook geen leven zonder hem meer voorstellen.
Ik vind het ook zo stom dat ik al zo oud moet zijn om nog zo te reageren als een tiener die voor de eerste keer verliefd is.

[Boerin]

Ik zou gewoon even zeggen dat je het wat te snel vindt gaan.

[Marnix]

Inderdaad, het gaat allemaal wel erg snel. Neem de tijd. Komt tijd, komt raad. Dan kan je over de dingen nadenken, kijken hoe het gaat en een goede keuze maken. Hem niet zien is geen optie denk ik, blijf elkaar zien en geef aan dat je het rustig aan wil doen. Laat je niet opjagen door wat dan ook, als je de tijd neemt en een goede beslissing neemt ben je daar veel meer mee gebaat dan wanneer je overhaast de verkeerde beslissing neemt. Het is wel een keuze voor de rest van je leven dus maak die keuze verstandig, neem er de tijd voor.

[Cail]

Ik sluit mij graag bij de vorige sprekers aan.

Wat mij opvalt aan je vriend, is dat hij wel heel erg zijn best doet om jou ervan te overtuigen dat hij de ware voor jou is terwijl jullie elkaar feitelijk nog maar net kennen.
Om de twijfel die bij jou leeft weg te nemen, zet je vriend nogal zware middelen in vind ik - namelijk God en een verlovingsring.
Kennelijk is het hem er veel aan gelegen om jou zo snel mogelijk aan zich te binden en dat geeft mij een beetje te denken bij een man van achter in de dertig.
Die zou toch moeten weten dat je voor sommige zaken als relatie en huwelijk, juist niet dient te overhaasten maar dat je eerst de tijd dient te nemen om elkaar goed te leren kennen?
En, sorry dat ik het zo zeg, maar weet je eigenlijk van hem?
Heb je wel eens vrienden van hem ontmoet, heb je al kennis gemaakt met zijn ouders of andere mensen uit zijn familie?

Wees gewoon duidelijk naar je vriend en zeg hem dat je tijd nodig hebt.
Als God jullie bij elkaar heeft gebracht, vindt God het ook vast niet erg wanneer jullie er de tijd voor willen nemen die je nodig hebt om tot een volgende stap te komen.

Zoals eerder al in dit topic is gesteld, laat je niet opjagen.
Ik sluit mij daar graag bij aan.
En laat je ook niet onder druk zetten!
Ik zou ook met je vrienden over je twijfels praten en goed luisteren naar wat zij te zeggen hebben.

[Lalage]

Na 2 maanden hoef je echt nog niet te weten of je gaat trouwen! Geniet van de tijd die je samen doorbrengt en laat je niet teveel beheersen door twijfels. De tijd zal het leren of je dichter naar elkaar toe groeit of niet. Hierboven wordt de tip gegeven om samen op vakantie te gaan, dat is een goede, maar breng ook weekenden samen bij één van jullie thuis door. Dan kan je zien hoe de ander z'n huishouden doet, wat voor keuzes je maakt in het dagelijks leven en of jullie dezelfde visie op dingen hebben.

[ben db bd]

ja, spannend allemaal hoor!
zelf ben ik heel jong getrouwd, toen maakte ik er helemaal geen probleem van.
Maar als je ouder wordt, wordt je ook wel kritischer, toch?
De adviezen hierboven zijn voor mij allemaal verstandig gesteld.
Doe rustig aan, het is niet gering om aan te beginnen.
Leer elkander in meerdere omstandigheden kennen.
'Zeg mij wie uw vrienden zijn, dan zal ik zeggen wie u bent.'
(dat is een spreekwoord hè)
Durf zelf open te zijn; doe niet anders dan je bent en hoop dat ook van hem.
Ga met God, via Zijn wegen en zeg Hem alles wat je bezig houdt.
En luister naar wat de Heilige Geest tot je zegt! Die spreekt meestal gewoon via jouw geweten, maar schreeuwen doet Hij niet, dus luister zorgvuldig.
met zegenbede, ook voor je vriend, vomo ben

[ben db bd]

o, nog één raad er bij: ga er van uit dat je mensen niet kunt veranderen!
Vooral vrouwen weten doorgaans precies wat er aan hun partner moet veranderen, ja dán is hij de ideale echtgenoot. Nou troost je; daar is weinig beweging in te krijgen, normaliter.

[StillAwake]

o, nog één raad er bij: ga er van uit dat je mensen niet kunt veranderen!
Vooral vrouwen weten doorgaans precies wat er aan hun partner moet veranderen, ja dán is hij de ideale echtgenoot. Nou troost je; daar is weinig beweging in te krijgen, normaliter.

Een wijs man zei ooit:
Een vrouw hoopt dat haar man verandert. Dat doet hij echter niet.
Een man hoopt dat zijn vrouw nooit zal veranderen. Ze doet het echter wel!

[StillAwake]

We zijn ook al achteraan de 30 en zouden nog graag kinderen hebben. Lang wachten kan dus ook niet.
Iemand raad?

Besef alsjeblieft wel dat je met je partner trouwt, en als de kinderen (gesteld dat je überhaupt kinderen mag ontvangen) de deur uit zijn met die partner overblijft.
Een kinderwens is, hoewel begrijpelijk, nooit een goede reden om te trouwen.