Ik heb hem gezegd om het wat langzameraan te doen. Hij vond dit wel goed want zag dan ook in dat we nogal snel gingen.
Enerzijds vind ik ook wel dat hij 'de ware' is. Anderzijds is er iets in mij dat twijfelt. Maar ik weet niet wat het is.
Om de 2e weken ga ik bij hem voor het weekend en hij komt dan de andere 2 weken bij mij.
Ik ben ook al bij zijn moeder op bezoek geweest. Vrienden van hem ken ik niet, maar ik denk ook niet dat hij die heeft. Hij zegt daar nooit iets over.
Wat mij vooral bezorgd maakt, is dat ik niet weet waarom ik twijfel.
Iets anders is ook zijn huis. Dit staat al een half jaar te koop, maar er is nog niemand komen kijken. Gisteren waren we hierover aan het mailen. We weten ook nog niet weten waar we gaan wonen. Hij vindt dat we dat allemaal aan God moeten overlaten. Als Hij vindt dat het tijd is om te trouwen, zal het huis verkocht worden. Als Hij vindt dat we daar moeten blijven wonen, zal het niet verkocht raken.
Mijn reactie hierop was dat hij zich altijd niet achter God mag schuilen (want dat doet hij) en zelf beslissingen moet durven nemen. Ik zei hem ook dat ik het niet zie zitten om nog een jaar heen en weer te rijden.
Zijn reactie hierop was dan dat ik hem verkeerd begrepen had en hij gaf mij in alles gelijk, terwijl ik zwart op wit heb dat hij het helemaal anders bedoelde.
Hij is zo bang om mij te verliezen dat hij zijn mening ook altijd veranderd als ze niet dezelfde als de mijn is. En ik denk niet dat dit goed is. Hij komt dan altijd af met "God heeft mij dit gezegd" en schuilt zich dus ook altijd achter Hem.
Twijfelen doe ik niet echt meer. Denk dat het gewoon te snel ging toen.