coby schreef:Jezus deed de werken van Zijn Vader op de Sabbat. We zijn Zijn rust ingegaan, 7 dagen per week.
De sabbat werd nog steeds gehouden na de opstanding door de Joden die Jezus aannamen, de heidenen die zich bekeerden hoefde deze last niet opgelegd te worden. Anders moet je ook de Joodse feestdagen gaan vieren. Waarom snapt iedereen dat je geen koe meer hoeft te slachten in de kerk als onderdeel van de aanbidding, omdat dat al is volbracht en niet dat we Zijn rust zijn ingegaan, dat dat is volbracht?
Zo simpel ligt het dan ook weer niet
. De ceremoniele wetten zijn komen te vervallen. Christus is het volmaakte offer.
Daarnaast, Jezus deed niet zomaar vanalles op de sabbat. Dat moet je dan ook in beschouwing nemen.
De heidenen moest men in die tijd inderdaad geen lasten op te leggen, maar het gaat ook wat ver om dat indirect als vrijbrief mee te geven aan christenen om dan alles maar te gaan doen. Mogen heidenen volgens die vrijbrief dan ook gaan moorden? Of zit alleen het vierde gebod ons in de weg, en kunnen we ons wel vinden in die andere geboden. Volgens mij is de mening onder sommigen dat het ceremoniele aspect van de sabbat is weggevallen (dus dat het per se op een zaterdag moet zijn), maar de kern van 6 dagen werken en 1 dag rust wordt nog wel onderschreven.
Overigens maakt het houden van geboden niet zalig, en is daar ook geen enkele grond voor. Maar als christen kan ik helemaal onderschrijven de samenvatting van de Wet die Christus geeft: God liefhebben boven alles, en de naaste als mezelf. Niet dat mij dit lukt, maar het is wel mijn streven, of ik vind dat dit mijn streven zou moeten zijn.
Lezen we Gods Woord om het in onze eigen normen en waarden te passen, of proberen we ervan te leren? Bij dat eerste zullen we onszelf niet leren kennen, en dan hebben we Christus niet nodig. Bij de 2e zullen we onszelf meer leren kennen, omdat we dan Christus gaan volgen. Naar de eerste hebben we de neiging (ik in elk geval wel).
"an argument is what convinces reasonable men and a proof is what it takes to convince even an unreasonable man." Alexander Vilenkin