geen sex in ons huwelijk

[Madeliefke]

Het zit me al zo lang zo hoog en ik wil er met familie of vriendinnen niet over praten.
Ik voel me heel alleen in mijn huwelijk.

Mijn man en ik zijn ruim 10 jaar bij elkaar. We hebben het heel goed gehad maar in de loop der jaren is er verwijdering gekomen. Het heeft te maken met seksualiteit.
Na de eerste 2 jaar van onze relatie veranderde mijn man van iemand die graag met mij wilde vrijen in iemand die er alle lust in verloor. Vrouwen en seks interesseerden hem nog wel maar in mij was hij steeds minder geïnteresseerd. Ik was in die tijd vaak intens verdrietig om deze verandering en voelde me heel klein en lelijk.
Mijn man is uit zichzelf geen prater en hoewel ik er vaak een gesprek over begon, bracht het niet wat ik hoopte, namelijk dat we samen aan het probleem konden werken en het weer zou worden als "vroeger". Wel verzekerde hij mij keer op keer dat het absoluut niet aan mij lag, dat het niet een afkeer van mij was.
Na verloop van tijd begon al dat praten hem tegen te staan en zei hij ook dat hoe meer initiatief ik nam in bed, hoe waardelozer hij zich voelde. Op mijn herhaaldelijke vraag of híj in dit gebrek aan intimiteit wel verandering wilde antwoordde hij keer op keer bevestigend. Hij beloofde steeds dat hij er zelf wat aan zou gaan doen, (jaren) later zei hij zou hij hulp gaan zoeken. Maar elke keer werd ik teleurgesteld, want er gebeurde niets.
In de loop van de achterliggende 8 jaar heb ik van alles de revue laten passeren: initiatief nemen, initiatief bij hem leggen, praten en het juist niet bespreken, boos worden, mijn verdriet laten zien..... Zijn enige antwoorden waren beloftes dat het beter zou worden. Dat hij hulp zou zoeken, dat hij er zélf wat aan zou veranderen... Maar er gebeurde niets.
Twee jaar geleden zijn we naar een huwelijkscursus gegaan. Op mijn initiatief omdat ik constateerde dat er verwijdering tussen ons was, maar mijn man stond er voor de volle honderd procent achter om de cursus te volgen. We vonden het allebei fijne avonden en probeerden ook de manier van communiceren die we daar leerden, door te voeren naar het dagelijkse leven. Maar het verwaterde omdat ik het niet kon volhouden om de initiatiefnemer te zijn.
Het afgelopen jaar heb ik geen woord meer aan vuil gemaakt aan het onderwerp "ons" en "seks". En sindsdien hebben we ook helemaal geen seks meer. We leven als broer en zus in een huis. Hij lijkt het allemaal prima te vinden zo. Zegt me regelmatig dat hij van me houdt. Zegt dat hij het erg voor mij vindt dat ik er zo'n last van heb dat het niet gaat zoals ik zou willen en is daar zichtbaar verdrietig om. Ook zegt hij dat hij "het ook wel anders zou willen allemaal maar....".
Ik heb het gevoel dat ik niet belangrijk voor hem ben. Hij maakt keuzes in zijn leven waarbij hij niet uitgaat van "ons" maar van "ik". En mijn gevoel voor hem... is heel diep weggezakt. Ik zoen hem niet meer, hij mij soms nog wel. We raken elkaar niet veel meer aan. Ik verlang niet meer naar hem als hij weg is. We doen nog wel dingen samen, zoals naar vrienden, familie en op vakantie. En daar zitten zéker ook hele leuke perioden bij. Maar ik mis het gevoel van saamhorigheid.
Ik kan er niet meer tegen dat hij zijn beloftes niet nakomt. Hij strooit ermee (op allerlei gebied, niet alleen wat betreft de intimiteit) en (onbewust?) weet bij voorbaat al dat hij ze niet na gaat komen. Het is zijn "way of life" en hij lijkt er totaal niet mee te zitten. Ook op zijn werk en binnen zijn familie- en vriendenkring doet hij dat, al langer dan dat ik hem ken.
Gisteren was de zoveelste druppel. Hij beloofde me 's morgens iets (iets waarop ik me verheugde) en kwam ook die belofte niet na. Met als gevolg dat ik mijn dag had aangepast en wéér op hem zat te wachten en niet mijn eigen weg ging. Hij putte zich uit in duizend excuses, maar ik kan er niet meer tegen. Ik ben zo boos en verward. Hoe moet dit verder? Bij hem weggaan vind ik erg rigoureus, maar is blijven en op deze manier samen oud worden een fijne gedachte??
Zoals ik er nu over denk wil ik hem een ultimatum stellen. Bijvoorbeeld dat hij een maand de tijd heeft om initiatief te nemen om hulp te zoeken (als hij het wérkelijk wil!). Hulp voor hem alleen en/of voor ons samen. Als hij dat weer niet doet, wat dan? Scheiden of "officieel" wonen als broer en zus in een huis met gescheiden slaapkamers en eigen levens....?
Mijn eigen man een ultimatum stellen, wat zijn we diep gezakt...

[schelpje3]

O meisje, je wanhopige posting (als ik het zo mag noemen) is al vele malen bekeken maar er heeft nog niemand op gereageerd. Wat verwacht je van ons precies?
Dit is zo ontzettend moeilijk, pijnlijk en ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik je nu zou moeten aanraden.
Maar je wilt een luisterend oor. Ik hoop het te kunnen bieden.
Het staat er zo.....geen sex. Nou en, dan niet.
Maar zo is het niet. Hier schuilt een wereld van verdriet achter. Misschien voor allebei?
Sex is geen absolute voorwaarde voor een goed huwelijk, maar dan moeten wel beide partners hiermee instemmen. Er is al vaker over gesproken op dit forum. M.i. wordt de sex vaak zwaar overschat.
Ook in een huwelijk.
Maar jij lijdt hier onder, dat is duidelijk.
En dit zijn ook geen onderwerpen om zo eens op een familiebijeenkomst aan te snijden.
Ik hoop dat je het hier anoniem kunt doen en dat je daadwerkelijk gesteund en bemoedigd wordt!

[Pcrtje]

Och arme meid, ik weet ook niet zo goed wat ik erop zou moeten reageren of hoe ik je kan helpen. Maar misschien kan een luisterend oor voor je zijn je al een beetje helpen?

Misschien een beetje een brutale vraag, maar in je verhaal lees ik nergens een echt duidelijke reden voor het veranderende gedrag van je man. Wat zegt hij daar zelf over? En wat denk jij? Wat straat hij uit? Eventueel, wat hoor je via zijn collega's of andere mensen met wie hij omgaat mocht hij het met hen erover hebben?

Als je wilt mag je me een persoonlijk bericht sturen als je dit een op een wilt bespreken. En ik zal voor jullie bidden!

[meribel]

zijn er kinderen betrokken?

is er een reden dat na 2 jr zijn lust verdween?

Ik zou mijn man op zijn minst wel even langs de huisarts schoppen ( in hoeverre dat gaat ) , want het is als het libido totaal afwezig is, en hij is nog geen 70, wel reden voor onderzoek.
Of trekt hij zich nog steeds wel af zoals in het begin?
Kan je absoluut uitsluiten dat hij geen andere relaties naast jou heeft?

Ik zou je niet adviseren om te scheiden maar een tijdelijke break-up zou hem misschien écht wakker schudden? Dus dat je tijdelijk elders onderdak zoekt.
Ik vind dat hij op zijn minst de moeite mag doen om te onderzoeken hóe het komt dat hij helemaal geen zin meer heeft in seks ipv accepteren dat het allemaal maar normaal is. Want ja er zijn natuurlijk stellen die weinig of geen seks hebben , maar dat is enkel een 'gezonde' situatie als het een keuze van beide is.

Heel veel sterkte!!

[beantsje]

Ach wat een verdrietige situatie....
moeilijk hoor, en het is ook zo'n delicaat onderwerp.
Ik heb het een paar keer gelezen en een paar dingen springen me in het oog.

...
Zegt me regelmatig dat hij van me houdt. Zegt dat hij het erg voor mij vindt dat ik er zo'n last van heb dat het niet gaat zoals ik zou willen en is daar zichtbaar verdrietig om. Ook zegt hij dat hij "het ook wel anders zou willen allemaal maar....".

maar......wat? Vraag je echt door op de maar?
Hoe dan ook, ik ga even uit van de oprechtheid van je man, ookal belooft hij wellicht te gemakkelijk dingen, hij houdt dus wèl van je.

Ik heb het gevoel dat ik niet belangrijk voor hem ben. Hij maakt keuzes in zijn leven waarbij hij niet uitgaat van "ons" maar van "ik".

Dit is een heel fundamenteel punt. Wat voor keuzes hebben we het nu? Dat jullie geen seks hebben? de beloftes die hij niet nakomt? of fundamentele keuzes?

Gisteren was de zoveelste druppel. Hij beloofde me 's morgens iets (iets waarop ik me verheugde) en kwam ook die belofte niet na. Met als gevolg dat ik mijn dag had aangepast en wéér op hem zat te wachten en niet mijn eigen weg ging. Hij putte zich uit in duizend excuses, maar ik kan er niet meer tegen. Ik ben zo boos en verward. Hoe moet dit verder? Bij hem weggaan vind ik erg rigoureus, maar is blijven en op deze manier samen oud worden een fijne gedachte??

Ik plaats dit laatste incident wel in deze context, iets wat je zelf blijkbaar ook doet en waar je mogelijk niet zo zwaar aan getild had als dit onderliggende probleem er niet was geweest?

Na de eerste 2 jaar van onze relatie veranderde mijn man van iemand die graag met mij wilde vrijen in iemand die er alle lust in verloor. Vrouwen en seks interesseerden hem nog wel (hij keek stiekem naar erotische programma's op tv en "hielp" dan meteen zichzelf terwijl ik naast hem lag te slapen of zat op internet te zoeken naar porno), maar in mij was hij steeds minder geïnteresseerd. Ik was in die tijd vaak intens verdrietig om deze verandering en voelde me heel klein en lelijk.
Mijn man is uit zichzelf geen prater en hoewel ik er vaak een gesprek over begon, bracht het niet wat ik hoopte, namelijk dat we samen aan het probleem konden werken en het weer zou worden als "vroeger". Wel verzekerde hij mij keer op keer dat het absoluut niet aan mij lag, dat het niet een afkeer van mij was.Na verloop van tijd begon al dat praten hem tegen te staan en zei hij ook dat hoe meer initiatief ik nam in bed, hoe waardelozer hij zich voelde. Op mijn herhaaldelijke vraag of híj in dit gebrek aan intimiteit wel verandering wilde antwoordde hij keer op keer bevestigend.

Als 2 partners een meningsverschil hebben wat betreft seks, is het niet eenvoudig om hierover te praten. Heel gauw gaat het in de verwijtende sfeer of voelt één zich afgewezen.
Wat dat betreft wordt seks gauw gelijkgetrokken aan liefde.

Wat het met jou doet, is evident: je voelt je klein en lelijk, bent boos en sluit je gevoel voor hem af. Intimiteiten ga je uit de weg.
Ik kan me heel, heel goed voorstellen hoe afgewezen je je voelt als je man niet met je vrijt, maar wèl zichzelf aftrekt bij een filmpje. Wat een afschuwelijke situatie.
Maar toch, hoe vrouwelijk het ook is om te denken 'wat is er mis met mij', lost dat niets op en legt ook nog eens een extra druk bij hem neer.
En stel je eens voor, dat het helemaal niet aan jou lag. Maar dat hij bijvoorbeeld een erectieprobleem heeft? Het is geen prater dus zoiets toegeven en daarmee heel erg kwetsbaar zijn, valt niet mee. Je voelt je geen echte man en stelt ook nog eens voortdurend je vrouw teleur. Die het er ook nog eens voortdurend inwrijft.
(Ik zeg overigens niet dat dit de oorzaak is, maar sluit het ook niet uit.)
Even heel cru gesteld; zou de situatie voor jou anders geweest zijn, als hij bijv. door een dwarslaesie geen seks meer kon hebben? Waarschijnlijk wel, omdat je je dan niet afgewezen zou voelen. En het afgewezen-zijn doet meer pijn dan het gebrek aan seks....Zit ik goed?

En mijn gevoel voor hem... is heel diep weggezakt. Ik zoen hem niet meer, hij mij soms nog wel. We raken elkaar niet veel meer aan. Ik verlang niet meer naar hem als hij weg is.

Je komt hiermee wel in de gevarenzone. Je vermijdt intimiteit, waarschijnlijk om niet afgewezen te worden. Je man niet, wil nog steeds intiem met jou zijn, anders zou hij je niet zoenen.
Ik denk als je gaat leven als broer en zus, steeds minder intimiteit, eigen slaapkamers, dat het nooit meer goedkomt.
Natuurlijk is het goed om aan te geven dat er iets moet gebeuren. Maar blijf wel investeren in je relatie, geef het niet op. Probeer toch de intimiteit te zoeken, zoenen, strelen, zonder méér te forceren. En geef dan aan hoe belangrijk dat voor je is. En probeer dan in een niet-aanvallende manier echt dóór te vragen wat er dan is, zonder in een slachtofferrol te kruipen (niet veroordelend bedoeld). Maar laat echte interesse blijken in wat hij voelt, wat zijn verlangens zijn. Schrijf hem desnoods een brief. Hopelijk komt daar dan wat uit.

Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen, en ik zal voor jullie bidden.

[Lichtzwaard]

Dat is de ene kant van het verhaal nu de andere kant van het verhaal haar man dus;en dan kan men er wat over zeggen nu niet.

[beantsje]

Dat is de ene kant van het verhaal nu de andere kant van het verhaal haar man dus;en dan kan men er wat over zeggen nu niet.

Het gaat er niet om wie 'gelijk' heeft. Ze wil gewoon haar verhaal kwijt en goede raad hoe ze zich nu op moet stellen.

[Mortlach]

Wat een nare situatie. Het verbaast me alleen wel dat die al zo lang heeft voortgeduurd, maar goed, dit soort dingen gaan niet snel.

Om eerlijk te zijn denk ik dat het gebrek aan vertrouwen een groter probleem is dan de intimiteit. Ik vraag me ook af in hoeverre je nog verandering mag verwachten. Na al die tijd en ook nog eens met gebrekkige communicatie... Ik vrees dat dat een zware dobber zal worden.

Een ultimatum stellen moet je alleen doen als je ook bereid bent het 'dreigement' uit te voeren als het zover komt. Maar als je het me eerlijk vraagt verandert je man echt niet 8 jaar ingesleten gedrag in een maand.

Kijk, ik ben geen christen, dus ik heb op zich geen principiele bezwaren tegen echtscheiding. Als je na al die tijd zelfs nog geen idee hebt wat precies het probleem is, dan vraag ik me af hoe lang je nog aan een dood paard moet blijven trekken. Je man is geen prater, zeg je? Tja, sorry, maar in hoeverre is dat een gemakkelijk excuus om de problemen niet te hoeven aanpakken?

Lastig, erg lastig. Ik wens je wijsheid en kracht toe en ik hoop natuurlijk dat jullie er samen toch uit kunnen komen.

[cornelia77]

Misschien wat kort door de bocht, maar wat mij tebinnen schiet is: 'Overwin het kwade door het goede'. Als je liefde geeft, is de kans groot dat je ook liefde terug krijgt. Ken je de film 'Fireproof'? Gaat over een stel met relatieproblemen, op een heel ander vlak trouwens. De man probeert elke dat iets positiefs te doen/zeggen tegen de vrouw en uiteindelijk gaat de vrouw daarop reageren. Ik denk dat dat principe werkt!
Maar goed, ik kan me ook voorstellen dat je dat al vele malen gedaan hebt.
Sterkte!

[654321]

Waarom wil je man geen sex meer?? Waarom probeert hij niet, wil hij niet meer?? Wat is nu de reden daarvan??

Wat afschuwelijk moeilijk.
Zo is een huwelijk niet bedoeld.
Heel veel sterkte! Zo verdrietig als je je alleen voelt in je huwelijk!
Hopelijk komt er een oplossing, breekt het licht weer door!

[beantsje]

Nog even een aanvulling van mijn kant.
Heb dit verhaal ook eens met mijn man besproken.
Wat inderdaad essentieel is in dit verhaal, is waarom je man geen seks met je wil. Die vraag moet echt beantwoord worden!
Want stel, dat het is omdat bij hem toch de liefde ontbreekt? Maar dat hij je verder gewoon niet wil kwetsen?
In dat geval wordt het natuurlijk trekken aan een dood paard.

Misschien moet je wel een ultimatum stellen met als inzet het beantwoorden van die vraag. Een oplossing zal zich niet zo snel af laten dwingen, maar als de oorzaak op zich overkomelijk is, mag dat tijd hebben.

[JeeWee]

Ik denk dat er maar één oplossing is: zoek samen professionele hulp.
Dat ga je nooit alleen oplossen.

Iedereen gaat met een lichamelijk mankement naar een dokter.
Maar als er psychisch iets mis is, is er een drempel en denken we dat het wel over gaat.
Dit belemmert jullie beiden in de kwaliteit van je leven en zeer zeker ook in je geestelijk leven.

Zoek een christelijke hulpverlener!

[schelpje3]

Ik denk dat er maar één oplossing is: zoek samen professionele hulp.
Dat ga je nooit alleen oplossen.

Iedereen gaat met een lichamelijk mankement naar een dokter.
Maar als er psychisch iets mis is, is er een drempel en denken we dat het wel over gaat.
Dit belemmert jullie beiden in de kwaliteit van je leven en zeer zeker ook in je geestelijk leven.

Zoek een christelijke hulpverlener!

Maar als die ander niet wil?
Het heeft niet zoveel zin als ze alleen op zoek gaat naar hulp denk ik

[Madeliefke]

Wat doet me dit goed: zoveel reacties op mijn (toch wel) wanhopige bericht! Heel hartelijk dank alvast!!
Het is de eerste keer in al die jaren dat ik dit "naar buiten" breng. Het op papier zetten en, anoniem, met anderen kunnen delen lucht echt al een klein beetje op. Toch voelt het een beetje als een verraad naar mijn man, gek. Maar mijn bericht is niet bedoeld om hem publiekelijk af te vallen. En ik heb het idee dat jullie dat gelukkig ook niet zo opvatten.

Ik wil op jullie allemaal reageren, geef me nog even de tijd. Er is veel om over na te denken.

Het is (ook) vandaag een dag met veel emoties voor mij. Mijn man heeft natuurlijk in de gaten dat iets me heel hoog zit. We zullen daar vandaag toch nog weer eens over praten, dat hebben we afgesproken gisteravond.

[schelpje3]

Wat doet me dit goed: zoveel reacties op mijn (toch wel) wanhopige bericht! Heel hartelijk dank alvast!!
Het is de eerste keer in al die jaren dat ik dit "naar buiten" breng. Het op papier zetten en, anoniem, met anderen kunnen delen lucht echt al een klein beetje op. Toch voelt het een beetje als een verraad naar mijn man, gek. Maar mijn bericht is niet bedoeld om hem publiekelijk af te vallen. En ik heb het idee dat jullie dat gelukkig ook niet zo opvatten.

Ik wil op jullie allemaal reageren, geef me nog even de tijd. Er is veel om over na te denken.

Het is (ook) vandaag een dag met veel emoties voor mij. Mijn man heeft natuurlijk in de gaten dat iets me heel hoog zit. We zullen daar vandaag toch nog weer eens over praten, dat hebben we afgesproken gisteravond.

Wat lief dat je dat zegt: het voelt als verraad. Zo voelt het ook als je voor je vastgelopen kind hulp moet gaan zoeken. Maar dat doe je omdat je van hem houdt!
Anders interesseert het je immers niets?