Hallo,
Ik weet dat het een lang verhaal is en een moeilijk onderwerp, toch hoop ik op reacties!
Vandaag ben ik erachter gekomen dat mijn vriend porno keek.
We hadden het over liefde/seks en toen maakte hij een opmerking waardoor ik vroeg: heb je weleens porno gekeken dan?
Toen zei hij dus ja..
Bleek dat hij een poos naar porno heeft gekeken, maar nu is hij al 4 maanden 'clean'.
Hij was een jaar best vaak alleen thuis en verveelde zich, kwam het tegen op internet (heeft er dus niet zelf naar gezocht). Hij keek het op een laptop maar die laptop werd op den duur oud en hij wilde stoppen met kijken, dus heeft hij het ding weggegooid. Op z'n nieuwe laptop heeft hij niks gekeken en deze wil hij dus ook 'schoon' houden.
Ik weet dus echt niet hoe ik hiermee om moet gaan. Even wat achtergrond info: we willen seks in het huwelijk houden + we hebben al best lang een relatie.
Ik had het echt, echt niet van hem verwacht! Aangezien hij altijd eerlijk en betrouwbaar is, en ook nooit naar andere meiden kijkt of mee flirt.
Het voelt voor mij wel rot dat hij dus naar naakte, mooie vrouwen heeft zitten kijken, en zichzelf dus vermaakte bij n**kende wijven om het maar even zo te zeggen.. Dat maakt me onzeker (logisch). Als hij het nog keek zou ik ook best boos zijn.
Het lastige is dus dat hij het niet meer kijkt en ik het nu pas hoor. Ik had liever gehad dat hij het uit zichzelf had gezegd, maar ik vroeg er nooit naar omdat ik het niet verwachtte en uit zichzelf zegt hij zoiets niet..
Ik voel me wel teleurgesteld, ook omdat toen ik mijn onzekerheid/teleurstelling aangaf hij me niet gelijk geruststelde enzo.
Hij zei wel dat hij mij echt mooi vind omdat ik echt mooi ben, en niet nep zoals die dames in die films. En dat hij alleen ooit seks met mij zou willen hebben, ook omdat ik alleen echt om hem geef.
Maar door deze uitspraken voelde ik me niet echt beter, omdat het een beetje overkwam alsof hij die vrouwen waarnaar hij keek ook wel best vond zegmaar. En erna werd hij wat sacherijniger waardoor hij mij niet echt zekerheid gaf die ik juist op dit moment nodig heb. Ik kreeg bijna de neiging om het zelf een keer te kijken, om te zien wat je nou precies ziet in zo'n film, maar waarschijnlijk wil ik dat nieteens weten..
Ik heb dus laten merken van teleurstelling/onzekerheid en dat ik hem iets minder vertrouw daarin, maar het komt over alsof hij er niet zo mee zit dat hij het keek. Toen wel, en hij voelde/voelt zich wel schuldig tegenover God (wat ik goed van hem vind, dat hij doorheeft dat het fout is), maar niet tegenover mij en dat steekt toch een beetje omdat hij mij er wel pijn mee doet. Ik ben ook een beetje boos maar dat laat ik niet merken, omdat ik hem wel wil steunen en het goed vind dat hij er dus al lang vanaf is.
Hij heeft het dus al afgesloten, ik hoor het net pas en maak me er daarom druk over.
Wat ik ook vervelend vind is dat ik nu steeds sarcastische opmerkingen erover maak. Bijv als hij naar meiden zou kijken heb ik de neiging om te zeggen: mooie meiden he, ben ik even blij dat ze niet naakt zijn! Het lukte redelijk om zulke opmerkingen voor me te houden, maar ik denk het wel en dat is ook niet aardig van mij.
Hoe denken jullie hierover, stel ik me niet aan? Hoe mag ik me hier over voelen?
En hoe moet ik hiermee omgaan?
Bedankt voor het lezen!