Respect voor ouders

[lia]

Toppie, ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik wordt inderdaad ook gek van mezelf, zorg ervoor dat ik zo lief/vrolijk/aardig ben als ik maar kan, maar eigenlijk wordt het een toneelstukje. Want hoe fantastisch ik het ook doe, er is altijd wel iets. Bij mijn andere kind heb ik dit probleem totaal niet. Ik begrijp er dan ook niets van.
Mijn man gelooft misschien niet alles direct wat ze zegt. Maar hij zegt dat ze verdrietig is (ze begint namelijk altijd eerst te huilen) en dat mag een kind zijn. En dat ik altijd de volwassene moet blijven, zij is maar een kind. Maar inmiddels weet ik dat ze weet dat als zij begint te huilen in bed, papa naar haar toe komt, en dan pas gaat ze dat soort dingen zeggen. Ik vind namelijk ook dat een kind verdrietig mag zijn, natuurlijk!
Inmiddels merk ik wel dat ik het soms heel moeilijk vind van haar te houden. Natuurlijk hou ik van haar, want het is mijn kind. Maar ik bind me wel heel moeilijk aan haar. Omdat ik niet begrijp waarom ze dat doet. Mijn man is 1 dag in de twee weken thuis om zelf voor de kinderen te zorgen, dan krijgt ze alle aandacht van hem. Ik loop inmiddels op mijn tenen omdat ik steeds het gevoel heb dat er over mij gepraat wordt zodra ik maar uit het zicht verdwijn.
Ik geloof inmiddels niet meer persé in de onschuld van een kind. Volgens mij weet mijn kind heel goed wat ze doet. En de triomfantelijke blikken die ze mij toewerpt als papa het niet ziet zeggen mij genoeg.
Ik vind het heel erg, maar weet niet wat er aan te doen.

BigSmile, laat deze posting aan je man lezen, je verwoordt heel duidelijk wat je ervaart en hoe je je daarbij voelt. Misschien is het voor je man ook een eye-openener...

Ik kan me heel goed voorstellen dat je dit moeilijk vind. Onze kinderen zijn ook in die leeftijd, maar dit heb ik gelukkig niet echt meegemaakt met hen. Daar komt ook wel bij dat mijn man niet zo`n prater is, niet in de zin van `ik kom even specifiek met je praten`.

[gempa]

ik zou idd je ongemak bij je man uitpraten,
maar ook met je dochter. kinderen kunnen een hoop begrijpen.
en ga dan ook niet altijd van het negatiefe uit, maar benoem ook de dingen die je heel fijn vind aan haar en benoem ook , dat ook als je boos bent, je niet minder van haar houdt.
benoem haar gedrag en vraag of het zo is. of dat ze het herkent, benoem ook wat jij daar vervelend aan vind.
het zijn niet de makkelijkste gesprekken, maar ze kunnen wel heel verhelderend zijn. voor beide kanten

[J.A.]

Van mijn kant alleen een boekentip: De 5 talen van liefde van kinderen.

Dit boekje is ons echt tot hulp (geweest) en je kijkt dan heel anders tegen het gedrag van kinderen aan...

Moedig om je gevoelens hier neer te zetten!

Sterkte meid!!

[Mortlach]

Als je dochter pas 7 is, lijkt me de hele vraag een beetje academisch. Ja, misschien zou het moeten dat er automatisch respect is voor ouders op Bijbelse grond, maar de kans is bijzonder groot dat een 7-jarige zich daar weinig van zal aantrekken.

Ik hoop natuurlijk wel dat je een oplossing vind die voor iedereen positief en opbouwend is. Als ouders op één lijn blijven lijkt me inderdaad zeer belangrijk.

[BigSmile]

Dank jullie voor jullie reacties. Het is niet mijn bedoeling mijn privésituatie op een forum te zetten. Ik was gewoon benieuwd hoe anderen hier mee omgaan. Ik heb inmiddels wat reacties hierop gehad en die hebben mij toch gesterkt. Ik ga hier in ieder geval mee aan de slag! Thanx!

[Schipje]

die boekentip is inderdaad een goed idee lijkt mij!!

[Memmem]

Dit topic blijft, in overleg met bigsmile, open zodat er meer mensen wat aan kunnen hebben. Zijzelf zal niet meer reageren.

[*Annet*]

Als ik dan zo vrij mag zijn om in dit topic iets aan de orde te stellen.

Hoe gaan jullie om met je (schoon)ouders als er tijdens bezoeken iets gebeurd dat je niet prettig vind? Zal even persoonlijk worden. Wij zijn een aantal jaar geleden verhuisd en wonen nu niet meer bij mijn schoonouders in de buurt (ook niet bij mijn ouders maar dat was daarvoor ook al niet het geval) Nu komen ze morgen op bezoek en vooropgesteld: ik probeer positief te zijn in het bezoek. Maar weet nu al dat er van die dingen rondgegooid worden als: ik heb je zo gemist, je zolang niet gezien, je woont ook zo ver weg enz. En altijd over de kleinkinderen die daar wonen, bij alles worden die bij getrokken als we bijv. wat over onze eigen kinderen vertellen. Ik wordt daar gewoon niet goed van. Ze zijn toch bij ons, het gaat dan nu toch om onze kinderen en die anderen schelen me eigenlijk niet zoveel.

Ok, zeg maar, ben ik een zeur? Of heb je tips? graag.....

[ajl]

Ik herken het wel een beetje. Mijn schoonouders hebben ook andere kleinkinderen meer in de buurt wonen. Mijn schoonmoeder probeert de aandacht echt te verdelen en komt regelmatig alleen langs, maar dan hoor ik ook hoe vaak de andere kleinkinderen komen en daar logeren. Dat steekt soms ook wel een beetje. Je bent toch trots op je eigen kinderen en die zijn voor je gevoel het leukst en het liefst. Aan de andere kant probeer ik mijzelf voor te houden dat zij ( schoonouders) er ook niets aan kunnen doen dat de situatie zo is en dat het ook onze keus is om hier te wonen.

[Galateia]

Vooral blijven ademhalen en je niet laten opvreten door frustratie. Misschien kun je het een beetje voor zijn en heel even kort over de andere kleinkinderen beginnen, dan is dat geweest, hebben opa en oma hun verhaal gedaan. Voor opa en oma zijn het allemaal hun kleinkinderen, dus die willen dat misschien wel even kwijt. En als ze dan elke keer alleen over de anderen willen praten, dan zeg je 'ja, dat zei je al' of 'ja, dat weet ik' en begin je weer over je eigen kids/huis/bezigheden. Afkappen die handel.

En ach, als ze het er te dik bovenop leggen 'dat jullie zo ver weg wonen', dan kun je toch heel simpel zeggen: 'Ja, we wonen ver weg.' Lijkt me een simpele constatering. Als mijn eigen schoonmoeder wel eens ergens over zeurt, dan bevestig ik vaak dat zeurpunt als feit, zeg maar. Dus dan zou ik gewoon zeggen in dat geval: 'inderdaad, we wonen zoveel km bij jullie vandaan.' En dan gewoon punt. Mijn schoonmoeder gaat bij zo'n feit dan altijd wat kuchen en zegt 'o' en weet dan niks meer te zeggen.

[schelpje3]

Als ik dan zo vrij mag zijn om in dit topic iets aan de orde te stellen.

Hoe gaan jullie om met je (schoon)ouders als er tijdens bezoeken iets gebeurd dat je niet prettig vind? Zal even persoonlijk worden. Wij zijn een aantal jaar geleden verhuisd en wonen nu niet meer bij mijn schoonouders in de buurt (ook niet bij mijn ouders maar dat was daarvoor ook al niet het geval) Nu komen ze morgen op bezoek en vooropgesteld: ik probeer positief te zijn in het bezoek. Maar weet nu al dat er van die dingen rondgegooid worden als: ik heb je zo gemist, je zolang niet gezien, je woont ook zo ver weg enz. En altijd over de kleinkinderen die daar wonen, bij alles worden die bij getrokken als we bijv. wat over onze eigen kinderen vertellen. Ik wordt daar gewoon niet goed van. Ze zijn toch bij ons, het gaat dan nu toch om onze kinderen en die anderen schelen me eigenlijk niet zoveel.

Ok, zeg maar, ben ik een zeur? Of heb je tips? graag.....

Ik ben nog geen oma, maar heb inmiddels, door de jaren heen, iets meer begrip gekregen voor gezeur van oma en opa.
Jullie staan volop in het drukke leven, opa en oma niet meer.
Tja, en dan wil je wel eens zeuren. Lekker veilig tegen je eigen kinderen, want als je het doet tegen buren of kennissen, blijven die weg
En laten we eerlijk zijn, niet alle (klein)kinderen zijn even leuk. Soms klikt het gewoon wat minder qua karakter.
Ik heb dat ook wel met sommige neefjes en nichtjes, die irriteren me gewoon.
Dus wie weet, tegen de tijd dat ik zelf kleinkinderen heb, ga ik me toch zeuren
Want het liefst zou ik elke dag alles om me heen hebben, maar dat kan natuurlijk niet.
Ik heb afgesproken met mijn beste vriendin (en zij met mij) waarschuw me als ik onredelijk ga zeuren

[Mortlach]

En ach, als ze het er te dik bovenop leggen 'dat jullie zo ver weg wonen', dan kun je toch heel simpel zeggen: 'Ja, we wonen ver weg.' Lijkt me een simpele constatering.

Zolang je er het vliegtuig niet voor in hoeft, woon je niet ver weg...

Of, als je je echt niet in kunt houden: "... nog niet ver genoeg, blijkbaar"

En wie weet praten ze bij je (schoon)zussen wel vooral over jouw kinderen...

[paprikameisje2]

Of, als je je echt niet in kunt houden: "... nog niet ver genoeg, blijkbaar"

.

[*Annet*]

Heerlijk, bedankt voor jullie reacties. Zit hier met een smile op mijn gelaat. Vooral Mortlach!

Eerst de andere 20 kleinkinderen behandelen, dan zijn we al weer een uur verder.

Ach, en eigenlijk is manlief altijd de dupe weer van mijn gezeur achteraf dat ik op elk gepasseerde slak zout leg. Alhoewel hij er de vorige x bij hun ook niet goed van werd dat er zelfs buiten niet gekruimeld mocht worden met de koek en het eten. Hij vroeg of ze de straat hadden gestofzuigd voor wij kwamen Denk ook wel dat ik zelf ook wel een zeur ben hoor, naar hoe vooral schoonmoeder doet. Schoonpa is rustig en zij minder. Ze hebben 1 favoriete dochter en die heeft een 'lastig' kind waarvan zij denkt dat ze die mee op moet voeden en een andere schoonzus die te veel kinderen heeft als ze aankan dus die moet ze ontlasten, vindt ze zelf. Misschien ben ik ook wel beetje jaloers dat ik het "alleen" moet doen. Anderzijds, toen we daar woonden scheepte ik ze ook bijna nooit op met mijn kids, behalve in "noodgevallen".

We gaan ervoor, dank voor jullie meeleven. Gedeelde smart is halve smart en ik hoef nu niet elke zondag meer verplicht daar koffie te drinken.

Hoe gaan jullie mannen ermee om? En zij met hun schoonouders?

[MissF]

Lastig Annet! Sterkte vandaag
Mijn man vindt zijn schoonouders prima mensen, maar komt er niet zo heel erg vaak. Ik heb een enorm goede band met mijn moeder, en we trekken best veel samen op, minimaal eens per week sowieso, en mijn moeder komt na haar werk toch hier langs mijn huis, en komt dan even een half uurtje langs ofzo. Mijn man vindt het allemaal overdreven, maar hij heeft pech Eens in de zoveel tijd gaan we op zondag samen met de kinderen erheen, dat vindt hij ook prima. Ik kom wel meer bij mijn schoonouders dan hij bij de zijne, maar dat komt doordat mijn mans bedrijf bij zijn ouders thuis is, en zij heerlijk ruim wonen, waardoor het met lekker weer een zoete inval is en iedereen daar op het terras gaat hangen en in het zwembad liggen, wat zo gezellig is. Ik vind hen ook prima mensen, al hebben we wel eens woorden gehad, maar we weten elkaars standpunt nu (bijvoorbeeld dat zij zich niet mogen bemoeien met onze opvoeding )
Ik denk echt dat een schoonzoon voor ouders makkelijker is dan een schoondochter. Tenminste,mijn man en zwager zijn zo makkelijk naar mijn ouders toe, vinden het al gauw best, terwijl ik (en de andere 2 schoondochters van mijn schoonouders) toch wel moeilijker zijn.