Cail schreef:Ik vind het moeilijk.
Met mijn moeder heb ik jaren geen contact gehad omdat zij voor mij eigenlijk nooit een moeder is geweest.
Voor mijn gevoel heeft zij veel steken laten vallen, om het zo maar te zeggen.
Een paar jaar geleden heb ik weer contact met haar gezocht, aanvankelijk ging zij daar niet eens op in.
Het was haar vriend (die mij niet eens kende) die haar over de streep heeft getrokken om eens met mij af te spreken.
Uiteindelijk kwam het erop neer dat zij wel weer omgang met mij wilde hebben, als ik het verleden maar liet rusten.
Ik heb haar dat toegezegd en mij daar aan gehouden, zij is al tachtig en wie weet is ze er opeens niet meer.
Maar ze is niet veranderd, in veel opzichten gedraagt zij zich nog steeds niet als moeder naar mij en kan ik haar niet echt als moeder zien hoe graag ik dat ook wil.
Want hoe oud je ook bent, als je moeder nog leeft wil je dat ze dan ook je moeder is, ik wel in ieder geval.
Ik begin erachter te komen dat haar gedrag waarschijnlijk voor een groot deel te verklaren is door haar oorlogservaringen.
Als meisje/jonge puber heeft zij met haar moeder en jongere broertje en zusje in het jappenkamp gezeten.
Ik lees soms verhalen van anderen met ouders die een dergelijk oorlogsverleden hebben en herken veel van hun problemen met die ouders.
Maar wat doe je er nog aan?
Wat aangrijpend Cail.
Ik heb diverse boeken gelezen en films gezien over de Japanse kampen en het was er verschrikkelijk. Dat is nog zacht uitgedrukt.
De Nederlanders die daar verbleven, hadden meestal een luxe leven, woonden in comfortabele huizen, met veel personeel en kwamen opeens in een hel terecht. Destijds was de wereldwijde communicatie nauwelijks en traag, dus men wist niet wat er hier zich afspeelde en hier wist men niet goed wat er daar gebeurde.
Maar dat zoiets je voor het leven beschadigt, weet ik wel zeker!
Ik denk dat niemand hier goed uitgekomen is.
Misschien kon of durfde jouw moeder zich niet meer te hechten aan mensen, dus ook niet aan jou, haar kind. Uit angst dat ze je toch weer ooit zou moeten verliezen dat zou ze niet aan kunnen.
Of niet meer in staat om liefde te geven.
Ik ben zelf wat ouder en moeder, en weet dat je je eigen positieve, maar ook negatieve ervaringen meeneemt. Je neemt je voor om niet de fouten van je ouders over te nemen en ach, je komt er achter dat je weer andere maakt.
M.i. hoef je je ouders alleen te "eren", d.w.z. respect en liefde te geven die zij van Godswege toekomen(!) Heel belangrijk gegeven! God eist dit van ons, kinderen, hij gaf ons deze ouders.
En als vader of moeder het gebod om hun kinderen niet tot toorn te verwekken negeren, komen zij die eer niet toe. Want dan ben je wel de biologische verwekker van dat kind, maar niet de
vader.
). Dan kan verbreken van contact met de ouders heel heilzaam zijn.