BigSmile schreef:Toppie, ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik wordt inderdaad ook gek van mezelf, zorg ervoor dat ik zo lief/vrolijk/aardig ben als ik maar kan, maar eigenlijk wordt het een toneelstukje. Want hoe fantastisch ik het ook doe, er is altijd wel iets. Bij mijn andere kind heb ik dit probleem totaal niet. Ik begrijp er dan ook niets van.
Mijn man gelooft misschien niet alles direct wat ze zegt. Maar hij zegt dat ze verdrietig is (ze begint namelijk altijd eerst te huilen) en dat mag een kind zijn. En dat ik altijd de volwassene moet blijven, zij is maar een kind. Maar inmiddels weet ik dat ze weet dat als zij begint te huilen in bed, papa naar haar toe komt, en dan pas gaat ze dat soort dingen zeggen. Ik vind namelijk ook dat een kind verdrietig mag zijn, natuurlijk!
Inmiddels merk ik wel dat ik het soms heel moeilijk vind van haar te houden. Natuurlijk hou ik van haar, want het is mijn kind. Maar ik bind me wel heel moeilijk aan haar. Omdat ik niet begrijp waarom ze dat doet. Mijn man is 1 dag in de twee weken thuis om zelf voor de kinderen te zorgen, dan krijgt ze alle aandacht van hem. Ik loop inmiddels op mijn tenen omdat ik steeds het gevoel heb dat er over mij gepraat wordt zodra ik maar uit het zicht verdwijn.
Ik geloof inmiddels niet meer persé in de onschuld van een kind. Volgens mij weet mijn kind heel goed wat ze doet. En de triomfantelijke blikken die ze mij toewerpt als papa het niet ziet zeggen mij genoeg.
Ik vind het heel erg, maar weet niet wat er aan te doen.
BigSmile, laat deze posting aan je man lezen, je verwoordt heel duidelijk wat je ervaart en hoe je je daarbij voelt. Misschien is het voor je man ook een eye-openener...
Ik kan me heel goed voorstellen dat je dit moeilijk vind. Onze kinderen zijn ook in die leeftijd, maar dit heb ik gelukkig niet echt meegemaakt met hen. Daar komt ook wel bij dat mijn man niet zo`n prater is, niet in de zin van `ik kom even specifiek met je praten`.