Respect voor ouders

[BigSmile]

Ik vraag me het volgende af:

Verdienen ouders 'automatisch' al respect van hun kinderen omdat zij hun ouders zijn? Of moeten zij dat verdienen? Zo ja, hoe zouden kinderen dat dan moeten laten blijken?

[paprikameisje2]

respect tonen is denk ik bijbels, staat niet voor niks in de wet, eert uw vader en uw moeder, al zal het wel erg moeilijk zijn als je eigen ouders je wat hebben aangedaan, mishandeling oid... om dan nogte kunnen eren.

[BigSmile]

Nou het is meer: mijn echtgenoot vind namelijk van niet. Die vind niet dat ouders respect moeten krijgen vanwege hun status als ouders.
Voorbeeld: mijn dochter kan achter mijn rug om tegen haar vader dingen over mij zeggen. Hij zegt dan niet: joh dat is niet leuk van jou, want het gaat wel over je moeder. Maar luistert naar haar en gaat dan aan mij vragen wat er van waar is.
Ik kan hier erg boos/verdrietig over worden.

[Mortlach]

Nou het is meer: mijn echtgenoot vind namelijk van niet. Die vind niet dat ouders respect moeten krijgen vanwege hun status als ouders.
Voorbeeld: mijn dochter kan achter mijn rug om tegen haar vader dingen over mij zeggen. Hij zegt dan niet: joh dat is niet leuk van jou, want het gaat wel over je moeder. Maar luistert naar haar en gaat dan aan mij vragen wat er van waar is.
Ik kan hier erg boos/verdrietig over worden.

Respect hebben betekent toch niet dat je eventuele onvrede niet zou mogen uiten. Het kan zijn dat ze het moeilijk vind dat direct tegen jou te uiten. Misschien is de reactie die ze verwacht daar de reden voor?

Ik moet zeggen dat ik (ben 32) hetzelfde doe. Ik kan maar heel moeilijk praten met mijn moeder als dingen me echt dwars zitten en gebruik dan mijn vader als tussenstap.

[gempa]

ik vind dat het allebei is, respect en gezag hoor je als ouder te hebben en te krijgen, maar het moet ook verdiend worden.
daarnaast vind dat respect beter werkt als je het verdiend dan als je het afdwingt.
open communicatie is daarin erg belangrijk. wij bespreken somige regels ook, of straffen. van wat vind je daar nou van en wat vind jij redelijk.
ik merk daarnaast ook dat kinderen meer openstaan als er een uitleg of een reden voor je gebod of verbod is,neemt niet weg dat er altijd een discussie over hoeft tezijn
gezag is ook iets wat flexibel moet zijn, er staat ook in de bijbel verwekt uw kinderen niet tot toorn.
daarnaast kan je ook iemand respecteren en eren en het totaal niet met hem eens zijn, dat geld natuurlijk vooral voor oudere kinderen.


nu gaat er hier natuurlijk ook wel eens wat fout

[Schipje]

Nou het is meer: mijn echtgenoot vind namelijk van niet. Die vind niet dat ouders respect moeten krijgen vanwege hun status als ouders.
Voorbeeld: mijn dochter kan achter mijn rug om tegen haar vader dingen over mij zeggen. Hij zegt dan niet: joh dat is niet leuk van jou, want het gaat wel over je moeder. Maar luistert naar haar en gaat dan aan mij vragen wat er van waar is.
Ik kan hier erg boos/verdrietig over worden.

Ik weet natuurlijk niet op wat voor (lelijke) manier je dochter over jou praat maar ik vind het eigenlijk heel mooi dat je man naar haar LUISTERT! hoe weinig ouders doen dat? Je dochter heeft een conflict met jou en kan het moeilijk naar jouw uitten en gaat daarom naar haar vader?
Het is toch ook eerlijk dat je man het weer naar jou toespeelt?
Ik denk wel dat je dochter het uiteindelijk met JOU goed moet maken, of jij met haar natuurlijk.

Als jou man zou zeggen: 'joh dat is niet leuk van jou, wnat het gaat wel over je moeder.' zou ze dan naar haar vriendinnen gaan? Waarschijnlijk wel en die kunnen niks oplossen, vaders wel.

[Schipje]

Ik geloof niet dat dit alles respectloos is. Ik geloof dat als je een probleem met je moeder heb en je bespreekt dat op een normale manier met je vader dat dat gewoon respectvol kan zijn. Het ligt aan de manier waarop en met welke intentie: roddelen of oplossingsgericht? Of even het 'ei' kwijt moeten?

[toppie]

Mee eens!

Vanaf mijn jeugd heb ik een probleem met een van mijn ouders.
De ander luistert wel naar mijn verhaal, maar doet er vervolgens al jaren niks mee.
Zo komt het dat ons gezin uit elkaar ligt.
De ene ouder heeft echt een probleem, de andere ouder houdt de hand boven het hoofd ten kostte van de kinderen.
Aan de andere kant zegt de andere ouder tegen ons als kinderen, als ik er tegen in ga, heb ik zelf ook geen leven meer.
Ik moet er wel mee verder, maar weet dat ik heel veel van jullie hou.

Enerzijds heb ik respect voor de houding van de "andere" ouder.
Maar toch borrelt er regelmatig een frustratie op, omdat er niks oplost.
De ene ouder blijft volhouden dat hij/zij geen schuld heeft in veel zaken.

Als je zulke signalen hoort van je man, ga bij jezelf ten rade, klopt dat wat er over mij gezegd/gedacht wordt?
Zie het inderdaad positief!! Je man komt er in ieder geval mee naar jou toe, verzwijgt het niet!

Ik zelf heb ook een groot probleem met een van de kinderen, daarom heb ik hulp gezocht.
Bij de psycholoog komt er regelmatig op tafel wat dat kind van mij vindt.
De psycholoog ondersteunt mij, omdat het een beeld betreft wat niet juist is.
Ons kind heeft PDD-nos, blijft in eigen denkbeelden hangen.
Zo ook de ene ouder van mij, ik zie nu dat er een dieperliggend probleem is.
Daarom kan ik er beter mee omgaan.

Zelfreflectie is heel moeilijk, dat kan zeer pijnlijk zijn.
Maar schroom niet, blijf in gesprek met elkaar en als het echt te ver gaat komen, zoek hulp!!

[BigSmile]

Daar ligt nu juist het probleem: 9 van de 10 keer heb ik niets fout gedaan. Hebben we gewoon een hele fijne dag gehad. Daarom heb ik er zoveel moeite mee. Want het voelt als een schop na, als we zo'n leuke dag hebben gehad.
Het zijn vaak dingen als: mama is niet lief tegen mij, mama knijpt me als ze me oppakt, mama kijkt steeds heel boos alleen naar mij. Dat soort dingen, ze is inmiddels 7.
In mijn ogen is dit gewoon een negatieve manier van aandacht vragen geworden. Ze weet dat haar vader er naar luistert en daardoor bij haar blijft.

[Acire]

Oh, is ze nog maar 7. Dat lijkt me idd een ander verhaal dan bv wat mortlach of toppie zegt.
Ik denk ook niet dat het te maken heeft met respect. Maar meer een manier van aandacht vragen naar haar vader toe. Ik zou zeggen dat je man en je dochter leuke dingen samen moeten doen, zodat ze weet dat ze papa's aandacht ook heus krijgt zonder rare verhalen over jou.

[toppie]

Oei, dat maakt het inderdaad heel moeilijk!
Maar hoe ziet jouw man dit dan?
Hij gelooft haar onvoorwaardelijk?

Dan zou ik dus afspreken dat je je totaal niet meer met haar bemoeit als je bijv. een dagje uit gaat.
Hij moet dus de zorg voor haar op zich nemen.
Dat moesten wij ook doen van de psych, omdat ons kind mijn man in mijn ogen wist te bespelen.
Mijn man zag dat niet zo, ging er ook op bepaalde momenten in mee, tot grote frustratie van mij.
Daardoor ontstonden er tussen ons wrijvingen, wat te begrijpen is.

Maar goed, ik heb ten einde raad hulp gezocht.
Daar kwam toen heel helder uit, dat ik gelijk had.
Hij zag het eerst helemaal niet zo, maar kwam er toen dus achter hoe het inderdaad was.
Het gevolg was dat bijv. dat kind op aanraden van psych niet meer naast mij mocht zitten in de kerk.
Mijn man moest de touwtjes in handen nemen om het kind te straffen als dat nodig was.
Ook over het vlees verdelen, ik gaf altijd opzettelijk ietsje minder vlees (was absoluut niet waar!).
Op den duur werd ik zelf gek van mezelf, zorgde dat er niets te verwijten viel. maar toch wist het kind het altijd zo te draaien dat er wel iets aan te merken was.
De gekste dingen werden mij verweten, mijn man geloofde het op den duur, het leek net allemaal te kloppen, want het gebeurde altijd als hij net niet keek of in de buurt was.
En dat triomfantelijke kijken van dat kind naar mij op dat moment....!
Ik moest na jaren dit geslikt te hebben echt moeite doen om het probleem van het kind te blijven zien, en niet om mijn kind hierom te haten.
We praten ook over dezelfde leeftijd (voor mij destijds), nu is het kind inmiddels 16 en nog moeten we er voor waken dat deze dingen gebeuren!
Maar mijn man is nu wel zover, dat hij niet alles moeiteloos slikt wat het kind zegt.
Dat is al een hele stap vooruit, want we vormen nu jarenlang wel min of meer een lijn, wat heel belangrijk is!

[schelpje3]

@Big smile: klinkt ernstig ! Je kindje is een soort wig. 1 van onze kinderen heeft PDDNos en toen we dat nog niet wisten (ik had er nog nooit van gehoord) was hij heel erg anti-mamma. Ik deed het nooit goed ! Als ik hem wilde troosten en optilde, begon hij meteen te schoppen. Hij sloeg me zelfs een keer keihard in mn gezicht ! Hij was toen pas 2 jaar ! Na de puberteit draaide dat gelukkig heel erg bij. Maar tot zn pakweg 18e, was het trekken aan een dood paard. Ik heb wat keren zitten janken, ik kan het niet, het lukt me niet, het haalde mn hele gezonde zelfbewijstzijn naar beneden. Maar later bleek dat het bij mn andere kinderen totaal anders was !
Maar eerlijk gezegd moet je dus bij DAT kind veel beter je best doen en heb je toch het gevoel dat je faalt, niet genoeg van hem houdt, omdat troosten en knuffelen gewoon niet wil ! Wat bij de andere keren zo natuurlijk ging, ze kwamen altijd naar mamma met hun zorgjes, pijntjes, nog steeds ! Ze zijn inmiddels allemaal (bijna) volwassen, maar moeders is de vraagbaak voor werkelijk alles.
Ik zou het met je man bespreken, mijn man had ook niet altijd door dat onze zoon manipuleerde. Hoe akelig dat ook klinkt. Maar wij hadden ruzie en hij ging als lachende derde weg !!
De andere kant van het verhaal is, dat je je kind niet meer gelooft ! Hij zal het wel jokken, verzinnen, maar soms is iets dus wel waar !
O, het kan zo moeilijk zijn !
Goed dat je het even deelt ! Kan opluchtend werken en weten dat je niet de enige bent met dit probleem, verzacht ook al !

[toppie]

Oh, is ze nog maar 7. Dat lijkt me idd een ander verhaal dan bv wat mortlach of toppie zegt.

Dat dacht ik even niet....!
En maar 7...., sorry, ook op zevenjarige leeftijd kunnen kinderen heel geraffineerd ouders tegen elkaar uitspelen!
Ik weet niet of je het zomaar kan bestempelen als aandacht te kort van vader!

[BigSmile]

Toppie, ik herken heel veel in jouw verhaal.

[vpk]

oei wat heftig bigsmile.
als ik je verhaal zo lees kan ik me voorstellen dat je ten einde raad bent, zo goed je best doen en dan het gevoel niet gewaardeerd te worden...
ik denk dat het belangrijk is om dit ook zo naar je man kenbaar te maken. misschien merkt hij niet dat dit voor jou zo voelt zoals je hier beschrijft?
het lijkt mij heel belangrijk om als ouders op één lijn te blijven, in ieder geval tegenover de kinderen. en ook tegenover de kinderen niet elkaar afvallen, want dat hebben ze snel genoeg door en maken ze ge-/misbruik van..
maar misschien heb ik makkelijk praten aangezien mijn kind pas 1,5 is en nog lang niet alles doorheeft...