Vriendschap

[NdW]

Moeilijk voor je Annette!
Ik heb ook vriendinnen gehad die me als een baksteen hebben laten vallen, zonder dat ik weet waarom. Dat is heel rot. Ik heb geprobeerd er niet in te blijven hangen.
Ik vond het ook moeilijk om vrienden te maken. Nu ik in een andere omgeving woon wilde ik een goede start maken, ik werd door best wat mensen uit de gemeente op de koffie gevraagd. Ik heb alles aangenomen, met de gedachte: misschien zit er wel iemand bij waar ik een vriendschap mee op kan bouwen. Zo ben ik ook in kerkelijke activiteiten beland en heb ik ook daar leuke vriendschappen opgebouwd. Je moet het wel leren/durven, en dat is heel moeilijk als je onzeker bent (ik heb ervaring).
Misschien wordt het ook wel wat meer als je een opleiding gaat doen en/of een baan krijgt. Ik heb leuke vriendschappen opgebouwd met collega's.
Ik vind het moeilijk om tips voor je te geven... sterkte iig.

[Daphne]

Moeilijk voor je Annette!
Ik heb ook vriendinnen gehad die me als een baksteen hebben laten vallen, zonder dat ik weet waarom. Dat is heel rot. Ik heb geprobeerd er niet in te blijven hangen.
Ik vond het ook moeilijk om vrienden te maken. Nu ik in een andere omgeving woon wilde ik een goede start maken, ik werd door best wat mensen uit de gemeente op de koffie gevraagd. Ik heb alles aangenomen, met de gedachte: misschien zit er wel iemand bij waar ik een vriendschap mee op kan bouwen. Zo ben ik ook in kerkelijke activiteiten beland en heb ik ook daar leuke vriendschappen opgebouwd. Je moet het wel leren/durven, en dat is heel moeilijk als je onzeker bent (ik heb ervaring).
Misschien wordt het ook wel wat meer als je een opleiding gaat doen en/of een baan krijgt. Ik heb leuke vriendschappen opgebouwd met collega's.
Ik vind het moeilijk om tips voor je te geven... sterkte iig.

Jouw verhaal lijkt wel wat op dat van mij. Toen ik twee jaar geleden verhuisde, heb ik er ook bewust voor gekozen om alle uitnodigingen aan te grijpen, lid te worden van het koor in mijn woonplaats, etc. Op dit moment heb ik weer een aantal leuke vriendschappen opgebouwd.
Zoals je zegt: je moet wel durven. Ik was er ook erg onzeker in, maar heb deze stappen toch genomen, omdat ik een leuke vriendschap belangrijker vind/vond dan mijn 'angsten'.

Sterkte, Annette!

[LeChat]

Het lastige is natuurlijk (in reactie op jullie persoonlijke ervaringen) voor Annette dat ze niet verhuist... de mensen in haar omgeving kennen haar al, dus zullen haar niet op de koffie uitnodigen 'omdat ze vast nog niet veel mensen kent', zoals met pasverhuisden gebeurt.

Maar verenigingen, Annette? En andere (kerkelijke) activiteiten of bijvoorbeeld een hobbyclub? Ga je daar naartoe en doe je daar geen contacten op? Dan moet je natuurlijk wel naar mensen toe durven stappen en dat kan moeilijk zijn, maar het is het waard!

[Daphne]

Het lastige is natuurlijk (in reactie op jullie persoonlijke ervaringen) voor Annette dat ze niet verhuist... de mensen in haar omgeving kennen haar al, dus zullen haar niet op de koffie uitnodigen 'omdat ze vast nog niet veel mensen kent', zoals met pasverhuisden gebeurt.

Daar heb je gelijk in, heel niet bij stil gestaan...

Maar verenigingen, Annette? En andere (kerkelijke) activiteiten of bijvoorbeeld een hobbyclub? Ga je daar naartoe en doe je daar geen contacten op? Dan moet je natuurlijk wel naar mensen toe durven stappen en dat kan moeilijk zijn, maar het is het waard!

Het bezoeken van verenigingen of clubs is inderdaad een goede manier om contacten op te bouwen.

[*Annette*]

Inderdaad woon ik hier, en zal ik voorlopig niet verhuizen. Magoed het was goed bedoeld...

Van de kerk hebben we een jeugdvereniging (-16 en +16), koor en vrouwenvereniging. Na de jeugdvereniging ga ik niet, eerder wel gegaan, maar ik vond er 'niks', later is die opgeheven en vorig jaar opnieuw opgestart. Heb soms getwijfeld of ik er wel, niet heen zou gaan. Alleen ik weet van mezelf dat ik beter met oudere kan opschieten als jongeren, van degene die op de jeugdvereniging zitten, ligt de gemiddelde leeftijd tussen de 16-18 jaar een enkeling is ouder... ik voel me er dan niet tussen... Op het koor zit ik wel, hierdoor heb ik wel een leuke meid leren kennen, alleen het is gebleven bij wat contact. Enja de vrouwenvereniging daar zie ik mezelf nog niet zitten, tussen de grijze knotjes met brei pennen .

Verder is hier helaas weinig te beleven in dit gehucht hier... In de kerk zit best veel jeugd, alleen je ziet eigenlijks 3 groepen daarin de 14-16 jarige, 17-18/19 jarige en de 19/20+... En (helaas) zit ik daar gewoon niet tussen. Heb heel erg het gevoel dat ik anders ben dan andere mensen, en vraag me zovaak af wat doe ik dan verkeerd? Wat is er mis met mij ?

Een aantal keren ben ik met een reis meegeweest, vaak hield ik er wel wat contacten aan over, maar langzaam daarna verdwenen die, eerst alleen van mijn kant nog het contact komen en later helemaal niet meer... Volgens m'n oma hield ik alleen contact met getrouwde kerels over , vaak staflid of een medestaflid (als ik zelfs als leiding meeging). Magoed ik kan over het algemeen gewoon beter opschieten met ouderen, daarom zei een kennis mij eens, er loopt hier op de wereld een hele leuke jongen voor je rond, alleen is die wel wat ouder als jou . Ik zie jou niet met een een jongen van een jaar of 20/21 rondlopen .

Daarbij komt ook nog eens, dat ik een angst heb ontwikkeld voor groepen, bang voor afwijzing ed. nu (probeer) ik door therapie in groepsverband me weer vertrouwd te gaan voelen in groepen... maarja in de therapiegroep voel ik me dat wel, maar zodra ik ergens anders in een groep kom, komt het gevoel; ik hoor er niet bij alweer boven .

[mystery]

Daar moet je het dan in de therapie ook over hebben. Het is heel naar dat je van tevoren al denkt dat je ergens niet 'bij hoort'. Je kunt jezelf ook niet 1,2,3 veranderen en je angsten wegstoppen. Zie je angsten in de therapie voor ogen, kijk of je de negatieve gedachten die eronder liggen om kunt buigen in realistische gedachten. Schrijf op wat je goede eigenschappen zijn. Schrijf op hoe je wilt worden (realistisch) en probeer daar naar te streven. Eigenlijk 'moet' je een positief zelfbeeld krijgen, wil je contacten durven aangaan. Als iemand jou dan niet 'leuk' vindt, ben je gewoon nog steeds waardevol, omdat je jezelf aardig genoeg vindt. Snap je? Het is een heel proces, maar met hulp van God en de therapie lukt het je vast wel!

Je zei dat je beter kunt opschieten met wat 'oudere jongeren' dan je eigen leeftijdsgenoten. Ik denk dat dat komt omdat de wat oudere jongeren zich minder druk maken om groepsprocessen (wel/niet erbij horen, sociale druk vanuit groep enzo). En elke groep heeft denk ik wel sociale mensen die met iedereen praatjes maken. Vertel wat over jezelf, vraag naar de ander...

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

[Anne 80]

Ik voel me ook altijd beter op m'n gemak bij mensen die ouder zijn dan ik ben.
Heb dan niet zo het gevoel te moeten presteren.

[*Annette*]

Vanmiddag vloog het me weer ontzettend aan en ik voelde me zo alleen . Ik was op m'n hyves en was geneigd me te verwijderen, al die vrienden die ik daar als vriend hebben, zijn mijn vrienden niet... Waarom nog langer daar rondzwerven dan?

Inderdaad ik heb vaak het gevoel dat ik bij ouderen niet zo hoef te presteren, magoed m'n moeder zegt altijd al dat ik al jong aardig volwassen was. Vaak word ik ook ouder ingeschat maar dat staat er buiten... Ik ben serieus hou best van een grapje op z'n tijd, maar al dat giegel en gelach op niks daar kan ik absoluut niet tegen en wekt alleen maar ergenis op. Ik ben wie ik ben, heb een negatief zelfbeeld maar ik doe m'n best om aan mezelf te werken, maar heb het gevoel zo anders te wezen als anderen, waar zijn anders mijn vrienden? En dan die enkele personen die mij vertellen dat ik een leuke meid ben, maar veel ouder zijn als mij, getrouwd ed.

Zucht... hoe kom ik toch ooit van het gevoel anders te zijn als anderen, er niet bij te horen af . Toch met een groep mee gegaan in de vakantie, m'n angst te overwinnen, misschien wel nieuwe mensen leren kennen, alleen helaas bleef het gevoel me maar achterna lopen, heb niet kunnen genieten van de vakantie (al heeft dat ook wel een beetje een andere oorzaak). Ook zijn er wel momenten geweest dat ik het wel erg gezellig vond, maar het 'negatieve' overheerste erg. En wou niks anders dan naar huis! Waarschijnlijk is het ook wel een tegrote stap geweest... maja... hoe ga ik er vanaf komen? Het houd mij zo bezig... Heb er verschillende gesprekken over gevoerd met m'n therapeut, ze merkte duidelijk dat ik me zo alleen voel, er is gewoon geen kant-en-klare oplossing voor, al ziet ze genoeg mogelijkheden om mij te helpen in de therapie. Al denk ik eerst zien en dan geloven.

De catechisaties-, verenigingen-, koorzeisoenen ed. beginnen over een poosje weer. Moet ik me dan weer alleen voelen daar en niet weten hoe snel ik na afloop weg moet komen? Niemand geeft toch om mij… waarom er dan bij gaan staan terwijl er net gedaan word alsof je er niet staat? Weer alle weekenden ‘alleen’ thuis zitten?

Hoe gaat het straks op school? Weer alle pauzes alleen doorbrengen op school, waar je niemand kent?

[petra85]

Moeilijk *Annette* !! Sterkte

[Chienn]

-

[*Annette*]

Nog bedankt voor je reactie op m'n post Chienn, het duurde eventjes voor ik even een moment vond om te beantwoorden.

Op school liep ik de eerste week constant met het gevoel rond, zie je wel ze kijken allemaal naar mij, zie je wel ik ben anders ed. Nu is dat gelukkig een heel stuk minder. Met een aantal klasgenoten kan ik best goed overweg, dit is dan alleen op school, buiten school om hebben we geen contact. Alleen soms als er een opmerking word gemaakt, lang niet altijd speciaal op mij gericht, dan is het gelijk mis en komen er allerlei negatieve gedachten en zie je wel's boven.

Opzich is het ook wel een beetje een dwanggedachten van mij, zodra ik ergens kom is het gelijk zie je wel ik hoor er niet bij, ben anders als anderen ed. Maar het staat mij wel ontzettend in de weg, het beïnvloed mij ontzettend! Misschien komt het ook wel dat ik teweinig vertrouwen in mensen heb . Ik ben jaren gepest, lagere school en vmbo, vaak stond ik erbuiten en hoorde ik er niet bij. Ik denk dat het hier wel mee in verband staat. Maar nu nog hoe kom ik daar vanaf ? Het is al verminderd, maar toch staat het me nog ontzettend in de weg.

Naar de verenigingen ga ik niet van de kerk, ben wel weer na het koor gegaan, cathecisatie begint over 2 weken weer, ik zie daar wel ontzettend tegenop, vragen krijgen in de groep ed.

Als ik dan zie wat anderen allemaal doen met hun vrienden, dan kan het soms zo knagen, waarom ik niet? Soms ben ik wel eens geneigd naar (landelijke) activiteiten toe te gaan, zovan misschien ontmoet ik daar mensen? Maar eigenlijks durf ik dat ook niet zo goed, helmaal alleen er heen ga zie ik al absoluut niet zitten.

Van de Jeugdbond van de Ger. Gem. zijn er in de wintermaanden wel eens winterconferenties, wil maar een keer zoiets gaan doen, ik weet echt niet hoe ik anders in contact kan komen en evt. een vriendschap op kan bouwen. Kwam laatst nog ergens wat tegen, wat me erg leuk lijkt, waar ik dan wel zoiets heb van daar wil ik heen. Kom anders 'nergens'. Alleen ik moet er best wel een aardig stuk voor rijden, het is iets van 10 keer. Alleen ik moet wel 's avonds alleen in het donker rijden en dat houd mij zo ontzettend tegen. Heb nog iemand gevraagd of ze samen wou, die kon niet i.v.m. haar opleiding. Heb nog nagvraagd of er nog uit de buurt kwamen, maar dat is hier minimaal 40 minuten vandaan, dus moet ik nog een eind alleen. Ik vind autorijdens echt helemaal niks, vooral onbekende stukken, helemaal wanneer ik alleen moet rijden en dan ook nog eens in het donker. Ik zie dan echt letterlijk en figuurlijk leeuwen en beren op de weg, denk constant achterna gezeten te worden. Wat mij dus ontzettend tegen houd om me op te geven, heb nog een paar weken de tijd op me op te geven.

Fijn dat je je er zo overheen hebt kunnen zetten Chienn! En het is toch ook logisch dat je niet met iedereen even veel contact kunt hebben? En ik hoef ook echt geen 10 vrienden te hebben, al is het er maar 1...

[Evelien]

Je hoeft ook echt geen 10 vrienden te hebben. Bij mij duurde het ook echt jaren voor ik een echte vriendin kreeg. Helaas ging zij verhuizen en wonen we niet meer bij elkaar in de buurt. Maar als we bij elkaar zijn dan is het gewoon weer van ouds zeg maar.

Annette is er niet ergens een soort van bijbelkring wat je leuk vindt?

Ik kwam ook na veel omzwervingen, via JV, bijbelkringen etc.. bij een bijbelkring waar ik een klik mee had. Soms duurt het even en is het best lastig om dan nog verder te zoeken.

*sterkte in iedergeval*.

[Dippie]

Durf je ook geen contacten te zoeken via internet. Er zijn best wel een aantal sites waar je leuke mensen kan ontmoeten, waar je iig lekker mee kunt kletsen via MSN bijvoorbeeld. Zo kan je misschien ook proberen een vriendschap op te bouwen? Eerst lekker veilig achter je eigen pc, en toch niet alleen... Als het erg goed klikt, misschien je nummer uitwisselen en zelfs een keertje afspreken...

Ik heb niet echt gedate via site's, maar er echt wel leuke contacten aan overgehouden...
En soms ook wel mensen ontmoet, niet voor een relatie, maar gewoon als vrienden.
Ik heb mn ex ook leren kennen via Refoweb, de chat. Eerst af en toe kletsen en steeds wat meer. Vervolgens nummers uitwisselen, mail/msn, enz...
En tjah...als het érg gezellig wordt een keertje afspreken. Je weet dan al best veel van elkaar, dus een klein beetje vertrouwd is het al en het scheelt dat je het beiden spannend vind...althans, dat had ik wel...



Sterkte ermee!!!

[elvira (gast)]

Hee Annette, ik herken het wel. Ik had op de middelbare school ook niet echt vrienden... ik kon met iedereen in de klas wel opschieten, maar had altijd het gevoel dat ik nergens ECHT bijhoorde. Dat is pas in mijn eindexamenjaar veranderd, toen ik een feest gaf voor mijn verjaardag en echt een heleboel mensen kwamen! Alleen de mensen waarvan ik dacht dat dat enigszins mijn vrienden waren, waren er niet... Ik besefte me opeens, dat er zoveel meer mensen zijn, die het leren kennen waard zijn!
Toen ik een half jaar later op kamers ging om te studeren, ben ik ook meteen bij een vereniging gegaan, heb snel wat studiegenoten te eten uitgenodigd, etc.
Anyway: het heeft mij een enorme boost gegeven: je moet af en toe gewoon iets wagen, zeker als het om vriendschappen gaat. Het kan best zijn dat het een tijdje van 1 kant komt, maar je voelt vanzelf wel of mensen je echt wel mogen of dat ze je uitnodiging alleen uit beleefdheid hebben geaccepteerd.
succes!
*hug* elvira

[jans1]

Ik zit op dit moment een beetje met een moeilijk geval wat vriendschap betreft..
Ik ben er achter gekomen dat mijn vriendin over mij zit te smsen met een andere vriendin (en daar heb ik haar al eens eerder op betrapt)...
Ze kreeg van de week (we waren samen op vakantie) een smsje van een andere vriendin en ik zat zomaar onbewust over dr schouder mee te lezen.. Toen ze dat door had deed ze snel dr telefoon weg.... Ik kreeg gelijk een heel wrang/rot gevoel. Toen we savons in bed lagen ging ze terug smsen.. Ze lag eerst op dr rug en ben er eens op gaan letten. Toen ze zag dat ik zat te kijken ging ze snel op dr zij liggen zodat ik niet op dr telefoon kon kijken met de smoes dat dat lekkerder lag... Vreemd dat ze de keren daarna wel gewoon lekker op dr rug lag...
Ik heb toen (heel gemeen misschien) in dr telefoon gekeken en zag idd dat het over mij ging...
Ze is erg depressief en moet nu leren voor zichzelf op te komen met als gevolg dat ze m.i. gemene opmerkingen maakt... Ook ik heb een vreselijke periode achter me en heb moeten leren voor me eigen op te komen. Zij is nu zo depressief dat ik denk als ze zo een opmerking maakt... ach.. laat maar, ze is depressief.. met als gevolg dat ik me eigen weer helemaal wegcijfer..
Het nare is ook dat we allebei bij dezelfde hulpverlener zitten... Ik weet dus niet goed of ik het tegen mijn hulpverlener kan vertellen of wat ik tegen haar moet zeggen.. Ik vertrouw haar gewoon niet meer... Als ik haar met dit confronteer dat komt zij er natuurlijk ook achter dat ik in haar telefoon heb gekeken en dan vertrouwt ze mij ook niet meer (wat natuurlijk terecht is) Maar dit is al wel de 2e x dat ze me zoiets flikt...

Soms denk ik dat ik gewoon niet geschikt ben voor vriendschappen...