Jans1988 schreef:Hoi allemaal!
Wij hebben heel wat meegemaakt dit jaar: een hele zware depressie met dwanggedachten en paniekaanvallen wat al meer dat een half jaar voortduurt (vrouw), een ongeluk met chirurgische ingreep (man),
Samen hebben we al 2 kindjes, door al deze dingen is onze liefde veel sterker geworden en zijn we ook oprecht gaan geloven dat God ons overal door heen helpt, want we leven nog ook al is er geschud aan onze levensboom!
Ik was zwanger, wat waren we blij, na 3 'stabiele' maanden (in mijn geval dan) zonder dwanggedachten en paniekaanvallen, kwam er een kindje bij! Ik had het gevoel dat God mij liet zien dat ik het weer kon, de zorg voor het gezin en een baby.
Helaas, ik heb vandaag (na 2 dagen heel veel bloedverlies) ons kindje verloren, ik ben weer terug bij af. Het vertrouwen in God is weg, waarom? Ik ben boos/verdrietig, emotioneel een wrak! Zondag in de preek ging het over hoe fijn God de huisgezinnen vind, de liefde etc. Mijn man en ik zaten hier nog bij te knipogen, zie je wel: na het zure geeft Hij het zoet. Nu is alles weg, nooit zal ik met dit kindje over God kunnen praten, en nog erger, waar zou het kindje zijn?
Ik ben zo bang dat ik weer depressief wordt, of dat ik weer wat verlies wat me lief en dierbaar is! Het lijkt wel of ik eerder bang voor God wordt, kan iemand hier aub tips voor geven hoe ik het een positieve draai kan geven?
Met vriendelijke groeten Jans!
Lieve Jans,
Wat een verdriet en donkerheid in jullie leven. Mij trof jouw onderschrift!
En ook al zie jij de Heere niet, lijkt de Hemel van koper en schijnt hij je niet te zien en horen, dat is niet zo!
Al die gevoelens die over elkaar heen buitelen en het waarom? Waartoe!
De Heere slaat nooit met ongevoelige Hand meis.
Je vraagt tips, maar ik zou zeggen: doe niets ! Ga met een leeg verdrietig hart en lege handen, naar Hem.
Schreeuw en huil het maar uit.
Wanneer het koud is in je hart
en je geen warmte uit kunt stralen
Wanneer je denken je verwart
en je moet gaan door diepe dalen
Wanneer je niets dan zorgen ziet
en je alleen moet door de dagen
Wanneer je eenzaam je verdriet
en onbegrepen pijn moet dragen
Wanneer je zelfs geen woorden vindt
voor je ontmoedigde gedachten
dan zoekt God jou, Zijn droevig kind
dat klein en stil op Hem blijft wachten
en wie zichzelf zo machteloos
zo moe voelt en zo vol van zorgen,
die troost Hij zo een moeder troost
die houdt Hij in Zijn hart geborgen.
En God zegt niet
Dat je maar niet moet huilen
Dat het er nu op aankomt
Sterk te zijn
Hij weet toch zelf wat zwakheid is en pijn
Mijn kind, zegt Hij,
Kom nu maar bij Mij schuilen
En God zegt niet
Dat je maar niet moet vragen
en dat je flinker zijn moet
dan je bent
Hij heeft toch zelf ook het “waarom” gekend
Mijn kind, zegt Hij,
Laat Mij maar helpen dragen
Heel veel sterkte toegewenst en liefs van Schelpje.
