Wat een geweldige reacties!
Ja, heel bemoedigend, en allemaal ook nog zo heerlijk van deze tijd.
Maar mocht u bijgeval Bijbelgetrouw christen zijn, of bedoelen te zijn, dan maak ik uiteraard (als enige?) een restrictie:
liefhebben wel, aanvaarden als feit uiteindelijk ook, waarderen is Bijbels gezien onzinnig.
Over mijn oudste zoon zou ik een boek kunnen schrijven over alles wat hij anders deed dan wat ik wenste.
Dat heb ik moeten leren te incasseren, maar ik heb mijn geloof daar niet op aangepast.
Bijna 40 jaar geleden kwam hij eens bij ons met een vriend, een heerlijk christen, een lieve man ook, maatschappelijk zeer geslaagd, doch homo. In die tijd kostte dat hem nog zijn baan, hoewel hij als directeur van een instelling uitstekend functioneerde.
Mijn zoon is geen homo, maar was wel goed bevriend met die aardige man (ik heb nog geen onaardige homo's ontmoet), en wij dus ook.
We hebben heel veel met die vriend kunnen delen, maar zijn homozualiteit (een 'turbowoord' van onze zoon) hebben we nooit gedeeld.
Dat hoefde toen ook natuurlijk niet, wij waren anders. Maar dat schijnt vandaag de m.i. verloederde dag zo niet meer te mogen.
We moeten 'waardering' hebben voor wat onze God schandelijkheid liet noemen.
ik zou graag naast uw zoon en zijn vriend (geen man!) aan het heilig avondmaal aanschuiven. We moeten immers beiden van genade leven.
Als hij wist wat voor zonden ik allemaal in mij draag, ..... maar ik kom daar niet met name genoemd mee 'uit de kast' hoor. Laat staan dat ik daar kerkelijke waardering voor vraag. (vandaar dat avondmaal).
Als zij samen zouden 'trouwen', (wat een kerkelijke aanfluiting!) zou ik niet bij de kerkelijke 'inzegening' willen zijn.
Waarschijnlijk is uw zoon een heel gevoelige jongen, en kan hij werkelijk niet zijn gevoelens veranderen, (ik heb een broeder in de kerk die wél inmiddels 8 kinderen heeft), ik kan het met mijn heterogevoelens ook niet, houd maar heel veel van hem !!