Moderators: henkie, elbert, Moderafo's
gravo schreef:De Dwaler schreef: "(...) Men wil graag wat te bieden hebben en daarom komen ze met manieren en wegen waarlangs mensen de genade van God deelachtig kunnen worden. Het zijn valse wegen, omdat men het niet bij God zoekt, maar uit Zijn hand willen roven wat aan Hem is om te schenken uit genade.(...)"
Bovenstaand citaat vat denk ik goed je bezwaar samen tegen alle godsdienst en theologie die de zaligheid nog op enigerlei wijze in handen van de mens legt. Ik begrijp dat bezwaar en ik onderschrijf het ook.
De mens kan en wil niets bijdragen aan zijn eigen zaligheid. Hij ligt verloren. "ik heb niet, ik weet niet, ik kan niet, ik wil niet en ik deug niet". De bekende vijf 'nieten' uit Het Innige Christendom van Wilhelmus Schortinghuis. Overigens ontleend aan de laat Middeleeuwse mysticus Johann Tauler (ca. 1300-1361).
En toch, ondanks dat ik instem met deze waarheid die je steeds weer onder de aandacht brengt, voel ik een zeker ongemak.
Dat heeft te maken met het volgende:
Voor veel mensen is deze waarheid altijd moeilijk verteerbaar en zeer onbegrijpelijk geweest.
1. Moeilijk verteerbaar, omdat ze zich vaak hebben laten deprimeren door de verloren staat van de mens die hierin wordt uitgedrukt. De voor de hand liggende conclusie is getrokken: als het dan een verloren zaak is, dan zal het wel een verloren zaak zijn. Dat lijkt een logische conclusie, maar dat is het toch niet. Want onze verlorenheid doet niets af aan Gods soevereiniteit en genade. Bij de mensen is het onmogelijk, maar niet bij God.
2. Zeer onbegrijpelijk, omdat men zich bij deze waarheid vaak een mens heeft voorgesteld die volkomen willoos, apathisch, onmachtig en passief is als het gaat om de dingen van God (stokken en blokken). Dat strijdt vaak met de intense worstelingen in hun leven. Door de dwang van deze waarheid (je bent verloren) blijft het hart niet stil. Onrust, angst, schuldbesef, het zijn toch tekenen dat we alles behalve stokken en blokken zijn?
Dat het niet het ware werk is, dat kan zo zijn. Bedriegerijen voor de eeuwigheid, valse emoties of ongeestelijke inklimmingen van buiten, ok, maar dit ontdekken van de zonde in onszelf hoort er toch ook bij? Die opvoeding en die aangrijpende emotionele impact, ze zijn er toch?
Het onbegrijpelijke van de waarheid dat niemand God zoekt zit 'm er dan in, dat velen wel degelijk het gevoel hebben dat ze God zoeken.
Vanuit die moeilijke verteerbaarheid en die onbegrijpelijkheid gaan mensen ontsnappingen zoeken. En zo komen ze inderdaad uit bij mogelijke compromissen, waarbij het op gereformeerd erf al gauw gaat over "het aanbod van genade", over het pleiten op het verbond, over luisteren, antwoord geven, Jezus en Zijn genade aannemen, geloven dat je gelooft enzovoorts. Weg hier, naar een evangelische kerk toe...daar kun je wél zalig worden. Naïef, maar ik snap het wel.
Stel nu, dat al die ontsnappingen niet conform de waarheid zijn, zoals jij die met mijn instemming vrij streng en Kohlbruggiaans verwoordt. Dat zij dus inderdaad compromissen sluiten met de waarheid en afdwalen om maar aan de bitterheid daarvan te kunnen ontsnappen. Dat ze het makkelijker willen maken, dat ze toch zelf iets willen gaan doen, iets bijdragen aan hun eigen zaligheid, kortom, die waarheid niet kunnen en willen hanteren...
...hoe erg is dat eigenlijk?
Zou de zuivere acceptatie van de waarheid op zich noodzakelijk zijn om die waarheid te laten gelden?
Anders gezegd: is het om de een of andere reden voor een mens een voorwaarde om de waarheid recht te snijden (in gedachten, woord en werk)?
Doet het juiste begrip en de zuivere godzalige kennis over dit onderwerp iets toe of af aan Gods volstrekte soevereine besluit?
Welk nut heeft het voor ons, dat wij deze waarheid kennen, in al haar radicaliteit en afsnijdende karakter?
Loopt onze zaligheid daarmee gevaar? Is het niet recht snijden van het Woord op dit punt een breekpunt voor God?
Naar mijn gevoel is er met de waarheid waar we het nu over hebben wel iets bijzonders aan de hand. Het is namelijk een waarheid die pas gezien en beleden kan worden na vele ervaringen die er aan vooraf gaan. "Hij heeft ons eerst liefgehad" is een bekentenis, een belijdenis in retrospectief. Terugkijkend zien we opeens hoezeer het Gods vrije wil en soevereine besluit was om ons te zaligen.
Je kunt pas het geheimenis van vrije genade bespreken en begrijpen, wanneer die genade zich ook metterdaad vrij heeft betoond.
Oftewel: al Gods kinderen zijn onwetend, dwalend, misschien ook wel behept met verkeerde voorstellingen omtrent de waarheid van onze zondige staat op het moment dat God hen trekt. God heeft Zich echter niet laten gezeggen of beperken door het gehalte aan geestelijke waarachtige kennis van Zijn kinderen. Hij vergeeft hen ook de zonde van het lichtzinnig denken, van de dwaling dat we Jezus zelf kunnen aannemen, zelf in Hem menen te kunnen geloven. Hij kent onze diepste gedachten. Dat zijn vaak niet de heiligste gedachten.
Is het daarom wel kosher om eenvoudige, jonge, hyper-gemotiveerde springerige christenen van het eerste uur ergens van te betichten?
Is het een zonde om nog met melk gevoed te moeten worden en nog niet met de vaste spijze?
Hoe herderlijk is het om altijd maar om de diepte te vragen bij pasgeboren christenen, wanneer zij net in de ruimte zijn gesteld? Er is ook nog zoiets als een een gemeenschap die nog geheel en al aan het begin staat. Beloken Pasen, quasi modo geniti infantes, Thomaszondag wordt het in de Oosters Orthodoxe kerken genoemd! Ook Thomas was een christen, maar de diepgang was ver te zoeken.
Mijn pleidooi is dan ook om het geheimenis-karakter van deze waarheid (dat geen mens God zoekt en dat hij volkomen verloren is en aangewezen op vrije genade om Jezus wil) wat meer te benadrukken. Paulus bidt: "Opdat gij ten volle kondet begrijpen met al de heiligen, welke de breedte, en lengte, en diepte, en hoogte zij". Dat wil zeggen dat onze kennis klein begint en nog moet groeien.
Daarom zie ik de soms wat lichtzinnige oproepen tot geloof, het enthousiaste voorstel om God te zoeken en te vinden of een ruime, verlokkende en gunnende prediking die mensen bijna beweegt een christen te worden niet als een verloochening van de waarheid. We moeten bovendien zo eerlijk zijn om ook dit open en uitnodigende aspect van de Evangelieverkondiging zoals we het in de Bijbel terugvinden te honoreren. Dat is niet het diepste woord, het is slechts het net waarmee gevist wordt, maar dit "dwingt ze om in te komen" heeft toch een plaats in de uitbreiding van het Koninkrijk.
We mogen een stok best krom noemen, maar we moeten niet verzuimen om die kromme stok tegelijkertijd een instrument in Gods hand te noemen, waarmee Hij een rechte slag kan slaan.
Dat betekent niet dat we dan achterwege moeten laten dat het in de kern Gods eenzijdige, trekkende liefde is geweest, Zijn soevereine wil, dat wij door Hem verlost werden. Dat is de diepere, achterliggende waarheid, die tegelijk ook onze totale onmacht vertelt.
Daarbij is Kohlbrugge wel zeer behulpzaam. Tegenover de onwil en onmacht van de zondige mens, waarmee de totale en uitzichtloze verlorenheid getekend is, stelt hij machtig en zegevierend Gods genade die de mens tot geloof beweegt, waarmee alle zegeningen van Gods heil in Christus ons volledig en volkomen deelachtig worden. Van totale armoede naar een overvloedig rijkdom.
Wanneer we alleen over het eerst aspect spreken, zonder ook het majestueuze van Gods doorbrekende genade te bezingen, dan is ons spreken niet compleet.
Want van één ding ben ik overtuigd: hoe groot onze zonden en verlorenheid ook is (en dat is ie) en hoe steildiep afhankelijk we ook zijn van God genade (want dat zijn we), beide waarheden zeggen helemaal niets over de vraag óf God Zich zal ontfermen of niet. Nooit mogen we de bitterheid van de waarheid over onszelf in mindering brengen op de wil van God dat niemand verloren zal gaan (2 Petrus 3,9).
Die perfide koppeling is in het bevindelijk gereformeerd protestantisme ook telkenmale gemaakt op grond van de logica: omdat wij onszelf nooit kunnen zaligen, zal het aantal gezaligden ook wel heel minimaal zijn.
Dat is een gedachte van de duivel. Want dan laten wij God niet vrij in al Zijn weg en werk.
Afsluitend dus een paar dingen:
- Ja, de waarheid omtrent onze verlorenheid wordt veel omzeild en is bij vele te hard en daarom ongewenst.
- Gods genade wordt daardoor echter niet minder, want Hij roept geen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering.
- De diepten en hoogten van Gods eeuwige liefde worden altijd pas naderhand bekend. Geen wonder dat we er naderhand anders en beter over spreken dan toen wij nog vreemdelingen van genade waren.
- Het spreken over deze diepe geheimenissen mag daarom best wat terughoudender ten behoeve van de kleinen in het geloof.
gravo
gravo schreef:Bovenstaand citaat vat denk ik goed je bezwaar samen tegen alle godsdienst en theologie die de zaligheid nog op enigerlei wijze in handen van de mens legt. Ik begrijp dat bezwaar en ik onderschrijf het ook.
De mens kan en wil niets bijdragen aan zijn eigen zaligheid. Hij ligt verloren. "ik heb niet, ik weet niet, ik kan niet, ik wil niet en ik deug niet". De bekende vijf 'nieten' uit Het Innige Christendom van Wilhelmus Schortinghuis. Overigens ontleend aan de laat Middeleeuwse mysticus Johann Tauler (ca. 1300-1361).
En toch, ondanks dat ik instem met deze waarheid die je steeds weer onder de aandacht brengt, voel ik een zeker ongemak.
gravo schreef:1. Moeilijk verteerbaar, omdat ze zich vaak hebben laten deprimeren door de verloren staat van de mens die hierin wordt uitgedrukt. De voor de hand liggende conclusie is getrokken: als het dan een verloren zaak is, dan zal het wel een verloren zaak zijn. Dat lijkt een logische conclusie, maar dat is het toch niet. Want onze verlorenheid doet niets af aan Gods soevereiniteit en genade. Bij de mensen is het onmogelijk, maar niet bij God.
gravo schreef:2. Zeer onbegrijpelijk, omdat men zich bij deze waarheid vaak een mens heeft voorgesteld die volkomen willoos, apathisch, onmachtig en passief is als het gaat om de dingen van God (stokken en blokken). Dat strijdt vaak met de intense worstelingen in hun leven. Door de dwang van deze waarheid (je bent verloren) blijft het hart niet stil. Onrust, angst, schuldbesef, het zijn toch tekenen dat we alles behalve stokken en blokken zijn?
gravo schreef:Dat het niet het ware werk is, dat kan zo zijn. Bedriegerijen voor de eeuwigheid, valse emoties of ongeestelijke inklimmingen van buiten, ok, maar dit ontdekken van de zonde in onszelf hoort er toch ook bij? Die opvoeding en die aangrijpende emotionele impact, ze zijn er toch?
Het onbegrijpelijke van de waarheid dat niemand God zoekt zit 'm er dan in, dat velen wel degelijk het gevoel hebben dat ze God zoeken.
gravo schreef:Vanuit die moeilijke verteerbaarheid en die onbegrijpelijkheid gaan mensen ontsnappingen zoeken. En zo komen ze inderdaad uit bij mogelijke compromissen, waarbij het op gereformeerd erf al gauw gaat over "het aanbod van genade", over het pleiten op het verbond, over luisteren, antwoord geven, Jezus en Zijn genade aannemen, geloven dat je gelooft enzovoorts. Weg hier, naar een evangelische kerk toe...daar kun je wél zalig worden. Naïef, maar ik snap het wel.
gravo schreef:Stel nu, dat al die ontsnappingen niet conform de waarheid zijn, zoals jij die met mijn instemming vrij streng en Kohlbruggiaans verwoordt. Dat zij dus inderdaad compromissen sluiten met de waarheid en afdwalen om maar aan de bitterheid daarvan te kunnen ontsnappen. Dat ze het makkelijker willen maken, dat ze toch zelf iets willen gaan doen, iets bijdragen aan hun eigen zaligheid, kortom, die waarheid niet kunnen en willen hanteren...
...hoe erg is dat eigenlijk?
gravo schreef:Want van één ding ben ik overtuigd: hoe groot onze zonden en verlorenheid ook is (en dat is ie) en hoe steildiep afhankelijk we ook zijn van God genade (want dat zijn we), beide waarheden zeggen helemaal niets over de vraag óf God Zich zal ontfermen of niet. Nooit mogen we de bitterheid van de waarheid over onszelf in mindering brengen op de wil van God dat niemand verloren zal gaan (2 Petrus 3,9).
Die perfide koppeling is in het bevindelijk gereformeerd protestantisme ook telkenmale gemaakt op grond van de logica: omdat wij onszelf nooit kunnen zaligen, zal het aantal gezaligden ook wel heel minimaal zijn.
Dat is een gedachte van de duivel. Want dan laten wij God niet vrij in al Zijn weg en werk.
Afsluitend dus een paar dingen:
- Ja, de waarheid omtrent onze verlorenheid wordt veel omzeild en is bij vele te hard en daarom ongewenst.
- Gods genade wordt daardoor echter niet minder, want Hij roept geen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering.
- De diepten en hoogten van Gods eeuwige liefde worden altijd pas naderhand bekend. Geen wonder dat we er naderhand anders en beter over spreken dan toen wij nog vreemdelingen van genade waren.
- Het spreken over deze diepe geheimenissen mag daarom best wat terughoudender ten behoeve van de kleinen in het geloof.
ben db bd schreef:Jezus Christus, ... gegeven is Hij al (3:16) dus stelen kunnen wij Hem niet meer. 'O neem Hem aan; Hij laat geen zondaar staan', liet Johannes de Heer ons vroeger reeds zingen, weten we nog?
DeDwaler schreef:.
Uit welke componenten bestaat het Evangelie? Wat vertel je mensen wanneer je het Evangelie verkondigt?
.
naamloos schreef:Onwil en ongeloof zijn negatieve reacties op het evangelie (die horen niet bij de boodschap), ze zijn de 'vader en moeder' van de onmacht.
naamloos schreef:Maar dat zegt helemaal niet dat iedereen met onwil en ongeloof reageert, vroeger (in de tijd van de Bijbel) niet en nu ook niet.
Er zijn mensen die het aannemen en er zijn mensen die het afwijzen.
naamloos schreef:Je zult dus eerst de reactie van de ontvangers van het evangelie moeten afwachten alvorens daar weer een gepaste reactie op te kunnen geven.
naamloos schreef:Dogmatiek hoort trouwens niet zo bij evangeliesatie, dat zijn dingen voor erna.
naamloos schreef:Van mensen die gewillig en gelovig op het evangelie reageren mag je aannemen dat God die positieve reactie in hen gewerkt heeft, ook al hebben ze dat in de praktijk niet zo ervaren.
naamloos schreef:Is er bij jou ook plaats voor hen die van kindsbeen af geloven, zoals het bij Timotheüs lijkt te zijn gegaan?
naamloos schreef:Je zegt ''ik ben hier nu niet meer bezig om mijn eigen theologie te verdedigen, maar om de theologie van anderen te corrigeren ...."
En ook "Als het on-Bijbels is wat ik zeg, dan zou ik het zeer op prijs stellen dat je mij langs de meetlat van de Bijbel legt en corrigeert .... "
Het is niet zozeer on-Bijbels wat je zegt, maar veeleer eenzijdig.
naamloos schreef:'Mijn theologie' -ook in de Bijbel tereug te vinden- zal dat ook wel zijn, ieder heeft zn eigen beleving. Dus Accentverschillen blijf je houden.
naamloos schreef:Het lijkt me niet de bedoeling om elkaars theologie te gaan corrigeren, dat impliceert dat jij de enige juiste interpretatie van de leer hebt.
naamloos schreef:Je zegt dat in jouw geval Gods openbaring van de waarheid zo onwaarschijnlijk heftig was dat ik veel eer moet denken aan een karikatuur, een uitvergroting van een onderdeel van de theologie, dan aan 'de waarheid'.
DeDwaler schreef:.
Uit welke componenten bestaat het Evangelie? Wat vertel je mensen wanneer je het Evangelie verkondigt?
.
Calvinist schreef:
Christus preken aan een dood mens, heeft geen enkel nut. Zolang hij geen kennis heeft aan zijn ellendige doodsstaat.
Zoals ik zei: dat is geen deel van het evangelie, maar een reactie op het evangelie.DeDwaler schreef:De Heere Jezus zegt: "En toch wilt u niet tot Mij komen opdat u leven hebt." (Johannes 5:40) en "Maar Ik heb u gezegd dat u Mij wel gezien hebt, en toch gelooft u niet." (Johannes 6:36). Onder andere daaruit blijkt al dat onwil en ongeloof volop deel uitmaken van het Evangelie.
We zijn zeker verantwoordelijk voor onwil en ongeloof, en daar volgt vanzelfsprekend uit dat we dan ook verantwoordelijk zijn voor onze onmacht. Daar zit geen tegenspraak in.DeDwaler schreef:De begrippen onwil en ongeloof maken ons niet onmachtig, maar verantwoorlijk. Uit onze onwil en ongeloof blijkt dat we zondaren zijn, maar als we niet beamen dat we onwillig en ongelovig zijn, zoals de Heere Jezus ons duidelijk maakt, wie liegt er dan? Het staat toch niet voor niets in de Bijbel?
Omdat de Schriftgeleerden en de Farizeën zichzelf rechtvaardig vonden en Jezus niet nodig hadden. (dachten ze)DeDwaler schreef:Dat klopt, maar wat nemen ze aan en waarom nemen ze het aan? Waarom zegt de Heere Jezus bijvoorbeeld: "Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen tot bekering te roepen, maar zondaars." (Lukas 5:32)?
Natuurlijk kun je alleen het evangelie vertellen als je dat zelf kent.DeDwaler schreef:Zeker, maar het gaat mij erom wat je mensen allemaal vertelt. Wat is het Evangelie? Het Evangelie heeft inhoud en het moet in ons hoofd een rond verhaal zijn, anders kunnen we een ander ook niet goed helpen. Daarbij gaat het niet om dat je bij ieder mens de riedel in dezelfde volgorde afdraait, want dat ligt er inderdaad maar aan wie je tegenover je hebt, maar wat je zegt moet wel overeenkomen met het Woord. De waarheid is hetzelfde voor ieder mens, ook al lever je maatwerk.
De cipier was bang voor zn hachje en vroeg wat hij moest doen om gered te worden.DeDwaler schreef:Paulus en Silas zeiden tegen de cipier: "Geloof in de Heere Jezus Christus en u zult zalig worden, u en uw huis genoten." (Handelingen 16:31). Dat zeiden ze ook niet als een bliksemslag bij heldere hemel, want de cipier viel eerst voor hen neer en zei: "Heren, wat moet ik doen om zalig te worden?" (Handelingen 16:30b). Uit die woorden blijkt dat de cipier besefte en beaamde dat hij een verloren mens was. Er was iets in zijn hart gebeurd, waardoor hij dat zei. Er kwam waarheid uit zijn mond en geen leugen.
Daarna: "En zij spraken het Woord van de Heere tot hem en tot allen die in zijn huis waren." (Handelingen 16:32). Wat is dat Woord van de Heere? Het Woord heeft inhoud en is een verhaal dat de waarheid bevat. Wat is de waarheid?
Jezus heeft zoveel gezegd. Vermaningen, troostwoorden, leerstukken ...DeDwaler schreef:Wat valt volgens jou dan onder dogmatiek? Als de Heere Jezus erover spreekt, dan maakt het toch deel uit van het Evangelie?
Ik heb het natuurlijk over het evangelie van Jezus Christus.DeDwaler schreef:Dat ligt er maar aan welk Evangelie je vertelt. Als dat Evangelie vol met allerlei onwaarheden zit, dan vraag ik me af of de reactie van die mensen ook niet naar aanleiding van die onwaarheden is. De Bijbel waarschuwt ons daar ook voor. Neem bijvoorbeeld de gelijkenis van de Heere Jezus over de wijze en dwaze bouwer (Mattheüs 7:24-29).
Zeker, maar dat was mijn vraag niet. Je hebt het hier over levensheiliging, de vruchten van het geloof.DeDwaler schreef:Dit schrijft Johannes: "Hieraan zijn de kinderen van God en de kinderen van de duivel te herkennen. Ieder die de rechtvaardigheid niet doet, is niet uit God, evenmin als hij die zijn broeder niet liefheeft." (1 Johannes 3:10)
Het geloof blijkt vooral uit rechtvaardigheid doen en uit de liefde voor de naaste. De natuurlijke mens kan zijn ware aard niet verdoezelen. Men kan geestelijke taal spreken, maar het gaat uiteindelijk om de liefde voor de waarheid en de liefde voor de naaste. Het gaat om het doen van de wil van God. "En wees daders van het Woord en niet alleen hoorders. Anders bedriegt u uzelf." (Jakobus 1:22).
O, ik doe zeker niets af van geloof of werken. Maar ook hier: daar ging het niet over.DeDwaler schreef:Ik beaam dat wat ik zeg eenzijdig is. Gods Woord is eenzijdig, want het is het Woord van God. Het is verkondigen en geen verkopen. Wat maakt de boodschap eenzijdig? Volgens mij, omdat het Evangelie niet tegemoet komt aan de wil en de verlangens van de vleselijke mens. Het is niet naar de mens, zoals Paulus schrijft (Galaten 1:11). Het is geen wet (rechtvaardigheid van mensen), maar geloof (rechtvaardigheid uit God).
Dat mag je uitleggen. Voor mij is Jezus de weg, de waarheid en het leven.DeDwaler schreef:Het gaat mijns inziens niet om accentverschillen, maar om een compleet andere boodschap.
naamloos schreef:Het lijkt me niet de bedoeling om elkaars theologie te gaan corrigeren, dat impliceert dat jij de enige juiste interpretatie van de leer hebt.
Zolang het niet over hoofdzaken gaat lijkt het mij helemaal niet de bedoeling om elkaars theologie te gaan corrigeren.DeDwaler schreef:Dat doen we toch allemaal? Helemaal niets mis mee lijkt me en het is trouwens ook een Bijbelse opdracht. Zo leer ik ook heel erg veel van de dingen die jij zegt, Naamloos.
Ik impliceer volgens mij nergens dat ik de enige juiste interpretatie van de leer heb, maar ik impliceer wel dat er maar één juiste interpretatie van de Bijbelse leer is. Nog veel leren moeten we allemaal, maar als ik zelf al niet achter de boodschap sta, hoe zou ik dan ooit van een ander kunnen verlangen om er naar te luisteren? Dan kan ik net zo goed zeggen dat mensen het zelf maar moeten uitzoeken, omdat niemand het zeker kan weten. Dat is onzin.
God geeft Zijn kinderen Zijn Geest, door Wie Hij ze bekwaam maakt voor hun dienstwerk en één facet van dat dienstwerk is getuigen van de Bijbelse waarheid en het verkondigen van het Evangelie aan andere mensen, met dien verstande dat die diensknechten de enige waarheid niet alleen kunnen uitdragen, maar ook verstaan.
Wel, als God het nodig vindt iets van zijn waarheid heftig en uitvergroot bij iemand toe te passen is daar natuurlijk helemaal niets mis mee.DeDwaler schreef:Dat ik van mijn getuigenis een karikatuur maak mag je denken. Je kunt mijn hele getuigenis zo op mijn website lezen. Als jij dat een loopje met de waarheid vindt, dan verbaast me dat ook helemaal niet. Mijn eigen familie en vrienden begrijpen er al niets van, laat staan iemand die me niet persoonlijk kent.
Aan wat de Heere in mijn eigen leven heeft gedaan hang ik verder niets op en ik maak van die manier ook geen recept. God heeft mij door die weg inzicht gegeven in hoe Hij werkt en alleen om die reden had ik het erover. God werkt met iedereen inderdaad op Zijn Eigen schitterende manier, maar waar het uiteindelijk op neerkomt is dat het allemaal Zijn werk is, waarvoor alleen Hem alle eer en glorie toekomt.
Naar mijn mening is de hoofdboodschap van de Bijbel "liefde." Het wandelen in Gods wegen, het volgen van Jezus.DeDwaler schreef:Het gaat mijns inziens niet om accentverschillen, maar om een compleet andere boodschap.
ben db bd schreef:Nou leerde ik >50 jaar geleden al van wijlen ds. Jac. van Dijk op belijdeniscatechisatie dat mensen die niet uitverkoren zijn, zich daar ook niet druk om maken.
DeDwaler schreef:Uit welke componenten bestaat het Evangelie? Wat vertel je mensen wanneer je het Evangelie verkondigt?
Johan100 schreef:Christus preken aan een dood mens, heeft geen enkel nut. Zolang hij geen kennis heeft aan zijn ellendige doodsstaat.
Johan100 schreef:Iets wringt er in deze uitspraak.
DeDwaler schreef:Dat zeiden ze ook niet als een bliksemslag bij heldere hemel, want de cipier viel eerst voor hen neer en zei: "Heren, wat moet ik doen om zalig te worden?" (Handelingen 16:30b). Uit die woorden blijkt dat de cipier besefte en beaamde dat hij een verloren mens was. Er was iets in zijn hart gebeurd, waardoor hij dat zei. Er kwam waarheid uit zijn mond en geen leugen.
DeDwaler schreef:.
Uit welke componenten bestaat het Evangelie? Wat vertel je mensen wanneer je het Evangelie verkondigt?
.
Terug naar “[Religie] - Algemeen”
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten