Gtn schreef:Dorpeling, ik ga ervan uit dat je het zachtmoedig bedoeld. Ik bezit niets in mijzelf, ik heb het grondig verprutst. Alles wat mij gegeven is dat is genade. Ik heb niet naar God geluisterd toen Hij tot mij sprak, tot twee keer toe zelfs luid en duidelijk, maar toen ik God nodig had wilde Hij wél naar mij luisteren. Enkel genade dus.
Als je goed gelezen hebt, dan weet je dat ik soms echt wel dingen herken, alleen lang niet alles en ook lang niet altijd de bewoordingen waarin het weergegeven wordt.
Zeker! Het is toch tot je eigen nut om nog eens bij jezelf na te gaan hoe het ligt? Voor mij net zo goed. Het is nooit meer over te doen, dus is het van de grootste belang te weten of het recht ligt.
Ik begrijp werkelijk niet waarom er zo vaak in wollig en ouderwets taalgebruik gepreekt moet worden, een soort jargon. Net alsof Gods Woord niet krachtig genoeg is uit zichzelf. Daar heb ik wel regelmatig moeite mee. Ook wel een soort van aversie om eerlijk te zijn. Zou dat een generatie kloof zijn? Toch hoor ik het ook (rechtse) predikanten doen die slechts een paar jaar ouder zijn dan ik. Maar dat taalgebruik is toch helemaal niet nodig om Christus voluit te prediken? Het wordt er juist zo bedekt van. Zo onbereikbaar, ook voor de jeugd. Zo onbegrijpelijk, ook voor de ouderen. Dan schiet het toch zijn doel ( Zijn doel ! ) voorbij?
Wat mijn grootste punt van zorg is, dat is dat de voorbeelden die genoemd worden om "je hart eens naast te leggen" als een soort maatstaf gaan fungeren. Oftewel de voorbeelden die sommige van Gods kinderen zo kunnen meemaken, worden opgelegd aan anderen dat ze dat ook zo moeten beleven. Dan worden het geen voorbeelden, maar voorwaarden! Dat is funest, dan laten we de Heilige Geest niet meer de ruimte om Zijn werk te doen. Eigenlijk worden dan mensen afgehouden van Christus. Dan weten we het beter dan God, dat is ten diepste hoogmoed in een ootmoedig jasje.
Het maakt mij echt verdrietig soms, gefrustreerd soms ook. Maar goed het gaat niet om mij of dat ik perse gelijk moet hebben. Het maakt mij wel verward. Waar is de broeder liefde? Ook van mijn kant hoor, ik heb ook regelmatig last van hoogmoed. Daar moet ik ook weer mee naar God toe.
De Bijbel heeft inderdaad kracht genoeg van zichzelf. Uitleg/voorbeelden kunnen een toevoeging zijn, maar het kan ook afbreuk doen.
Als je met 'de tale Kanaans' opgevoed bent heb je geen moeite om deze te begrijpen, of iig verstandelijk te weten waar het over gaat. Wanneer dat niet het geval is, wordt het lastiger. Toch kan ook dan 'ouderwets' taalgebruik uitwerken wat God ermee voor heeft als Hij er met Zijn Geest in meekomt. Dan hoeft het niet in de weg te staan, God is niet veranderd.
We kunnen hoog en breed discussieren over bepaalde predikanten en kritiek leveren op hun uitdrukkingen of manier van spreken. Daarmee veranderd er niets, je staat er alleen jezelf mee in de weg. Het gebed voor Gods dienstknechten om Zijn Woord vrij en recht te verkondigen, en voor onszelf om een oog wat ziet, een oor dat verstaat en een hart wat opmerkt, brengt m.i meer zegen en vrede mee.
Wanneer het toevoegingen zijn vanuit jezelf en eigen ervaringen, die niet in Gods Woord terug te vinden zijn, zijn ze inderdaad overbodig.
Want Zijn Woord alleen is zo ruim, zo wijd: 'Alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft opdat een iegelijk die in Hem geloofd, niet verloren gaat maar het eeuwige leven hebbe'.
En tegelijk is ook waar dat 'geloof' wat niet dieper en verder gaat dan het verstand, niet het geloof is wat hier bedoeld wordt. Dat houdt geen stand wanneer de beproevingen en tegenslagen komen. Daarom is het onderzoeken van eigen hart en leven belangrijk, of we daarvan weten. En dan kan een bepaalde uitdrukking of ervaring van een predikant wél troost of moed geven, wanneer we daarin herkennen wat in ons eigen hart leeft. Dat hoeft niet altijd 'funest' te zijn, het kan ook verhelderend werken.
God werkt bij iedereen anders, daar is Hij vrij in. Maar de 3 stukken (ellende, verlossing en dankbaarheid) komen wel bij ieder kind van God terug. En daar mag en moet wel aan getoetst worden. Want er is geen 'verlossing' nodig, vóórdat we in de 'ellende' terecht gekomen zijn. En er is geen 'dankbaarheid' als we niet zien uit welke afgrond we verlost zijn.