Tolerantie: verdraagzaamheid of zwakheid?

[mona]

Vandaag las ik een interessante stelling:

Een christen kan zijn roeping verknoeien door tolerant te willen zijn.

Wat vind je van deze stelling? Is tolerantie een vorm van verdraagzaamheid, of is het meer toegeeflijkheid? In hoeverre houd je als christen vast aan je principe? Wanneer houd je je rug recht, en wanneer niet?
Merk je bij je jezelf dat je soms water bij de wijn doet om de lieve vrede?
In hoeverre kan je met iets mee gaan, en waar ligt voor jou echt een grens?
Denk je zelf dat tolerantie invloed heeft op je christen-zijn?
Tolerantie is een vandaag de dag het sleutelwoord voor zowat alles geworden.
Maar is het werkelijk wel zo mooi als het lijkt? Wat kan het gevolg zijn van teveel (religieuze) tolerantie?


Definitie tolerantie volgens de encyclopedie:
1) bereidheid om andere mensen afwijkend te laten denken en handelen

[meribel]

Ik denk een christen is juist per definitie tolerant.

[Marnix]

Het is me een beetje duidelijk maar nog niet helemaal. Kan je een voorbeeld geven van tolerantie waar men dan uiteindelijk "te tolerant" blijkt te zijn geweest?

[mona]

Kan je een voorbeeld geven van tolerantie waar men dan uiteindelijk "te tolerant" blijkt te zijn geweest?

Het gaat niet zozeer over men, in de algemene vorm, maar over jezelf persoonlijk. Tolerantie kan ten koste gaan van je eigen standpunt. Dat hoeft niet altijd verkeerd te zijn, maar wel als dat ten koste gaat van de eer van God, of de dienst aan God, of een verkeerde ijver aan God. Als ik het abortusstandpunt neem, dan kan ik daar vanuit christelijk principe geen tolerantie voor opbrengen, tenzij het leven van de moeder gevaar loopt. Als je denkt bij jezelf: iedereen mag denken hoe hij of zij wil over abortus, dat maakt mij niet uit, dan ben je dus tolerant. Maar ergens wringt het toch. Want als je echt niet achter abortus staat, dan is het toch bijna onmogelijk het van een ander te accepteren dat hij of zij juist volledig daar wel achter staat.
Als je door tolerant te zijn je in zwijgen hult, dan gaat dat wel ten koste van je bijbelse principe.

Ik hoop dat het zo wat duidelijker is?

[Marnix]

Ja, het is zo duidelijk. En ik deel je standpunt. Het is goed om daarin onderscheid te maken op basis van wat God vraagt. Dat als eerste. Abortus is moord. Niet goed te praten. Op andere vlakken is tolerantie een ander verhaal. Als je het hebt over cultuurgebonden zaken, verschillen van inzicht zonder dat daarmee God de eer wordt ontnomen.

En daarnaast: Tolereer iemands standpunt niet als dat niet kan, maar de persoon er achter wel.

[schelpje3]

Moeilijk Mona. Vanmorgen had ik een gesprek met een oudere dame over euthanasie.
Ze vertelde me dat ze aan haar huisarts een euthanasieverklaring gaat vragen. Zoiets kan een jaar in beslag nemen, zo vertelde ze me, het moet aan diverse commissies voorgelegd worden.
Ze wil graag op papier zetten, nu ze geestelijk nog helemaal helder is, dat ze bij dementie of aanverwante ziekten, graag haar leven wil laten beëindigen.
Ik heb eerlijk gezegd dat ik dat heel moeilijk vind.
Dood is voor haar dood.
Haar man had ook het moment van overlijden zelf gekozen, hij was ernstig ziek.
Maar ik zag wel dat zoiets eerst goed voelt, ze dat weken volhouden, maar dan toch op een gegeven moment licht gaan twijfelen.

Dus om op jouw vraag een antwoord te geven, ik ben in die zin tolerant dat ik het niet ga veroordelen, omdat ik het vanuit haar standpunt bezien, wel kan begrijpen.
Maar ik ga niet mee in het persoonlijk goedkeuren hiervan.

[mona]

Tolereer iemands standpunt niet als dat niet kan, maar de persoon er achter wel.

En toch is dit heel moeilijk. Want een standpunt van iemand is een deel van hem of haar zelf. Zelf over nagedacht, zelf tot die conclusie gekomen. Daarom is het zo lastig dit van elkaar te scheiden.

ik ben in die zin tolerant dat ik het niet ga veroordelen, omdat ik het vanuit haar standpunt bezien, wel kan begrijpen.
Maar ik ga niet mee in het persoonlijk goedkeuren hiervan.

Het veroordelen is een te grote stap. Maar zie jij verschil in het afwijzen of niet meegaan in het persoonlijk goedkeuren? En als je iets afwijst, of ergens persoonlijk niet in kunnen meegaan, leg je dan ook uit waarom? Dat is bij mij namelijk nog wel eens moeilijk. Ik denk dan: nou daar ben ik het niet mee eens, maar vervolgens zeg ik het niet, of leg ik het niet uit, of val ik in vage termen. Wat bij een ander over kan komen als tolerantie. Zwijgen kan geïnterpreteerd worden als toestemmen. Terwijl ik er in mijn hart anders over denk. Het komt er op neer dat ik te vaak zwijg. En dat vind ik toch wel een zwaktebod. Vooral ten opzichte van God.

[Teus]

Moeilijk Mona. Vanmorgen had ik een gesprek met een oudere dame over euthanasie.
Ze vertelde me dat ze aan haar huisarts een euthanasieverklaring gaat vragen. Zoiets kan een jaar in beslag nemen, zo vertelde ze me, het moet aan diverse commissies voorgelegd worden.
Ze wil graag op papier zetten, nu ze geestelijk nog helemaal helder is, dat ze bij dementie of aanverwante ziekten, graag haar leven wil laten beëindigen.
Ik heb eerlijk gezegd dat ik dat heel moeilijk vind.
Dood is voor haar dood.
Haar man had ook het moment van overlijden zelf gekozen, hij was ernstig ziek.
Maar ik zag wel dat zoiets eerst goed voelt, ze dat weken volhouden, maar dan toch op een gegeven moment licht gaan twijfelen.

Dus om op jouw vraag een antwoord te geven, ik ben in die zin tolerant dat ik het niet ga veroordelen, omdat ik het vanuit haar standpunt bezien, wel kan begrijpen.
Maar ik ga niet mee in het persoonlijk goedkeuren hiervan.

Welja niet afvragen wat God van ons verwacht? Satan tolereren? Een ultime kans om over God te spreken laten gaan? Waar staan we we nog voor?

[Marnix]

Mona, een standpunt zegt iets over iemand maar ook over de opvoeding, vorming. Als jii in een seculier gezin was geboren, opgevoed en opgegroeid had je dat dat standpunt allicht ook gehad want wie je bent wordt gevormd door wat je gelooft en wat je gelooft door wat je geleerd wordt. Dat is wel goed om te beseffen. Dat die mensen niet de zegen hebben gehad om met het geloof opgegroeid zijn. Wees bewogen met ze, juist ook daarom.

[dingo]

Welja niet afvragen wat God van ons verwacht? Satan tolereren? Een ultime kans om over God te spreken laten gaan? Waar staan we we nog voor?

Wat God van ons verwacht is dat we naakten kleden, de hongerigen voeden en de zieken en gevangenen bezoeken. En er staat nadrukkelijk niet bij dat ze het eerst met ons eens moeten zijn voordat we dat allemaal gaan doen.
Wat wou jij precies als klein mensje tegen Satan beginnen? Zonder Jezus blaast hij je zo van de aarde.
En de ultieme kans? Je kan iemand vertellen waarom je er anders over denkt maar meer ook niet. Het is nog niet zo dat heel Nederland geen idee heeft waarom christenen er anders over denken.

[schelpje3]

Het veroordelen is een te grote stap. Maar zie jij verschil in het afwijzen of niet meegaan in het persoonlijk goedkeuren? En als je iets afwijst, of ergens persoonlijk niet in kunnen meegaan, leg je dan ook uit waarom? Dat is bij mij namelijk nog wel eens moeilijk. Ik denk dan: nou daar ben ik het niet mee eens, maar vervolgens zeg ik het niet, of leg ik het niet uit, of val ik in vage termen. Wat bij een ander over kan komen als tolerantie. Zwijgen kan geïnterpreteerd worden als toestemmen. Terwijl ik er in mijn hart anders over denk. Het komt er op neer dat ik te vaak zwijg. En dat vind ik toch wel een zwaktebod. Vooral ten opzichte van God.

Ja mevrouw weet hoe ik er in sta en respecteert dat.
Het is heel moeilijk als iemand niet gelooft in een leven na dit leven. Hoe zou je iemand kunnen overtuigen? Ik kom regelmatig, eens in de 2 weken bij haar en ik blijf altijd mezelf.
Ik heb moeten leren om te zwijgen, want teveel "preken" werkt averechts.
Ik werk bij "andersdenkenden" en had in het begin een soort bekeringsdrang, maar je komt er al snel achter dat het zo niet werkt.
Het is moeilijk hoor! Omdat het zulke lieve mensen zijn en je zou hen zo graag willen overtuigen.
Soms vinden ze het fijn als je voor hen bidt, maar soms willen ze zelfs dat niet.
Dus ik zeg wel dat ik zelf nooit voor euthanasie zou kunnen kiezen.
Maar hoe kun je het iemand "verbieden" of afraden, voor wie het leven gewoon afgelopen is dan?
Ik vind het al een Zegen als ze je respecteren in de dingen die je doet en laat.
Maar het blijft voor hen vaak, de ver-van-hun-bed-show.
En als iemand overleden is, is het schrijnend om te zien waar ze hun troost uit putten.
Wat moet je dan zeggen, het is niet waar, je klampt je vast aan een strohalm?

[mona]

Dat die mensen niet de zegen hebben gehad om met het geloof opgegroeid zijn. Wees bewogen met ze, juist ook daarom.

Ja inderdaad Marnix, juist daarom! Het bewogen zijn betekent niet hetzelfde als steeds een preek afsteken als je het niet met elkaar eens bent.
Ook in je daden kun/moet je laten zien waar je voor staat. Echter, als je een standpunt hebt als christen, mag je die ook kenbaar maken. Ik bedoel niet te pas en te onpas, maar op zijn tijd mag je ook de ruimte nemen om jou eigen standpunt kenbaar te maken.
Ik krijg soms een beetje het gevoel of het verkeerd is om te laten zien/horen dat je bijbelse principes hebt. Alhoewel, het laten zien mag wel, maar horen dat willen veel mensen liever toch niet.

Het is moeilijk hoor! Omdat het zulke lieve mensen zijn en je zou hen zo graag willen overtuigen.

Wellicht is getuigen door woord en daad het beste wat je kunt doen, want overtuigen is een moeilijke bezigheid.

Wat moet je dan zeggen, het is niet waar, je klampt je vast aan een strohalm?

Nee dat lijkt me niet de meest troostvolle boodschap. Ik denk dat je vraagt of je voor hen mag bidden, al veel zegt. Het is altijd zoeken naar de juiste balans in wat er in een bepaalde situatie kan of niet kan. En van de gelegenheid gebruik maken, als het wél kan.

[schelpje3]

Ook in je daden kun/moet je laten zien waar je voor staat. Echter, als je een standpunt hebt als christen, mag je die ook kenbaar maken. Ik bedoel niet te pas en te onpas, maar op zijn tijd mag je ook de ruimte nemen om jou eigen standpunt kenbaar te maken.
Ik krijg soms een beetje het gevoel of het verkeerd is om te laten zien/horen dat je bijbelse principes hebt. Alhoewel, het laten zien mag wel, maar horen dat willen veel mensen liever toch niet.
Nee dat lijkt me niet de meest troostvolle boodschap. Ik denk dat je vraagt of je voor hen mag bidden, al veel zegt. Het is altijd zoeken naar de juiste balans in wat er in een bepaalde situatie kan of niet kan. En van de gelegenheid gebruik maken, als het wél kan.

Je merkt ook een verandering in de vraagstelling.
Eerst komen er open vragen, en later wordt het meer: ik denk dat jij dat niet doet he, of: dat mag zeker niet van jouw geloof?
En als je probeert het dicht bij jezelf te houden, de ander gewoon in zijn waarde te laten, worden het toch mooie gesprekken.
En door oprecht te zijn in handel en wandel, dwing je meer respect af dan wanneer je steeds met een preek aankomt.
Gisteren zei mevrouw dat je in een hotel, op zondagochtend, heerlijk kunt brunchen, voor een vriendelijk prijsje en dat ze dit geregeld met haar kinderen doet.
Ik zei: wat lijkt me dat een verwennerij en gezellig zo met elkaar.

[Teus]

Wat God van ons verwacht is dat we naakten kleden, de hongerigen voeden en de zieken en gevangenen bezoeken.

Dit duidt op eigen werk buiten de Genade om. Er zijn vele mensen die dit doen terwijl ze niet in God geloven.
Als dit alles is wat God van jou verwacht wil ik absoluut niet met jou leven ruilen.
Ik denk dat je de Bijbel er nog maar eens op na moet slaan om te weten wat er nog meer in staat wat God van ons wil.

En er staat nadrukkelijk niet bij dat ze het eerst met ons eens moeten zijn voordat we dat allemaal gaan doen.

Ik heb nergens iets genoemd waaruit dit zou blijken.

Wat wou jij precies als klein mensje tegen Satan beginnen? Zonder Jezus blaast hij je zo van de aarde.

God geeft mij daar kracht voor door de Heilige Geest, verkregen door het Bloed van Christus.
Ik mag de wapenrusting aantrekken en ten strijde gaan tegen satan en ik win in de Naam van Jezus Christus.

En de ultieme kans? Je kan iemand vertellen waarom je er anders over denkt maar meer ook niet.

Ik vertel absoluut niet hoe ik er over denk, ik vertel wat God met mensen doet en wat Hij wil dat wij doen.

Het is nog niet zo dat heel Nederland geen idee heeft waarom christenen er anders over denken.

Het gaat ook helemaal niet over ideeën of gedachtegangen hoe christenen zouden zijn.
Het gaat om het doel van ons leven.

Beste Dingo, ik heb het donkerbruin vermoeden dat je niet helemaal weet waar het over gaat.

[dingo]

Dit duidt op eigen werk buiten de Genade om. Er zijn vele mensen die dit doen terwijl ze niet in God geloven.
Als dit alles is wat God van jou verwacht wil ik absoluut niet met jou leven ruilen.
Ik denk dat je de Bijbel er nog maar eens op na moet slaan om te weten wat er nog meer in staat wat God van ons wil.

Nog nooit gehoord van de werken uit dankbaarheid?
Het belangrijkste wat God van ons vraagt is Hem lief te hebben en onze naasten als onszelf. Het zal best dat jij de mensen tot allerlei dingen wil verplichten maar Jezus zegt niet voor niets dat zijn juk licht is. Uiteraard is dat iets wat de gemiddelde refo niet wil horen maar staat echt in de bijbel.

Ik heb nergens iets genoemd waaruit dit zou blijken.

Je suggereert het wel maar goed dan bedoelde je dat kennelijk niet.

God geeft mij daar kracht voor door de Heilige Geest, verkregen door het Bloed van Christus.
Ik mag de wapenrusting aantrekken en ten strijde gaan tegen satan en ik win in de Naam van Jezus Christus.

Voorlopig lijkt het er meer op dat je tegen mensen wil strijden.

Ik vertel absoluut niet hoe ik er over denk, ik vertel wat God met mensen doet en wat Hij wil dat wij doen.

Kleine correctie: wat jij denkt dat God met mensen doet en jij denkt wat Hij wil dat wij doen.

Het gaat ook helemaal niet over ideeën of gedachtegangen hoe christenen zouden zijn.
Het gaat om het doel van ons leven.

Beste Dingo, ik heb het donkerbruin vermoeden dat je niet helemaal weet waar het over gaat.

Volgens mij beste Teus ben je nog erger dan die Farizeeër met je houding van "dank u God dat ik zoveel beter ben dan bijvoorbeeld die tollenaar".