Berichtdoor janneke7337 » 16 mei 2014 12:50
Dat is niet helemaal waar Schelpje,
Iemands geestelijke staat wordt beoordeeld aangaande de haarlengte van de vrouw, aan het hebben van wel of geen TV, of een stropdas bij de man.
De interne druk is enorm hoog, het is soms zo dat als je eruit wil stappen je geen vrienden meer overhoud, velen kijken je scheef aan, roddelen, de sociale druk is enorm hoog.
Ik kan het niet goed verwoorden, daarom hoop ik dat je de volgende tekst wilt doorlezen, dat is wat ik bedoel.
De sollicitant
Het sollicitatiegesprek is bijna afgerond. Het laatste dat nog aan de
orde moet komen is de identiteit. In de advertentie is wat dit betreft
duidelijk vermeld dat de sollicitanten Gods Woord en de Drie
Formulieren van Enigheid van harte moeten onderschrijven.
“Het is wellicht overbodig om het te vragen” zegt de voorzitter, “maar
sta je helemaal en zonder meer achter de Drie Formulieren van
Enigheid?”
“Jazeker” antwoordt de sollicitant, “ik onderschrijf die van harte,
hoewel ik liever gehad zou hebben dat de eerste paragrafen van de
hoofdstukken in de Dordtse Leerregels wat anders geformuleerd
zouden zijn. Er wordt daar tegenwoordig zoveel misbruik van
gemaakt. Als de opstellers dat geweten zouden hebben, zouden ze
zich wel wat zorgvuldiger uitgedrukt hebben, denk ik. Maar goed, u
hoeft wat dat betreft niet bang te zijn dat ik onzuiver in de leer ben!”
De voorzitter knikt en vervolgt: “Je hebt volgens mij wel over deze
zaken nagedacht. Uit je antwoord blijkt namelijk dat je stevig in
de bevindelijk-gereformeerde traditie staat en dat je je niet laat
meeslepen met allerlei wind van leer. Als laatste punt dan nog een
vraag. Let wel, het is een formele vraag, want nodig is het eigenlijk
niet, maar formeel moet ik je de vraag toch echt stellen. Onderschrijf
je de Bijbel werkelijk van kaft tot kaft?”
De sollicitant aarzelt even en zegt dan, tot grote schrik van de
benoemingscommissie: “Nou, u zult het wel vreemd vinden, maar
eerlijk gezegd, niet helemaal…”.
Het is even stil in de kamer. Dan vraagt de voorzitter verbaasd:
“Hoezo dan niet? Niet helemaal….? Dit verdient enige uitleg, dat
begrijp je wel”.
De voorzitter gaat wat rechter zitten en zo ook de andere aanwezigen.
Allen kijken nu naar de sollicitant. Ondertussen proberen
enkele leden in gedachten te raden wat de reden kan zijn van dit
onverwachte antwoord. Misschien iemand die beïnvloed is door de
moderne theologie, denkt iemand. Maar nee, uit het antwoord van
zojuist kan toch opgemaakt worden dat de sollicitant echt stevig in
de gereformeerde traditie staat.
Na een lastige stilte vervolgt de sollicitant: “Tsja, ik begrijp dat ik dit
uit moet leggen. Eens even kijken, waar moet ik beginnen? Wel, iets
waar ik bijvoorbeeld grote moeite mee heb is dat Bijbel zoveel keer
oproept tot bekering. Ik bedoel oproepen als:‘bekeert u, bekeert u’.
Ik heb eens geteld met behulp van de Concordantie en kom zo op
een paar honderd keer! Ik begrijp dat niet. Misschien zijn het wel
vertaalfouten, maar dat ga ik nog uitzoeken. Weet u, volgens mij zou
er moeten staan: ‘u moet bekeerd wórden, u moet bekeerd wórden’.
Dat is wat onze dominees tenminste altijd zeggen en schrijven. Wij
moeten vragen aan God of Hij ons wil bekeren, en dat staat er nu net
maar een paar keer in. Hebben de Bijbelschrijvers dan niet begrepen
dat een mens zich niet kan bekeren, of hebben theologen uit de 19e
en 20e eeuw dat pas ontdekt?”
“Nou nou …” onderbreekt een van de commissieleden verschrikt,
“dat kun je niet zomaar zeggen. Er staat ook ergens dat de Heilige
Geest de Bijbelschrijvers geïnspireerd heeft. Dus wees alsjeblieft
voorzichtig met zulke opmerkingen!”
De anderen knikken instemmend.
De voorzitter vraagt de sollicitant om verder te gaan. Deze vervolgt:
“Waar ik ook moeite mee heb is dat ik regelmatig in de Bijbel lees dat
mensen zomaar opgeroepen worden om tot Christus te gaan, zonder
dat ze aan hun schuld en verloren staat ontdekt worden. De doodstaat
wordt gemist, zeg maar. Dat is nu net iets waar onze predikanten zo
voor waarschuwen. Dan krijg je mensen met een Jezus van vijf letters,
mensen met een ingebeelde hemel.
Neem nu teksten als Spreuken 1 vers 20 tot 26. Daar worden mensen
opgeroepen zich tot de opperste Wijsheid te keren, terwijl ze hun
slechtigheid beminnen. Daar had moeten staan: betreuren! Eerst
ellende, dan verlossing! Paulus en de ander apostelen hebben dat
ook nog niet helemaal begrepen, denk ik. Er staat in de Handelingen
verschillende keren dat ze ergens kwamen, Christus verkondigden en
de mensen bewogen tot geloof. Gelukkig hebben onze predikanten
dat Evangelie wat bijgesteld. Zij zeggen altijd dat Christus alleen
verkondigd mag worden aan de schuldverslagenen, aan degenen die
helwaardig zijn. De wet moet dus altijd eerst gepredikt worden. Want
wat hebben mensen nu bij Jezus te zoeken als ze nog niet aan hun
schuld ontdekt zijn?”
De sollicitant zwijgt even. Hij haalt een zakdoek te voorschijn en veegt
daarmee zijn bezwete voorhoofd af. In de kamer is het nog steeds
doodstil. Dan neemt de voorzitter weer het woord. “Zo zo, dit is nogal
wat. Wat moet ik hierop zeggen? Het zijn nogal beschuldigingen,
maar het klinkt wel, ja, hoe moet ik het zeggen, eh.. vrij rechtzinnig.”
“Ja”, vervolgt de sollicitant, “ik hoop dat u begrijpt dat ik dit niet
zomaar zeg. Maar ik vind het gewoon onbegrijpelijk dat ik dingen
in de Bijbel tegenkom, waar onze dominees nu juist zo tegen
waarschuwen. Vooral over dat geloven. Als de stokbewaarder aan
Paulus vraagt wat hij moet doen om behouden te worden, zegt hij
nota bene gelijk: geloof in Jezus Christus! Dat is nu het gevaar…
Tegenwoordig hoor je dat overal, je moet maar geloven, gewoon
geloven. Onze dominee zegt altijd, we kunnen niet, we zullen niet en
we willen niet. Ik geloof overigens wel dat Paulus begrepen heeft dat
het geloof een gave is, maar het lijkt erop dat hij dat soms gewoon
vergeet. Neem nou die teksten in 2 Korinthe 5. Daar schrijft hij dat
hij de mensen beweegt tot het geloof. Ja, sterker nog, hij smeekt de
mensen, namens God staat erbij, maar dat moet een latere toevoeging
zijn, om zich met God te laten verzoenen! Alsof het van de mens
af zou hangen…. Onbegrijpelijk vind ik ook in dit verband dat de
Heere Zelf ook gelijk begint met de oproep tot geloof en bekering. Ik
vraag me werkelijk af of dat wel zo gegaan is. Nogmaals, we kunnen
ons toch niet bekeren en we kunnen toch niet geloven? Als je dan
oproept om dat toch te doen, dan krijg je van die doe-het-zelvers, en
die hebben we al genoeg in onze dagen, zegt onze predikant.
En wat denkt u van die levensgevaarlijke leer van de algemene
verzoening? Ik vraag me echt af waarom de Bijbelschrijvers niet
zorgvuldiger waren als het gaat om de reikwijdte van de verzoening.
Zo hebben ze die algemene-verzoeningsdrijvers een stok in de hand
gegeven. Al die teksten waarin staat dat God ‘de wereld’ liefheeft, dat
Hij een verzoening is voor de zonden der, ja, let op, der ‘gehele wereld’,
dat Hij een Behouder is ‘aller mensen’, dat de zaligmakende genade
Gods verschenen is aan ‘alle mensen’, dat Hij wil dat ‘alle mensen’
zalig worden, enzovoort, enzovoort. Waarom hebben de auteurs
er niet gelijk bijgeschreven dat eigenlijk de ‘uitverkoren wereld’ en
‘allerlei mensen’ bedoeld worden. Dan hadden onze predikanten dat
niet hoeven uit te leggen en zou er niet zoveel misbruik van gemaakt
worden.”
Hier zwijgt hij. In de kamer is het nog steeds doodstil, hoewel hier en
daar wat ongemakkelijk heen en weer geschoven wordt.
Om zijn opvattingen nog wat verder te onderbouwen, vervolgt de
sollicitant: “Weet u, eigenlijk zit het Evangelie heel logisch in elkaar:
God is almachtig, dat staat vast. Als Hij wil dat alle mensen zalig
worden, dan zou dat ook gebeuren. Straks zal blijken dat niet alle
mensen zalig zijn, dus dan heeft God dat ook niet gewild. En die
teksten die aangeven dat God dat wel wil, nou ja, dat kun je verklaren
door het gegeven dat God een geopenbaarde en een verborgen wil
heeft. Wel, en als God niet wil dat alle mensen verlost worden, dan
is het logisch dat je niet iedereen op moet roepen tot geloof en
bekering, want dan bied je wellicht iemand iets aan voor wie het niet
bestemd is.
En daar waar staat dat het Evangelie aan alle mensen gepredikt moet
worden, wordt de uitwendige roeping bedoeld. Je moet dus voor de
zekerheid de beloften aan de mensen voorstellen en niet aanbieden. Je
moet ze vertellen dat ze eerst aan hun schuld ontdekt moeten worden
en vertellen hoe dat gaat. Het beste is als een ware dienstknecht
daarbij zijn eigen weg als voorbeeld en maatstaf gebruikt.
Ik vind het trouwens ook belangrijk dat een predikant vooral in
wensende zin spreekt, zoals ik al gezegd heb, bijvoorbeeld: we moeten
bekeerd worden, mocht de Heere ons dat ware geloof nog eens schenken,
God mocht ons nog eens genadig zijn, we moeten een nieuw hart ontvangen,
schenke God ons die wederbarende genade, enzovoorts. Dat is de ware
prediking!
Veel passages in de Bijbel komen hier wel niet mee overeen, maar er
zijn tegenwoordig gelukkig nog predikers in het land, die nog meer
licht kregen en dat gecorrigeerd hebben.
Even zwijgt de sollicitant, kijkt de kring rond en vervolgt: “Ik voel
me soms echt geroepen om mensen te waarschuwen tegen allerlei
wind van leer. We worden de laatste tijd steeds meer overspoeld met
geluiden die tegen de zuivere waarheid ingaan. Als je je verdiept
hebt in de aloude waarheid die bij ons nog gehoord mag worden en
die te vinden is in de prekenboeken, die de laatste tijd gelukkig op
grote schaal uitgegeven worden, zult u dat wel met mij eens zijn.
Even terzijde, vindt u het ook zo fijn dat onze predikanten zo vaak
de behoefte hebben om hun preken alvast in schrift uit te laten
geven? Ik zeg altijd tegen de jongeren: Jongelui, lees ze toch veel!
We hebben natuurlijk ook nog wat Oudvaders en Puriteinen, maar
eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ook velen van hen niet zo
dicht bij de waarheid gekomen zijn als de predikanten in onze tijd.
Maar goed, ik zei net aloude waarheid, omdat die al zeker meer dan
honderd jaar oud is en zelfs te vinden is bij sommige theologen die
nog eerder leefden! Hoe meer je je in die waarheid verdiept, hoe
meer je erachter komt dat er zoveel is dat de toets van rechtzinnigheid
niet kan doorstaan. En weet u, niet alleen nu hebben we te maken
met allerlei wind van leer, zelfs heel vroeger was dat al zo. U mag
best weten dat het voor mij dan ook schrikken was dat, nadat ik me
verdiepte in onze bevindelijk-gereformeerde waarheid, zelfs iemand
als Paulus die waarheid dus toch niet ten volle bracht. Ik heb het
daar al over gehad en ik begrijp dat dat veel onbegrip oproept. Ik wil
dan ook, als dat mag, toch nog even kort uitleggen wat ik daarmee
bedoelde. Kan dat nog even?”
De voorzitter kijkt de andere commissieleden aan. Omdat hij ziet dat
iedereen aandachtig luistert, knikt hij en zegt: “Ga door, we hebben
de tijd.”
De sollicitant vervolgt. “Ik wil dat dan doen aan de hand van enkele
van zijn preken die opgetekend staan in het boek Handelingen. U
weet dat onze predikanten altijd veel nadruk leggen op de totale
onmacht van de mens en heel voorzichtig zijn als het gaat om het
aanbod van genade, als er eigenlijk wel van aanbod gesproken kan
worden. Het is voor mij dan ook onbegrijpelijk dat Paulus dat toch
niet altijd ingezien heeft. In hoofdstuk 2 bijvoorbeeld spreekt Petrus
de Joden en allen die in Jeruzalem wonen toe. Hij geeft eerst een
verklaring van de gebeurtenissen (de vervulling met de Heilige
Geest). Vervolgens gaat hij vanuit het Oude Testament bewijzen dat
de Heere Jezus de Messias is. Voorts beschuldigt hij de Joden van
het feit dat zij Jezus hebben verworpen en zelfs gekruisigd hebben.
Gelukkig spreekt hij nog wel over schuld, over zondekennis. Maar
dan? Alle toehoorders worden verslagen, staat in vers 37, en roepen
uit: wat zullen wij doen mannen broeders? Dan volgt het antwoord
van Petrus aan allen: Bekeert u en een ieder van u worde gedoopt…
Er wordt in deze preek helemaal niet gesproken over de val, de
onmacht van de mens en de uitverkiezing! Nee sterker nog, er staat
dat niet alle verslagenen worden gedoopt, alleen diegenen die zijn
woord gaarne aannemen en geloven, vers 41en 44.
Gelukkig staat er aan het eind van het hoofdstuk nog wel dat de
Heere dagelijks toedeed tot de gemeente die zalig werden. Maar
helaas komt deze dingen in de preek zelf niet aan de orde!
Bij ons is het juist andersom. Gelukkig maar! De schuld wordt
aangewezen, de uitverkiezing gepredikt en de onmacht van de
mens benadrukt. Die oproep tot bekering, laat staan dat spreken
over aannemen, dat hoor je bij ons nauwelijks. We vinden dat maar
remonstrants. Logisch eigenlijk ook, wat de Heere Zelf zal dat wel
uitwerken in Zijn uitverkoren volk. Daar hoef je toch in de preek niet
zo op aan te dringen… Dan krijg je dus allemaal van die mensen die
het zelf kunnen.
Ook in hoofdstuk 13 van Handelingen komt duidelijk naar voren
dat Paulus de aloude waarheid nog niet helemaal begrepen
had. Paulus en de zijnen zijn in Antiochie en worden daar in de
synagoge uitgenodigd om een woord te spreken. Hij begint met
de geschiedenis om aan te tonen dat Jezus de beloofde Messias
is. Daarna zegt hij zomaar tot allen, u!, vers 26, dat het woord der
zaligheid tot hen gezonden is. Een algemeen aanbod dus! Hoe kon
hij nu weten of al die mensen wel uitverkoren waren? Hij verkondigt
vervolgens aan allen de belofte, namelijk dat een iegelijk die gelooft,
gerechtvaardigd wordt. Weer zo algemeen! Beseft Paulus dan niet
dat die belofte alleen voor de Zijnen geldt? Aangezien een prediker
niet weet wie dat zijn, moet hij de kenmerken preken en de belofte
alleen de schuldverslagenen voorhouden. En dan staat er gelukkig
wel weer aan het eind van het gedeelte dat er zovelen geloofden als er
verordineerd waren tot het eeuwige leven (vs. 48). Maar ook in deze
prediking wordt niet gesproken over de val, de onmacht van de mens,
de voorwaarde om eerst van zonden overtuigd te zijn, de weg van
Gods volk en de uitverkiezing. Snapt u nu wat ik bedoel?
Maar goed, het is weer een lang antwoord geworden en ik zou nog
veel meer kunnen noemen. In ieder geval onderschrijf ik de Bijbel
zeker, behalve dan de zojuist genoemde zaken.”
Inmiddels is het veel later geworden dan de bedoeling was. De
voorzitter staat op, bedankt de sollicitant voor zijn uitvoerige
antwoorden en vraagt hem even de kamer uit te gaan. Na enige
tijd wordt hij geroepen en ontvangt een blijde boodschap. Hij mag
werknemer worden. Dankbaar neemt hij dan ook dat aanbod aan.
Op de gang wordt hij nog even aangesproken door een van de oudere
bestuursleden. “Zeg” zo spreekt hij, terwijl hij de sollicitant even apart
neemt, “we zijn het bij ons wel niet zo gewend, maar ik wil je toch
vragen of je er nou ook persoonlijk iets van mag kennen..”
De sollicitant kijkt hem wat verbaasd aan, staart vervolgens naar zijn
schoenen en zegt niets. Even blijft het stil. Dan zegt het bestuurlid:
“Bid er maar veel om. Het is je in ieder geval van harte gegund! En
blijf maar volharden in deze leer der zaligheid.”
Ze nemen afscheid van elkaar en gaan hun eigen weg.
