Schriftuurlijk-bevindelijke prediking

[Spreeuw]

Schriftuurlijk bevindelijke prediking is een prediking van een predikant die zijn geestelijk leven herkent in de schrift en daaruit ook verkondigd (die dus niet alleen de schrift verkondigd, maar ook zijn beleving er aan koppelt).

Maar is de eigen beleving van een predikant niet subjectief? Wij mensen kunnen toch erg dwalen in onze geestelijke beleving? In dit kader moet ik denken aan de tekst: "Beproeft de geesten, of zij uit God zijn." Ik wil over een predikant zeer zeker niet koppelen aan een valse profeet....

1 Johannes 4:1
Geliefden, vertrouwt niet iedere geest, maar beproeft de geesten, of zij uit God zijn; want vele valse profeten zijn in de wereld uitgegaan. (NBG'51)

[Ronald]

Maar is de eigen beleving van een predikant niet subjectief? Wij mensen kunnen toch erg dwalen in onze geestelijke beleving? In dit kader moet ik denken aan de tekst: "Beproeft de geesten, of zij uit God zijn." Ik wil over een predikant zeer zeker niet koppelen aan een valse profeet....

1 Johannes 4:1
Geliefden, vertrouwt niet iedere geest, maar beproeft de geesten, of zij uit God zijn; want vele valse profeten zijn in de wereld uitgegaan. (NBG'51)

Gisteren juist een preek gehoord over 1 Johannes 4:1.
Wij hebben de taak als hoorder de bevindingen binnen de preek te toetsen aan de Schrift. Zodat wij weten dat het een schriftuurlijk-bevindelijke prediking is. Wanneer de bevindingen niet geplaatst kunnen worden binnen het woord van God, dan valt het schriftuurlijke weg en houden we een bevindelijke prediking over.

[Pcrtje]

Ik denk dat ik het niet beter kan verwoorden dan dat Gravo al deed. Lees maar mee:

De kern van 'bevindelijkheid" is dat de geestelijke waarheid (de waarheid van het geloof, van God, van de geestelijke dingen) niet objectief wordt vastgesteld, maar subjectief.
Er wordt in bevindelijke kringen ook wel gesproken van "onderwerpelijke" prediking die te verkiezen zou zijn boven "voorwerpelijke" prediking.
"Onderwerp" is de Nederlandse omzetting van het Latijnse subject.
"Voorwerp" is de Nederlandse omzetting van het Latijnse object.

In bevindelijke kring zijn de objectieve heilsfeiten van Jezus' leven, kruis en opstanding niet onwaar, maar ze hebben geen waarde, wanneer die heilsfeiten niet persoonlijk, subjectief, worden ervaren. Het gaat dus om de persoonlijke ervaring (bevinding) van het heil. Het heil van God bestaat pas in de persoonlijke toepassing. Alleen mensen die die kennis in het hart dragen, kunnen uitleggen wat het heil van God is.

Maar hoe controleer je nu of je eigen subjectieve kennis waar is? Het heeft immers niet zoveel zin om die kennis uit een boekje te leren, want dan zou het toch weer alleen objectieve kennis zijn, waar je innerlijk nog helemaal buiten staat.

Ter controle zijn er in de loop der tijd tal van kenmerken geformuleerd waaruit zou moeten blijken wat die subjectieve kennis nu allemaal is. Wat moet een wedergeboren, waarachtig kind van God allemaal hebben ervaren en meegemaakt.
Helaas is dit op veel plaatsen uitgemond in een grote hoeveelheid zeer gedetailleerde kenmerken, vaak gemoedstoestanden, bevindingen en ervaringen van het hart. Die je allemaal meegemaakt moet hebben!
Natuurlijk, slechts enkele mensen konden daar uiteindelijk aan voldoen. Het resultaat is een bomvolle kerk, met maar een paar mensen die echt de status van bekeerd of wedergeboren hebben.

Het valt gemakkelijk in te zien dat deze opsomming van kenmerken voor bevinding op zijn beurt eigenlijk ook weer een soort objectieve maatstaf is geworden. Als je alle meegemaakt hebt, aan alle criteria voldoet, dan ben je een waar kind van God. Het staat ook zwart op wit.

De praktijk is volgens mij, dat veel "ware kinderen van God" (die het allemaal echt bevindelijk hebben leren kennen) in feite niets anders hebben gedaan dan zich zorgvuldig in te lezen in de kenmerken. Om die kenmerken vervolgens aan zichzelf toe te kennen en op te leggen. Ze gaan de genoemde kenmerken als het ware in zichzelf meedragen. Ze bekleden zichzelf er mee. Ze kopiëren alle gevraagde zaken in hun eigen leven, zodat ze voor zichzelf en voor anderen met recht kunnen zeggen dat ze nu een waar kind des Heeren geworden zijn.
Ze gaan alle dingen waarover ze gelezen hebben om die reden ook allemaal zelf ervaren. Ze creëren zelf het broodnodige bewijs van echtheid. En zo moeilijk is dat niet, als men opgevoed en opgeroeid is in deze kringen. Veel is al bekend. Het gaat er alleen maar om aannemelijk te maken dat je dat zelf ook allemaal ervaren hebt:
Men moet zijn zonde en schuld inleven, een vertoornd God hebben ontmoet, gebukt moeten hebben onder het recht des Heeren, de vloek der wet hebben gevoeld, het verlossingswerk van Christus in veel aspecten hebben beleefd, de vrijkoping, verzoening, vergeving en verlossing. Ook moet men hete tranen hebben geschreid van dankbaarheid. Kortom, allerlei gemoedstoestanden zijn gewoon uit een boekje te halen (er zijn nogal wat bevindelijke boekjes in omloop). Als men zich op de juiste manier inleeft en inbeeldt, gaat men voldoen aan de vele kenmerken die gevraagd worden. Zo kan men de status van een echt, waarachtig wedergeboren kind van God krijgen.

Er is overigens geen andere manier. In dit soort stringente geloofskringen moet men zichzelf wel tot de ware kerk forceren, omdat er werkelijk niemand is die dat aanreikt. Op geen enkele manier wordt de weg tot de waarachtig bekering geopend. "God moet het doen", heet het dan. Maar de ervaring van iedereen is dat als het aan God of aan mensen ligt, er nooit wat zal gebeuren. Het veelgenoemde krachtdadige genadewerk van God, waarop iedereen zit te wachten, komt in de praktijk namelijk nauwelijks voor. Soms gaan alleen de dominee en de ouderling door voor ware kinderen van God.
Nou, dan weet je het wel, als het om jezelf gaat!
Dat wordt niks!
Je moet jezelf toegang verschaffen! (En die enige mogelijkheid wordt dan weer met de zwaarste straffen bestraft in veel bevindelijke kerken).

Ik denk dat de praktijk van veel predikanten en ouderlingen die deze status hebben, toch bovengenoemde praktijk is.
In feite zijn ze carrière-bekeerden, die zich met een zekere moed en een dosis toneelspel of theater van de vooraanzittingen in menig bevindelijk gereformeerd kerkverband hebben verzekerd. Het is ook heel aantrekkelijk: heb je je eenmaal verzekerd van een rechtmatige bekering (die door anderen als waar wordt aangenomen) dan staan een levenslange bewondering en zelfs verering voor je klaar. En aan het einde van je leven ga je ook nog eens naar de hemel (terwijl het overgrote deel van de kerk meent verloren te gaan).

Dit alles is natuurlijk tot schade van de gewone gelovige in die kerken die zich onwaardig voelen om ook maar aan de minste van de genoemde kenmerken te kunnen houden.

In feite zijn dit natuurlijk de ware kinderen van God. Zij hebben niet die gewiekstheid en theatrale mogelijkheden als al die emotionele, tranentrekkende, maar o zo dominante donderende dominees. Zij zijn de zwakken en de kleinen in het kerkverband. Zijn staan buiten het machtsspel dat altijd gespeeld wordt in al die domineeskerken.
Maar juist deze eenvoudige gelovigen zijn Gods oogappel, is mijn vaste overtuiging. Wat zij van Gods goedheid en liefde ervaren, kom je bij de cariere-bekeerden niet tegen, maar dat is wel waar het in de bevinding eigenlijk om zou moeten gaan. Dat je ervaart dat God liefde is.

Bevindelijk kerken.
Mijn stelling zou zijn: vooral de eenvoudige gewone gelovigen (die als onbekeerd doorgaan bij de geestelijke leidslieden) zijn de ware kinderen van God. Zij ervaren Gods heil, zij zijn de ware bevindelijken.

De geestelijke leidslieden daarentegen (die in de ogen van al dat kerkvolk doorgaan voor die zeldzame waarachtige kinderen van God), zij zijn in feite degenen die hun eigen onbenaderbare geloof hebben ontworpen en verwoord. En zij hebben daarmee de toegangspoort tot dit geloof alleen voor zichzelf ontsloten. Daarmee zijn het uiterlijk wel de machthebbers in bevindelijke kring, maar van binnen nemen zij toch geen deel aan het heil van God, dat nu juist voor de armen van geest is gereserveerd.

Er is dus nog hoop voor het bevindelijk christendom.
Want er is nog geloof.
Alleen op andere plaatsen dan veel mensen denken.

[Bambi]

Enkele maanden geleden voelde ik me ineens heel erg rot.
Ik voelde me totaal waardeloos en vond het leven totaal waardeloos.
Maar het ergste was: ik had het gevoel dat ik God kwijt was, dat Hij me gedumpt had.

Ik heb het toen uitgeschreeuwd naar Hem: "Waarom hebt U me losgelaten, waarom voel ik me zo?"
Toen herinnerde God me fijntjes aan een vraag die ik Hem kort daarvoor had gesteld, nl.: "Laat me de ellende-kennis voelen."
Toen was het snel bekeken, ik heb toen gezegd: "Laat die ellende-kennis maar zitten, laat me Uw Liefde maar voelen, want ik kan niet zonder U."

Sindsdien laat Hij me op alle mogelijke manieren Zijn Liefde zien en voelen.

[Ronald]

Ik denk dat ik het niet beter kan verwoorden dan dat Gravo al deed. Lees maar mee:

De kern van 'bevindelijkheid" is dat de geestelijke waarheid (de waarheid van het geloof, van God, van de geestelijke dingen) niet objectief wordt vastgesteld, maar subjectief.
Er wordt in bevindelijke kringen ook wel gesproken van "onderwerpelijke" prediking die te verkiezen zou zijn boven "voorwerpelijke" prediking.
"Onderwerp" is de Nederlandse omzetting van het Latijnse subject.
"Voorwerp" is de Nederlandse omzetting van het Latijnse object.

In bevindelijke kring zijn de objectieve heilsfeiten van Jezus' leven, kruis en opstanding niet onwaar, maar ze hebben geen waarde, wanneer die heilsfeiten niet persoonlijk, subjectief, worden ervaren. Het gaat dus om de persoonlijke ervaring (bevinding) van het heil. Het heil van God bestaat pas in de persoonlijke toepassing. Alleen mensen die die kennis in het hart dragen, kunnen uitleggen wat het heil van God is.

Maar hoe controleer je nu of je eigen subjectieve kennis waar is? Het heeft immers niet zoveel zin om die kennis uit een boekje te leren, want dan zou het toch weer alleen objectieve kennis zijn, waar je innerlijk nog helemaal buiten staat.

Ter controle zijn er in de loop der tijd tal van kenmerken geformuleerd waaruit zou moeten blijken wat die subjectieve kennis nu allemaal is. Wat moet een wedergeboren, waarachtig kind van God allemaal hebben ervaren en meegemaakt.
Helaas is dit op veel plaatsen uitgemond in een grote hoeveelheid zeer gedetailleerde kenmerken, vaak gemoedstoestanden, bevindingen en ervaringen van het hart. Die je allemaal meegemaakt moet hebben!
Natuurlijk, slechts enkele mensen konden daar uiteindelijk aan voldoen. Het resultaat is een bomvolle kerk, met maar een paar mensen die echt de status van bekeerd of wedergeboren hebben.

Het valt gemakkelijk in te zien dat deze opsomming van kenmerken voor bevinding op zijn beurt eigenlijk ook weer een soort objectieve maatstaf is geworden. Als je alle meegemaakt hebt, aan alle criteria voldoet, dan ben je een waar kind van God. Het staat ook zwart op wit.

De praktijk is volgens mij, dat veel "ware kinderen van God" (die het allemaal echt bevindelijk hebben leren kennen) in feite niets anders hebben gedaan dan zich zorgvuldig in te lezen in de kenmerken. Om die kenmerken vervolgens aan zichzelf toe te kennen en op te leggen. Ze gaan de genoemde kenmerken als het ware in zichzelf meedragen. Ze bekleden zichzelf er mee. Ze kopiëren alle gevraagde zaken in hun eigen leven, zodat ze voor zichzelf en voor anderen met recht kunnen zeggen dat ze nu een waar kind des Heeren geworden zijn.
Ze gaan alle dingen waarover ze gelezen hebben om die reden ook allemaal zelf ervaren. Ze creëren zelf het broodnodige bewijs van echtheid. En zo moeilijk is dat niet, als men opgevoed en opgeroeid is in deze kringen. Veel is al bekend. Het gaat er alleen maar om aannemelijk te maken dat je dat zelf ook allemaal ervaren hebt:
Men moet zijn zonde en schuld inleven, een vertoornd God hebben ontmoet, gebukt moeten hebben onder het recht des Heeren, de vloek der wet hebben gevoeld, het verlossingswerk van Christus in veel aspecten hebben beleefd, de vrijkoping, verzoening, vergeving en verlossing. Ook moet men hete tranen hebben geschreid van dankbaarheid. Kortom, allerlei gemoedstoestanden zijn gewoon uit een boekje te halen (er zijn nogal wat bevindelijke boekjes in omloop). Als men zich op de juiste manier inleeft en inbeeldt, gaat men voldoen aan de vele kenmerken die gevraagd worden. Zo kan men de status van een echt, waarachtig wedergeboren kind van God krijgen.

Er is overigens geen andere manier. In dit soort stringente geloofskringen moet men zichzelf wel tot de ware kerk forceren, omdat er werkelijk niemand is die dat aanreikt. Op geen enkele manier wordt de weg tot de waarachtig bekering geopend. "God moet het doen", heet het dan. Maar de ervaring van iedereen is dat als het aan God of aan mensen ligt, er nooit wat zal gebeuren. Het veelgenoemde krachtdadige genadewerk van God, waarop iedereen zit te wachten, komt in de praktijk namelijk nauwelijks voor. Soms gaan alleen de dominee en de ouderling door voor ware kinderen van God.
Nou, dan weet je het wel, als het om jezelf gaat!
Dat wordt niks!
Je moet jezelf toegang verschaffen! (En die enige mogelijkheid wordt dan weer met de zwaarste straffen bestraft in veel bevindelijke kerken).

Ik denk dat de praktijk van veel predikanten en ouderlingen die deze status hebben, toch bovengenoemde praktijk is.
In feite zijn ze carrière-bekeerden, die zich met een zekere moed en een dosis toneelspel of theater van de vooraanzittingen in menig bevindelijk gereformeerd kerkverband hebben verzekerd. Het is ook heel aantrekkelijk: heb je je eenmaal verzekerd van een rechtmatige bekering (die door anderen als waar wordt aangenomen) dan staan een levenslange bewondering en zelfs verering voor je klaar. En aan het einde van je leven ga je ook nog eens naar de hemel (terwijl het overgrote deel van de kerk meent verloren te gaan).

Dit alles is natuurlijk tot schade van de gewone gelovige in die kerken die zich onwaardig voelen om ook maar aan de minste van de genoemde kenmerken te kunnen houden.

In feite zijn dit natuurlijk de ware kinderen van God. Zij hebben niet die gewiekstheid en theatrale mogelijkheden als al die emotionele, tranentrekkende, maar o zo dominante donderende dominees. Zij zijn de zwakken en de kleinen in het kerkverband. Zijn staan buiten het machtsspel dat altijd gespeeld wordt in al die domineeskerken.
Maar juist deze eenvoudige gelovigen zijn Gods oogappel, is mijn vaste overtuiging. Wat zij van Gods goedheid en liefde ervaren, kom je bij de cariere-bekeerden niet tegen, maar dat is wel waar het in de bevinding eigenlijk om zou moeten gaan. Dat je ervaart dat God liefde is.

Bevindelijk kerken.
Mijn stelling zou zijn: vooral de eenvoudige gewone gelovigen (die als onbekeerd doorgaan bij de geestelijke leidslieden) zijn de ware kinderen van God. Zij ervaren Gods heil, zij zijn de ware bevindelijken.

De geestelijke leidslieden daarentegen (die in de ogen van al dat kerkvolk doorgaan voor die zeldzame waarachtige kinderen van God), zij zijn in feite degenen die hun eigen onbenaderbare geloof hebben ontworpen en verwoord. En zij hebben daarmee de toegangspoort tot dit geloof alleen voor zichzelf ontsloten. Daarmee zijn het uiterlijk wel de machthebbers in bevindelijke kring, maar van binnen nemen zij toch geen deel aan het heil van God, dat nu juist voor de armen van geest is gereserveerd.

Er is dus nog hoop voor het bevindelijk christendom.
Want er is nog geloof.
Alleen op andere plaatsen dan veel mensen denken.

Deze uitleg vind ik wel zwart/wit.
Bovenstaande uitleg gaat met name over de extreem bevindelijke prediking.

Er zijn gewoon grenzen aan de bevindelijke prediking. En zoals je hierboven schetst worden de grenzen van algemeen bevindelijke prediking overschreden.

Paulus schreef ook bevindelijke brieven, maar nooit extreem bevindelijk. Gelukkig niet, want als Paulus zijn persoonlijke bevindingen zou gaan voorschrijven, dan zou iedereen minstens drie dagen blind moeten zijn.

[schelpje3]

Paulus schreef ook bevindelijke brieven, maar nooit extreem bevindelijk. Gelukkig niet, want als Paulus zijn persoonlijke bevindingen zou gaan voorschrijven, dan zou iedereen minstens drie dagen blind moeten zijn.

Als er één bevindelijk predikte, was het Paulus wel. En als er één prediker hier op dit forum geciteerd wordt, is het Paulus wel.
Ik bedoel maar...

[Ronald]

Wat bedoel je te zeggen schelpje3?

Schrijft Paulus extreem bevindelijk of algemeen bevindelijk?

[mealybug]

Als er één bevindelijk predikte, was het Paulus wel. En als er één prediker hier op dit forum geciteerd wordt, is het Paulus wel.
Ik bedoel maar...

Paulus schrijft dat de Geest werkt zoals de wind waait.
En gij weet NIET hoe Die waait etc.
Nou blijkt uit bovenstaande beschrijving dat de bevindelijken dus wel degelijk menen te weten hoe de Wind waait.

[Ronald]

Paulus schrijft dat de Geest werkt zoals de wind waait.
En gij weet NIET hoe Die waait etc.
Nou blijkt uit bovenstaande beschrijving dat de bevindelijken dus wel degelijk menen te weten hoe de Wind waait.

Volgens mij schrijf je nu over de werkingen van de Heilige Geest.
De "algemeen" bevindelijke prediking getuigt meer over de uitwerking van de Heilige Geest.
En deze is wel in algemene woorden te bevatten.

[Spreeuw]

Paulus schrijft dat de Geest werkt zoals de wind waait.
En gij weet NIET hoe Die waait etc.
Nou blijkt uit bovenstaande beschrijving dat de bevindelijken dus wel degelijk menen te weten hoe de Wind waait.

Dat zal wellicht zo zijn maar de Heilige Geest doet niet iets wat de Vader en de Zoon niet willen. De H. Geest werkt dusdanig dat het naar Gods raadsbesluit is, al het andere is van de duivel.

[schelpje3]

Wat bedoel je te zeggen schelpje3?

Schrijft Paulus extreem bevindelijk of algemeen bevindelijk?

Niet extreem noch algemeen.
Paulus schrijft en preekt vanuit de bevinding, oftewel, hij spreekt er niet over maar uit.
Het Ware geloof gaat altijd gepaard met bevinding.

[schelpje3]

Ik ging naar de vragenrubriek en laat ds Vreugdenhil nu net een antwoord gegeven hebben op een vraag van iemand:

Ik begin met een paar belangrijke vragen die je stelt. Het is waar dat er verschil is in de prediking binnen de Ger. Gem., maar dat is helemaal niet erg. Zoals je schrijft, hangt dat ook samen met karakters en de persoonlijke leiding van de Heere met ieder mens. Bevinding hoeft geen voorwaarde te zijn. Maar als je schrijft dat je door de ‘bevinding’ die gepreekt wordt het idee krijgt dat er voorwaarden zijn om vergeving te ontvangen in Christus, kun je het je toch wel voorstellen dat vergeving niet uit de lucht komt vallen en dat vergeving pas werkelijkheid kan worden als je aan je zonden wordt ontdekt en je schuld voor God beleeft. Dat zijn geen voorwaarden, maar dat is wel de weg waarlangs de Heere je leidt om te mogen komen tot vergeving. Ik denk ook dat bevinding voor ieder mens verschillend kan zijn, maar er zijn wel vaste ijkpunten zoals ellende, verlossing en dankbaarheid, zoals geloof, hoop en liefde.

Wat belangrijk is, is dat bevinding niet op schema gebracht wordt. Bevinding gaat over de beleving van het geloof en dat is voor ieder noodzakelijk. In plaats van ‘bevindelijk’ geloof kun je ook zeggen: ‘echt’ geloof of ‘levend’ geloof. Misschien heb je een verkeerd beeld van wat nu eigenlijk bevinding is. Ik geef hieronder een citaat uit mijn boek “Omgang met God”, dat gaat over het thema bevinding.

“Met het woord ‘bevinding’ wordt aangeduid dat het Evangelie weerklank vindt in onze ervaring. Van God uit gezien is het een werk van de Heilige Geest, die werkt door het Woord. Van ons uit gezien gaat het om de wijze waarop het geloof functioneert in het omgaan met God en het luisteren naar Zijn Woord, maar ook wat daarvan de gevolgen zijn voor onze houding met betrekking tot de wereld om ons heen. Het christelijk geloof kan nooit alleen maar een puur verstandelijk beamen van het Evangelie zijn, dat verder de diepere lagen van ons bestaan ongemoeid laat. Je zou bevinding dus ook kunnen noemen: ‘beleefd geloof’ of ‘geloofservaring’.

Het gaat er niet om dat we ons geloof als waar bevinden, maar dat we Gods Woord waar bevinden, en dat kan alleen door het geloof. Het gaat dus om de manier waarop het geloof wordt beleefd. Als het geloof immers geen weerklank vindt in onze ervaring en als het geen gevolgen heeft voor ons dagelijks leven, is het geen echt geloof.

Geloof en bevinding

Wat moet de functie van de bevinding zijn binnen het leven van de gelovige? Ik denk dat de bevinding geen aparte functie heeft naast het geloof of los van het geloof. Ik durf zelfs de stelling aan dat bevinding onlosmakelijk verbonden is met het geloof. Het is beleefd geloof. Anders is het geloof niet echt. In de bevinding hebben we te maken met de ervaringskant van het geloof. De relatie met God is een geloofsrelatie. Het geloof reageert op het Woord en leeft uit het Woord. Er is dus tussen geloof en bevinding geen tegenstelling. De bevinding is bevinding van het geloof, het geloof in zijn werkzaamheid, het geloof ‘in oefening’. Het geloof dat zich oefent in het ‘amen’ zeggen op Gods Woord.

God openbaart zich door Woord en Geest. Daardoor werkt en versterkt Hij het geloof. En dat geloof is alleen dan een waar geloof als de totale mens erbij betrokken is met hart en verstand, gevoel en wilsleven. Gods openbaring vindt weerklank in onze ervaring. Bevinding is vrucht van de ontmoeting met God. Het gaat om de ervaring van de werkelijkheid van de levende God in geloofsverbinding met Christus door het werk van de Heilige Geest. Het gaat om dingen die zo hoog en zo diep zijn, dat ons hele bestaan erdoor geraakt wordt. Woorden als ‘wedergeboorte’ en ‘bekering’ zijn nodig om die ervaring aan te duiden. Onze gereformeerde belijdenis doet dat ook.

En vanuit die fundamentele aanraking door de Heilige Geest kan de ‘vreze des Heeren’ opbloeien, die eerbiedige en vertrouwelijke omgang met de levende God. Het gaat dus om persoonlijke geloofservaring, die ontstaat vanuit de openbaring van God, de ontmoeting met God. Jezus leeft! Hij is opgestaan uit de doden. Hij wandelt onder ons in het gewaad van Zijn Woord. Dat is werkelijkheid, meer dan beeldspraak. Hij komt Zelf tot ons in het Woord en in het sacrament en Hij openbaart Zich daarin als de Levende God.”

Omdat je het over verschillende karakters hebt zou je hoofdstuk 13 kunnen lezen over karakter en geloofsbeleving. Wat je zegt over de prediking kun je uitgebreider vinden in hoofdstuk 8 waar het gaat over bevindelijk gereformeerde prediking.

Ik hoop dat je er een beetje wijs uit kunt worden. Je hebt belangrijke vragen gesteld en ik heb geprobeerd om daar eerlijk op in te gaan. Sterkte met de doordenking van dit alles.

Met vriendelijke groet,
Ds. C. G. Vreugdenhil

[Ronald]

Mooi omschreven van dominee Vreugdenhil.
Hieruit kan je ook concluderen dat bevindelijke prediking voorkomt in meer dan alleen de behoudende kerken.

De bevindindelijke prediking welke pcrtje omschreef komt alleen in zeer behoudende kringen voor.

[mealybug]

Liefde
Vreugde
Vrede
Geduld
Vriendelijkheid (of: goedertierenheid)
Goedheid
Geloof (of: trouw, of: vertrouwen)
Zachtmoedigheid
Zelfbeheersing (of: matigheid)

Dat zijn de vruchten van de Geest.

Pas als iemand al deze karkatereigenschappen laat zien en God voor alles dankt , ben ik er van overtuigd dat hij de ware geloofservaring bevonden heeft.

[learsi]

Gloofsbevinding gaat over andere zaken dan die jij noemt.
Dat wat het geloof ervaart, vanaf dat er geloof is in de mens.
Jij hebt het over een volwassen gelovige.

h.g.
Learsi