Kerkelijk nieuws

[J.A.]

Hij had kanker...al ruim een jaar,
maar de laatste weken is het heel hard gegaan...

[LeChat]

Hij zou vanmorgen nog voorgaan in zijn gemeente.

Dit is niet waar, hij was al een paar weken te ziek om voor te gaan...

Het stond nog wel in de Saambinder, wellicht dat Eveline zich daarop baseert.

[J.A.]

Hij zou vanmorgen nog voorgaan in zijn gemeente.

Dit is niet waar, hij was al een paar weken te ziek om voor te gaan...

Het stond nog wel in de Saambinder, wellicht dat Eveline zich daarop baseert.

Dat begrijp ik, maar ik wilde toch even aangeven dat dit niet juist was...!

[pannenkoek]

dan is dat een slordige fout van degene die de preekbeurten door geeft. Als iets niet doorgaat moet hij dat afmelden.

[J.A.]

Pannenkoek: we weten niet of ze het vanuit de Saambinder weet...

De dominee heeft vaak in het kerkelijk nieuws laten zetten dat hij dan en dan voor wilde gaan,
maar met voorbehoud van...
vaak dacht hij zaterdags dat hij wel kon preken, maar ging het zondagsmorgens toch niet...
dan was het gewoon leesdienst, maar kon hij s'avonds bv weer wel voorgaan!

Maar daar gaat het niet meer om!
Hij is niet meer, en mag nu eeuwig God grootmaken!

zijn gezin, familie, gemeente moeten verder zonder hem...en dat zal niet meevallen.

[LeChat]

dan is dat een slordige fout van degene die de preekbeurten door geeft. Als iets niet doorgaat moet hij dat afmelden.

Dat hoeft niet persé, sommige wijzigingen worden wel tijdig doorgegeven maar niet op tijd verwerkt door de Saambinder...

Maar goed, dat alles is totaal onbelangrijk vergeleken bij het heengaan van ds. De Jongste. Voor hem een goede ruil, voor zijn gezin en gemeente een groot gemis!

[Heus]

Ds. Mallan overleden

In zijn woonplaats Alblasserdam is donderdagmiddag ds. F. Mallan overleden. De emeritus predikant van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland was 85 jaar.

Frans Mallan werd op 18 april 1925 te Rotterdam-Kralingen geboren. Hij was 20 jaar toen hij door het curatorium van de Gereformeerde Gemeenten toegelaten werd tot de studie voor predikant. Ds. G. H. Kersten, ds. J. Fraanje en dr. C. Steenblok waren zijn docenten.

In 1948 werd hij op 23-jarige leeftijd door ds. J. Fraanje bevestigd als predikant van de gereformeerde gemeente te Bruinisse. Hij ging met de ‘scheuring’ van 1953 mee en werd predikant bij de toen ontstane Gereformeerde Gemeenten in Nederland. Ds. Mallan was achtereenvolgens predikant in Veenendaal (1960), Gouda (1968), Vlaardingen (1972), Rhenen (1976) en Alblasserdam (1984).

In 1996 ging ds. Mallan op 71-jarige leeftijd om gezondheidsredenen met emeritaat. Sedertdien bevestigde hij nog huwelijken en leidde hij nog doopdiensten.

Ds. Mallan vervulde als centrale figuur binnen zijn kerkverband vele functies. In 1966 volgde hij dr. Steenblok op als hoofdredacteur van het kerkblad De Wachter Sions. Ook was hij meer dan veertig jaar docent van de Theologische School van zijn kerkverband. Hij leidde vijftien studenten op tot predikant.

Ds. Mallan schreef vele boeken, waaronder een catechismusverklaring en vele prekenboeken. Van zijn hand waren ook “Uit ons uitgegaan” en “De waarheid hogelijk geboden”.In beide boeken geeft hij zijn visie op de na-oorlogse ontwikkelingen die in 1953 hebben geleid tot de scheuring met de Gereformeerde Gemeenten.

In 2009 interviewde het Reformatorisch Dagblad ds. Mallan voor het laatst: In de leer bij de hoogste Docent. Een jaar daarvoor stond ds. Mallan zestig jaar in het ambt: Verlangen naar het einde.

Bron: Refdag.nl

[Heus]

In memoriam: Ds. F. Mallan 1925-2010

BARNEVELD – Onze geliefde ambtsbroeder ds. F. Mallan, emeritus predikant van het kerkverband van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland, is gisteren in de leeftijd van 85 jaar overleden.

Zijn sterven is zowel voor zijn familie, als voor het gehele kerkelijke leven en de kring van de predikanten een grote slag. Vanwege zijn beminnelijk karakter, ambtelijke ervaring en geestelijke kennis was hij voor ons allen een vader. Hij had immers onderwijs van de hemelse Academie ontvangen.

De Heere leerde hem als kind van zes jaar het dodelijkst tijdsgewricht inleven, nadat de Heere hem eerst zijn zonde had laten zien. Gisteren mocht hij sterven, maar op zesjarige leeftijd moest hij sterven en God ontmoeten. Maar in plaats van te moeten sterven, kreeg hij te geloven dat hij als een vuurbrand uit het vuur was gerukt. Hij was elf jaar toen Christus als de Persoon des Middelaars Zich aan zijn ziel openbaarde. Enkele jaren later mocht hij weten met een Drie-enig God verzoend te zijn.

Op twintigjarige leeftijd werd hij als theologisch student aangenomen, en drie jaar later als leraar aan zijn eerste gemeente te Bruinisse verbonden. In 1953 vond de watersnood plaats, en enkele maanden later de droevige scheuring in de Gereformeerde Gemeenten, die ook in zijn leven diepe sporen heeft nagelaten. Hij heeft daarna nog de gemeenten van Veenendaal, Gouda, Vlaardingen, Rhenen, en Alblasserdam gediend.

In 1996 heeft hij om gezondheidsredenen eervol emeritaat gekregen. Vanaf 2008 heeft hij geen ambtelijke arbeid meer verricht, hoewel hij met de leraars en gemeenten meeleefde.

Toen ds. Mallan in Rhenen stond, vond er in 1980 opnieuw een droevige scheuring plaats. Gelukkig heeft hij nog meegemaakt dat de wond grotelijks geheeld werd. Dat was hem tot blijdschap.

Op een prakticale en vaderlijke wijze gaf hij de theologiestudenten les. Hij hield ons altijd voor om een eenvoudige Schriftuurlijk-bevindelijke preek te houden. Hij benadrukte altijd dat de prediking een verkondiging dient te zijn van Wet en Evangelie. Het Evangelie moet als blijde boodschap van Gods genade tot zaligheid van schuldige zondaren aan alle hoorders gepredikt worden. Als een leraar bedenkt dat zijn hoorders onder een ruime evangelieprediking nog verloren zullen gaan, geeft dat de rechte bewogenheid.

We hebben wel eens op de studeerkamer zo van hart tot hart gesproken dat er van les krijgen niet veel meer kwam. Al bleef hij docent, toch was hij klein en nietig in eigen ogen. Temeer als hij sprak over zijn God en Vader in Christus, Die hem nu van eeuwigheid had liefgehad en Christus op aarde zond om ook voor hem Zijn bloed te storten. Daarom wees hij altijd in woord en geschrift op het Goddelijke welbehagen, waardoor het een zalig worden uit vrije genade is, zonder dat er iets van de mens in aanmerking komt.

Ds. Mallan kon woensdag tijdens de bevestigingsdienst van ds. A. van Voorden in Opheusden goed meeluisteren, zodat hij tegen zijn dochter zei de voorsmaken van de eeuwige zaligheid te mogen proeven. Hij heeft thans zijn wens verkregen!

We zijn bedroefd om zijn heengaan, maar verblijd omdat hij nu eeuwig met God gemeenschap mag hebben.

Ds. J. Roos

[TheKeimpe]

Niet lelijk bedoeld, maar gebruikt ds. Roos altijd dit soort taal?

[appelflap]

Ook absoluut niet lelijk bedoeld, maar dat hoort een beetje bij het kerkverband. Ds. Roos valt nog wel mee wat dat betreft, maar ik denk dat hij het hier wat extra gedaan heeft, omdat dat wel bij ds. Mallan past.

[Heus]

Ds. Mallan begraven

ALBLASSERDAM – Ds. F. Mallan, emeritus predikant van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland, is vanmorgen te Alblasserdam begraven.

De predikant, die 85 jaar werd, heeft een belangrijke plaats in het kerkverband ingenomen. Voor de plechtigheid bestond grote belangstelling.

Naast het eigen kerkgebouw aan de Kerkstraat waren ook de gereformeerde Havenkerk, de Eben Haëzerkerk van de gereformeerde gemeente en de Grote Kerk beschikbaar. Vanaf parkeerplaats Souburgh reden pendelbussen. De Kerkstraat was tijdelijk afgesloten voor het verkeer.

De rouwdienst werd geleid door ds. J. Roos uit Barneveld, die sprak over Openbaring 7:9-17, waarbij het accent lag op vers 9 („Na dezen zag ik, en zie, een grote schare, die niemand tellen kon”), en vers 14 („Dezen zijn het die uit de grote verdrukking komen; en zij hebben hun lange klederen gewassen en hebben hun lange klederen wit gemaakt in het bloed des Lams”).

Ds. Roos zei dat de blijdschap de droefheid overheerste. „Ds. Mallan mag nu Christus aanschouwen in eeuwigheid. De Heere heeft hem voor het oordeel weggenomen. Hij mag nu staan voor de troon van God, gekleed in lange witte klederen, samen met allen die uit de grote verdrukking komen.” Ds. Roos noemde ds. Mallan „de vader van ons kerkverband.” „De leer die ds. Mallan heeft gebracht, is de enige zuivere leer der waarheid.”

Aan het graf sprak ds. A. van Voorden uit Opheusden over Job 19:25-27 („Want ik weet: mijn Verlosser leeft”) en over Job 3:17 en 18 („Daar rusten de vermoeiden van kracht”). Een zoon van de overledene, Jan Mallan, sprak een dankwoord.

Bron: Refdag.nl

[Juliah]

Was hij een beetje de 'Paus' van de Gergem in Ned?
Ik vind het zo bijzonder dat er duizenden mensen op af komen en zelfs pendelbussen geregeld worden. Daarnaast verbaast de volgende zin mij:

„Ds. Mallan mag nu Christus aanschouwen in eeuwigheid. De Heere heeft hem voor het oordeel weggenomen. Hij mag nu staan voor de troon van God, gekleed in lange witte klederen, samen met allen die uit de grote verdrukking komen.”

Het kerkverband ken ik eigenlijk niet, maar de indruk die het bij mij heeft gemaakt is er een van: niemand ooit op aarde zal weten of hij/zij een kind van God is/behouden/uitverkoren (mbt toeëigening van het heil). Juist een kerkgenootschap dat m.i. de deur op een kiertje heeft staan geeft hier een bevestiging. Ook niet over anderen? Is dit ook zo met de 'Oudvaders'?

Wie kan mij dit duidelijk maken? Ik doel dus op de toon van het artikel, en vel geen persoonlijke oordeel. Ik vind het juist heel mooi als mensen weten dat ze in Christus sterven en leven, daar wil ik niets aan af doen.

[gravo]

Het overlijden van ds. F. Mallan maakt bij mij zeker gevoelens wakker. Helaas kan ik hem niet anders herinneren dan als de predikant die zich met een eigen strikte interpretatie van het gereformeerd protestantisme buiten elke samenwerking met andere kerken en christenen geplaatst heeft en niet heeft nagelaten om de strijd met de andere christenen en in het bijzonder met de Geref. Gem. synodaal, waaruit zijn kerkverband is voortgekomen, aan te wakkeren en in stand te houden.

Zijn leer heb ik altijd verfoeilijk gevonden. De nadruk werd in dit kerkverband zozeer gelegd op de predestinatie, dat het er op leek alsof God zelf gebonden was aan Zijn eigen besluit en er daarom voor barmhartigheid en genade geen enkele plaats was.
De verhouding tussen het vermeend aantal ware gelovigen en ongelovigen is nergens zo uit verhouding geraakt als onder deze prediking. Bijna niemand werd in staat gesteld om zichzelf als ware wedergeboren christen te erkennen. Het waren uiteindelijk slechts de predikanten en een enkele ouderling die konden doorgaan voor Gods ware kinderen. Met alle ongebreidelde geestelijke macht en autoriteit die hiermee gepaard is gegaan.

Pijnlijk duidelijk werd dit altijd al in de begrafenissen die vanuit dit kerkverband werden gehouden: nooit ofte nimmer werd er de bevestiging gegeven dat een gewoon kerklid genade kende. Men was het er stilzwijgend over eens, dat allen buiten het enige ware kerkverband der Ger. Gem. in Ned en de meesten binnen dat kerkverband voor eeuwig verloren waren.
Alleen van de predikanten werd onomwonden en met een zeer merkwaardig aandoende zekerheid gezegd, dat zij door God gekend waren en in de eeuwige zaligheid zouden ingaan. Zo ook hier weer bij ds. F. Mallan, van wie nu, als in een eigentijds heiligenleven, gezegd wordt dat hij reeds op 6-jarige leeftijd al werkingen van God aan zijn hart heeft mogen ervaren. Dit staat in zo'n schril contrast met het geestelijk oordeel dat het kerkverband de overige leden over zichzelf doet vellen, dat de uitkomst van deze leer, namelijk dat er maar een handvol mensen ten hemel zullen gaan en een wereldwijde christenheid zich bedriegt voor de eeuwigheid, de leer hiermee ook volkomen ongeloofwaardig maakt.

Het sterven van een mens is altijd een indrukwekkend gebeuren. Ons komt het laatste oordeel niet toe. Maar er is wel degelijk ook door ds. F. Mallan een verantwoordelijkheid genomen voor de boven beschreven ontwikkeling in zijn kerkverband.

Ik daag elk Ger. Gem. in Ned lid uit om dit openlijk tegen te spreken en te getuigen dat hij dezelfde genade deelachtig geworden is als waar nu over ds. F. Mallan van wordt gesproken. Ik denk, niemand zal dat doen.

Wil dit kerkverband in de lijn van deze voorganger doorgaan, dan kan het bijna niet anders of niemand zal kunnen tegenspreken, dat die heilszekerheid voor het eigen persoonlijk leven er niet is en dat men alleen van voorgangers als. ds. F. Mallan gelooft dat ze door God gezaligd zijn. Dit is namelijk de kern van de leer van dit kerkverband.

Wij moeten de geesten onderscheiden en op de uitkomst, het einde en de vruchten letten. Welnu, met treurnis stel ik vast, dat hier een kerkverband overblijft dat zichzelf identificeert als de ware kerk, maar niettemin zo overtuigd is dat haar eigen ongeloof, onbekeerlijkheid en geestelijke doodstaat direct met Gods raad te maken heeft, dat men deze onbekeerde staat als een godewelgevallige situatie in stand lijkt te willen houden. Wie er zo van overtuigd is dat de zondige staat van de mens een altijddurend gegeven is, minacht het Evangelie en volhardt in wezen in het heidendom. Het heidendom ziet immers ook geen zin, geen troost en geen doel in dit leven? Het zwart van dit kerkverband lijkt op het zwart van het heidense nihilisme. De heiden sterft een dood van zinloosheid en het eeuwige niets, het Ger. Gem. in Ned.-kerklid sterft (zoals ik beluister op de begrafenissen van de "gewone" kerkganger) een dood door schuld en nooit ontvangen genade.

Alsof God in Christus ons niets gegeven heeft.

gravo

PS. Ik begrijp best dat dit in memoriam scherp en hard overkomt, maar het is mijn diepste overtuiging dat er geen heiligenlevens geschreven dienen te worden op het moment dat die heiligen zichzelf zozeer verheven hebben boven de schare als ik nu zie gebeuren. De waarschuwingen hiertegen zijn legio in de Bijbel. Wie wind zaait, zal storm oogsten.

[Heus]

Het overlijden van ds. F. Mallan maakt bij mij zeker gevoelens wakker. Helaas kan ik hem niet anders herinneren dan als de predikant die zich met een eigen strikte interpretatie van het gereformeerd protestantisme buiten elke samenwerking met andere kerken en christenen geplaatst heeft en niet heeft nagelaten om de strijd met de andere christenen en in het bijzonder met de Geref. Gem. synodaal, waaruit zijn kerkverband is voortgekomen, aan te wakkeren en in stand te houden.

Zijn leer heb ik altijd verfoeilijk gevonden. De nadruk werd in dit kerkverband zozeer gelegd op de predestinatie, dat het er op leek alsof God zelf gebonden was aan Zijn eigen besluit en er daarom voor barmhartigheid en genade geen enkele plaats was.
De verhouding tussen het vermeend aantal ware gelovigen en ongelovigen is nergens zo uit verhouding geraakt als onder deze prediking. Bijna niemand werd in staat gesteld om zichzelf als ware wedergeboren christen te erkennen. Het waren uiteindelijk slechts de predikanten en een enkele ouderling die konden doorgaan voor Gods ware kinderen. Met alle ongebreidelde geestelijke macht en autoriteit die hiermee gepaard is gegaan.

Pijnlijk duidelijk werd dit altijd al in de begrafenissen die vanuit dit kerkverband werden gehouden: nooit ofte nimmer werd er de bevestiging gegeven dat een gewoon kerklid genade kende. Men was het er stilzwijgend over eens, dat allen buiten het enige ware kerkverband der Ger. Gem. in Ned en de meesten binnen dat kerkverband voor eeuwig verloren waren.
Alleen van de predikanten werd onomwonden en met een zeer merkwaardig aandoende zekerheid gezegd, dat zij door God gekend waren en in de eeuwige zaligheid zouden ingaan. Zo ook hier weer bij ds. F. Mallan, van wie nu, als in een eigentijds heiligenleven, gezegd wordt dat hij reeds op 6-jarige leeftijd al werkingen van God aan zijn hart heeft mogen ervaren. Dit staat in zo'n schril contrast met het geestelijk oordeel dat het kerkverband de overige leden over zichzelf doet vellen, dat de uitkomst van deze leer, namelijk dat er maar een handvol mensen ten hemel zullen gaan en een wereldwijde christenheid zich bedriegt voor de eeuwigheid, de leer hiermee ook volkomen ongeloofwaardig maakt.

Het sterven van een mens is altijd een indrukwekkend gebeuren. Ons komt het laatste oordeel niet toe. Maar er is wel degelijk ook door ds. F. Mallan een verantwoordelijkheid genomen voor de boven beschreven ontwikkeling in zijn kerkverband.

Ik daag elk Ger. Gem. in Ned lid uit om dit openlijk tegen te spreken en te getuigen dat hij dezelfde genade deelachtig geworden is als waar nu over ds. F. Mallan van wordt gesproken. Ik denk, niemand zal dat doen.

Wil dit kerkverband in de lijn van deze voorganger doorgaan, dan kan het bijna niet anders of niemand zal kunnen tegenspreken, dat die heilszekerheid voor het eigen persoonlijk leven er niet is en dat men alleen van voorgangers als. ds. F. Mallan gelooft dat ze door God gezaligd zijn. Dit is namelijk de kern van de leer van dit kerkverband.

Wij moeten de geesten onderscheiden en op de uitkomst, het einde en de vruchten letten. Welnu, met treurnis stel ik vast, dat hier een kerkverband overblijft dat zichzelf identificeert als de ware kerk, maar niettemin zo overtuigd is dat haar eigen ongeloof, onbekeerlijkheid en geestelijke doodstaat direct met Gods raad te maken heeft, dat men deze onbekeerde staat als een godewelgevallige situatie in stand lijkt te willen houden. Wie er zo van overtuigd is dat de zondige staat van de mens een altijddurend gegeven is, minacht het Evangelie en volhardt in wezen in het heidendom. Het heidendom ziet immers ook geen zin, geen troost en geen doel in dit leven? Het zwart van dit kerkverband lijkt op het zwart van het heidense nihilisme. De heiden sterft een dood van zinloosheid en het eeuwige niets, het Ger. Gem. in Ned.-kerklid sterft (zoals ik beluister op de begrafenissen van de "gewone" kerkganger) een dood door schuld en nooit ontvangen genade.

Alsof God in Christus ons niets gegeven heeft.

gravo

PS. Ik begrijp best dat dit in memoriam scherp en hard overkomt, maar het is mijn diepste overtuiging dat er geen heiligenlevens geschreven dienen te worden op het moment dat die heiligen zichzelf zozeer verheven hebben boven de schare als ik nu zie gebeuren. De waarschuwingen hiertegen zijn legio in de Bijbel. Wie wind zaait, zal storm oogsten.

Hierbij wil ik bovenstaande openlijk tegenspreken. Lees bijvoorbeeld de boekjes Uit de pastorie, van ds. J. Roos. Ik vindt dat jij hier conclusies trekt die nergens op slaan. Er worden gelukkig heus nog gewone mensen bekeerd in deze gemeenten. En je moet niet vergeten dat ds. Mallan 62 jaar predikant is geweest. En een aantal jaren enigst dienstdoend predikant was in ongeveer 50 gemeenten. Kun je dan niet begrijpen dat mensen waardering voor deze man hadden?

[coupe soleil]

Gravo, ben het met je eens.

@Heus: 'waardering'? 'Verafgoding' lijkt me beter de lading dekken. En dat deze predikant de enige c.q. een van de zeer weinige predikant(en) was binnen dit kerkverband: hij was zelf verantwoordelijk voor het afwijzen van studenten.