Kerkelijk nieuws

[Heus]

Gravo, ben het met je eens.

@Heus: 'waardering'? 'Verafgoding' lijkt me beter de lading dekken. En dat deze predikant de enige c.q. een van de zeer weinige predikant(en) was binnen dit kerkverband: hij was zelf verantwoordelijk voor het afwijzen van studenten.

Je kunt ds. Mallan nooit verantwoordelijk stellen voor het afwijzen van studenten, omdat hij docent was, en daarom nooit in het curatorium heeft gezeten!

Verder vindt ik verafgoding zwaar overdreven. Ds. Mallan heeft 6 gemeenten gediend. Ook hele grote gemeenten. Gaan jullie dan ook niet naar de begrafenis van jullie eigen (oud)-predikant?

[gravo]

Versta mij niet verkeerd: het gaat er bij mij niet om, dat we de christelijke voorgangers niet in ere mogen houden of ze met alle christelijke liefde mogen begraven. Het is juist een teken van grote kracht en troost wanneer zovele zich verzamelen rond het graf van een christen. Een christen leeft niet alleen, niet voor zichzelf, maar is onderdeel van een heilige algemene christelijke kerk, de gemeenschap der heiligen. Een indrukwekkende begrafenis veroordeel ik niet.

Waar het mij om gaat is, dat de leden van het kerkverband van deze predikant in overgrote meerderheid zichzelf niet tot die gemeenschap der heiligen durft rekenen. Zij zijn er (on)heilig van overtuigd, dat er slechts weinige ware gelovigen zijn. In die zin vergaderen zij zich op dat moment rond die ene heilige, die in tegenstelling tot henzelf, de genade wel heeft ontvangen. Tegen dit verkeerde beeld verzet ik mij. Ik geloof dat er meer mensen in de Ger. Gem. God kennen, dat ook daar de Kerk (met hoofdletter geschreven) gevonden wordt, maar ik verzet me tegen de ongelovige gedacht in die kerk en bij die mensen zelf, dat zij er niet bij horen. Het is een minachting van de Heilige Geest te denken, dat het gewoon is, dat men zijn hele leven niet als gelovige bevestigd wordt.
Het uitblijven van die zekerheid en die bevestiging is op het conto te schrijven van de predikanten van dit kerkgenootschap. Zij hebben deze situatie als een gewone geestelijke situatie afgeschilderd. Daarmee hebben ze een onverantwoordelijke afstand en drempel gelegd tussen de mensen en het heil van God. Ze hebben geen enkele hoop, geen enkele troost, geen enkele uitweg geboden. De overgrote meerderheid van hun kerkverband denkt dat ze geen echt christen is, geen genade van God ontvangen heeft en dus verloren is. Ze kunnen maar één waarheid overhouden door deze dwanggedachte die hen is opgelegd: dat ze mensen zijn, die naar Gods eeuwig raadsbesluit ten onder zullen moeten gaan.

Dat vind ik zeer triest. Want het is de waarheid niet. Er zijn veel meer waarachtig bekeerde mensen in de Ger. Gem. in Ned. dan dominees en kerkleden zelf willen weten en erkennen. Want God laat zich niet dwingen door de onevenwichtige theologien die in het gereformeerd protestantisme zijn uitgevonden.

gravo

[gravo]

Het overlijden van ds. F. Mallan maakt bij mij zeker gevoelens wakker. Helaas kan ik hem niet anders herinneren dan als de predikant die zich met een eigen strikte interpretatie van het gereformeerd protestantisme buiten elke samenwerking met andere kerken en christenen geplaatst heeft en niet heeft nagelaten om de strijd met de andere christenen en in het bijzonder met de Geref. Gem. synodaal, waaruit zijn kerkverband is voortgekomen, aan te wakkeren en in stand te houden.

Zijn leer heb ik altijd verfoeilijk gevonden. De nadruk werd in dit kerkverband zozeer gelegd op de predestinatie, dat het er op leek alsof God zelf gebonden was aan Zijn eigen besluit en er daarom voor barmhartigheid en genade geen enkele plaats was.
De verhouding tussen het vermeend aantal ware gelovigen en ongelovigen is nergens zo uit verhouding geraakt als onder deze prediking. Bijna niemand werd in staat gesteld om zichzelf als ware wedergeboren christen te erkennen. Het waren uiteindelijk slechts de predikanten en een enkele ouderling die konden doorgaan voor Gods ware kinderen. Met alle ongebreidelde geestelijke macht en autoriteit die hiermee gepaard is gegaan.

Pijnlijk duidelijk werd dit altijd al in de begrafenissen die vanuit dit kerkverband werden gehouden: nooit ofte nimmer werd er de bevestiging gegeven dat een gewoon kerklid genade kende. Men was het er stilzwijgend over eens, dat allen buiten het enige ware kerkverband der Ger. Gem. in Ned en de meesten binnen dat kerkverband voor eeuwig verloren waren.
Alleen van de predikanten werd onomwonden en met een zeer merkwaardig aandoende zekerheid gezegd, dat zij door God gekend waren en in de eeuwige zaligheid zouden ingaan. Zo ook hier weer bij ds. F. Mallan, van wie nu, als in een eigentijds heiligenleven, gezegd wordt dat hij reeds op 6-jarige leeftijd al werkingen van God aan zijn hart heeft mogen ervaren. Dit staat in zo'n schril contrast met het geestelijk oordeel dat het kerkverband de overige leden over zichzelf doet vellen, dat de uitkomst van deze leer, namelijk dat er maar een handvol mensen ten hemel zullen gaan en een wereldwijde christenheid zich bedriegt voor de eeuwigheid, de leer hiermee ook volkomen ongeloofwaardig maakt.

Het sterven van een mens is altijd een indrukwekkend gebeuren. Ons komt het laatste oordeel niet toe. Maar er is wel degelijk ook door ds. F. Mallan een verantwoordelijkheid genomen voor de boven beschreven ontwikkeling in zijn kerkverband.

Ik daag elk Ger. Gem. in Ned lid uit om dit openlijk tegen te spreken en te getuigen dat hij dezelfde genade deelachtig geworden is als waar nu over ds. F. Mallan van wordt gesproken. Ik denk, niemand zal dat doen.

Wil dit kerkverband in de lijn van deze voorganger doorgaan, dan kan het bijna niet anders of niemand zal kunnen tegenspreken, dat die heilszekerheid voor het eigen persoonlijk leven er niet is en dat men alleen van voorgangers als. ds. F. Mallan gelooft dat ze door God gezaligd zijn. Dit is namelijk de kern van de leer van dit kerkverband.

Wij moeten de geesten onderscheiden en op de uitkomst, het einde en de vruchten letten. Welnu, met treurnis stel ik vast, dat hier een kerkverband overblijft dat zichzelf identificeert als de ware kerk, maar niettemin zo overtuigd is dat haar eigen ongeloof, onbekeerlijkheid en geestelijke doodstaat direct met Gods raad te maken heeft, dat men deze onbekeerde staat als een godewelgevallige situatie in stand lijkt te willen houden. Wie er zo van overtuigd is dat de zondige staat van de mens een altijddurend gegeven is, minacht het Evangelie en volhardt in wezen in het heidendom. Het heidendom ziet immers ook geen zin, geen troost en geen doel in dit leven? Het zwart van dit kerkverband lijkt op het zwart van het heidense nihilisme. De heiden sterft een dood van zinloosheid en het eeuwige niets, het Ger. Gem. in Ned.-kerklid sterft (zoals ik beluister op de begrafenissen van de "gewone" kerkganger) een dood door schuld en nooit ontvangen genade.

Alsof God in Christus ons niets gegeven heeft.

gravo

PS. Ik begrijp best dat dit in memoriam scherp en hard overkomt, maar het is mijn diepste overtuiging dat er geen heiligenlevens geschreven dienen te worden op het moment dat die heiligen zichzelf zozeer verheven hebben boven de schare als ik nu zie gebeuren. De waarschuwingen hiertegen zijn legio in de Bijbel. Wie wind zaait, zal storm oogsten.

Hierbij wil ik bovenstaande openlijk tegenspreken. Lees bijvoorbeeld de boekjes Uit de pastorie, van ds. J. Roos. Ik vindt dat jij hier conclusies trekt die nergens op slaan. Er worden gelukkig heus nog gewone mensen bekeerd in deze gemeenten. En je moet niet vergeten dat ds. Mallan 62 jaar predikant is geweest. En een aantal jaren enigst dienstdoend predikant was in ongeveer 50 gemeenten. Kun je dan niet begrijpen dat mensen waardering voor deze man hadden?

Heus,

Zie mijn andere posting. Ik denk ook dat er veel bekeerde mensen zijn in de Ger. Gem. in Ned. Echter, ze kunnen, mogen of durven dit niet openlijk te zeggen. Omdat ze ernstig twijfelen, maar meer nog omdat ze daarmee zo vreemd aangekeken zullen worden, dat ze feitelijk buiten het kerkverband zullen komen staan. Het is eenvoudig ondenkbaar, dat men zichzelf zonder goedkeuring van de geestelijke voormannen tot Gods volk rekent. Daar gaat het om. Vraag het mensen op de man af. Misschien zullen ze voorzichtig zeggen "geen vreemdeling van genade te zijn". Maar openlijk er voor uitkomen, nee. Aan het avondmaal gaan? Nee. Dat is de bittere praktijk van dit kerkverband, dat men als ongelovige begraven kan worden en men heeft moeten zwijgen over wat God in het leven gedaan heeft.

gravo

[Heus]

Versta mij niet verkeerd: het gaat er bij mij niet om, dat we de christelijke voorgangers niet in ere mogen houden of ze met alle christelijke liefde mogen begraven. Het is juist een teken van grote kracht en troost wanneer zovele zich verzamelen rond het graf van een christen. Een christen leeft niet alleen, niet voor zichzelf, maar is onderdeel van een heilige algemene christelijke kerk, de gemeenschap der heiligen. Een indrukwekkende begrafenis veroordeel ik niet.

Waar het mij om gaat is, dat de leden van het kerkverband van deze predikant in overgrote meerderheid zichzelf niet tot die gemeenschap der heiligen durft rekenen. Zij zijn er (on)heilig van overtuigd, dat er slechts weinige ware gelovigen zijn. In die zin vergaderen zij zich op dat moment rond die ene heilige, die in tegenstelling tot henzelf, de genade wel heeft ontvangen. Tegen dit verkeerde beeld verzet ik mij. Ik geloof dat er meer mensen in de Ger. Gem. God kennen, dat ook daar de Kerk (met hoofdletter geschreven) gevonden wordt, maar ik verzet me tegen de ongelovige gedacht in die kerk en bij die mensen zelf, dat zij er niet bij horen. Het is een minachting van de Heilige Geest te denken, dat het gewoon is, dat men zijn hele leven niet als gelovige bevestigd wordt.
Het uitblijven van die zekerheid en die bevestiging is op het conto te schrijven van de predikanten van dit kerkgenootschap. Zij hebben deze situatie als een gewone geestelijke situatie afgeschilderd. Daarmee hebben ze een onverantwoordelijke afstand en drempel gelegd tussen de mensen en het heil van God. Ze hebben geen enkele hoop, geen enkele troost, geen enkele uitweg geboden. De overgrote meerderheid van hun kerkverband denkt dat ze geen echt christen is, geen genade van God ontvangen heeft en dus verloren is. Ze kunnen maar één waarheid overhouden door deze dwanggedachte die hen is opgelegd: dat ze mensen zijn, die naar Gods eeuwig raadsbesluit ten onder zullen moeten gaan.

Dat vind ik zeer triest. Want het is de waarheid niet. Er zijn veel meer waarachtig bekeerde mensen in de Ger. Gem. in Ned. dan dominees en kerkleden zelf willen weten en erkennen. Want God laat zich niet dwingen door de onevenwichtige theologien die in het gereformeerd protestantisme zijn uitgevonden.

gravo

Allereerst wil ik zeggen dat dit niet alleen in de Ger. Gem. in Ned. is maar in alle schriftuurlijk-bevindelijke kerkverbanden.

Verder vindt ik het ook een raar verhaal alsof alle leden van deze kerken bevestigd moeten worden in hun geloof. Pas werd er nog een predikant bevestigd. En toen zij de bevestiger. Dat de predikant er niet alleen moest zijn voor zijn schapen, maar ook voor de lammeren, net als dat Petrus allereerst de opdracht kreeg van de Heere Jezus om de lammeren te hoeden, en daarna pas om de schapen te weiden. Daarmee bedoelde hij dus dat niet alle gelovigen verzekerd zijn van hun geloof, maar er toch zeker bij horen.

Er bestaan erg veel vooroordelen over dit kerkverband. Ik merk echter dat velen zich nog nooit verdiept hebben in de werkelijke leer van deze gemeenten, en daarnaast ook nog nooit een predikant hebben gehoord van dit kerkverband. Erg jammer.

[TPOH]

Heus,

Zie mijn andere posting. Ik denk ook dat er veel bekeerde mensen zijn in de Ger. Gem. in Ned. Echter, ze kunnen, mogen of durven dit niet openlijk te zeggen. Omdat ze ernstig twijfelen, maar meer nog omdat ze daarmee zo vreemd aangekeken zullen worden, dat ze feitelijk buiten het kerkverband zullen komen staan. Het is eenvoudig ondenkbaar, dat men zichzelf zonder goedkeuring van de geestelijke voormannen tot Gods volk rekent. Daar gaat het om. Vraag het mensen op de man af. Misschien zullen ze voorzichtig zeggen "geen vreemdeling van genade te zijn". Maar openlijk er voor uitkomen, nee. Aan het avondmaal gaan? Nee. Dat is de bittere praktijk van dit kerkverband, dat men als ongelovige begraven kan worden en men heeft moeten zwijgen over wat God in het leven gedaan heeft.

gravo

Klopt niet Gravo,

Er zijn veel leden die twijfelen over het feit als ze kind van God zijn of niet, en die worden vaak apart aangesproken in de preek. Tot onderwijs en niet tot ontmoediging. Die zullen vaak (nog) niet deelnemen aan het avondmaal . Anderen nemen wel deel waarvan er geen tekenen zijn van een omkeer of een keuze in hun leven. Die worden niet verhinderd als er verder niets op hen aan te merken is. Bij een persoonlijk gesprek tussen predikant en lid zal daar best over gesproken worden en het zal best kunnen dat een predikant of ouderling aangeeft niet zo veel van de bekering van een bepaald lid te geloven, maar zoals jij dat beschrijft, een soort keurmeester die zijn stempel er op moet geven, een bepaalde soort geestelijke elite in de kerk, nee, dat beeld klopt gewoon niet.

[TPOH]

Waar het mij om gaat is, dat de leden van het kerkverband van deze predikant in overgrote meerderheid zichzelf niet tot die gemeenschap der heiligen durft rekenen. Zij zijn er (on)heilig van overtuigd, dat er slechts weinige ware gelovigen zijn. In die zin vergaderen zij zich op dat moment rond die ene heilige, die in tegenstelling tot henzelf, de genade wel heeft ontvangen.
gravo

Er sterven elk jaar kinderen van God, mensen waar niemand aan twijfelde dat ze echte Christenen waren. Als het over iemand gaat die niet buiten eigen gemeente actief was, is er vaak alleen belangstelling vanuit eigen gemeente en familie. De belangstelling bij de begrafenis heeft dus alles te maken met bekendheid in bredere kring en heeft niets te maken met zg heiligenverering.

[Boekenlezer]

En toen was ds. F. Mallan overleden...
Ik kende hem alleen van afstand. Ik heb hem maar één keer in het echt gezien. Dat was toen ik nog op school zat. Toen sprak hij de leerlingen toe, waaronder ik.
Ik zag hem vooral als de zware predikant. De predikant van een zeer zwaar kerkverband.
Ik heb één boek van hem. Een boek met 30 antwoorden op vragen van mensen. Dat is oorspronkelijk in de Wachter Sions verschenen, in de jaren '70. En ja, daar vind je best wel pittige dingen in.

Ik heb er vandaag weer eens in zitten bladeren. Een citaat als dit lijkt mij tamelijk typerend voor de wijze van denken in de Gereformeerde Gemeenten in Nederland:

"Ik durf u te zeggen, dat u met te blijven waar u op het ogenblik kerkelijk behoort, u niet onder een zuivere prediking begeeft, ook niet voorwerpelijk. U zit onder een zeer gevaarlijke prediking. De vruchten bewijzen dat. Als de toeloop van Avondmaalsgangers steeds groter wordt en men durft dan nog te zeggen dat er nog wel heel wat meer Avondmaalsgangers zouden kunnen zijn, daar er nog veel meer waardige disgenoten in de kerk zitten, dan bevindt u zich toch wel op een heel gevaarlijk terrein. Trots al de tegenstand en de vijandschap die we reeds jarenlang erom hebben moeten verduren, zijn we altijd doorgegaan om te waarschuwen tegen het nabijkomend christendom dat in deze tijd ook steeds meer veld wint."

Nu is deze predikant dus overleden.
Hij sprak er al van, dat het er aan zat te komen, dus misschien is het ook niet zo verrassend.
Daarmee is iemand ontvallen, die ik mij vrij nadrukkelijk herinner. Zijn naam was namelijk nogal bekend.

[coupe soleil]

(...)Ik durf u te zeggen, dat u met te blijven waar u op het ogenblik kerkelijk behoort, u niet onder een zuivere prediking begeeft, ook niet voorwerpelijk. U zit onder een zeer gevaarlijke prediking. De vruchten bewijzen dat. Als de toeloop van Avondmaalsgangers steeds groter wordt en men durft dan nog te zeggen dat er nog wel heel wat meer Avondmaalsgangers zouden kunnen zijn, daar er nog veel meer waardige disgenoten in de kerk zitten, dan bevindt u zich toch wel op een heel gevaarlijk terrein. Trots al de tegenstand en de vijandschap die we reeds jarenlang erom hebben moeten verduren, zijn we altijd doorgegaan om te waarschuwen tegen het nabijkomend christendom dat in deze tijd ook steeds meer veld wint."[/i][/list](...)

Werkelijk tragisch, zoiets.

[Juliah]

Maar Heus, hoe wisten ze dan dat Ds. Mallan wel tot de schapen behoorde? Heeft hij het visioen van de vierschaar beleefd? De mens wikt, God beschikt.


Doet de GGN trouwens aan evangelisatie en zending? Wat is de visie van dit kerkverband op de 'Getuigende Kerk' ?

[Pietpiet]

Maar Heus, hoe wisten ze dan dat Ds. Mallan wel tot de schapen behoorde? Heeft hij het visioen van de vierschaar beleefd? De mens wikt, God beschikt.
Doet de GGN trouwens aan evangelisatie en zending? Wat is de visie van dit kerkverband op de 'Getuigende Kerk' ?

De vierschaar beleving is geen visioen maar geschiedt in de hof van het geweten zoals de Puriteinen dat stelden.

Voor zover ik weet doet de GGiN aan zending via donaties aan de MBuma-Zending. En ze doen aan evangelisatie zoals de eerste christenen dat in Paulus tijd deden: een geheel andere levenswandel dan de wereld. Bijvoorbeeld met een groot gezelschap in rouw gaan over het verlies van een invloedrijk iemand in hun geschiedenis. Door hun bedekkende, onderscheidende en eenvoudige manier van gekleed gaan in hun strijd tegen de zonden van ijdelheid, onlust en wereldgelijkvormigheid. Door hun manier van spreken over Bijbelse zaken op een eerbiedige en verheven wijze zoals de Statenbijbel dat doet. En ga zo maar verder. En daarnaast werken ze naar ik meende samen met een aantal projecten van de Gereformeerde Gemeente op het vlak van evangelisatie in andere plaatsen waar ze niet gevestigd zijn.

[Heus]

Gods kind, de kurk waarop Nederland drijft
17 juli 2010 Nederlands Dagblad

Ondanks de hitte en de dreiging van noodweer kwamen duizenden mensen af op de begrafenis van ds. F. Mallan. Dat roept om uitleg. Wat zoeken zo veel mensen bij een overleden dominee? Het is meer dan groepsgevoel.

Het was een zo objectief mogelijk verslag in de krant van afgelopen donderdag: hoe de begrafenis van ds. F. Mallan bezocht werd door duizenden mensen, hoe de predikanten van zijn kerkverband over hem spraken als vader en ziener, en hoe er zelfs tegen de traditie in bij het graf gezongen werd. Daarmee bleven vragen hangen. Wat zochten die duizenden mensen bij de begrafenis van een predikant? Waarom die, in de ogen van sommigen, mensverheerlijkende woorden voor een overledene? En wat zegt dat christenen die niet op die manier in het leven staan?
Natuurlijk, iedere socioloog kan het uitleggen: het is uiting van groepsgevoel, van beleving van een bepaalde cultuur die zijn verpersoonlijking vond in een man die meer dan zestig jaar predikant was, in 1983 zelfs korte tijd de enige in zijn kerkverband.
Dezelfde socioloog zal een vergelijking maken met de begrafenis van André Hazes, ook zo massaal, ook zo verbonden met de identiteit van een bepaalde groep.
Je kunt het daarnaast historisch uitleggen, als overblijfsel van de domineescultuur. Kuyper, Schilder en Kersten hadden nog grotere stoeten achter hun lijkwagen. Zo bezien was vermoedelijk ds. Mallan een van de laatsten die een dergelijke eer te beurt viel.
Je zou het bovendien als statement kunnen zien: in een seculariserend, steeds goddelozer wordend Nederland zeg je met massale aanwezigheid bij de begrafenis dat een kind van God jou nog altijd meer waard is dan de beroemdheden van deze wereld.

Verkiezing
En toch, het is meer. In de bevindelijk-gereformeerde traditie, waarbinnen de Gereformeerde Gemeenten in Nederland zich aan de rechterkant bevinden, draait het hele leven om die ene ervaring van de verkiezende liefde Gods. In zijn 'raad des vredes' heeft God voor de grondlegging van de wereld een volk uitverkoren. Kinderen van God zijn mensen die daar 'iets van kennen' - van hun doemwaardigheid voor God, van het verlossende werk van Christus, van Gods Vaderliefde.
Nu kennen in bevindelijk-gereformeerde optiek maar weinig mensen deze ervaringen, en dus zijn er maar weinig kinderen van God. Hoe weinig, dat verschilt per kerkverband, maar de meerderheid van de kerkgangers ontbreekt het zaligmakende geloof. Het verklaart het grote tekort aan predikanten in die kringen en de officieuze consensus dat men voor het ambt van diaken niet per se bekeerd hoeft te zijn. Predikanten van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland vieren het avondmaal regelmatig met niet meer dan twee of drie kinderen van God die 'vrijmoedigheid kregen om aan te gaan'. Het genadige werk van God is zeldzaam, en daarbuiten is Hij een verterend vuur.
Dat geeft het leven en de zondagse eredienst een grote ernst (hoewel lang niet iedereen die even sterk beleeft), die in avondmaalsdiensten zelfs bijna tastbaar wordt. En het wekt diep ontzag voor die paar kinderen van God in het dorp. Want bij hen wordt iets van dat zeldzame werk van God zichtbaar. Bij hen in de buurt, ben je bij God in de buurt, die zich in een vijandige, donkere wereld maar zo weinig laat zien.

Lichtpuntjes
De kinderen van God zijn de weinige lichtpuntjes in de wereld, de 'kurken waar Nederland op drijft'. En dat wekt groot ontzag op. Voeg daarbij de bijzondere levensweg van ds. Mallan. Tijdens de rouwdienst vertelde ds. Roos over het gebed van Mallans dochter Maaike om ,,een kind van God naar het einde te brengen''. Hij vervolgde: ,,Je had nooit kunnen denken dat het je vader zou zijn.''
De invloed van Gods kinderen, voortkomend uit dit 'verlangen naar het tastbaar heilige', kan groot zijn omdat God bij tijd en wijle aan hen zijn wegen openbaart door hen 'een Bijbeltekst op het hart te leggen'. De juiste exegese is daarbij minder belangrijk dan de persoonlijke toepassing. Zo kan 'En God nam hem weg' opeens niet meer op Henoch slaan, maar op ds. Mallan. En zo wist de predikant sinds 1976 dat er na zijn dood een oordeel over Nederland komt. Juist omdat er maar zo weinig kinderen van God zijn, kan het feit dat iemand 'een tekst gekregen heeft' als een lopend vuur door een gemeenschap gaan.

Vrouwen
Soms staat dergelijk gezag op gespannen voet met de officiële kerkstructuur. De invloed van bekeerde, oudere vrouwen moet bijvoorbeeld niet worden onderschat, ook al kunnen ze nooit ambtsdrager worden. Officieel zijn in het gereformeerde kerkmodel alle ambtsdragers gelijk, in de praktijk is een charismatische vorm van leiderschap minstens zo belangrijk. Enkele weken voor zijn dood, vertelde zijn zoon aan het graf, legde ds. Mallan de last van het kerkverband op de schouders van ds. Roos (terwijl er nog enkele predikanten en vele andere ambtsdragers meer zijn). Het lijkt op Elia die zijn profetenmantel gaf aan Elisa.
Natuurlijk zijn bij deze leef- en denkwereld kritische vragen te stellen. Bijvoorbeeld of niet specifieke menselijke ervaringen gaan heersen over de Schrift of zelfs een voorwaarde worden voor het heil. Bovendien is de grote huiver voor menselijk kunnen zelden geheel van toepassing op het grote gezag van sommige kinderen van God, wat regelmatig leidt tot een gebrek aan zelfonderzoek en zelfkritiek.
Toch stelt deze traditie op haar beurt ook vragen aan andere christenen: hoe levend bij hen het besef is van de heiligheid van God, die niet voor mensen op afroep beschikbaar is; hoezeer zij het heil nog als kostbaar en niet vanzelfsprekend ervaren. De meeste mensen bij de begrafenis van ds. Mallan zouden het zelf nooit zo noemen, maar op een doordeweekse, bloedhete dag uren in de auto en in de kerk zitten: daaruit spreekt iets van 'heilbegerigheid'.

[ajl]

Ik ben niet zo bekend met de ger. gemeente in Nederland, dus heb het via google opgezocht. Ik kwam op wikipedia terecht en had een vraag over de theologische uitleg die ik eigenlijk niet zo begrijp.

De aanleiding voor de Gereformeerde Gemeenten in Nederland om de Gereformeerde Gemeenten te verlaten, vormde een leergeschil rond het 'aanbod van genade'. Binnen de Gereformeerde Gemeenten heeft men de opvatting dat het aanbod van genade bestemd is voor alle hoorders van het evangelie, omdat Jezus zelf ook sprak tot zowel uitverkorenen als niet-uitverkorenen. Veel predikanten in de Gereformeerde Gemeenten in Nederland daarentegen beweerden dat het aanbod van genade alleen uitgaat tot degenen die zichzelf hebben leren kennen als zondaar voor God en daarom een Zaligmaker en genade nodig hebben. De prediking binnen de Gereformeerde Gemeente in Nederland kent dus een tweeërlei roeping: De uitwendige roeping in de prediking tot alle hoorders (met een oproep tot bekering) en de inwendige roeping die de Heilige Geest werkt onder de uitwendige roeping, waardoor iemand wedergeboren wordt. Verwarrend is dat evenals in de Gereformeerde Gemeenten ook in dit kerkverband gesproken wordt over een aanbod van genade aan alle hoorders (als uitwendige roeping), echter het wordt alleen toegepast in de harten van de uitverkorenen (inwendige roeping).

Bron:http://nl.wikipedia.org/wiki/Gereformeerde_Gemeenten_in_Nederland

Wat ik eruit begrijp is dat de uitwendige roeping voor iedereen is ( en dat wordt volgens mij door alle kerken geleerd). Ik begrijp alleen de inwendige roeping niet. Is dan het aanbod van genade ( bekering en inwendige roeping) alleen voor een beperkt aantal mensen mogelijk.? Het aanbod van genade is toch voor iedereen? Het gaat er toch om of je het aanbod/verzoeningswerk van Jezus wilt aannemen of is het bij de ger. gemeente van Ndl een afwachtende houding; ik wacht totdat ik het verlossende werk voel'.

[coupe soleil]

Ik denk dat je het goed hebt verwoord, ajl. Kan er zo bij op wiki .

[Jantjes]

@Boekenlezer,
Bedank voor je uitleg over Psalm 116 die je plaatste in dogmatiek/kerkleer in het onderwerp ‘Het dodelijkst tijdsgewricht inleven’. Wullimpie vond het verstandig om er een slotje op te doen. Nu ja, dan maar hier verder.

Ik ben het met je eens dat het niet zomaar een benauwdheid was van David toen hij door Saul achter volgt werd. Dat moet behoorlijk zijn geweest. Ik heb Ds.F.Mallan beter gekend als jij. Heb van hem onderwijs gehad. Ik weet welke leer hij leerden namelijk die van Psalm 116 en inderdaad van Psalm 22 e.a. voornamelijk m.b.t. die angsten en benauwdheden die daarin genoemd worden. Ik heb eens een keer bij Mallan in de kerk gezeten toe hij weer in zijn element was om de ellende staat (dus angst en benauwdheid) te verkondigen zo erg zelfs dat er iemand in de kerk een harde schreeuw van angst en benauwdheid gaf. Hij was er goed in om de ellende staat van de mens te preken en dat ging nooit diep genoeg. Verschillende keer zei hij dan ook de woorden van de profeet Ezechiël ‘graaf maar dieper mensen kind en gij zult nog meer gruwelen vinden’.

Ik heb een boek met de titel ‘wat wij geloven’ van Rik Valkenburg. In dat boek interviewt Rik Valkenburg Mallan en vraagt op een gegeven moment aan Mallen: dominee uw beredenering knelt tot ergens, waarom? Mallan interrumpeert vol vuur en zegt: juist meneer Valkenburg. Zeer juist. Dat is ook mijn oogmerk! De mensen moeten in de knel komen. En flink ook. Ook Pauls spreekt over de schrik des Heeren. Als de mensen in de knel komen kan ze uitdrijven in de engte. Dan komen ze bij God terecht….. valkenburg antwoord of in een zenuwinrichting. Mallan zegt dat dat geen bewezen feit is.

Kijk dit was in een notendop de prediking van Mallan. Ik zeg niet dat dit verkeerd is maar zeg wel dat heel erg tekort is. Hij was geen Christus of verlosser prediker. Dat was volgens hem ook niet nodig anders krijg je maar hoogmoedige mensen. Het toepassende werk in Christus werkt God zelf en wordt niet door een dominee bewerkt. Volgens hem is er in het verlossende werk in Christus heel veel verstand werk en geen bevinding, het zogenoemde bijkomende christendom. Veel mensen in de GGiN wachten dan ook op dat toepasselijk werk zoals Mallan dat mee gemaakt heeft en zoals het gedeelte van Psalm 27 zegt:
Wacht op den Heer', godvruchte schaar, houd moed!
Hij is getrouw, de bron van alle goed.
Zo daalt Zijn kracht op u in zwakheid neer.
Wacht dan, ja wacht, verlaat u op den Heer'.

En zo worden de mensen in de GGiN nog altijd in die wachtkamer geplaatst, is het niet droevig. Ik vind het zeer droevig omdat het een halve waarheid is.

[TheKeimpe]

Wacht op den Heer', godvruchte schaar, houd moed!
Hij is getrouw, de bron van alle goed.
Zo daalt Zijn kracht op u in zwakheid neer.
Wacht dan, ja wacht, verlaat u op den Heer'.

Ik neem aan dat je weet dat je dit stuk nu aardig uit zijn verband rukt? (Wel in de lijn van genoemde leer)
Ten eerste wordt hier gesproken over een godvruchte schaar, en zo noem je jezelf niet in de GGiN als je niet heel zeker bent
Ten tweede is dit wel erg activistisch, jezelf op de Heer verlaten...