Daarom maakte ik ook onderscheid tussen zaligmakend geloof en historisch geloof. Het historisch geloof is inderdaad niet genoeg voor de zaligheid.
Ik ken dat onderscheid, alleen zoals ik nu al drie keer heb gezegd, ik erken dat onderscheid alleen, het enige wat ik probeer te zeggen is dat dit geen reden is om geloofsbelijdenis te doen. Dat is alles.
Als je geloofsbelijdenis doet zonder het geloof (door de Heilige Geest dat lijkt mij logisch) in Jezus Christus heb je dan geloof om te belijden? Of laat ik het zo stellen, mag (of eigenlijk bijna moet) je aan het avondmaal deelnemen? Calvijn heeft dacht ik eens geschreven dat mensen in de kerkelijke gemeente die niet deelnemen aan het Avondmaal geen christenen zijn.
Daarbij, is het eigenlijk ook niet de omgekeerde wereld wanneer iemand aan het avondmaal deelneemt (voor het eerst) dat er dan snel ouderlingen op de stoep staan om te vragen waarom die persoon de vrijmoedigheid had? (Dat is niet erg omdat te vragen, onderzoekend elkaar en beproevende of het uit God is) alleen moet het niet andersom zijn? De mensen die niet aangaan, die moeten bezocht worden om te vragen waarom ze geen vrijmoedigheid hebben.
Je zou dat inderdaad kunnen veranderen in leeracceptatie. Maar dat ligt er ook aan hoe je er als kerk naar kijkt.
Uiteraard. Je kunt er op twee manieren naar kijken.
Of het is belijdenis van je geloof (persoonlijk geloof in Jezus Christus als Middelaar)
Of het is een belijdenis van je historische geloof de acceptatie van 'de feiten' dus het bestaan van God, dat er een Middelaar is en dat de Geest in de harten van mensen wil werken.
Dat laatste moet dan Leeracceptatie zijn, meer is het niet. Het is geaccepteerd ongeloof.