Er is een boek met de veelzeggende titel: "het bittere raadsel van de goede schepping".
Het 'waarom' der dingen, waar we niet uitkomen.
Op catechisatie zei onze dominee (en ik speek van járen geleden, hij leeft niet meer): "als iemand hier buiten een bananenschil op straat gooit en ik glij erop uit en breek mijn nek, dan heeft dat niets met Gods wil te maken, maar alles met oorzaak en gevolg".
Waarom mensen elkaar aandoen wat ze elkaar aandoen - ik weet het niet. Het gebeurt en wat ook gebeurt is, dat God vaak niet ingrijpt, tenminste naar ons gevoel. We proberen dat dogmatisch op te lossen met 'de vrije wil van de mens'. Maar ik ervaar dat enigszins als een vorm van 'met een kluitje in het riet sturen'. Het behoort tot de grote levensvragen, waar we niet uit zullen komen in deze wereld.
Voor mij persoonlijk is het enige dat telt, dat ik God ervaar als mijn Tochtgenoot, Hij gaat met mij mee, zoals Jezus meeliep met de Emmaüsgangers. Hij wijkt niet van mijn zijde.
Om het met de psalmen te zeggen: "Hij is de schaduw aan mijn rechterhand"... En alleen als ik in het licht blijf staan van Zijn liefde, zie en ervaar ik die schaduw.
Daar hoort geen straf bij op de manier, die er vaak van gemaakt wordt: ziekte, dood, tsunami's etc. Daar hoort wel bij dat Hij me soms op de schouders tikt en aangeeft dat ik misschien wat in de schemer of het donker terechtkom en Hem dus niet meer zo zal ervaren. Dat is liefdevol. Op de schouders tikken heeft geen enkel geweld in zich...
