In Trouw staat een artikel over het tv programma "Kijken in de ziel".
Voor wie het niet kent, Coen Verbraak zit aan tafel met enkele religieuze leiders. (zo wordt dit genoemd)
Zo pik ik met groot plezier snoepjes uit de trommel die Coen Verbraak heeft opengezet. Ik lach als hindoepriester Ashis Matura vertelt waarom zijn dienst op de zondagochtend is: het parkeren is dan gratis en ’s middags kun je naar Feyenoord als je wilt. Ik schud mijn hoofd als de imam vertelt die avond daarvoor - tijdens de ramadan - in slaap te zijn gevallen waardoor hij de kans miste ’s nachts te eten en te drinken. En nu dus voor de camera zit terwijl hij al meer dan een dag geen slokje water heeft gedronken.
Ik heb medelijden met de bevindelijke man die vertelt hoe zwaar het besef op hem drukt dat al die mensen om hem heen naar de hel gaan. Ik leer dat je een geitenbokje niet in melk moet koken. Dat je als boeddhist gewoon van een whisky'tje kan houden. Ik weet dat de rabbijn een grap maakt als hij zegt zich niet te willen bekeren tot een ander geloof ‘want dan is ie z’n baantje kwijt’.
Voor je ogen wordt het beeld duidelijk: al die verschillende geloven, het is in de basis overal hetzelfde goedbedoelde mensenwerk.
Wat een triest resultaat eigenlijk. Geloof wordt als goedbedoeld mensenwerk beoordeeld.
https://www.trouw.nl/cultuur/-kijken-in ... n~a2a2c204
Het toont wel aan dat het heel moelijk is om uit te leggen wat de vreugde van het geloof is. En dat het ene geloof het andere niet is.
Hoe kun je dit uitleggen?