Marnix schreef:Das natuurlijk raar. Het zegt iets over je innerlijk maar je hebt geen idee wat? Even nagellak als voorbeeld. In ken christenen die nagellak dragen en niet-christenen. Introverte mensen en extraverte mensen. Mensen van allerlei subculturen. Wat zegt dit dan over iemand?
Verder, dat men bij allerlei clubs aan kuddegedrag doet is bekend maar moeten wij op dat punt niet geheel anders zijn?
de kerk is geen clubje hobbyisten, waar iedereen van motors houdt of van een bepaalde voetbalclub of wat dan ook. Het is het lichaam van Christus in haar diversiteit. Met mensen met en zonder nagellak, het hele lange rokken en iets kortere, met oorbellen en zonder oorbellen. Jezus is onze Heer en Zijn Woord onze gedragscode. En Hij roept niet op tot een dresscode. Dus dat hetzelfde dragen voor uniformiteit zou zorgen is geen reden om dat dus als kerk ook te doen, zo wereldgelijkvormig zijn we hopelijk niet. En uniformiteit gaat juist ten koste van de pluriformiteit.
Nouja, er geldt wel een dresscode: kuisheid. Daarbinnen is alle vrijheid.
Voor sommige mensen valt nagellak blijkbaar onder onkuise kleding. Dat ligt denk ik aan de associatie.
Iemand vertelde mij dat haar oma op Urk nagellak associeerde met iets dat door prostituees gedragen werd. Misschien was dat op Urk vroeger ook zo (en wellicht ook op andere plekken in Nederland). In dat geval kan ik me voorstellen dat je niet blij bent als je kleindochter met nagellak aan komt zetten.
Als wat jonger persoon associeer ik nagellak helemaal niet direct met onzedelijkheid, ik kende het verschijnsel nagellak al lang voor ik iets wat te maken had met hoererij onder ogen kreeg. Dit heeft denk ik te maken met de normalisering van nagellak, het is nu inderdaad binnen allerlei subculturen ingeburgerd. Wel roepen bepaalde kleuren nog bepaalde associaties op, maar vooral in combinatie met verdere uiterlijke zaken. Zo zal iemand met bijvoorbeeld zwarte nagellak eerder als gothic/emo gezien worden, maar dan vooral in combinatie met de verdere kleding.
Wellicht dat van die knalrode nagellak op hele lange nagels de associatie van hoererij opbrengt, in combinatie met andere kleding die duidt op onzedelijkheid. Maar dat gaat dus ook over een combinatie van factoren en niet de nagellak op zich. Als iemand roodgelakte nagels heeft maar ze zijn niet lang, en de rest van de kleding is heel netjes en combineert mooi met het rood, dan komt die associatie volgens mij bij de meeste mensen veel minder snel.
Als iemand met koningsdag rood wit blauw oranje nagels heeft is mijn eerste gedachte: Hé, wat leuk bij de sfeer! En niet: nou, wat onzedelijk, die doet duidelijk haar lichaam in de uitverkoop.
Ook een neutrale huidtint of een glanslakje op je nagels associeer ik nou niet direct met prostitutie, dat wordt binnen vrijwel alle lagen van de bevolking door veel vrouwen gedragen.
Voor mij was nagellak smeren in de puberteit vooral een creatieve bezigheid voor als ik me verveelde. Nailart, eigen nagellak maken met als kleurstof rozenblaadjes of gewoon felle kleurtjes of mooie kleurcombinaties uitproberen, daar zat voor mij geen onzedelijk motief onder. Het was gewoon schilderen met je nagels als canvas, en daar liep je een paar dagen mee rond tot het af begon te slijten en dan kon je weer wat anders proberen als je daar zin in had. Dat zei naar mijn idee vooral over mijn innerlijk dat ik creatief was en aan het ontdekken dat mensen blijkbaar bepaalde associaties hebben bij bepaalde stijlen en zoekende naar wat welke uitstraling had en wat daarin bij mij paste. Eveneens in kleding overigens. Onzedelijkheid was niet wat ik zocht uit te stralen, en als ik merkte dat iets onzedelijkheid uitstraalde en de verkeerde aandacht trok, paste ik de combinatie aan of droeg ik het helemaal niet meer. Maar ik kan me voorstellen dat mensen bij eenzelfde experimentatie bij bepaalde onzedelijkheden merken dat ze dat zelf mooi vinden en/of meer (positieve én negatieve) aandacht krijgen en die dan voortzetten.
Dat maakt echter naar mijn idee het middel niet fout, maar hoe het toegepast wordt. Ik heb ook jurken met te korte rokjes om zo te dragen. Maakt dat het jurkje verkeerd? Nee hoor, als ik er een nette broek onder draag vind ik het zedelijker dan een broek zonder rokje erover. Hetzelfde geldt voor bovenkleding met lage uitsnede: hoger sluitend bloesje eronder en het ziet er ook nog eens leuk uit met zo’n kraag. En dat iedereen daar zijn eigen weg in zoekt maakt de wereld een stuk interessanter. Niet iedereen heeft hetzelfde lichaam, dus hoeft ook niet iedereen het op dezelfde manier te kleden. Ieder heeft zijn eigen uitdagingen qua lichaamsvorm en huids/haarkleur. En zijn eigen expressie. Sommigen houden van uitbundige patronen, anderen van effen vlakken of subtielere patronen. Sommigen houden van knallende kleuren, anderen vooral van lichte, of juist donkere. Sommigen houden van grove stoffen, anderen van fijne. Sommigen houden van sierraden, anderen niet. Dat mag allemaal. Dat maakt de wereld ook leuk. Ook binnen wat geoorloofd is zijn zoveel mogelijkheden.
Wat ik daarbij wel in gedachten houd is dat mijn keuzes anderen niet van hun geloof moeten brengen, zoals Paulus beschrijft rondom eten van offervlees. Ik voel mij in Christus vrij genoeg om nagellak te mogen dragen. Toch draag ik inmiddels geen nagellak meer, niet omdat het niet mag, want alles is geoorloofd, maar omdat er iemand aanstoot aan nam, en ‘alles is geoorloofd’ wordt niet voor niets vervolgd met ‘maar niet alles is nuttig’. Als anderen er aanstoot aan nemen en het gaat bepaald niet over een hoofdzaak, dan hoor ik niet op mijn rechten te gaan staan en zwaaien met ‘alles is geoorloofd’, maar de minste te zijn en denken: och, nuttig was het toch niet dus dat is geen moeite om in te leveren, zeker niet als dat mijn broeder op het rechte pad houdt. Dat is toch belangrijker dan of ik wel of geen nagellak draag in deze wereld?
Wel ben ik zeer dankbaar dat ik hier mijn eigen groeicurve in heb mogen hebben en nooit ruzie over gehad heb met mijn ouders. Als zij hier te krampachtig mee om waren gegaan had ik zomaar in rebellie kunnen vervallen en daardoor het belang van de ander uit het oog kunnen verliezen in eigen geldingsdrang. En die geldingsdrang is naar mijn idee vaak wat zo’n bijzaak dan voor je gevoel verheft tot hoofdzaak. Want dan krijg je het gevoel dat het gaat over je bestaansrecht in plaats van over het lakje op je nagels. Het gaat niet om het uiterlijk. Maar als je kinderen afkeurt op hun ontdekkingstocht qua uitstraling keur je hun innerlijk af op die uiterlijkheden. En dan gaan zij hun uiterlijke expressie verdedigen alsof het hun innerlijk is, omdat de strijd dan ook daadwerkelijk gaat om meer dan het uiterlijk: het innerlijk wordt dan bekritiseerd via het uiterlijk. Als het niet om uiterlijk gaat kun je mensen ook niet veroordelen op hun uiterlijk.
Het uiterlijk straalt vaak wel wat uit van wat er binnenin leeft. Dit wordt echter niet altijd juist geïnterpreteerd. Allerlei uiterlijke extremiteiten dienen vaak om de aandacht af te leiden van het onzekere innerlijk maar zijn tegelijk een schreeuw om aandacht voor datzelfde innerlijk. Waar je een in het zwart geklede tiener met een doodskop op z’n shirt ziet, interpreteert de één dat als een angstaanjagend duivelskind, waar de ander een stoer voorbeeld ziet van iemand die zichzelf durft te zijn, en weer een ander ziet een depressieveling die zichzelf wel zal snijden om aandacht te trekken etc. En wellicht zit in allen een kleine kern van waarheid, maar het zijn allen karikaturen waardoor je niet kijkt naar wie er werkelijk achter zit met een complexe persoonlijkheid met zowel mooie als lelijke kanten. Wellicht is dit inderdaad iemand die op zoek is naar zijn identiteit, die zich depressief voelt, zichzelf snijdt, zijn zoektocht durft te uiten in alternatieve kleding aantrekken, gemeenschap zoekt met anderen die dezelfde gevoelens en uitingsvorm daarvan bezigen in kleding en muziek, en wellicht is de duivel druk bezig deze persoon bij God vandaan te proberen te houden door verdeeldheid te zaaien en deze persoon in de war te maken. Maar misschien zijn slechts sommige van deze beweringen waar en/of heeft zijn kleding een andere reden. Hoe dan ook, wat deze persoon vooral is, is een schepsel van God. Geschapen naar Zijn evenbeeld. Bevlekt met zonde. Hij heeft Jezus nodig. Wat maakt hem daarin anders dan welk mens dan ook? Niets. We moeten de kleding ons nooit laten misleiden tot het uit het oog verliezen van Gods liefde voor de mensen. Tot denken dat Gods liefde niet voor hen geldt. Of dat enige kleding die een mens aantrekt hem kan scheiden van de liefde van God. Welk mens je ook ziet, hij/zij heeft Jezus nodig. Sommigen weten dat al en volgen Hem, anderen niet. Maar als jij een kind van God bent, woont Christus in jou. Dan ben je een werktuig in Zijn hand, jíj kunt laten zien wie Jezus voor diegene wil zijn door het mens lief te hebben want Jezus is in jou en wil Zijn liefde door jou heen laten zien. En denk je dat Jezus zich bij de uitverkiezing liet leiden door welke kleding iemand in zijn leven zou dragen? De regel van kuisheid gaf God omdat dat góed voor ons is. Geenszins om mensen die die regel nog niet volgen omdat ze Christus nog niet kennen, niet lief te hebben. Hoe je omgaat met uiterlijkheden van anderen, zegt naar mijn idee vooral wat over je eigen innerlijk.