Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

De Archiefkast van het Forum. Oude discussies zijn hier nog eens na te lezen.

Moderator: Moderafo's

Chaya
Generaal
Generaal
Berichten: 7095
Lid geworden op: 15 dec 2014 10:38
Locatie: Bij het water

Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor Chaya » 27 sep 2016 09:31

Opmerkelijk artikel op CIP.nl.

Ds. Paul Visser ziet geloof onder kerkgangers verdwijnen

Als ik de balans opmaak van wat ik vlak om me heen en breder zie, dan is de conclusie even zorgwekkend als onontkoombaar: het geloof dreigt onder trouwe kerkgangers meer en meer te verkruimelen, merkt ds. Paul Visser op in het Nederlands Dagblad. Hij constateert dat het geloof "ongemerkt en sluipenderwijs tot ‘gemeengoed’ is geworden".

Visser: "Zou het kunnen zijn dat een opgroeiende generatie van kinds af aan inmiddels te veel wordt aangepraat dat Jezus op voorhand je beste vriend is? De gevolgen daarvan zie ik om me heen: geloof als het sluitstuk van een redenering, zonder daadwerkelijke bekering, zonder ‘goede strijd’ om met God in het reine te komen. Een geloof ‘van horen zeggen’, zonder zelf zijn overtuigende stem te hebben vernomen. Een geloof dat je jezelf voor een appel en een ei hebt eigengemaakt. (...) Geloof dat niet ontvonkt is aan de omgang met God, met alle verbijstering en verrukking vandien, wordt op den duur een saaie bedoening. Het wordt een riedel, die je steeds minder raakt en die je na verloop van tijd beu wordt."

De predikant uit Amsterdam voegt toe dat eenzijdige preken over "een God Die altijd klaarstaat met genade en geborgenheid, op den duur gaan vervelen en irriteren." Daarom pleit hij voor "preken die ook eerlijk erkennen dat je God eerder kwijt bent dan rijk, dat Hij geregeld niet te volgen is en dat wij meer dan eens nauwelijks iets van Hem gewaarworden."

Deze predikant staat met zijn beide voeten in de klei, Hij staat in een gemeente middenin Amsterdam. Dus weet waar hij het over heeft!
Ik denk dat hij wel een pijnlijk speerpunt te pakken heeft hier: de eenzijdige prediking.
Als ik er wel eens hoor, irriteert het mij tijdens het beluisteren al.
Zoals ik in het topic van de EO ook zei, men maakt van de Jezus een lievige man, die alles goed schijnt te vinden. Een man zonder ruggengraat eigenlijk.
Maar Hij keurt nergens de zonde goed! Gaat heen en zondig niet meer.

Onder welke prediking zitten jullie?
Hier is het hele artikel te lezen: www.nd.nl/kerkganger?s=W8M040SLGr8wd3jj76LLNA%3D%3D
Wijs een spotter niet terecht, anders zal hij u haten. Wijs een wijze terecht, en hij zal u liefhebben. -- Spreuken 9:8

Boanerges
Sergeant
Sergeant
Berichten: 342
Lid geworden op: 22 okt 2013 12:01

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor Boanerges » 27 sep 2016 16:00

Het door Chaya aangehaalde artikel maakt deel uit van een tweeluik. Ook Kees van Ekris heeft een artikel in het ND geschreven dat ik hieronder heb ingeplakt.

Ik vind het een interessant thema, stof tot nadenken.

Kees van Ekris • protestants predikant in Zeist en verbonden aan het centrum voor contextuele en missionaire prediking Areopagus (IZB) schreef:
Wie in een gemeente meeleeft en soms ook iets van de eigen ziel weet, kent er iets van: de vreemde murwheid en uitgeblustheid die je soms ineens kan overvallen. Het is mijn ervaring dat onder predikanten en toegewijde gemeenteleden een diepe vermoeidheid de ziel overvalt.

‘De twijfel zit bij veel gelovige tijdgenoten maar net onder de oppervlakte. En zodra ze de kop opsteekt, blijkt ze veel dieper geworteld dan men zelf vermoedde.’ Twee predikanten, Paul Visser (Amsterdam) en Kees van Ekris (Zeist), roepen op tot een grondige bezinning op de innerlijke secularisatie waaraan ze veel kerkgangers ten prooi zien vallen. Vaker dan hun lief is, ontmoeten ze in het pastoraat vermoeide zielen, die het geloof eigenlijk beu zijn. Dat plotselinge ‘leeglopen van het geloof’ gebeurt niet aan de rand, maar midden onder jarenlang toegewijde gelovigen. Een indringend pleidooi in twee afleveringen. Paul Visser begon vrijdag met een bijdrage over hoe de geloofsstrijd is verdwenen. Vandaag schrijft Kees van Ekris over de verveling die de ziel van de gelovige belaagt.

Tien jaar geleden schreef de Rotterdamse filosoof Awee Prins zijn grote boek over de verveling. Prins noemde dat een ‘grondstemming in onze cultuur’. Verveling benoemde hij allereerst als het verlies van een bezield verband, verlies van een besef van oorsprong en bestemming. Met het verdwijnen van het christendom komt een nieuwe verveling opzetten in onze cultuur. Als de ‘ziel’ immers uit het leven verdwijnt, moet het leven ergens anders om gaan draaien. Dat wat wij kunnen kopen, voelen en maken wordt daarmee van groot belang. Het moet vervulling geven, het moet het geloof compenseren dat verloren ging. Maar de ziel, zegt Prins, kan niet leven van brood, spelen en lichamelijk genieten. Op den duur verveelt ze zich ermee. En die verveling maakt de ziel onaanraakbaar.

murwheid

Een vorm van verveling belaagt ook de christelijke gemeente van vandaag. Wie in een gemeente meeleeft en soms ook iets van de eigen ziel weet, kent er iets van: De vreemde murwheid en uitgeblustheid die je soms ineens kan overvallen. De sleetsheid in het geestelijke leven. Je verlangt naar God, heel diep, maar zoveel slaat dat verlangen steeds dood. Verveling heeft iets te maken met ontworteling en ondervoeding, met voedsel dat de ziel niet voedt. Enerzijds wordt de verveling gevoed door slappe theologie. ‘God zorgt voor je en is altijd bij je’, en ‘doe jij vooral je best’. Maar in onze apocalyptische tijd waarin alles je uit handen geslagen wordt, red je het niet met een – vergeef me de term – kindernevendienst-theologie van ‘Jij bent al oké, en het gaat alleen nog maar mooier worden’. Dat is geen theologie, dat is legitimatie van narcisme.

gehad met met de kerk

Anderzijds is er de verveling die het helemaal gehad heeft met de kerk. Met de interne ruzies, het gedoe en de kinnesinne. Met de grote waarheidsclaims, gedaan door kleine zielen. Met krantenstukjesschrijvers die op hoge poten weer een onwaarheid hebben ontdekt, natuurlijk altijd in een ander, en in felle polemieken losgaan. Misschien is het ook de vermoeidheid met religie überhaupt, met die continue al te menselijke pogingen om op je tenen te lopen en de Naam van God op je eigen billboard te verven of te proclameren in je eigen conferentietje.

De diepere zielen weten dat onder dit alles de moeite zit van het wachten op God, van het gemis van zijn levende aanwezigheid, moe van onverhoorde gebeden, clichés en dode taal.

Het is mijn ervaring dat onder predikanten en toegewijde gemeenteleden een diepe vermoeidheid de ziel belaagt. Jarenlang is innerlijke twijfel bevochten, is steeds weer iets gezocht om de vermoeide ziel op te peppen. Meer bidden, vuriger spreken, een extra portie discipline. Het werkt even. En opeens knapt er iets. Dit is overigens niet gebonden aan leeftijd. Ook jonge mensen, meestal komend uit bevoorrechte christelijke omgevingen, voelen plotseling het geloof verdampen in de confrontatie met de hedendaagse cultuur. In de uitgestelde confrontatie met nihilisme, consumentisme en de verveling blijken ze weerloos te zijn, te grabbel voor de machten van onze cultuur. Een cultuur is niet alleen ontworteld, de kerk is het ook.

Ik geef mijn interpretatie voor een betere, maar vaak denk ik: de druk is te groot. De druk op kerk-zijn om die sluwe atmosfeer van verveling te doorbreken en te overwinnen. De druk op de beleving, om een levende christen te zijn die bijna in z’n eentje deze sferen moet kunnen weerstaan. De druk op de discipline, om zelf een standvastig getuige te zijn in dode tijden. De druk op de preek en de

prediker om vrolijk en bevlogen, diepzinnig en praktisch de crisis tegen te moeten spreken. We begrijpen de theologie die deze druk intensiveert: meer discipline, meer beleving, meer kekke christenen. We begrijpen het omdat het kameraden zijn in hetzelfde gevecht tegen die verveling. Maar ons bange vermoeden is dat ‘meer’ uiteindelijk tot een grotere ongevoeligheid leidt. Meer ‘kick’ werkt misschien op korte termijn, maar gaandeweg is steeds meer ‘kick’ nodig om dezelfde mensen nog te raken. En de ongevoeligheid die daardoor op den duur ontstaat, kan door geen mens meer doorbroken worden. De nadruk op de beleving kweekt een nieuwe generatie van onbereikbaren.

De wrange situatie doet zich voor dat alle pogingen om de verveling in de kerk op een al te menselijke wijze het hoofd te bieden (meer entertainment, sterker accent op keuzes, discipline, waarheid) het probleem eerder vergroten dan verkleinen. Nog meer vermoeidheid en verdoving zijn het gevolg. Het zijn de strategieën van ‘meer’ die de vermoeide ziel niet helpen, maar pijnigen.

We hebben deze aanvechting van de vermoeidheid niet als zwakte te zien, maar als geestelijke adel. Het zijn de Godzoekers die erover spreken, zij die door de seizoenen van het geloof heengetrokken zijn. Zij stellen die vraag.

geen programma alstublieft

Hoe bieden we deze situatie het hoofd? Geen ‘programma’ alstublieft. Wie in eenduidige programma’s gelooft, begrijpt weinig van deze crisis. Als we nu eens beginnen met reformatorische zelfkritiek. Dat is een waardig en zelfbewust uitgangspunt voor het Luther-jaar. De reformatorische waarheidszin heeft tot eindeloze breuken in de kerk geleid. De ziel raakt opgejaagd in dit repeterende breken en misschien wel murw. Het is tijd om de ene kerk terug te vinden als ruimte voor allerlei zielen. Wat zou het een adembenemende geloofsgreep zijn van de Heilige Geest wanneer Hij dat in onze generatie geven zou: te midden van het volk waar wij van houden, één huis voor de ziel.

vreugde om verkiezing

Misschien dat we, tegenstrijdig genoeg, daarnaast iets van de Entdeckersfreude uit de Reformatie kunnen hervinden, mee kunnen nemen die ene kerk in: de vreugde om de verkiezing. Als de ziel iets nodig heeft vandaag, is het een theologie die de twijfel aankan en de aanvechting, de zonde en de wanhoop. Het leerstuk in de kerk dat daartoe in staat is, is de verkiezing. Niet als retro-theologie, maar als een hervinden van een medicijn waar onze vaderen vrijheid in vonden, en wij opnieuw. Het is een hernieuwd ontzag voor het spreken van God, voor het onomkeerbare en definitieve van Gods ja. Het is een geloofstaal die ons ook opnieuw verbindt met Israël, dat leeft van eenzelfde verkiezing. In deze theologie komt een nieuw ontzag mee voor de souvereiniteit Gods. Hij braucht uns nicht (Esther Maria Magnis), Hij is niets aan ons verplicht, zelfs geen antwoorden. Maar als Hij voorbijgaat, trekt Hij velen om mee te gaan. Paradoxaal genoeg komt er juist zo een gezonde spanning in het geloofsleven.

Het zou heel goed kunnen dat op de bodem van de vermoeide ziel deze vraag de diepste is: Raak ik Hem kwijt? Wat als ik mijn kind verlies aan deze wereld? Wat als ik zelf niet niet meer wil of kan? Het is een voorrecht voor theologie en prediking om die vraag te erkennen, zelfs te beminnen, als de vraag van de aangevochten ziel. Niet om er in te blijven hangen, maar om die uit te spreken en te bespreken. In de kerkenraad, in de onderlinge ontmoetingen binnen de gemeente. En in de binnenkamer. Met urgentie, omdat er zoveel op het spel staat.​ <

Chaya
Generaal
Generaal
Berichten: 7095
Lid geworden op: 15 dec 2014 10:38
Locatie: Bij het water

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor Chaya » 28 sep 2016 15:54

Dank Boanerges, een heel interessant artikel en het voegt veel toe aan dit topic.
Ik licht er deze zin even uit:
De vreemde murwheid en uitgeblustheid die je soms ineens kan overvallen. De sleetsheid in het geestelijke leven. Je verlangt naar God, heel diep, maar zoveel slaat dat verlangen steeds dood. Verveling heeft iets te maken met ontworteling en ondervoeding, met voedsel dat de ziel niet voedt. Enerzijds wordt de verveling gevoed door slappe theologie. ‘God zorgt voor je en is altijd bij je’, en ‘doe jij vooral je best’. Maar in onze apocalyptische tijd waarin alles je uit handen geslagen wordt, red je het niet met een – vergeef me de term – kindernevendienst-theologie van ‘Jij bent al oké, en het gaat alleen nog maar mooier worden’. Dat is geen theologie, dat is legitimatie van narcisme.
Ik vind dit heel herkenbaar. Ik zit soms onder oppervlakkige prediking, die zoveel laat liggen. Als je hier heel vaak of altijd onder zit, bestaat de kans dat men geestelijk inslaapt.

De druk op kerk-zijn om die sluwe atmosfeer van verveling te doorbreken en te overwinnen. De druk op de beleving, om een levende christen te zijn die bijna in z’n eentje deze sferen moet kunnen weerstaan. De druk op de discipline, om zelf een standvastig getuige te zijn in dode tijden.

Dat kan, maar kan het ook niet zo zijn dat er te weinig geestelijke verbondenheid is? Dit los je niet op met gezellig koffiedrinken na de kerkdienst, daar is herkenning voor nodig.

Het zou heel goed kunnen dat op de bodem van de vermoeide ziel deze vraag de diepste is: Raak ik Hem kwijt? Wat als ik mijn kind verlies aan deze wereld? Wat als ik zelf niet niet meer wil of kan? Het is een voorrecht voor theologie en prediking om die vraag te erkennen, zelfs te beminnen, als de vraag van de aangevochten ziel. Niet om er in te blijven hangen, maar om die uit te spreken en te bespreken. In de kerkenraad, in de onderlinge ontmoetingen binnen de gemeente. En in de binnenkamer. Met urgentie, omdat er zoveel op het spel staat.​
Eveneens herkenbaar, deze vragen.
Maar je stelt ze niet, omdat je huiverig bent voor het antwoord. Omdat het niet begrepen wordt.
Wijs een spotter niet terecht, anders zal hij u haten. Wijs een wijze terecht, en hij zal u liefhebben. -- Spreuken 9:8

Gebruikersavatar
MoesTuin
Generaal
Generaal
Berichten: 4598
Lid geworden op: 02 feb 2014 16:00

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor MoesTuin » 28 sep 2016 21:24

Er zijn zeker zorgelijke dingen gaande
De artikelen spreken dit uit.
Ik las het volgende van een dominee met emeritus en stem hier van harte mee in.
(ook het eerder geciteerde artikel, het onderwerp van dit topic wordt genoemd in zijn bijdrage)
O kom Heer met Uw Heilige Geest en waai, laat het waaien de Geest van bevrijding.

HEIMWEE ?


Heimwee?
De afgelopen dagen verbleef ik in Puttershoek (Hoekse Waard).
Bij een kostbare vriend.
Af en toe keek ik op Facebook.
Verdrietig word ik van het CIP.
Pieter Johannes Stam heeft heimwee naar de Oud-Gereformeerde en Gereformeerde Bondspreken van de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw.
Ds. Paul Visser neemt de afbrokkeling van het geloof van de kerkgangers waar.
En ik zie de funeste uitwerking van de wettische prediking van diezelfde Gereformeerde Bondspredikanten van de zestiger en zeventiger jaren én de theologie van de triomf in vele evangelische- en pinksterprediking van de afgelopen dertig jaar.
Ik ben er helemaal klaar mee.
Met de overgeleverde traditie, met de dogma's, met de leerstellingen, met de Wet.
Met de invulling van onze kerkdiensten.
Het conservatisme.
En met alle kracht verwerp ik de vrijzinnige prediking.
Het stelselmatig ondermijnen van heilsfeiten, het ontkennen van de wonderen.
Ik verwerp met kracht het christendom dat huivert voor de directe inspiratie van de heilige Geest.
Ik wil niet terug naar de eerste christengemeente van Handelingen 2.
Ik wil behoren bij de christengemeente van de eindtijd.
Mijn heimwee is Johannes 3:8.
Jezus zélf zegt: "De wind blaast waarheen hij wil; je hoort zijn geluid, maar je weet niet vanwaar hij komt of waar hij heengaat; zó (en niet anders) is een ieder die uit God geboren is".
Al vele malen heb ik gezegd:
'Een wedergeboren christen is onvoorspelbaar'.
Het tegenovergestelde is wáár.
De mééste christenen, predikanten, kerkdiensten zijn super voorspelbaar.
Er is geen wrikken of bewegen aan in onze traditionele kerken.
Zelfs in Evangelische kerken.
Wat is dat afbrokkelen van het geloof onder kerkgangers?
Moeten we met Paulus eens aan traditionele gelovigen vragen: "Heb jij de heilige Geest ontvangen toen jij tot geloof kwam?"
Want dát is de normale gang van zaken!
Zonder het ontvangen van de heilige Geest ben je geen christen.
Paulus is hierover volstrekt duidelijk: "Indien iemand de Geest van Christus niet heeft, die behoort Hem niet toe".
Je wordt geen christen door de zuigelingendoop.
Je wordt christen op het moment dat je bewust Jezus Christus erkent en aanvaardt als jouw persoonlijke Heer en Verlosser. Op dát moment komt de heilige Geest in ons wonen. Op dát moment word je christen.
Niet door een christelijke opvoeding.
Nee, ik verlang niet terug naar de prediking die bij mij leidde tot gruwelijke angsten voor de hel en de dood, tot een zenuwinstorting.
Waarom zijn we zó bang voor het opsteken van de wind?
Waarom huiveren we voor de windrichting? Waarom huiveren we om onze comfortzone te verlaten?
Vastgeroest zijn we.
De meerderheid durft niet uit te varen met de Geesteswind in de zeilen.
Ik heb geen heimwee naar vroeger.
Ik dien geen dode God.
Ik voel me niet thuis in een kerk die zich opsluit in het eigen gelijk.
Voor mij geen oud verbond meer.
Geen slaaf meer van de wet.
Voor mij het nieuwe verbond.
Leven vanuit de genade.
Geleid worden door de wind van de heilige Geest.
Natuurlijk gedenk ik dienstknechten van God die mijn ogen geopend hebben voor Christus:
Ds. Gerrit Toornvliet, ds. Okke Jager, ds. Piet Lugtigheid sr., Prof. Dr. Arie de Reuver, ds. Daan Christiaan Overduin, Dr. H.F. Kohlbrugge.
Ik kan niet trots zijn op een kerk die vrouwen en haar gaven heeft genegeerd, die de slavernij heeft verdedigd, die apartheid heeft verdedigd, die armoede heeft gezien als een lot dat de Here je had toebedeeld, die lhbt-mensen weigerden.
Die de speciale plaats van Israël in Gods plan niet heeft erkend.
En tóch heb ik die traditionele en vrije kerken lief.
Ik luister in de persoonlijke omgang met God naar de Schrift en de heilige Geest.
Dat is mijn leidraad.
Ik heb heimwee naar die stille en persoonlijke omgang met God en de Schrift.
Kerkmuren zijn een doorn in mijn oog.
Ik ben een vriend van hén die God liefhebben, die zich begenadigd weten door Christus en zich laten gezeggen door de Schrift en de heilige Geest.
Ik dorst naar God, naar de levende God.
Die elke dag mijn oren opent.
Spreek Heer, ik luister.
Ik noemde Johannes 3:8
"De wind waait waarheen hij wil.
Je hoort zijn geluid.
Maar je weet niet vanwaar hij komt of waar hij heengaat.
Zó is een ieder die uit de Geest geboren is".

Een wedergeboren christen, dat is een mens die zich in het volste vertrouwen overgegeven heeft aan het door Jezus volbrachte werk, ontvangt onmiddellijk de inwonende heilige Geest.
Als teken en zegel dat hij of zij van Jezus is.
Wordt dit onderwezen? Zodra wij Jezus Christus hebben mogen aannemen als onze Redder en Verlosser komt de heilige Geest in ons wonen. Die ons laat zeggen: 'Abba, Vader'.
De grote vraag is nu: mag die heilige Geest ons nu voortaan leiden, bij de hand nemen? Ons totaal vervullen?
Durven we de haven te verlaten met de Geesteswind in de zeilen?
Op avontuur?
Zovele christenen leiden een saai leven.
Voorspelbaar. Ons geestelijk en kerkelijk leven is vastgelegd.
Wordt het 'priesterschap van alle gelovigen' nog wel onderwezen?
Is daar in onze erediensten ruimte voor?
"Telkens als gij samenkomt heeft ieder iets".
De kerk is geen snackbar. Ik kom om te halen. Nee, elke zondag bid ik wat ik kan bijdragen aan de gemeente.
Ik kom brengen.
Een psalm, een openbaring, een gebed, een profetie.
De gemeente mag geen one-man-show zijn.
Bovendien zijn we gemeente ook door de week.
Ik verlang naar broodbreking en het rondgaan van de beker, gewoon in kleine kring. Nergens lees ik dat ambtsdragers dit alleen mogen bedienen.
Naar spontaan gebed voor zieken.
Voorbede voor elkaar.
Getuigenissen tijdens de kerkdiensten.
Dat we van ma t/m za overdag oog hebben voor de noden van anderen, spontaan op anderen toestappen.
Ik verlang naar de heilige Geest.
Want: ik geloof in de heilige Geest!

P Gerrets.(emeritus predikant)
want wij hebben hier geen blijvende stad
maar zoeken de toekomende

De Heere Jezus zegt;
"Wie in Mij gelooft zal Hét Eeuwige Leven ontvangen"

Gebruikersavatar
Teus
Majoor
Majoor
Berichten: 2406
Lid geworden op: 15 dec 2011 13:14

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor Teus » 03 nov 2016 12:15

“Verdwijnt het geloof van kerkgangers”
Je hoort het wel vaker “Hij of zij heeft het geloof vaarwel gezegd”
Ik vraag me dan wel eens af of er wel oprecht geloof geweest is.

Wat is geloven eigenlijk.
Geloven is vertrouwen en vertrouwen is relatie.
Dat is het wat God wil, dat Zijn kinderen een relatie hebben met Zijn Zoon Jezus Christus.
Er wordt veelal vanuit gegaan dat mensen die wekelijks een kerk bezoeken ook geloven.
Elke kerkganger is dan vaak een geestelijke broeder of zuster.
Een oprecht geloof geeft een verlangen naar de Heere Jezus, niet omdat je het hier zat bent, dan zou het om jezelf gaan, maar om Hem te ontmoeten, een feilloze relatie met Hem te hebben, zonder aantijgingen van buiten af, omdat je veel en veel meer van Hem wil weten en ervaren en Hem ongehinderd kan loven, prijzen en aanbidden. Alleen, we geloven niet altijd. Niet dat het verlangen naar Jezus weg is maar geloven houdt veel meer in dan verlangen en weten dat je gered bent.

Als je wekelijks naar de kerk gaat zonder het verlangen gered te worden begrijp je er niet veel van en gaat het al snel vervelen. Je gaat om het model, omdat het zo hoort of omdat je ouders gezegd hebben dat God je Vader is zonder dat Jezus je er van overtuigd heeft.
Ik zeg wel eens dat het niet makkelijk is een kind van God te zijn, is er nog wel eens een gevecht tegen satan? Wordt er überhaupt nog gesproken over satan? We willen er niets van weten we denken dat we er ook niets meer mee te maken hebben maar het tegendeel is waar.
In een wedergeboren mens heeft Jezus intrek genomen in zijn of haar hart omdat Hij een relatie wil.
Maar willen wij een relatie, hebben we zoveel vertrouwen om een relatie aan te kunnen gaan?
We hebben Jezus in ons hart maar heeft Jezus ons in Zijn hart? Hij geeft ons vertrouwen, Hij wil ons leren, onze Vertrouwensman zijn en helpen bij moeilijkheden.
Maar hebben wij volledig vertrouwen in Hem, is Hij het Middelpunt van belangstelling of Het Middelpunt van ons leven? Vertrouwen we dat Hij ons helpt wanneer je het oprecht verlangt? Staan we op Zijn beloftes, dat Hij helpt waar Hij het beloofd heeft en is dat onze vaste vertrouwen en overtuiging? Kan Hij op ons bouwen en hebben we Hem lief waaruit een goede relatie bestaat? Zijn we niet bang voor iets wat ons te wachten staat?
Het overgrote deel, bijna alles komt alleen van Hem, we hebben nog zoveel te leren. We vallen Hem iedere dag tegen. Het valt me mezelf elke dag op.

Wanneer we geen relatie met Jezus hebben en dus ons Middelpunt van belangstelling is gaat het snel te veel moeite kosten om een relatie te krijgen, het lukt zelfs niet. Het moet uit onszelf en dat gaat uiteindelijk niet meer. Als het dan tegen gaat zitten door bv. ziekte, en vraagt God om genezing en het gebeurd niet dan gaat al snel de gedachte dat God niet wil helpen want je blijft ziek. En als het dan ook nog eens meer tegen gaat zitten, op welk gebied ook, dan heeft God het helemaal gedaan. De volgende keer vraag je al niet meer om want Hij doet toch niets. Je gaat je eigen gang en langzaam aan hoeft het allemaal niet meer. Je maakt een misstap en denkt “ach wat maakt het uit” je maakt steeds meer misstappen totdat je niet eens meer opmerkt. Je verlaat de kerk en een ander zegt “hij heeft zijn geloof vaarwel gezegd”. Welk geloof? Vraag ik me dan af.

Maar wanneer Hij het Middelpunt van ons leven is hebben we een relatie, ontstaan door de Heilige Geest. Een relatie kan alleen ontstaan wanneer het van 2 kanten goed zit. Je vertrouwd elkaar, helpt elkaar en je bent genegen tot elkaar. Als je dan een misstap maakt voel je dat door de Geest die in je is. Dan wil je het alleen maar goed maken omdat het je relatie verstoort. En dat is zo geweldig, God staat te wachten totdat je ermee komt zodat Hij een arm om je heen kan slaan. Het minste wat er gebeurd wat je relatie schaadt wil je uit de weg hebben.
Als je dan om genezing vraagt kan het ook goed zijn dat Hij je niet geneest maar dan besef je door de Heilige Geest dat God het niet voor niets laat gebeuren, dan weet je dat alles moet gebeuren ten goede, dat Hij er een doel mee heeft, Maar je mag er wel op vertrouwen dat Hij je ondersteunt met zijn Trouw en Liefde, je mag er vrijmoedig op staan dat het gebeurd, God wil het zelfs, omdat Hij het beloofd heeft, dat is geloven, dan ben je doodziek met vreugde in je hart. Als mensen dan vragen mensen hoe het met je gaat, zeg je bijzonder goed. Dan komen er tijden, als je weer beter bent, dat je terug denkt toen je ziek was dat je een veel nabijer leven had en die ziekte niet had willen missen.
Ik zie niet op tegen zorgen, het brengt me dichter bij mijn Vader.


Ik vindt het zwak om iemand of iets de schuld te geven wanneer wij de kerk verlaten.
Wij zijn zelf schuldig voor 100%. Wij geven satan grond om zich te manifesteren maar we zeggen dat het de schuld is van mensen of de kerk. Of denk je dat God zegt, wanneer je voor Hem moet verschijnen, “Ja, je kunt er ook niets aan doen dat het je verkeerd is voorgehouden”
Het probleem is, we zien het werk van satan niet meer. Wij maken de keuze, is het voor satan of voor God, anders kan niet.

Zelfs geredde mensen weten vaak niet wat ze God aan doen, hoe ver satans listen reiken. Ik sta er elke keer versteld van als God me laat zien hoe ik Hem ongemerkt verdriet doe, dat ik nog zoveel moet leren. Als we bv. roddelen over andere mensen, er is zelf een topic over op dit forum, dan doen we God verdriet omdat we iets doen wat tegen zijn wil is. Het schaadt onszelf maar ook een ander, waarover we in dit geval over roddelen, waardoor we God ook weer verdriet doen. We beledigen iemand waarvan God zielsveel van houdt. Wat zouden wij ervan vinden als we weten dat iemand over je vrouw, man of kind roddelt of onterecht kwaad spreekt?

God waarschuwt in Zijn Woord voor valse leraren en christussen. Om deze te kunnen herkennen hebben we de Heilige Geest nodig. Als God je niet laat weten, door de Heilige Geest, welke weg je gaan moet is het een doolhof, gebracht door de wereldheerser. Dan komt aan alles een eind maar als je in een oprecht geloof Jezus als Hogepriester mag zien, volhardt in vertrouwen op Hem in gebed om een oog dat ziet, een oor dat hoort en een hart dat verstaat, de zegeningen mag zien door een ontvankelijk hart, dan is Hij je Alles en wil je Hem nooit meer kwijt.

Wekelijks bezoeken van een kerk is voor veel mensen reden om te zeggen dat je een gelovige bent.
We maken een afgod van de dominee en als hij een misstap maakt branden we hem af en dan is hij de oorzaak dat de kerk leegloopt.
Ik ben van mening dat God de kerk niet bedoeld heeft zoals hij vaak is.

Het is een mooi gebouw om bij elkaar te komen om het evangelie te horen. Voor een ieder die wil weten wat ons doel van het leven is en wil weten hoe het nu verder moet is het een mooie gelegenheid om daar bezoek te brengen, alleen om het evangelie. Als het goed is is het een komen en een gaan.
Voor opbouw in een leven met Jezus en te leren en te leven uit zijn Woord en omgang met Hem en het uitleven van het opstandingsleven, dat doe je in een huisgemeente waar uitsluitend oprechte christenen zijn waardoor je een gemeenschap der Heiligen kunt hebben. Waar je groot kunt spreken over je Heiland en waar je er achter kunt komen of vertellen hoe God werkt. Waar je persoonlijke zaken kunt bespreken en samen over kunt bidden. Elkaar bemoedigen en waarschuwen, dat is wat God van ons verwacht. Een plaats waar Jezus in het midden is, waar Hij is en je voelt dat Zijn Liefde er heerst.
„Doch een ongeestelijk mens aanvaardt niet hetgeen van de Geest Gods is.” 1 Kor.2:14a

mohamed

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor mohamed » 08 nov 2016 22:55

*Off topic*

Gebruikersavatar
MoesTuin
Generaal
Generaal
Berichten: 4598
Lid geworden op: 02 feb 2014 16:00

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor MoesTuin » 09 nov 2016 21:52

Teus schreef:“Verdwijnt het geloof van kerkgangers”
Je hoort het wel vaker “Hij of zij heeft het geloof vaarwel gezegd”
Ik vraag me dan wel eens af of er wel oprecht geloof geweest is.

Wat is geloven eigenlijk.
Geloven is vertrouwen en vertrouwen is relatie.
Dat is het wat God wil, dat Zijn kinderen een relatie hebben met Zijn Zoon Jezus Christus.
Er wordt veelal vanuit gegaan dat mensen die wekelijks een kerk bezoeken ook geloven.
Elke kerkganger is dan vaak een geestelijke broeder of zuster.
Een oprecht geloof geeft een verlangen naar de Heere Jezus, niet omdat je het hier zat bent, dan zou het om jezelf gaan, maar om Hem te ontmoeten, een feilloze relatie met Hem te hebben, zonder aantijgingen van buiten af, omdat je veel en veel meer van Hem wil weten en ervaren en Hem ongehinderd kan loven, prijzen en aanbidden. Alleen, we geloven niet altijd. Niet dat het verlangen naar Jezus weg is maar geloven houdt veel meer in dan verlangen en weten dat je gered bent.

Als je wekelijks naar de kerk gaat zonder het verlangen gered te worden begrijp je er niet veel van en gaat het al snel vervelen. Je gaat om het model, omdat het zo hoort of omdat je ouders gezegd hebben dat God je Vader is zonder dat Jezus je er van overtuigd heeft.
Ik zeg wel eens dat het niet makkelijk is een kind van God te zijn, is er nog wel eens een gevecht tegen satan? Wordt er überhaupt nog gesproken over satan? We willen er niets van weten we denken dat we er ook niets meer mee te maken hebben maar het tegendeel is waar.
In een wedergeboren mens heeft Jezus intrek genomen in zijn of haar hart omdat Hij een relatie wil.
Maar willen wij een relatie, hebben we zoveel vertrouwen om een relatie aan te kunnen gaan?
We hebben Jezus in ons hart maar heeft Jezus ons in Zijn hart? Hij geeft ons vertrouwen, Hij wil ons leren, onze Vertrouwensman zijn en helpen bij moeilijkheden.
Maar hebben wij volledig vertrouwen in Hem, is Hij het Middelpunt van belangstelling of Het Middelpunt van ons leven? Vertrouwen we dat Hij ons helpt wanneer je het oprecht verlangt? Staan we op Zijn beloftes, dat Hij helpt waar Hij het beloofd heeft en is dat onze vaste vertrouwen en overtuiging? Kan Hij op ons bouwen en hebben we Hem lief waaruit een goede relatie bestaat? Zijn we niet bang voor iets wat ons te wachten staat?
Het overgrote deel, bijna alles komt alleen van Hem, we hebben nog zoveel te leren. We vallen Hem iedere dag tegen. Het valt me mezelf elke dag op.

Wanneer we geen relatie met Jezus hebben en dus ons Middelpunt van belangstelling is gaat het snel te veel moeite kosten om een relatie te krijgen, het lukt zelfs niet. Het moet uit onszelf en dat gaat uiteindelijk niet meer. Als het dan tegen gaat zitten door bv. ziekte, en vraagt God om genezing en het gebeurd niet dan gaat al snel de gedachte dat God niet wil helpen want je blijft ziek. En als het dan ook nog eens meer tegen gaat zitten, op welk gebied ook, dan heeft God het helemaal gedaan. De volgende keer vraag je al niet meer om want Hij doet toch niets. Je gaat je eigen gang en langzaam aan hoeft het allemaal niet meer. Je maakt een misstap en denkt “ach wat maakt het uit” je maakt steeds meer misstappen totdat je niet eens meer opmerkt. Je verlaat de kerk en een ander zegt “hij heeft zijn geloof vaarwel gezegd”. Welk geloof? Vraag ik me dan af.

Maar wanneer Hij het Middelpunt van ons leven is hebben we een relatie, ontstaan door de Heilige Geest. Een relatie kan alleen ontstaan wanneer het van 2 kanten goed zit. Je vertrouwd elkaar, helpt elkaar en je bent genegen tot elkaar. Als je dan een misstap maakt voel je dat door de Geest die in je is. Dan wil je het alleen maar goed maken omdat het je relatie verstoort. En dat is zo geweldig, God staat te wachten totdat je ermee komt zodat Hij een arm om je heen kan slaan. Het minste wat er gebeurd wat je relatie schaadt wil je uit de weg hebben.
Als je dan om genezing vraagt kan het ook goed zijn dat Hij je niet geneest maar dan besef je door de Heilige Geest dat God het niet voor niets laat gebeuren, dan weet je dat alles moet gebeuren ten goede, dat Hij er een doel mee heeft, Maar je mag er wel op vertrouwen dat Hij je ondersteunt met zijn Trouw en Liefde, je mag er vrijmoedig op staan dat het gebeurd, God wil het zelfs, omdat Hij het beloofd heeft, dat is geloven, dan ben je doodziek met vreugde in je hart. Als mensen dan vragen mensen hoe het met je gaat, zeg je bijzonder goed. Dan komen er tijden, als je weer beter bent, dat je terug denkt toen je ziek was dat je een veel nabijer leven had en die ziekte niet had willen missen.
Ik zie niet op tegen zorgen, het brengt me dichter bij mijn Vader.


Ik vindt het zwak om iemand of iets de schuld te geven wanneer wij de kerk verlaten.
Wij zijn zelf schuldig voor 100%. Wij geven satan grond om zich te manifesteren maar we zeggen dat het de schuld is van mensen of de kerk. Of denk je dat God zegt, wanneer je voor Hem moet verschijnen, “Ja, je kunt er ook niets aan doen dat het je verkeerd is voorgehouden”
Het probleem is, we zien het werk van satan niet meer. Wij maken de keuze, is het voor satan of voor God, anders kan niet.

Zelfs geredde mensen weten vaak niet wat ze God aan doen, hoe ver satans listen reiken. Ik sta er elke keer versteld van als God me laat zien hoe ik Hem ongemerkt verdriet doe, dat ik nog zoveel moet leren. Als we bv. roddelen over andere mensen, er is zelf een topic over op dit forum, dan doen we God verdriet omdat we iets doen wat tegen zijn wil is. Het schaadt onszelf maar ook een ander, waarover we in dit geval over roddelen, waardoor we God ook weer verdriet doen. We beledigen iemand waarvan God zielsveel van houdt. Wat zouden wij ervan vinden als we weten dat iemand over je vrouw, man of kind roddelt of onterecht kwaad spreekt?

God waarschuwt in Zijn Woord voor valse leraren en christussen. Om deze te kunnen herkennen hebben we de Heilige Geest nodig. Als God je niet laat weten, door de Heilige Geest, welke weg je gaan moet is het een doolhof, gebracht door de wereldheerser. Dan komt aan alles een eind maar als je in een oprecht geloof Jezus als Hogepriester mag zien, volhardt in vertrouwen op Hem in gebed om een oog dat ziet, een oor dat hoort en een hart dat verstaat, de zegeningen mag zien door een ontvankelijk hart, dan is Hij je Alles en wil je Hem nooit meer kwijt.

Wekelijks bezoeken van een kerk is voor veel mensen reden om te zeggen dat je een gelovige bent.
We maken een afgod van de dominee en als hij een misstap maakt branden we hem af en dan is hij de oorzaak dat de kerk leegloopt.
Ik ben van mening dat God de kerk niet bedoeld heeft zoals hij vaak is.

Het is een mooi gebouw om bij elkaar te komen om het evangelie te horen. Voor een ieder die wil weten wat ons doel van het leven is en wil weten hoe het nu verder moet is het een mooie gelegenheid om daar bezoek te brengen, alleen om het evangelie. Als het goed is is het een komen en een gaan.
Voor opbouw in een leven met Jezus en te leren en te leven uit zijn Woord en omgang met Hem en het uitleven van het opstandingsleven, dat doe je in een huisgemeente waar uitsluitend oprechte christenen zijn waardoor je een gemeenschap der Heiligen kunt hebben. Waar je groot kunt spreken over je Heiland en waar je er achter kunt komen of vertellen hoe God werkt. Waar je persoonlijke zaken kunt bespreken en samen over kunt bidden. Elkaar bemoedigen en waarschuwen, dat is wat God van ons verwacht. Een plaats waar Jezus in het midden is, waar Hij is en je voelt dat Zijn Liefde er heerst.


Teus, ik ben van mening dat je hier op dit forum een hele gevoelige snaar weet aan te raken.
Je komt aan de kerk, de veilige plek, het onaantastbare.
Maar we leven inmiddels in 2016 en ik vrees ook dat veel geloof heeft plaats gemaakt voor gewoonte, overgenomen van ouders, omdat we het gewend zijn, cultuurtje op zich.
Gelukkig is er nog geloof....geloof in Christus Jezus, ook in kerkelijke gemeentes.
Maar je deelt iets wat heel belangrijk is, niet iets om zo op zij te schuiven, want wat je schrijft klopt gewoon woord voor woord.
Het is goed om dit voor een ieder zelf na te gaan, zelfonderzoek te doen.
Helemaal niet verkeerd.
Dank voor het delen broeder in Christus want dat ben je oprecht.
De Liefde en warmte voor Hem klinkt door in je posting en je bezorgdheid voor de huidige gevestigde kerkgemeenschappen ook.
En als je in reacties dan weer "klappen om je oren krijgt" dan weet je genoeg.....
"Wie in Mij gelooft zal Eeuwig Leven" daar gaat het om en je legt het zo helder rustig mooi en duidelijk uit! Amen!
want wij hebben hier geen blijvende stad
maar zoeken de toekomende

De Heere Jezus zegt;
"Wie in Mij gelooft zal Hét Eeuwige Leven ontvangen"

Gebruikersavatar
mona
Majoor
Majoor
Berichten: 1990
Lid geworden op: 04 mei 2012 21:06

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor mona » 10 nov 2016 08:46

MoesTuin schreef:Maar we leven inmiddels in 2016 en ik vrees ook dat veel geloof heeft plaats gemaakt voor gewoonte, overgenomen van ouders, omdat we het gewend zijn, cultuurtje op zich.
Gelukkig is er nog geloof....geloof in Christus Jezus, ook in kerkelijke gemeentes.


https://www.dagelijksebroodkruimels.nl/een-kerk-v2/

Dit filmpje heb ik gekeken samen met een gedeelte van mijn familie, die allemaal in verschillende kerken zitten.
En die allen verlangen naar eenheid!
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
hoe staat het met mijn binnenkant?

Gebruikersavatar
MoesTuin
Generaal
Generaal
Berichten: 4598
Lid geworden op: 02 feb 2014 16:00

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor MoesTuin » 10 nov 2016 10:21

mona schreef:
https://www.dagelijksebroodkruimels.nl/een-kerk-v2/

Dit filmpje heb ik gekeken samen met een gedeelte van mijn familie, die allemaal in verschillende kerken zitten.
En die allen verlangen naar eenheid!


Schitterend filmpje Mona, een wakker schudden!
Zo lees ik jou postings ook altijd, waar het werkelijk om gaat, Christus, één zijn in Hem....kijk verder, dan enkel het hier en nu.....richt je op Hem, Eén in Hem met zovelen, op weg naar dé Hoopvolle Toekomst.
En Teus, dit lees je ook zo in Teus zijn posting van zijn Liefde voor zijn Heere en Heiland en daar zie je dan geen reacties op (ook veelzeggend overigens), terwijl het juist zó enorm de kern is van waar het om gaat (en waar er zoveel mis gaat).
Laten we elkaar ook vooral bemoedigen in het Geloof, elkaar sterken en bijstaan, elkaar vinden in de overeenkomsten (de verschillen zijn en blijven toch) maar in Christus vindt je elkaar, Hij verbindt! alleen Hij!

https://www.youtube.com/watch?v=_4xW6ac-sZY

Van welke kerk ben jij
Die vraag krijg ik nog weleens te horen
Dan antwoord ik: ik ben hervormd geboren
Maar ja, wat geeff ik daarmee eigelijk aan?
Met hervormd kun je alle kanten op gaan
En dus vul ik aan:rechtzinnig daar en boven
Dat is een vrijzinnige manier van geloven.
Maar toe ik nog jong was is mij al geleerd:
Een goed woord voor hervormd is gereformeerd
Dus behoor ik ook tot de gereformeerde kerk
En doe gereformeerd gemeentewerk
De kerk is oud dat zonder meer dus
ben ik ook oud gereformeerd
Ik ben christelijk, zo is mij geleerd
Ik kan ook zeggen,dat kan er mee door en
dat ik tot de christenengemeente hoor
Christus bevrijdde mij tot liefde en hoop
Dus vast en zeker vrijgemaakt ben ik dus ook
Omdat men in de kerk aan dopen doet
past baptistengemeente mij ook wel goed
In mij kerk komt jaarlijks het pinksterfeest voor
Dus is het dat ik tot een pinkstergemeente behoor
En omdat het steeds om het evangelie gaat
kan evangelische gemeente ook geen kwaad
Ik vaar op het bijbelse apostolische gezag
Dat is ook een reden dat ik mij ook apostolische noemen mag
Tenslotte is het maar een klein publiek
De kerk is algemeen,dus ik ben katoliek
U weet nu bij welke kerk ik hoor
of komt mijn antwoord U verwarrend voor?
U hebt gelijk! Die namen wat een gedoe
Daarom wens ik U van harte toe
Dat op de vraag: waar hoort U bij?
Van wie bent U?
Mijn antwoord zij: Van Christus ben ik...
Straks en... Nu!
want wij hebben hier geen blijvende stad
maar zoeken de toekomende

De Heere Jezus zegt;
"Wie in Mij gelooft zal Hét Eeuwige Leven ontvangen"

Gebruikersavatar
Teus
Majoor
Majoor
Berichten: 2406
Lid geworden op: 15 dec 2011 13:14

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor Teus » 10 nov 2016 14:03

MoesTuin schreef:
Teus, ik ben van mening dat je hier op dit forum een hele gevoelige snaar weet aan te raken.
Je komt aan de kerk, de veilige plek, het onaantastbare.
Maar we leven inmiddels in 2016 en ik vrees ook dat veel geloof heeft plaats gemaakt voor gewoonte, overgenomen van ouders, omdat we het gewend zijn, cultuurtje op zich.
Gelukkig is er nog geloof....geloof in Christus Jezus, ook in kerkelijke gemeentes.
Maar je deelt iets wat heel belangrijk is, niet iets om zo op zij te schuiven, want wat je schrijft klopt gewoon woord voor woord.
Het is goed om dit voor een ieder zelf na te gaan, zelfonderzoek te doen.
Helemaal niet verkeerd.
Dank voor het delen broeder in Christus want dat ben je oprecht.
De Liefde en warmte voor Hem klinkt door in je posting en je bezorgdheid voor de huidige gevestigde kerkgemeenschappen ook.
En als je in reacties dan weer "klappen om je oren krijgt" dan weet je genoeg.....
"Wie in Mij gelooft zal Eeuwig Leven" daar gaat het om en je legt het zo helder rustig mooi en duidelijk uit! Amen!





Dank je Moestuin, het verheugd me in het bijzonder dat wat God me laat schrijven erkent wordt, het getuig over je identiteit, prijs Hem daarvoor.
Soms ligt het op mijn hart om ergens over te schrijven en daar de tijd voor te nemen. Ik vraag God om woorden en Hij geeft het. Zijn intentie ligt er in en vertrouwt het mij toe terwijl Hij mij laat zijn wie ik ben in Hem met al mijn gebrek, hoe bijzonder is dat?
We beseffen niet hoe rijk we zijn, wat God ons beloofd heeft in Zijn Zoon Jezus Christus. We zijn gezegend met alle zegeningen uit de Hemel, Hij heeft de Hemel leeggegeven en we merken het niet altijd op. Dat is altijd een onderdeel in mijn gebeden, een hart dat verstaat opdat dat ik die zegeningen mag opmerken en steeds meer mag je daar in leren. Hoe meer je ziet des te meer moet je roemen in Jezus.
Lieve Zuster, we zijn Koningskinderen. We hebben een gegarandeerde toekomst waarin we onze Papa mogen ontmoeten in een geheiligd lichaam, geheiligd in Jezus Christus. Dan komen we bij Jezus en gaan met Hem naar Zijn en onze Vader. Dat is wat!... de Vader van Jezus is ook onze Vader. Als we dan bij Vader zijn zal Jezus zeggen: Vader, dit zijn zij, die U Mij gegeven hebt.
Dan mogen we volledig weten wat er afgespeeld is tussen Vader en Jezus jegens ons, Ze hebben het over ons gehad Moestuin, Twee Goddelijke Wezens hebben over ons gesproken. Toen je je zonden bij Jezus beleed zei Hij tot Zijn Vader: Vader, Moestuin wil haar zonden belijden maar Ik heb voor haar betaald.

Hier is onze dank altijd te klein maar daar Boven mogen we Hem danken, loven en prijzen, Hij is het zo waard, we zullen er de eeuwigheid voor nodig hebben. De eeuwigheid, het houdt nooit meer op bij Hem te zijn. Ik ben wel eens ondeugend en denk wel eens “zou het na 400 jaar niet vervelen” maar nee hoor dan pas kan onze Vader Zich manifesteren zoals Hij altijd gewild heeft maar niet kon, omdat we het gewoonweg niet konden dragen en ook niet ontvankelijk waren. Het zal Daar zijn zoals nog nooit in een mensengedachte opgekomen is, we kunnen het niet bevatten, zelfs niet bedenken.
En weet je wat nu het allermooiste is? Onze Papa verlangt nog meer dan wij, ik weet het en mag het bij tijden ook ervaren maar begrijp het niet.

We moeten nog even Moestuin maar onze Schat is in de Hemel. We mogen er naar uitzien, dat Welgelukzalig Leven dat voor ons ligt.

Ik moet tevens denken toen ik voor mijn werk in Noord Duitsland was. Ik zag daar een grote vrachtwagen, een trailer met de tekst over het volle oppervlakte van de trailer, met letters van een meter hoog.

In dieser welt ist keine größeren Schatz zu finden als in Jesus Christus.

Ik werd zo blij vanbinnen toen ik het las.
Deze ondernemer heeft geen reclame op zijn auto nodig om zijn bedrijf te laten floreren, hij heeft Jezus nodig en erkent dat.

Ik wens je Zijn nabijheid toe Zuster, in verwachting van Zijn komst.
Geprezen zij De Grote Koning, Heilig, Heilig is Zijn Naam.
Maranatha, Halleluja , Amen!
„Doch een ongeestelijk mens aanvaardt niet hetgeen van de Geest Gods is.” 1 Kor.2:14a

Gebruikersavatar
MoesTuin
Generaal
Generaal
Berichten: 4598
Lid geworden op: 02 feb 2014 16:00

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor MoesTuin » 13 nov 2016 11:29

Teus, God is inderdaad Groot onvoorstelbaar is Zijn Wezen en omvat hét Al!
Hem zij de Lof de Eer en de Dank in alles!
Heere maak mij U Wegen
Door Uw Woord en door Uw Geest bekend.
Zo veel zeggend inderdaad.

...door Uw Woord en Uw Geest (dus niet door de kerk die het alleenrecht hierin in pacht denkt te hebben, welnee......Door Uw Woord en Uw Geest waarin de kerk een van de vele onderdelen hiertoe zeer zeker kan zijn en waar waar gelovigen in de Heer zijn, maar zo ook als Teus omschrijft elders (niet door de kerk erkende plekken))

Zegen voor ieder op zijn / haar plaats geleidt door de Heer....Heer maak mij U wegen bekend geleidt door U Woord en U Geest

want wij hebben hier geen blijvende stad
maar zoeken de toekomende

De Heere Jezus zegt;
"Wie in Mij gelooft zal Hét Eeuwige Leven ontvangen"

Gebruikersavatar
elburger
Kapitein
Kapitein
Berichten: 1112
Lid geworden op: 14 mar 2016 14:59

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor elburger » 13 nov 2016 15:56

Geloof zit in de mens.
Maar in de kerk voel je toch wel die verbondenheid met elkaar vind ik.
Nu zeg ik NIET dat je alleen maar kunt geloven in een kerk.
Nee zeer zeker niet.
Geloof kun je overal uitdragen, overal tonen.
Maar geloof als een gelovige zou ik zeggen.
Geloof naar de Geest en niet naar het vlees.
Daar zie ik rondom mij nog heel veel verschil in. Ik ga naar de kerk dus ik geloof.
Ik ga niet naar de kerk maar ik geloof wel.
Zoals ik al begon, geloof zit in je hart en je ziel.
Als je God liefhebt en zijn geboden onderhoud dan mag je je mijns inziens gelukkig en gelovig prijzen.
Het is wel jammer dat de kerken leeg raken, want ik verheug mij er altijd op dat zondags de deuren weer open gaan en dat de mensen als 1 gemeente deel willen uitmaken van Gods kerk.
Hoe het er over 10/20 jaar uit zal zien?
Naar mijn kerkgemeenschap kijkende zie ik het somber is.
Ik vermoed dat zij die nu tussen de 10 en 30 zijn voor het grootste deel zullen hebben afgehaakt om naar de kerk te komen, maar dat wil niet zeggen dat zij hun vertrouwen niet meer op God gesteld zullen hebben.

In mijn oude kerk was het 5 jaar geleden ook niet zo druk als dat het nu is.
Maar mijn opa leerde mij vroeger al: "Als de tijden slecht gaan, lopen de kerkbanken vol".
Wel de afgelopen crises heeft dat zekerlijk gedaan
Maar ook de vraag aan de diaconieën van veel kerken is groot geworden omdat men het thuis financieel niet meer kan bolwerken.
Hier ligt dus wel een taak voor de kerk?!
Prima, God heeft ons toch geleerd: Heb uw naaste lief als u zelf.
Dit is daar toch een goed voorbeeld van?!

Dus de stelling: verdwijnt het geloof van de kerkgangers is m.i. deels de waarheid.
ongerechtigheden hadden de overhand over mij, maar onze overtredingen die verzoent Gij

Gebruikersavatar
MoesTuin
Generaal
Generaal
Berichten: 4598
Lid geworden op: 02 feb 2014 16:00

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor MoesTuin » 16 nov 2016 22:59

Ik ben het met je eens Elburger, maar wel ieder op zijn / haar plek
Ik geloof dat de Heere God van een ieder zijn haar / talenten vraagt in te zetten.
Dat doet niet ieder op een zelfde wijze of op een zelfde plaats.
De kerk is een prachtige plaats om samen te komen als broeders en zusters in Hem, om elkaar te bemoedigen en vooral om God de eer te brengen te loven en te prijzen en te bidden en Hem al onze zorgen noden voor te leggen, om ontferming en nabijheid, om eenheid en eendracht met al die broeders en zusters in de Heer waar dan ook.
Ik weet mijn plek op dit moment en in Geloof en Leiding van Zijn Heilige Geest mag ik dit weten en ervaren, Zijn nabijheid en zegen hierin ook ervaren. Wederom vanmorgen nog toen ik in gesprek raakte met een collega die haar boosheid op God aan mij duidelijk maakte en alles ging mis in haar leven en God bestaat niet.
Toen ik de woorden kreeg van de Heer om haar in alle eenvoud uit te leggen dat niets voor niets gebeurd en bij alles wat er gebeurt in je leven, ik dat ook niet altijd snap en dat we dat niet altijd hoeven te snappen maar dit over mogen geven in vertrouwen.
De collega werd stil hiervan en vond dit mooi, maar moeilijk en we hebben het er verder niet meer over gehad hierna, want genoeg om over na te denken.
Geprezen zij de Heere die Eeuwig Leeft....Hem zij de Glorie!
want wij hebben hier geen blijvende stad
maar zoeken de toekomende

De Heere Jezus zegt;
"Wie in Mij gelooft zal Hét Eeuwige Leven ontvangen"

Chaya
Generaal
Generaal
Berichten: 7095
Lid geworden op: 15 dec 2014 10:38
Locatie: Bij het water

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor Chaya » 17 nov 2016 14:44

elburger schreef:Dus de stelling: verdwijnt het geloof van de kerkgangers is m.i. deels de waarheid.

Misschien omdat de kennis verdwenen is wat een waar geloof inhoudt en er minder toetsing is?
Hoor je nog wel eens over een historisch of een tijdgeloof bijvoorbeeld?
Van der Groe vatte het kort en kernachtig samen:
1. De Heilige Schrift is de middellijke grondslag van alles waarop het zaligmakend werk van de Geest gebouwd is en waardoor Hij werkt.
2. De Heilige Geest ontsteekt door Zijn inwendige krachtdadige werking uit en door de Schrift, een Goddelijk en Hemels licht van kennis in het verstand of binnenste van de ware uitverkorenen, dat van nature geheel verduisterd is, ja duisternis zelf.
3. Dit licht is altijd een zuiver licht des geloofs, waardoor de mens de geopenbaarde waarheid van het Woord in het algemeen en die van het heilig Evangelie in het bijzonder, als volkomen waarachtig en Goddelijk omhelst en aanneemt. Langs die weg neemt hij dan ook oprecht toevlucht tot de genade van God in Christus, die daar aan alle verslagen en heilbegerige zondaren beloofd wordt. Zij rusten daarop met een waar betrouwen en geven zichzelf aan Christus over.
4. De mens wordt dan ook door middel van dit oprechte geloof waarlijk met de Drieënige God verenigd en krijgt zo gemeenschap aan de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, wat de grondslag is van alle zaligheid voor een arme verloren zondaar.
5. Uit deze geestelijke vereniging van het geloof met God in Christus, vloeit dan ook noodzakelijk de rechtvaardigmaking voort.
6. Ten slotte vloeit hier dan ook weer als een wezenlijk gevolg onafscheidelijk de ware heiligmaking uit voort.
Wijs een spotter niet terecht, anders zal hij u haten. Wijs een wijze terecht, en hij zal u liefhebben. -- Spreuken 9:8

Gebruikersavatar
MoesTuin
Generaal
Generaal
Berichten: 4598
Lid geworden op: 02 feb 2014 16:00

Re: Verdwijnt het geloof van de kerkgangers?

Berichtdoor MoesTuin » 26 nov 2016 20:38

Chaya schreef:Misschien omdat de kennis verdwenen is wat een waar geloof inhoudt en er minder toetsing is?
Hoor je nog wel eens over een historisch of een tijdgeloof bijvoorbeeld?


Beste Chaya

1) Wat houdt volgens jou een waar geloof in?
2) Wat bedoel je met een historisch of een tijdgeloof?

punt 2 zou ik vrij vertalen in een getuigenis van het geloof waar je in de bijbel van kan lezen (de geloofsgetuigen bijvoorbeeld in Hebreeen)
Hoor jij daar binnen je gemeente geen overdenkingen over Chaya?
uiteindelijk komt het erop aan, levensreddend : een persoonlijk geloof in de Heere Jezus.
want met kennis alleen kom je er niet
want met toetsing alleen kom je er niet
want met een historisch geloof alleen kom je er niet
want met een tijdgeloof alleen kom je er niet

"Ik ben de Weg, de Waarheid en hét Leven"
want wij hebben hier geen blijvende stad
maar zoeken de toekomende

De Heere Jezus zegt;
"Wie in Mij gelooft zal Hét Eeuwige Leven ontvangen"


Terug naar “Archief”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Google [Bot] en 50 gasten