Veel evangelieverkondiging probeert mensen aan te trekken met de zegen die ze nodig hebben om een gelukkiger en zinvoller leven te leiden. Wij geloven dat Jezus voor de zonde is gestorven. Maar wat wordt geloofd, wordt steeds minder verkondigd. De verkondiging van het Evangelie dat redt van zonde, verdwijnt zienderogen uit prediking en uit evangelisatiebrochures, die een lage drempel willen zijn voor de zondaar. Het beroep dat op God wordt gedaan, is niet om te redden van zonde, maar om te redden uit huwelijksproblemen, depressie, verdriet, etc. Men verwacht van God te ontvangen wat de psychotherapie probeert tot stand te brengen. Wat men hoopt te verkrijgen is niet heiliging, maar emotioneel welbevinden, voldoeninggevende relaties, zelfaanvaarding en een zinvol leven. Er wordt op God beroep gedaan als op de spoedgevallendienst. Hij mag opdraven om onze wonden te genezen, maar zodra de pijn draaglijk wordt, verdwijnt Hij uit beeld. God wordt behandeld als de dienstknecht van ons geestelijk, lichamelijk en psychisch comfort. Geloof is steeds minder gebaseerd op de waarheid van de Schrift, dat een mens geschapen is tot Gods eer en gered moet worden van de zonde, en wordt steeds meer de aller-individueelste expressie van de aller-individueelste zelfverwezenlijking.
Wat zijn de gevolgen indien predikers de woorden ‘zonde’, ‘bekering’, ‘berouw’, ‘hel’, ‘discipelschap’, ‘kosten berekenen’, ‘gehoorzaamheid’ of ‘je leven verliezen’ vermijden? Het Evangelie wordt dan steeds meer gepresenteerd als iets dat tegemoetkomt aan de passie en interesse van de mens: zelfwaarde, genezing, ethiek, zingeving en zelfs zorgzaamheid voor het milieu. Dat zijn belangrijke dingen, maar niet de kern van het Evangelie. Dat is een verschraald Evangelie, dienstbaar aan het lichamelijk, psychische en sociaal welzijn. Als de verkondiging van het Evangelie wordt beperkt tot de geschenken die God kan geven, groeit een generatie op die geen passie heeft voor het centrale gegeven van het Evangelie. Dan is er steeds minder passie voor bevrijding van zonde. Dan is er steeds minder verlangen naar de openbaring van het koningschap van God, die gerechtigheid tot stand brengt. Het is juist de bevrijding van zonde die mogelijk maakt dat het Evangelie herstel biedt op lichamelijk, psychisch en sociaal vlak
Bron Jef de Vriese
Ik maak me zorgen hierover, dat de kracht uit het Evangelie verdwijnt, gisteren heb ik getuigenissen gelezen van dopelingen uit een behoorlijk grote kerk, en tot mijn stomme verbazing is er niet één die vermeldt dat Jezus Christus de straf heeft gedragen die ons toekwam. De getuigenissen gaan inderdaad zoals Dhr. de Vriese hierboven schrijft over emoties, problemen, een warm bad in de gemeente die gevoeld wordt.
Ligt dat nou aan mij? Ben ik te zwaar op de hand? Zelf kom ik uit een evangelische gemeente maar ik heb het anders geleerd en bekering ook anders ervaren en ik lees het anders in de Bijbel.