Onlangs was de Russische evangelist op uitnodiging van Stichting Friedensstimme in Nederland. Anton liet in de Russische stad Koersk zijn leven achter om met zijn gezin 9.000 (!) kilometer verderop het Evangelie te verspreiden. Hij werkt in Tsjoekotka, vlakbij Alaska, in het uiterste noordoosten van Rusland.
Het Evangelie doorgeven is voor Anton Ponomarjav vanzelfsprekend. "Als ik mensen zie lijden onder de zonde, kan ik het niet laten om te vertellen over Christus." "Papa leerde mij om te vechten en mama leerde mij om te bidden," vertelt hij over zijn jeugd. "Toen mijn vader op relatief jonge leeftijd overleed, realiseerde ik mij dat ik twee kanten op kon: mijn eigen weg en de weg van de Heere. Mijn moeder bad: ‘Schenk Uw genade zodat mijn Anton tot bekering zal komen en hij U kan dienen’. Op 15-jarige leeftijd beleed ik voor het eerst mijn zonden tegenover de Heere God. Toen realiseerde ik mij dat hoe goed het is om met Hem te leven." Vervolgens ging hij meteen aan de slag door het bouwen van gebedshuizen. "Mijn moeder zag mij nauwelijks. Al snel realiseerde zij zich dat zij mij in gebed aan God had overgegeven," vertelt Anton lachend.
"Ik bad voor de soldaten die mij sloegen. Later heb ik zelfs bijbelverhalen met hen kunnen delen
"Als kind trok ik altijd met christenen op. In mijn militaire dienstperiode was ik opeens één van de weinige christenen. Voordat ik in militaire dienst ging, adviseerde een broeder: ‘Laat vanaf de eerste dag zien waar je voor staat. Als je daarmee wacht is de kans groot dat je wordt als alle anderen’. Als christenen in Rusland zijn we gewend om knielend te bidden. Dat deed ik ook als militair. Ik was mij ervan bewust dat mensen om mij heen dat apart zouden vinden. Toch heb ik dat gedaan. Toen ik uitlegde waarom ik bad, werden anderen stil. Vervolgens zei iemand: ‘Wil je voor mijn moeder bidden?’. Een ander zei: ‘Wil je voor mijn vriendin bidden?’ Zo werden er allerlei gebedspunten aangereikt.
"Ik vond het in principieel opzicht lastig om als christen met een wapen rond te lopen. Omdat ik de eed niet wilde afleggen en het wapen niet op mij nam, werd ik geslagen. Ik bad voor de soldaten die mij sloegen. Uiteindelijk heeft God hun harten verzacht. Later heb ik zelfs bijbelverhalen met hen kunnen delen. Ik vertelde hen over Noach, Mozes en Christus. Dat ik in die periode mijn geloof heb behouden, is alleen maar genade van God. Die genade geeft hij aan degenen die Hem vrezen.
" "Van binnen voeg ik mij af: ‘Hoe zou ik reageren wanneer ik word gevraagd om naar het noorden van Rusland te gaan?’ Die gedachten probeerde ik van mij af te zetten. We hadden werk, voedden onze kinderen op en leidden ons leventje. Broeders die werken in de zending kwamen naar ons toe. Een broeder stond op om te bidden: ‘Heere, we danken U dat dit gezin naar Toekotska wil gaan’. Verward deed ik mijn ogen open. Vervolgens zei de broeder ‘amen’. ‘We denken er nog steeds over na’, vertelde ik. Maar hij had al begrepen dat we hadden toegestemd," vertelt Anton lachend. "Een maand later zijn we het vliegtuig in gestapt en begon ons leven als zendelingen."
"Als ik mensen zie lijden onder de zonde, kan ik het niet laten om te vertellen over Christus
In die regio was slechts één christelijk echtpaar. Deze man en vrouw waren erg eenzaam in hun geestelijk leven. Anton: "Toen ik hen zag begreep ik waarom wij geroepen waren om te komen. Ook hebben ze tot de Heere God gebeden om geloofsgenoten die zich hier zouden vestigen." Anton legde contacten met mensen die geloven in de ‘geesten van Toendra’. "Ze maken contact met boze geesten. Ook alcoholisme en zelfdoding zijn een veelvoorkomende problemen. Wie zich van deze bevolkingsgroep bekeert, breekt met de alcoholverslaving. Daarmee getuigen ze direct van de Heere God, want iedereen kent elkaar."
Inmiddels bestaat de lokale huisgemeente uit ongeveer 20 christenen. Om afgelegen gebieden te bereiken is de aanschaf van een sneeuwscooter nodig. Vaak ligt er 300 tot 500 kilometer tussen twee dorpen in dezelfde regio. "In de dorpen zelf praten we met de bevolking en laten we lectuur achter. Veel dorpen beschikken niet eens over wegen. En als er een weg is, is er geen sprake van asfalt. We volgen sporen die anderen hebben achtergelaten. Die weg is dus verdwenen bij een volgende sneeuwstorm." Anton vertrouwt erop dat het goedkomt. "Ik heb gebeden: ‘Als U wil dat we die dorpen bereiken, zorgt U voor een sneeuwscooter’. Wanneer de Heere ons vervoer geeft, is dat voor ons een teken dat Hij zielen heeft voorbereid op onze komst." Anton sprak met een herder en vroeg of hij mocht komen om in zijn dorp over zijn Heer te vertellen. "Hij zei: ‘Als u voedsel meeneemt voor onze mensen, bent u van harte welkom’."
