Zoals waarschijnlijk wel bekend kan ik me goed vinden in de kinderdoop. Theologisch komt die voort uit de verbondsgedachte die de gereformeerde leer altijd heeft gekenmerkt. Er zijn Bijbelse argumenten voor de geloofsdoop, maar die gelden mijns inziens vooral in situaties dat mensen op volwassen leeftijd met het christelijk geloof geconfronteerd worden. Ze maken dan een keuze, die behelst dat ze hun oude leven afzweren en een nieuwe start maken. Geloof en doop horen dan bij elkaar en ook nog eens in die volgorde.
Maar in de situatie waarin hele generaties mensen christen zijn, en georganiseerd zijn in kerken, zal die bekering heel anders worden ingevuld. Er zijn christelijke gezinnen, een christelijk volk zogezegd, en dan wordt de behoefte aan een inwijdingsitueel bij de geboorte heel logisch. Naar voorbeeld van de besnijdenis is daarvoor de kinderdoop ontwikkeld.
De laatste tijd zie je dat onder de kleiner wordende betekenis van de kerken, ook weer anders gedacht wordt over de kinderdoop. Er zijn nogal wat mensen die behoefte krijgen aan de geloofsdoop, ook al zijn ze als kind al gedoopt. Persoonlijk voel ik die behoeft niet, maar ik kan het wel verklaren. Je bent niet meer vanzelfsprekend christen of christelijk opgevoed. Een echte ommekeer, een bekering van ongeloof naar geloof komt weer vaker voor. Ik hoor het nogal veel om me heen. Het heeft met deze tijd te maken.
Maar wat ik ook verneem is dat deze stap voor sommige mensen wel eens zeer grote gevolgen kan hebben. Reformatorische mensen, waar eigenlijk niet veel op aan te merken is, kunnen in reformatorische organisaties toch tegen een grote afwijzing aanlopen, die hen zelfs hun baan kan kosten. Zo is er aan een reformatorische school in Rotterdam onlangs een docent ontslagen, die weliswaar zeer belangrijk was en een centrale positie vervulde als vakdocent, maar die gekozen had voor de geloofsdoop en louter om die reden is ontslagen. Dat heeft tot nogal wat verontwaardiging geleid bij de overige docenten en ook bij ouders van leerlingen. Maar op zo'n moment staat het bestuur van zo'n reformatorische school echt op z'n strepen en wordt verwezen naar de 'identiteit' van de school om deze zeer verregaande stap te rechtvaardigen. In andere reformatorische scholen in Rotterdam schijnen er ook nog wat van dit soort ontslagen op stapel te staan.
Ik noem het maar, omdat ik dit dus weer veel te ver vind gaan. Zeker, ik houd van een goed beargumenteerde visie op de doop. Voor mij is dat de kinderdoop, maar wanneer iemand persoonlijk een andere afweging maakt en voor een geloofsdoop kiest dan mag dat volgens mij niet leiden tot zo'n sterke afwijzing. Zeker, omdat een en ander in eigen kring wel vaker voorkomt. Hoeveel docenten op reformatorische scholen hebben misschien ook die geloofsdoop ontvangen, maar spreken daar niet over?
Ik weet dat evangelischen soms heel drammerig kunnen zijn in hun opvattingen, maar eerlijk gezegd gaat dit mij nog een stapje verder. Mensen die prima functioneren, gelovige christenen zijn en die geen vlieg kwaad doen, kun je toch niet treffen met zo'n maatregel. In eigen kring worden hier ook vragen bij gesteld. Gaat zo'n schoolbestuur daar niet veel en veel te ver in? Wie steunt hen dan in deze beslissing van ontslag louter op grond van de keuze voor een geloofsdoop? Bovendien vraag ik me af of dit wettelijk wel mag.
Het reformatorische onderwijs bewijst zichzelf hier geen dienst mee. Je zult toch rekening moeten houden met een zekere diversiteit aan opvattingen in eigen kring, zeker als dat zo'n grote reformatorische scholengemeenschap betreft.
Als dit de reformatorische consequenties zijn van de keuze voor een geloofsdoop, dan maakt mij dat nog niet tot aanhanger van die keuze, maar wel tot iemand die met verdriet constateert dat rücksichtlose verwijzing naar identiteit grote schadelijke gevolgen heeft voor personen.
En dan ligt mijn sympathie geheel en al bij deze docent.
gravo