Een bekende term: 'bevindelijk'. Een term waar ik ook erg aan hecht.
Bevinden is immers ervaren, meemaken, voelen, merken?
Wat hebben we aan een set geloofswaarheden, als we er nooit iets van ervaren?
Of het nu gaat om orthodoxe dogma's die onbegrepen uit het hoofd worden geleerd, of dat het gaat om evangelische waarheden die de vorm krijgen van berekeningen, voorspellingen en invuloefeningen of puzzels over de toekomst, in beide gevallen gaat het om een louter verstandelijke omgang met God en godsdienst. De waarheid vervat in een leerboekje. En dat is het dan.
En daar moet je dan 'ja' tegen zeggen?
Daar moet je het dan maar mee doen?
Leer het maar uit je hoofd?
Lees het nog maar eens een keer door?
Tel het nog maar eens na?
Voor mij is dat heel onbevredigend.
Zo'n kille en afstandelijke waarheid heeft nog nooit iets teweeg gebracht bij mij. Ik word er namelijk niet bij betrokken. Ik krijg iets panklaar aangereikt, maar wat vind ik daar zelf dan van? Waarom zou het wat voor mij zijn? Mag ik zelf ook even proeven en smaken? Ik heb behoefte aan een emotionele binding. Ik wil me eraan kunnen hechten.
Het wezenlijke van de godsdienst is voor mij deze ervaring. En dan gaat het vooral om de ontmoeting met God. Daarin vind ik het geluk.
Niet in zogenaamde 'harde feiten', niet in zogenaamde exacte aantallen, niet in zogenaamde wetenschappelijk aangetoonde waarheden. Zowel oude als nieuwe orthodoxie wil anderen graag overtuigen van hard feitenmateriaal. Net zoals de wereld dat ook graag wil. De materialistische wereld rekent altijd af op feiten en aantallen.
De wereld zegt: het is een feit dat we God niet hebben waargenomen.
Klopt, maar het maakt mij niet gelukkig.
De orthodoxie zegt: het is een feit dat God toch bestaat.
Klopt, maar ook dat maakt mij niet gelukkig, want het blijft een afstandelijke waarheid die verder niks verandert. Zolang ik de zoom van Zijn kleed niet aanraak gebeurt er niets en loopt Hij gewoon door.
Ik word pas gelukkig, wanneer ik het persoonlijk ervaar.
Dat is volgens mij nu precies waar bevindelijken het over hebben: het moet jouw persoonlijke ervaring worden.
Het moet geen objectieve zaak zijn (voorwerpelijk), maar een subjectieve zaak (onderwerpelijk).
Het is pas waarheid, wanneer het jouw waarheid is.
Hoe denken we hierover? Zegt de term "bevindelijk" ons nog wat?
gravo