gravo citeert:
Wat zou het jodendom er van vinden als wij het boek Openbaring, dat na jarenlange bestudering toch een joods geschrift blijkt te zijn, plechtig overdragen en aanbieden aan de synagoge? Wordt hierin niet veelmeer hun taal en toekomst geschetst dan de onze? Hebben wij het niet te zeer bevuild met onze handen? Als het boek dan toch sleutelteksten bevat, zoals ik telkens hoor, voor wie zijn die dan bedoeld? Moeten heidenen dit boek wel uitleggen? Moet de weg die Israël zal gaan wel door heidenen worden ontsluierd?
Een kleine maar noodzakelijke canonieke herschikking?
Wie weet eigenlijk hoe het jodendom aankijkt tegen met name dit boek Openbaring? Zij zullen toch als geen ander dit geschrift kunnen leggen naast bijvoorbeeld het boek Daniël?
Ben ik erg benieuwd naar.
Dank voor deze ontboezeming. Alle gegevens die daar uiterst zorgvuldig zijn vastgelegd komen uit de Messias belijdende Jood Yochanan die hij ontvangt op het eiland Patmos. Deze oude Jood had dit voor zich kunnen houden als een persoonlijke troost voor wat er gebeuren gaat. Hetzelfde principe zien wij door de gehele Bijbel heen. Overal wordt door middel van profeten gewaarschuwd wat voor een oordeel er te wachten staat bij de voortdurende overtreding. Ballingschap, de vijand, hongersnood, verdrukking en nog een hele lijst vol zaken die ons leren om dicht bij de Eeuwige te blijven.
Ten tijde van de ballingschap zijn er geen profeten die het land doortrekken en zich aandienen bij de leiders van het volk. Op dat moment zijn wij op ons zelf aangewezen en moeten het maar zien te rooien. Dan zien we de genade van de Eeuwige opnieuw, als Daniël een visioen krijgt. Hij schrikt daarvan, want met de buitengewone kennis die hij heeft gekregen van de Eeuwige plaatst hij dit visioen in een tijdsbeeld. Laat ik het kortweg samenvatten: de politieke situatie van de omliggende landen en de verborgen krachten die zich daarin ontwikkelen. Boeiend voor ons mensen achteraf. Echter zeer schrijnend in die tijd, waarin ook Daniël zeer nauw aan het koninklijke hof verbonden was en alle intriges bespeurde. Daar deed hij niet aan mee, zijn hoge moraal weerhield hem er van om de macht van het rijk over te nemen. Bovendien, wat zou hij daarmee bereikt hebben? Hij zocht geen eer of aanzien maar het gelijk voor zijn volksgenoten. Die intriges waren er ook aan het hof als wij lezen van de vurige oven en de drie vrienden van Daniël. Wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon en andere toevalligheden.
Maar kijken we terug naar de intentie van de visioenen dan ziet Daniël de gruwel der verwoesting. Dat zijn zaken die wezenlijk zijn voor het Huis van Israël. Die woorden moeten doordringen naar de toekomstige leiders opdat zij sterk staan tegenover de gruwel der verwoesting en dat die door het hoffelijke en goede gedrag niet het Huis van Israël zal raken. Daniël weet ook hoe zijn voorgeslacht heeft gehandeld en hij is heel terecht bezorgd over de toekomst die hij in het visioen ziet. Dat is niet alleen de verwoesting maar het ook ontheiligen van de dienst aan de Eeuwige in de nieuw te bouwen tempel. Daniël ziet meer, en schrijft dat op. In het Joodse geldt Daniël niet als een profeet en valt zijn Bijbelboek in de categorie van geschriften.
Dat is een van de redenen waardoor dit Bijbelboek wat minder belangstelling heeft onder het Huis van Israël. Toch staan daar zeer veel belangrijke data in, die achteraf bezien uiterst nauwkeurig blijken te zijn. En als die data uiterst nauwkeurig uitkomen dan verbind ik ook het boek Openbaring daaraan vast. Het nauwkeurig waarnemen zit nu eenmaal in het Joodse bloed en iedereen kan daar uit halen wat hij/zij daarvan vindt. Ook zit in ons de eigenschap om het goede te bestuderen maar het op zijn beloop te laten. Anderen maken er een spoorboekje van met vertrek- en aankomsttijden. Zo zit de Bijbel in elkaar en daar is deze ook niet voor bedoeld. Maar een reconstructie van een gebeurtenis leert ons zien dat zaken die voorzegd zijn uiterst nauwkeurig in vervulling zijn gegaan. Op exact dezelfde kalenderdag sterft Yeshua aan het kruis. Er zijn dan 1345 jaren voorbij gegaan en als die achteraf worden geanalyseerd zien we dat de woorden tijd, tijden en een halve tijd ook 1345 jaar is. Alleen waar is je uitgangspunt? Hadden de schriftgeleerden dit kunnen weten aan de hand het boek Daniël? Ja, dat kon, maar zomaar een Messias uitroeien komt toch echt niet in hun op. Bovendien had men te maken met vele opkomende messiassen en geen van hen werd gedood. Nee, men maakte de hand niet vuil aan hen en lieten hen gewoon begaan.
Zo ging de gezapigheid ook in Israël gewoon door als horende bij het leven. Herkent u ook iets van die kerkelijke gezapigheid door alles maar te laten zoals het is. De weg van de minste weerstand blijven volgen.
Hoe zou het Huis van Israël nu aankijken tegen het boek openbaring? Als eerste zal men reageren dat het 53e hoofdstuk van Jesaja is toegevoegd door de kerk. Wij, het Huis van Israël kregen in het jaar 1948 een geschenk van de Eeuwige. Al 2.000 jaar lang lagen er in de grotten van Qumram in een kruik de boekrollen op ons te wachten. Het was niet alleen een welkom thuis, het was ook het bewijs dat de kerk in ieder geval niet hoofdstuk 53 hebben toegevoegd. Op grond hiervan is men heel voorzichtig dit hoofdstuk gaan bestuderen. De opmerking dat het boek Openbaring bevuild zou zijn voor het Huis van Israël is zeer terecht. De kerk heeft zeer grote schade aangebracht die nog steeds voelbaar is in het Huis van Israël. Letterlijk zijn de Messias belijdende Joden uit de vroege kerk gegooid als zijnde lastig, overbodig en hopeloos ouderwets. Nee, de vernieuwende jonge kerk voegde zaken toe die beslist niet werden voorgeschreven in de Bijbel.
En nu? Onder de Messias belijdende Joden is het boek Openbaring geen onbekendheid. Dat wilde Yochanan op Patmos ook niet. Ook hij had de stellige verwachting dat Yeshua spoedig zou terugkeren naar deze aarde. Ik leg ook direct daar een link bij als de Eeuwige heel persoonlijk met onze voorvader Avraham spreekt over de ongerechtigheid van de Amorieten nog niet vol is. Jouw nageslacht Avraham zal terugkeren als de maat van de Amorieten vol is. Met die woorden moet Avraham het doen. Zou de geschiedenis zich herhalen of is er toch een Bijbels patroon te ontdekken? Kijk ik naar Ninevé dan zie ik dat de Eeuwige genadig is alhoewel de zonde zeer hoog is. Een verootmoediging vindt daar plaats en nadat die generatie er niet meer is wordt het vonnis alsnog bekrachtigd.
Kijk dat zijn allemaal sleutels van genade van de Eeuwige die Hij ons laat zien. Zou dat principe opeens niet meer gelden nu wij in een nieuwe tijd leven? Ik geloof dat niet, want dan had de Eeuwige ons ook niet die boekrollen gegeven van Qumram. Het besef onder het Huis van Israël aangaande de Bijbel moet niet het minutieus bestuderen zijn van de teksten. Het moet ook zo zijn dat men de verbanden ziet tussen die teksten. Yeshua doet dat in Zijn onderwijs en Hij brengt ons dat bij. Vanuit onze eigen context en cultuur leren we hoe wij moeten handelen. Dan valt ineens het licht er op en zien wij de diepe gedachtegang daarin. Onze hooggeleerde rabbijnen zijn uitstekend in staat om ook het boek Openbaring te bestuderen en van commentaar te voorzien. Echter de plaatsnamen die daarin genoemd worden vallen buiten Israël en zijn daardoor wat minder interessant voor hen.
Maar het zijn wel de plaatsen waar een kleine Joodse groep woonde en handelde. Zij kregen drie keer per jaar een update van de gebeurtenissen in Jeruzalem. Zij, die het zich konden veroorloven, bezochten de hoge feesten in Jeruzalem. Ook zij werden verward toen zij hoorden dat Yeshua op de 14e Nissan stierf aan het kruis en de berichten dat Hij was opgestaan uit de doden. De dag van de uittocht zegt hun veel, verlost uit de slavernij. Maar ook de diepere gedachte dat Yeshua de dood had verslagen en verzoening tot stand heeft gebracht. Het krachtige getuigenis was zeer sterk. Dan kijken we naar de context van die dagen: het sanhedrin bestond voornamelijk uit de Sadduceeën die leerden dat der geen opstanding was uit de dood.
Ineens is er wel een opening gevonden voor het Huis van Israël. Kom ik nu in Israël en raak ik daar in gesprek is de eerste vraag waar kom je vandaan? Er is dus belangstelling, omdat velen uit de diaspora komen. Zij brengen hun gewoonten en gebruiken mee en het is zeer potsierlijk om in een warm land met een oost-europeese bontmuts over straat te lopen. En juist, vanuit die cultuur zal er hopelijk een belangstelling zijn voor het verleden in de diaspora. Ooggetuigen zijn er niet meer, maar de belangstelling voor oude geschriften zijn essentieel voor ons. Wat wel een vaststaand feit is dat velen in Israël Yeshua erkennen als een van ons. Ik merk aan de gidsen in Israël dat zij moeite hebben met de naam Jezus. Als ik de naam Yeshua gebruik, dan herkent men die naam wel en is er een (verkennend) gesprek mogelijk.
Ik denk niet dat de kerk de sluier zal wegnemen onder het Huis van Israël. Met alle respect en wordt daar vooral niet boos van: de kerk ligt zelf onder een dikke sluier en beseft niet eens van wat er precies bedoeld wordt in de Bijbel. Dit zijn zaken waar ik verdrietig om ben en vele Messias belijdende Joden denken daar hetzelfde over. Gelukkig zijn er ook Messias belijdende Joden in Israël, die hun getuigenis laten horen. Dat wij onderling niet zo lief zijn naar elkaar is een interne kwestie. Ik ben van mening dat de kerken daar geen enkel oordeel over mag vellen, zij hebben zelf teveel boter op hun hoofd.
Eerder hoop ik dat de houding van de kerken richting Israël zich gaan ombuigen. De zeer aanmatigende wijze dat de kerken de plaats van Israël hebben ingenomen/voortgezet is gevoed door de begeerte gevolgd door diefstal daarvan. Ik ben hier niet de moraalridder aan het spelen en ook voor mij, als Jood is het moeilijk om hier heel objectief tegen aan te kijken. De Bijbel is niet exclusief voor het Huis van Israël ondanks het feit dat dit onze geschiedenis bevat en de leefregels van de Eeuwige. Er is meer, wij, het Huis van Israël moesten ons gedragen als een priestervolk voor de mensheid naar de Eeuwige. Reken ons niet af op ons vallen en opstaan, dat is uitsluitend voorbehouden aan de Eeuwige. Dat is volgens mij de sleutel om weer met elkaar in gesprek te gaan. Maar durft de kerk dat? Door onze cultuur en het verstaan van de schriften hebben wij een voorsprong op u. Treedt de kerk dan uit bescheidenheid terug of zegt men opnieuw: zo moet het zijn.