Pas werd mij de volgende vraag gesteld: Wat vraagt God nu eigenlijk van jou, volgens jou zelf? Ik zei daar vanalles op. De vraag was daarna: Klopt dat? Daar worstel ik nu best wel eens mee. Ik zal eerst de situatie uitleggen:
Ik kom uit een gezin, waarin ik soms wat opvoedproblemen ervaar. Ik merk dat mijn ouders dingen op een bepaalde manier doen, maar deze manier is niet altijd de beste. Zelf doe ik een opleiding in de SPH en merk ik ook, dat ik vaak wel de goede manier pak. Dat is niet arrogant bedoeld, maar gewoon en nuchtere constatering.
Bij ons thuis zijn er twee reacties op de opvoeding. Sommigen worden onzeker en laten dit duidelijk zien. Anderen zijn ook onzeker, maar zorgen ervoor dat ze de bink uithangen. Ik zei dat beide 'patronen' hen in de moeilijkheden brengen. Ik merk ook, dat een andere manier van reageren, ervoor zorgt dat ze zich open durven stellen bijv.
Nu ben ik soms dus best bezig met 'opvoeden'. Ik zeg dingen tegen hen, of pak een situatie op. Vooral ook omdat mijn ouders dit heel laat doen. Ik merk dat dit bij mij boosheid oproept. Ik zit zelf ook met een gat/leegte, en daardoor heb ik zelf ook nog zorg nodig. Zeker als niet gewaardeerd wordt wat ik doe, kan ik boosheid van binnen voelen. Er zijn momenten dat ik het niet meer trek. Maar loslaten kan ik het ook niet.
Eigenlijk is mijn vraag; Wat wil God van een christen in een gezin? In hoeverre moet je blijven geven zonder te ontvangen? In hoeverre moet je de minste zijn? In hoeverre wil God ook dat we onze eigen grenzen trekken? Waar is hierover iets te vinden in de bijbel?