kwebbel schreef:tante-tortel schreef:Wat ook heel bijzonder is: wij zullen iedereen herkennen. Dus ik weet wie Abraham is, wie Mozes is. Zonder dat ik hem ooit gezien heb!
Interessante discussie
waar staat het trouwens in de Bijbel of wij mensen wel of niet herkennen?? Ik heb altijd geleerd dat wij mensen niet herkennen als we in de Hemel zijn. Ik heb dat gewoon overgenomen als opvoeding zeg maar. Maar waar staat het ?
Dat is juist het opmerkelijke, het staat nergens in de Bijbel. Waarschijnlijk is het door mensen bedacht om de problematiek die ik in mijn eerdere posting heb aangekaart te omzeilen. Het probleem dat als je elkaar herkent, je ook de zonden, de fouten en de schade die die ander jou heeft aangedaan (en die jij hen aan hebt gedaan) zou herkennen en zodoende dus nog steeds een negatieve visie op hem (of hij op jou) zou hebben en er allicht ook nog pijn is vanwege wat er gebeurd is.
Even een voorbeeldje om het te verhelderen. Stel, iemand is getrouwd en is helemaal gelukkig met haar. Maar ze gaat vreemd met een goede vriend van je en je huwelijk en die relatie met die vriend gaan er aan kapot en ze raakt uit beeld. Je blijft de rest van je leven alleen. Ze hertrouwt, komt tot bekering en sterft. In de hemel kom je haar weer tegen. Wat zou je dan denken en voelen als je haar herkennen zou? Onze menselijke reactie is om te denken dat je sowieso pijn zouden voelen vanwege die zonde van haar en allicht ook gevoelens van boosheid, woede. En dat past niet bij de nieuwe hemel en aarde.
Misschien is dit denken een gevolg van een te grote focus op zonde en schuld en te weinig op vergeving... Maar de oorzaak is dat we, wat die vergeving (van God aan ons en van ons aan elkaar) dan niet in zijn geheel begrijpen. Het houdt in dat de zonden daadwerkelijk weg zijn... als er gevoelens van pijn en evt. boosheid zouden zijn zou dit inhouden dat het wel weggedrongen is. Gelukkig werkt het niet zo, want wat voor gevoelens zouden er dan bij God aanwezig zijn als Hij ons, die hem meer kwaad hebben aangedaan dan enig mens een ander mens zou aandoen, zou zien.
Je zal elkaar daar herkennen, maar niet de schuld van elkaar meer kennen, want die is totaal vergeven en dus ook helemaal weg.
Over de vraag of je wel naar de hemel wil als je weet dat anderen daar niet heengaan citeer ik nog even een stuk uit "De problematiek van het lijden" van C.S. Lewis:
Een vierde tegenwerping is dat geen mens met een greintje naastenliefde in de hemel gelukkig kan zijn zolang hij weet dat er nog een menselijke ziel in de hel verkeert. Als dat zo is, zijn wij dan barmhartiger dan God? De achtergrond van deze tegenwerping is een voorstelling van van hemel en hel als twee plaatsen die in de tijd naast elkaar bestaan, zoals Engeland en Amerika in de geschiedenis naast elkaar voortgaan; dan zouden degenen die in de hemel zijn steeds kunnen zeggen: 'De kwellingen van de hel gaan nu
nog door.' Maar het valt me op dat onze Heer weliswaar de schrikwekkendheid van de hel met onverbiddelijke ernst beschrijft, maar meer nadruk legt op finaliteit
dan op duur. De verbanning naar het vernietigend vuur wordt meestal als het einde van het verhaal beschouwd - niet als het begin van een nieuw verhaal.
Dat de verloren ziel voor eeuwig in zijn duivelse houding gefixeerd blijft, valt niet te bewijfelen; maar of dat hetzelfde is als eindeloos voortduren - of er eigenlijk wel van duur sprake is - dat gaat ons kennen te boven. Edwyn Bevan heeft hierover enkele interessante gedachten geformuleerd. Wij weten veel meer over de hemel dan over de hel, want de hemel is de bestemming van de mens en omvat daarom alles wat bij een verheerlijkt menselijk bestaan hoort. Maar de hel is niet voor mensen gemaakt (Mat. 25:41) Hij is in geen enkel opzicht de parallel van de hemel. Het is de 'buitenste duisternis', de verste rand waar 'zijn' overgaat in 'niet-zijn'.
