Christen zijn op je openbare werkplek

[MissF]

Geen idee of er al een topic over bestaat....anders kan deze gesloten worden, maar anders...

In het topic over werken in de zorg kwam aan de orde hoe je als christen staat in een openbare instelling.
Ik wilde het wel even veralgemeniseren, dus niet alleen in de zorg, maar in alle openbare werkplekken.

Hoe ga jij hier als christen mee om?
Wat kom je tegen wat je moeilijk vindt?
Hoe los je dit op?

[Abdijbiertje om 1:00]

Hm, een onderwerp waar we bijna allemaal wel mee te maken hebben.
Ik zat een tijd lang in de transportwereld, bij een bedrijf waar iedereen werd aangenomen vanwege tekort aan personeel. Ik heb in die tijd chauffeurs meegemaakt die meer soorten drugs dan bijbelteksten kenden (uiteraard werden al die soorten ook gebruikt). Ook was een klein deel alcoholist. Men deed alles wat God verboden had. In deze rauwe sector van arbeid vond ik het moeilijk om ertussen te staan als getuigend christen, zeker omdat ik soms meeging in het vloeken. Erg, maar wel waar. En zo gauw je dat teveel doet kun je het ook bijna niet maken om andere collega's te vragen of ze niet wilden vloeken....
Ik heb dus in plaats van elke keer weer het vingertje op te steken maar de momenten afgewacht dat er over het geloof gesproken werd. Die momenten waren zeldzaam, maar als ze er waren waren het goeie gesprekken.
Ik vraag me af of het goed is om constant wat van mensen te zeggen. Je komt al snel betweterig over, en zo zullen ze niet snel wat van je aannemen. Ook wordt het op de werkvloer en in de cabine het er niet echt gezelliger op. Op die manier vond ik toch een weg om er over te praten. Maar ben ik nu slap, of verstandig? Ieder zijn mening, maar nogmaals, het opgeheven vingertje werkt meestal averechts.

[lousje]

Ik heb in die tijd chauffeurs meegemaakt die meer soorten drugs dan bijbelteksten kenden (uiteraard werden al die soorten ook gebruikt). Ook was een klein deel alcoholist. Men deed alles wat God verboden had.

Weet je dat dit eigenlijk de beste plekken zijn om voor je geloof uit te komen (niet dat dit gemakkelijk is), maar mijn zusje was drugsverslaafd en is een tienermoeder en het leger des heils heeft haar geholpen in een heel moeilijke periode.
Ik moet erbij zeggen dat er met mijn zusje eigenlijk niet meer op een normale manier om te gaan was op dat moment.
Door de hulp en de liefde die ze ontving is ze heel erg veranderd. Ze blowt zelfs niet eens meer.
Mensen die hun heil zoeken in andere zaken zijn naar mijn idee op zoek naar God, al weten ze dat zelf niet.

In mijn dagelijks leven ga ik veel om met mensen met psygische problemen en ik probeer telkens weer mijn blijdschap en vreugde in het geloof over te brengen. Niet dat ik het idee heb dat het lukt, maar je weet maar nooit. Ik heb een goeie band met hun, maar om ze mee naar een ontmoetingsdienst te vragen... dat durf ik nou net niet.

[L'être extraterrestre]

Ik heb het wat dat betreft redelijk makkelijk vind ik zelf.

Ik werk in een (dieren-)winkel, dus sta wel in contact met mensen, maar dat is kortdurend. Wat ik wel moeilijk vind, is de manier waarop er soms met dieren om word gesprongen. Ik zit er middenin, maak de gekste dingen mee, maar mensen beseffen niet wat ze dieren aandoen. He tis wel Gods schepping. Ook vind ik dat te veel christenen daar erg laks in zijn. Wat kan hun het nu schelen dat een vissenkom te klein is, het zijn maar vissen? En dat ik daar dan machteloos toe moet staan te kijken, daar voel ik me vaak wel schuldig over.

Mijn collega's vloeken af en toe wel eens. Ik zeg daar verder niets van, ik doe verder niet mee. In de kantine zijn er niet echt dingen die anders zijn. Ik bid en dank alleen niet voor mijn eten, maar persoonlijk vind ik dat er ergere dingen zijn.

[LeChat]

Ik werk op een klein advocatenkantoor, waar 1 v.d. 3 advocaten Rooms-Katholiek is opgevoed en 1 gereformeerd, de 3e is van huis uit 'nergens bij grootgebracht' zoals dat dan genoemd wordt. Alledrie geloven ze nu niet (meer).
Dat levert best pittige discussies op af en toe, ik word dan niet aanvallend maar wel kritisch benaderd: 'Hoe kun je als intelligente meid nou dáár in geloven?' en 'Alle vorm van geloofsopvoeding is toch in feite indoctrinatie?' (Wat dat laatste betreft: dat geldt natuurlijk ook voor een atheïstische opvoeding...)
Maar al met al wordt mijn geloof wel respectvol benaderd, dus ik heb niet zoveel moeite met die kritische vragen, dat scherpt juist je eigen geloof en zet je aan het nadenken.

Ik denk dat het sowieso wel uitmaakt in wat voor omgeving je werkt: in de zorg kom je bijv. (veel) ethische problemen tegen, in de bouw wordt (veel) gevloekt, in een meer 'intellectuele' werkomgeving worden meer kritische discussies gevoerd (of je wordt voor gek verklaard...) - om even te generaliseren dan hè.

[LeChat]

Nog even dit:

Hoe je werken in een seculiere omgeving ervaart, ligt natuurlijk ook (voor een belangrijk deel) aan je eigen houding.
Een voorbeeldje: Mijn pa (sinds kort met pré-pensioen en al ruim 30 jaar ouderling in de GerGem), werkte als timmerman bij een "seculier bouwbedrijf" (klinkt raar, maar je begrijpt wat ik bedoel). Hij is altijd wel in voor een lolletje, liep bijv. ook met collega's te zingen enzo , maar ze wisten wel waar hij voor staat. En de collega's hadden (misschien mede door zijn leeftijd) respect voor 'm, en als er thuis problemen waren, was hij hun uitlaatklep, etc. En ze zeiden wel 'ns: "Zoals jij, zo kan het gelukkig ook, je hóeft als christen toch niet altijd te preken/met een zuur gezicht rond te lopen..."

[Gerdien B.]

Ik werk iig liever in een openbare/christelijke instelling dan een reformatorische.

Denk dat het idd heel belangrijk is dat je laat zien dat wij niets meer of minder zijn dan de anderen. Alleen wij geloven dat er meer is. Dat mag je ze ook vertellen en laten merken hoeveel steun je er aan hebt, hoe belangrijk het voor jou is.
Als wij een avond regelen voor de bewoners met muziek e.d. dan doe ik gewoon mee. Toch weten ze exact waar ik voor sta.

Zo stond er pas in een advertentie van een openbare werkplek over iemand die overleden is:
Wij wensen zijn vrouwe, kinderen en kleinkinderen veel kracht toe, waarvan wij weten dat ze die zullen halen uit het geloof waar .... altijd van getuigde!

Mijn wens is dat mijn collega's mij ook zullen gedenken zo dra ik er niet meer werk en niet met bitterheid omdat ik zo'n starre christen was.

[Dippie]

Ik werk tegenwoordig in een niet-christelijke kinderopvang.
Wel zijn er 2 van mijn collega's christelijk en hebben op dezelfde scholen als mij gezeten. Ik ben best blij dat ik dus nog houvast heb....
Kdenk dat het voor mij veel moeilijker was geweest als ze nooit een christelijk iemand op de werkvloer hadden gehad...Nu hebben ze die al jaren, dus zullen ze het meeste wel weten.
Maar ik werk er nog niet zolang...dus er zullen vast nog wel vragen komen...
Khoop dat ik ze dan kan beantwoorden

[Gerdien B.]

Vertrouw op God en ga biddend werken!
God laat geen bidder aan de zijlijn staan.

Ik ben de enige die uit reformatorische kring komt. Sommige hadden gelijk de meest vreselijke visioenen voor zich.
Ik werk er nu 4 jaar en het gaat onwijs goed onderling. Regelmatig gesprekken over geloof. Als ik ergens geen antwoord op weet zeg ik dat ook eerlijk. Ik zou echt neit meer terug willen naar de refo teams waar ik hier voor heb gewerkt!

[Ansje]

Ik heb drie en half jaar in een bakkerij gewerkt (vroeger ) en daar was niemand christelijk, alleen ik.
Wat ik daar geleerd heb is om eerlijk te zijn over je geloof. Vragen eerlijk beantwoorden en zo goed mogelijk proberen uit te leggen waarom je iets doet...zoals bijv. rokken dragen.
Ik heb toen gemerkt dat ik veel begrip kreeg en ben daar ook nooit voor uitgescholden, juist niet.

[Optimatus]

Ik heb altijd desgevraagd gezegd dat ik christelijk ben. Men stelt vele vragen, maar men is altijd respectvol en nieuwsgierig.

Leuke discussies, gezellige gesprekken en een heel ontspannen sfeer - en toch geef ik ze mijn visie en zij de hunne. Zo steken we er samen wat van op en zijn er vriendschappen gegroeid - ook met atheïsten - Goddank.

[MissF]

Vandaag keken mijn collega's + de jongeren van de groep zelf me helemaal verbaasd aan, toen ik vertelde dat ik volgend jaar ga trouwen, en NIET eerst wil samenwonen.
Hadden ze nog nooit van gehoord, wie gaat er nou trouwen als je 21 bent, waarom niet gewoon samenwonen?

Het was een retorische vraag, dus ik heb geen gelegenheid uit te leggen dat ik een zegen over ons samenwonen wil, dus eerst trouw, maar het is wel apart, om dat opeens tegen te komen

[Jort]

Ik ben in de omgang met mensen soms verlegen en bepaald niet vlot enzo. Ik ben liever met iets inhoudelijk bezig dan met mensen. Des te meer ik mij met mensen bezig hou des te erger het wordt en des te meer ik inhoudelijk bezig ben en mij er niet om bekommer des te fijner ik mij voel en des te beter ik ook met mensen (inhoudelijk) kan praten. En ik heb juist wel weer een sterk ontwikkelde eigen mening Kortom beetje raar figuur

Op zich kan ik daar prima mee leven, maar ik ben dan altijd bang dat ze denken dat alle christenen zo zijn. Daarom durf ik niet altijd zo mijn christen-zijn uit te stralen dan eigenlijk misschien zou moeten. Al weten verschillende mensen het wel van mij en heb ik er weleens gesprekken over gehad. Soms vind ik het jammer dat ik vanwege mijn karakter te weinig uitstraal, ook van het christen-zijn.

[essieee]

Geen idee of er al een topic over bestaat....anders kan deze gesloten worden, maar anders...

In het topic over werken in de zorg kwam aan de orde hoe je als christen staat in een openbare instelling.
Ik wilde het wel even veralgemeniseren, dus niet alleen in de zorg, maar in alle openbare werkplekken.

Hoe ga jij hier als christen mee om?
Wat kom je tegen wat je moeilijk vindt?
Hoe los je dit op?

Ik heb er een superartikel over liggen vanuit de RMU...zal ik je die eens opsturen??? Mij hielp het enorm!!

[froske]

Ik werk en school liever in een openbare omgeving. Op de refomatorische school zaten destijds meer mensen die losgeslagen waren dan in de groep waar ik nu zit. Wel jammer dat sommige mensen veel vloeken enzo, maar verder hebben ze wel respect voor het geloof en ben ik er niet minder om