coby6 schreef:Ik dacht dat het over Jezus ging. Nee dat zou wel heel lomp zijn. Dan bid ik liever en de hemel is altijd een leuk vooruitzicht om ze op te wijzen. Ik ken dat eigenlijk niet. Alleen mensen die blij zijn dat ze naar de hemel mogen.
Als iemand zegt dat ie erg pijn heeft, is nog geen klagen en dat maakt niet uit, dan moet je bidden.
Maar doorgaans klagen die mensen die eigenlijk weleens mogen zeggen dat ze pijn hebben, niet en degenen die niets te klagen hebben, klagen om niks.
Heeft iemand onder u leed te dragen? Laat hij bidden. Is iemand blij te moede? Laat hij lofzingen. Is er iemand bij u ziek? Laat hij dan de oudsten der gemeente tot zich roepen, opdat zij over hem een gebed uitspreken en hem met olie zalven in de naam des Heren.
Jakobus 5:13-14 NBG51
https://bible.com/bible/328/jas.5.13-14.NBG51
Er staat ook iets over je verheugen met hen die blij zijn, en treuren met de treurenden toch? Ligt ook een beetje aan wat je definitie van geklaag is of het oké is of niet. Officieel is klagen: het uiten van ongenoegen, verdriet of pijn.
Veel mensen zien klagen vooral als
onterecht klagen, ‘aanstellen’, en een algemene ontevreden levenshouding. Als dat je definitie van klagen wordt snap ik dat je dat afkeurt.
Ik denk echter dat veel van dat soort klagers eigenlijk een ander tekort voelen maar dat niet zien, en dus dat ze vooral
over het verkeerde en
tegen de verkeerde persoon klagen. Zoals een kind dat gepest wordt op school kan klagen over buikpijn; omdat hij de eigenlijke oorzaak (pesten en nare gevoelens daarover) niet kan benoemen uit hij hetgeen dat hij wel kan uiten (buikpijn). Zo klagen oude mensen die zich eenzaam voelen soms ook steen en been over te veel/weinig zout in het eten, het weer o.i.d. Omdat dat makkelijker te beklagen is dan de kwetsbaarheid van hun eenzame gevoel te tonen. Helaas stoten ze met het geklaag juist mensen af waardoor ze nog eenzamer worden.
Hier zijn de werkelijke oorzaken echt wel dingen waar je verdrietig over mag zijn. De uitingsvorm zorgt echter voor verwijdering ipv erkenning. Men wordt een aansteller genoemd ipv getroost.
Dus als iemand over kleine dingetjes klaagt mag die zich wel eens achter de oren krabben wat nou het onderliggende probleem is dat iemand zich niet tevreden voelt. Soms is dat een te klein besef van Gods gulheid, het vinden dat je recht op dingen hebt ipv te beseffen dat alles wat je bent en hebt en ziet en wat er bestaat door God gegeven is aan ons mensen om te gebruiken tot Zijn eer en er zo ook van te genieten. En soms is het iets van niet voldaan worden in eerste levensbehoeften, onveilig voelen, gebrek aan sociaal contact waarin je geaccepteerd en gespespecteerd wordt, tot gebrek aan ruimte om te groeien.
Als je daar problemen in bemerkt is God juist degene om tegen te klagen. Hij is immers degene die alles in de hand heeft, degene die je alles kan geven. Als je echter niet naar God maar
in plaats daarvan naar een medemens gaat om te klagen, dan denk ik juist dat je je af mag vragen of God wel echt op nr. 1 staat in jouw leven. In een hechte relatie laat je toch juist alles zien wat in je omgaat, niet alleen de leuke en mooie dingen.
Ik denk dat je juist op het moment dat je je naar voelt mag klagen, je ellende uiten naar God. Beter naar Hem dan naar mensen die je ermee afstoot en waardoor je je vervolgens nog vervelender door voelt omdat je je afhankelijk van hen hebt opgesteld en je eigenwaarde aan hun oordeel hangt ipv dat van God. Het is ook deel van afhankelijk zijn van Hem dat je je onbegrip en pijn uit, en van Hem de vervulling daarvan verwacht. Anders ga je dat in de handen van mensen leggen en die zullen je altijd teleurstellen omdat zij de positie van God niet kunnen vervullen.
Het ding is wel: als je tegen God klaagt, weet dan ook dat Hij je hoort en er wat mee doet, het zal niet zonder gevolgen blijven. Dat betekent dat je een eerlijke spiegel voorkrijgt. God prikt zo door het buitenkantje van een onnozele klacht heen naar de pijn die erachter ligt. En die behoefte hoort Hij. En dat is dan toch eigenlijk ook juist wat er nodig is? Ook zal Hij je niet zo laten, Hij zal je veranderen. Dat zal ook niet zonder moeite zijn. Nog een reden dat mensen het instinctief liever niet onder ogen komen, uit hun oude zondige natuur, dezelfde die Adam en Eva al met vijgenbladeren liet verhullen wat hun schaamte was. Maar ook hetgeen dat ons weerhoudt van een goede oprechte relatie met God, én het herstel dat Hij ons wil geven. Hier geldt: wie bereid is zijn leven te verliezen om Jezus’ wil (zijn ego opgeeft omwille van herstel van de relatie met God) zal het behouden (en nog veel meer krijgen dan dat, want God is een gulle gever).
Psalmen zijn m.i. een prachtig voorbeeld van hoe verlkleurig onze relatie met God mag zijn, en kan zowel onze blijdschap als onze klacht een richting geven. Ik ben zelf erg blij met de psalmen voor nu, helaas zijn ze muzikaal niet zo makkelijk uitvoerbaar als opwekking. Was dat wel zo, dan zou denk ik ook de evangelische gezindte daar veel aan kunnen hebben.