rotterdam schreef:Vrouw in het ambt, het liedboek enz enz. - Jarenlang heeft de G.K.V. andere kerken "de maat genomen" op basis van dit soort onderwerpen en "te licht" bevonden. Nu treden ze naar buiten met een uitvoerig verslag van Bijbelonderzoek waaruit blijkt dat er geen Bijbelse gronden zijn om de vrouw in het ambt te verbieden. Dat hebben ze dus in 1943 niet goed begrepen. Beetje slordig toch ?
Ruim 50 jaar lang heeft deze kerk leden van andere kerken over dit soort onderwerpen geschoffeerd, gezinnen uit elkaar gedreven en gepolariseerd.
Je zou verwachten dat zo'n omslag samen zou gaan met excuses voor het aangedane leed.
Maar niets van dat al, het nieuws wordt gebracht alsof de G.K.V. het wiel heeft uitgevonden.
Al met al een mooi voorbeeld van zinloze protestante afscheidingskolder.
Is er nog een reden te bedenken waarom ze niet op zouden gaan in de P.K.N. ?
Deze kritiek is wel begrijpelijk, maar toch niet helemaal fair. Allerlei organisaties komen weleens terug op eerder genoemde standpunten. Ik hoef alleen maar de PvdA te noemen die haar ideologische veren heeft afgeschud. Een standpunt komt altijd tot stand in een bepaalde tijd en plaats. Die context maakt de standpunten begrijpelijk, zelfs als je het er niet mee eens bent. Het wijzigen van standpunten kun je organisaties of kerken dus niet zonder meer kwalijk nemen.
Je hebt wel gelijk dat tal van kerken door de tijd heen gedraaid zijn en zich hebben aangepast, terwijl ze iets anders suggereerden ("geen duimbreed wijken" etc. etc.) en zelfs niet wilden toegeven dat het inmiddels anders lag dan toen. Vaak gedaan uit kerkpolitieke redenen: het eigen bestaansrecht mocht niet op losse schroeven komen te staan.
Het eigenlijke probleem (en die kritiek deel ik wel met je) is dat standpunten van kerken, van theologische of ook maatschappelijke aard zo vaak gepresenteerd worden als absolute, goddelijke waarheid. God zelf lijkt wel achter het standpunt te staan, zo fier en ferm worden ze gedebiteerd. Er ontstaat dan een pedante gelijkhebberij die leidt tot een onbarmhartig afbranden van iedereen die de standpunten relativeert, ze niet deelt of ze zelfs tegenspreekt.
Dan is de duivel altijd de trouwe trawant van de gelijkhebbers, aangezien hij ingeroepen kan worden om de ideale afschrikwekkende booswicht op de achtergrond te zijn, die zijn dwalende aanhangers (lees: iedereen die het ingenomen standpunt niet deelt) ophitst en aanstuurt.
Dat geeft de aanhangers van het eigen gelijk de rechtvaardiging om anderen te kapittelen, met de nek aan te kijken en "de maat te nemen".
De beste manier om dit op te lossen is de bewustwording dat godsdienst een menselijke bezigheid is en dat zowel leer als leven menselijke keuzes zijn in de vormgeving van die godsdienst. Ze zijn daarmee tijd- en plaatsgebonden en ze ontstaan om allerlei redenen, maar het zijn geen van boven gegeven waarheden. Die daarmee hemelse of goddelijke autoriteit zouden hebben. Ze zijn niet voor de eeuwigheid bedoeld.
Zo de wind waait, waaien de jasjes van de kerken en gelovigen. Het zijn allemaal pogingen om iets te zeggen over God.
Die pogingen kun je waarderen, maar ze zijn niet God zelf.
De les: maak je eigen waarheid nooit te absoluut. Ook al ontstaat ze binnen de boezem van een eeuwenoude kerk, al wordt ie verteld door een waarachtige bekeerde dominee en denken je ouders, grootouders en voorouders er allemaal hetzelfde over. Al worden alle knetterende oordelen en waarschuwingen over je hoofd uitgegoten als je ze ter discussie durft te stellen, daarmee worden standpunten beslist niet goddelijker.
Als de waarheid van God met zoveel geweld naar binnen wordt gepropt, moet men maar op z'n Rotterdams antwoorden:
Wie bij hoog en bij laag bezweert dat zijn standpunt goddelijke autoriteit bezit kan als antwoord krijgen: "O ja, jôh?"
Dan zijn de godsgetrouwen uitgepraat en kunnen we weer over gaan tot de orde van de dag (in plaats van die van gisteren).
Iemand zal toch de remblokken van de wielen moeten halen. We willen verder.
gravo