Bedankt voor je prachtige reactie Gravo!
Op een aantal van je opmerkingen ga ik hieronder in:
het gaat om het principe: van Wie hangt onze zaligheid nu in feite af. Van onszelf of van God. En daarom kan ik toch troost vinden in de uitverkiezing
Helemaal mee eens, zoals een psalmregel het vertolkt: maar de altoos wijze raad des Heeren, houdt eeuwig stand heeft altoos kracht.
Daar ben ik zo dankbaar voor. Uit Hem, door Hem en tot Hem zijn alle dingen. Niets uit ons, het is al uit Hem!
Als je het besluit van de Dordtse Leerregels leest, zie je o.a. een markant zinnetje. Namelijk dat de verwerping niet op gelijke wijze de oorzaak is van de ongelovigheid, als de verkiezing de oorzaak van het geloof is. Dat betekent dat het bij verkiezing om iets fundamenteel anders gaat, dan bij verwerping. Bij kiezen is God actief, bij verwerpen is God passief. Dat is vergelijkbaar bij elke keuze uit liefde. Wie zijn liefde verklaart aan een meisje, doet dat intens en volkomen gemeend. Als het goed is een onvoorwaardelijke keuze. Maar daarmee wordt een ander meisje niet gekozen. Is het verklaren van de liefde aan iemand een te verwijten afwijzing van iemand anders? Dat denk ik niet.
Hierin ben ik het niet helemaal met je eens. Ik begrijp wat je zegt, maar daarmee betrek je het op een bepaalde soort liefde die bij God in die zin denk ik niet van toepassing is. In de eerste plaats is Zijn liefde per definitie onvoorwaardelijk, Agape. Voor onze liefde, zeker in een keuze voor de een of voor de ander is er vaak iets wat ons bij die persoon speciaal aantrekt en dat is bij God niet het geval. Hij kiest ons zonder enige verdiensten van onze kant. Gods liefde zie ik meer als liefde van ouders tot hun kind. Die is onvoorwaardelijk, vandaar dat Jesaja kan zeggen: zou ook een vrouw haar zuigeling vergeten? (49:15). Zo is Gods liefde voor zijn schepselen ook, Maleachi zegt: Hebben wij niet allen één Vader? En Colossenzen 1 zegt dat door Hem alle dingen geschapen zijn.
God heeft lief omdat Hij ons geschapen heeft en omdat Zijn wezen Liefde is. Zo lief dat Hij ons het allerergste wat wij konden doen, namelijk zijn Zoon vermoorden ons niet toerekende, maar ons juist daardoor het leven gaf.
En dan nogmaals over Gods verkiezing: wie zegt dat God zo weinig mensen liefheeft? Dat is een uitglijer in gereformeerde kring die alleen maar toe te schrijven is aan de zonde van hoogmoedigheid die kennelijk nogal toeslaat, wanneer men van zichzelf mag zeggen een waar kind van God te zijn. Maar al te vaak hebben kerken zich superieur gewaand aan onkerkelijken (om een duidelijk onderscheid te maken tussen kerkgangers en een grote massa damnata) en maar al te vaak hebben "vromen" het heil voor zichzelf geclaimd en het anderen heel moeilijk gemaakt door onvoorstelbare hoge drempels op te werken (ik denk dan aan de zware bevindelijke kringen met hun voorgeschreven heilsorden, criteria op grond waarvan het geloof als "waar" werd bestempeld). Maar of deze verdorven gedachten ook Gods gedachten zijn?
De laatste vraag stellen is haar beantwoorden . Ik las pas nog in het boek van van der Zwaag dat Shepherd gezegd heeft dat de uitverkiezing geldt voor 1 op de 1000, en hij noemde dat het zalige en blijde evangelie....
Ik denk dat er altijd een plaats moet zijn voor Gods ingrijpen. Tegen geweld, tegen de machthebbers, tegen de onderdrukkers. Ik zou verwerping veel meer in die context willen plaatsen. En veel minder als scheidslijn tussen kerkgangers bijvoorbeeld. Dat is teveel losgezongen van de praktijk en dan ontstaan er ook gevoelsmatige problemen, zoals jij verwoordt.
Mee eens, deze wereld roept om recht en om Gods ingrijpen en het is afschuwelijk wat er gebeurt op deze aarde. Ik geloof net als jij dat God dit gaat doen en die zekerheid betekent heel veel voor mij. Aan de andere kant, het is alleen maar genade van God dat ik (ik spreek maar voor mijzelf) niet aan de verkeerde kant sta van geweld en onderdrukking. Ik weet dat je het zo niet bedoelt, maar kerkgangers en nette mensen zijn net zo in en in verdorven als de IS strijders in Syrië en net zo min naar God op zoek als een verstokte atheïst. Gelukkig is alles genade!
Toch is er ook een verborgenheid aan God die te maken heeft met Zijn onzichtbaarheid. God kan Zich verhullen, omdat wij niet in staat Zijn om de volle zwaarte van Zijn aanwezigheid te dragen. Denk aan de voorzichtige nadering van de hogepriester tot het Heilige der Heilige. Denk aan de lege tabernakel, de lege tempel. Er is geen beeld van God. Hij is onkenbaar. Denk aan de raadselachtige aanwezigheid van de Opgestane. Zij herkennen hem niet zomaar. Hij onttrekt Zich aan hen, wanneer Hij wil. Denk aan de Psalmen, waarin zo vaak zoveel vragen aan God worden gesteld. Waarom dit, waarom dat? Waar bent U? Dat doet niets af aan het vertrouwen, maar God laat Zich aan ons kennen zoals Hij gekend wil worden. Elia zat op een storm te wachten, op vuur, maar Hij kwam in de stilte. Zo is ons leven een lange weg van oefening. "Na dezen zult gij het verstaan". Je moet veel tijd doorbrengen om Gods stem te herkennen. Die afwezigheid of verborgenheid is dus geen kwaad, maar een zegen. Zoveel gedachten, omstandigheden, menselijke drempels en obstakels verhinderen ons om Gods stem duidelijk te verstaan. God spreekt tot ons hart. Dan kun je duizend keer de Bijbel (als duidelijke openbaring van Gods wil) open doen, maar de eigenlijke ontmoeting vindt plaats in de stilte, in ons hart, in de intimiteit die bij de liefde hoort.
Prachtig en helemaal mee eens! Wat ik bedoelde was dat ik de Bijbel als openbaring van God voluit serieus kan nemen en mij daaraan kan toevertrouwen. Dat ik niet hoef te twijfelen als aan dat wat daarin is geopenbaard doordat ik telkens mijzelf af moet vragen hoe ik het kan rijmen met een bepaalde theologie.
Wat jij zegt is helemaal waar, wat is het heerlijk als wij eens ten volle zullen verstaan!